Hermen is weer opgenomen. Thuis moeten we hem weer missen. Net de week dat Tymen en Ella de avond-4-daagse lopen. Jaja, kleine Ella ook. Ze wil zo graag meedoen met het evenement, met Tymen en ook een medaille verdienen. Ik heb haar ervan doordrongen dat ze volgend jaar ook gewoon mee kan doen. Maar ze is vastbesloten. En wat ik niet verwachtte gebeurde. Dapper loopt ze de 5 kilometer mee, in een voor haar flink tempo. Ze laat mij niet los en loopt dapper door. Tymen gaat al zijn eigen gang, die loopt met zijn vriendjes en vriendinnetjes, hem zie ik bij de pauze en de finish weer. Maar ach, die kleine Kamiel. Die begreep best dat er gewandeld ging worden dus toen wij gisteren vertrokken wilde hij natuurlijk ook wandelen. Geen nood, opa en beppe passen op en wandelen met hem even door het dorp.

En dan nog een anekdote over onze 6 kippen. Gisteren was een van de kippen heftig gewond en bloedde flink. Ik was er niet, Anne-Martien was hier, maar Tymen heeft het mij uitgebreid verteld, er was veel bloed! Anne-Martien heeft hulp gekregen van buurman Piet die de kip gepakt heeft en meegenomen heeft naar iemand met verstand van kippen. Wat was het geval, de cloaca van de kip was met een ei leggen mee naar buiten gekomen. En kippen zijn blijkbaar wreed onder elkaar, Piet vertelde dat ze elkaar wel dood kunnen pikken. Dus, Piet met deze kip naar die kennis die de kip verzorgd heeft, cloaca teruggeduwd en de kip mocht bij Piet in de ren bij komen. Maar vanmorgen was het al duidelijk, de kip was te ziek. Dus Piet heeft de kip wederom naar de kennis gebracht om haar uit haar lijden te verlossen en voor een lekker hapje (antibiotica-vrije) kip. Nee, zelf wilde ik die niet klaar maken. De kennis of Piet mochten haar hebben. In ieder geval, toen moest ik het de kinderen vertellen, met name Tymen, onze dierenvriend. Ik probeerde het maar gewoon en luchtig te vertellen. De kip werd niet meer beter. Ik voelde al aan dat ik niet duidelijk genoeg was geweest. De kinderen zitten al aan tafel, ik weet niet meer precies wat ik zei maar ik nam het woord “geslacht” wel in de mond. En toen barstte er me toch een gebrul achter mij uit! Oeps. Tymen was WOEST! Hij stompte op me in en huilde en schreeuwde tegen me. Ella huilde even hard mee. Kamiel keek vol verbazing van Ella naar Tymen en imiteerde hun gehuil, wat erg grappig was maar dit was geen moment om te lachen. Ik stamelde wat over dat ze toch wel eens vaker een dood vogeltje hadden begraven. Tja, kinderen. Uiteindelijk hebben we het samen goed uitgelegd en was het voor Tymen en Ella acceptabel. En dan was dit nog een kip zonder naam……….

Ondanks alles, toch een fijn Pasen. Gewoon thuis. Met veel chocola. Er liggen nog eitjes in de tuin, ondanks het vele buiten spelen hebben de kinderen nog niet alle eitjes gevonden en ik wil wel eens zien hoelang het duurt voordat ze de laatste gevonden hebben. Hermen was eerste en tweede paasdag thuis en daar hebben we allemaal van genoten. Hoewel, Hermen is de hele dag gewoon moe, moe, verschrikkelijk moe. Hij raapt nog geen lepeltje van de grond. Dat heet niet genieten, dat heet volhouden. Maar misschien toch, die vele kleine momentjes, dat de kinderen hem een glimlach ontlokken. Het moment dat wanneer ik met de jongens buiten ben en door het raam zie dat Hermen voor de tv zit en Ella lekker tegen hem aangekropen is, genietend van pap en de tv. Hermen is nu weer bij zijn ouders. Gerard brengt Hermen morgen om 8 uur naar het ziekenhuis. Daar wordt gekeken of er al stamcellen geoogst kunnen worden. Zo niet, dan is hij snel weer in Zwolle. Zo ja, dan ligt hij voor uren aan de machine die de stamcellen uit het bloed gaan halen. Laten we dat laatste hopen.

1e Paasdag, veel regen, dan maar `Nemo´ kijken. Ella vind het spannend. Kamiel is moe, behalve speen zit hij dan altijd aan z´n oortje, deed hij als baby’tje al.

Het lijkt een gewoon plaatje maar Hermen kon Kamiel niet op schoot houden, te zwaar.

Vandaag bracht Gerard Hermen naar huis. Gelukkig, nog een paar dagen hier samen thuis. Kamiel is blij papa weer te zien. Maar het is van korte duur. Papa en mam gaan naar het ziekenhuis. Kamiel blijft bij opa en beppe en opa Gerard en heeft het daar maar druk mee. Hermen moet eerst weer even bloed prikken en gaat dan de nucleaire afdeling voor een PET- en CT-scan. Eerst wordt Hermen radio-actief gemaakt waarna hij dat een uurtje moet laten inwerken. Heel rustig, in een luie stoel, zo min mogelijk bewegen en niet praten. Daarna een klein uurtje door de scanners. Alles verloopt voorspoedig. We eten rustig wat want Hermen is al nuchter vanaf vanmorgen en nu dus heel hongerig. Voor we weer naar huis gaan nog even langs de verpleegkundige. Zij meldt dat het bloed zich aardig aan het herstellen is. Alleen de leuko’s blijven weer achter met 0,8. Infectiegevaar blijft dus. Maar Hermen gaat wel mee naar huis, hij voelt zich aardig. Dat betekent nog niet dat hij veel kan.  Thuis volgt een warm welkom met Ella. Tymen zit nog even op de wc en hij roept dat papa te vroeg thuis is. Morgen zal hij en z’n klas een kaart naar Hermen sturen en hoe moet dat nu? Kamiel wil door pap opgetild worden maar dat is te zwaar. En ‘s avonds, als we de kinderen naar bed brengen wordt er strijd gestreden om wie door papa naar bed gebracht mag worden…

Maandag weer bloed prikken, kijken of het bloed voldoende is hersteld. Als dat zo is dan volgt dinsdag de volgende chemo.

Hermen heeft weer wat leuks op z’n telefoon, oude foto’s maken……

Ik had hier graag een foto van Hermen en de kinderen geplaatst maar die moet even bewerkt en daar heeft hij geen zin in, hij heeft een eigen manier van ontspanning, schietspelletjes op de computer.

Net bij Hermen geweest. Hermen heeft het erg zwaar, waarschijnlijk heeft hij heftig gereageerd op de Tavegil die hij voor de Rituximab kreeg. Daar kun je heel moe van worden. Verder krijgt hij nog allerlei ander medicijnen, anti-schimmel, anti-bacterieel, allemaal preventief. Zijn maag/darmkanaal is nog van streek, niet misselijk maar opgeblazen. En het ergste, Hermen is benauwd, hij kan alleen maar rechtop zitten en dus ook slapen. En dat lukt natuurlijk maar matig.

Net Hermen proberen te bereiken. Maar hij zal vast een middagdutje doen.  Of hij heeft bezoek. Hermen is na de chemo (donderdag) erg beroerd geworden. Veel misselijk, overgeven, naar voelen. En net toen verhuisde hij naar een zaal. Donderdag was ik bij hem, nadat ik Kamiel naar Opa en Beppe had gebracht. Tymen bleef over bij buurjongetje Emiel, Ella werd opgevangen bij klasgenootje Lilian. Ik vermoede dat Kamiel waterpokken zal krijgen, ik had iets gehoord op de creche. Mam bood aan dat hij maar moest blijven logeren want dan zou hij morgen niet naar de creche kunnen. Eenmaal bij Hermen, hij is moe. Hij slaapt ook nog slecht. Rechtop, anders benauwd. Moeilijk een houding te vinden. Een paar uurtjes bij hem is niks. Voor je het weet moet je weer weg. Ik pik een soort urinepotje van Hermens kamer mee. Ella had last van pijn bij plassen. Onderweg naar huis bel ik met assistent van huisarts, ik mag wel even een plasje langs brengen. Net te laat bij school maar buuv Reina ving Tymen al op en ik neem Tymen weer mee naar huis. We drinken wat en gaan naar gym waar Ella en Lilian ook weer zijn. Plasje van Ella opvangen. Kindjes gymen, ik kan op en neer naar de huisarts. Gelukkig is plasje schoon. ‘s Avonds een rustig avondje, alleen Tymen en Ella zijn er. Skypen met Hermen gaat niet, hij is beroerd.  Reina heeft me gelukkig gemeld dat Tymen morgen geen school heeft ivm overlijden in de familie van juf. Gelukkig doet de BSO niet moeilijk, hij kan daar terecht. Vrijdags, ik ga naar Amersfoort voor een training. Tymen en Ella dus samen naar de BSO waar ze op de middag gehaald zullen worden door moeder van Floor, Floor geeft een verjaardagsfeestje en ze kunnen daar blijven eten. Kan ik rustig uit Amersfoort komen. Zaterdag naar opa en beppe. Kamiel zit nu echt helemaal onder de waterpokken. Hij wil bij mama zitten. Ik vertel hem maar meteen dat ik eerst naar papa ga. Hij kijkt me sip aan maar accepteerd het. Vervolgens heb ik een lange middag bij Hermen. Nu hij verhuisd is organiseer ik eerst z’n nieuwe plekje even goed. Nachtkast naar rechts, infuus naar links, overtollig spul in de tas om mee naar huis te nemen. Klein bed maar we kunnen er toch samen op dutten. Want we zijn allebei moe. Gordijnen zijn dicht maar geluid houdt het niet tegen, als je moe bent dan is een beetje geluid al snel veel geluid. Hermen mist z’n kamertje. Hij is nog iets misslijk  maar eet toch goed. We lopen wat, we praten wat, we huilen wat, we dobbellen wat. Morgen nog 1 x een medicijn, daarna zou hij in principe naar huis kunnen. Maar de verpleegkundige verteld dat de arts eerst wil dat Hermen weer plat kan liggen of anders de oorzaak van zijn benauwdheid wil achterhalen. Een klap voor Hermen, hij wil zo graag weg. Hermen heeft het zwaar. En hij moet nog zo veel. Het is moeilijk hem achter te laten. Eenmaal terug bij mijn ouders tref ik tevreden kindjes aan, ze hebben heerlijk gespeeld. Maar Kamiel is er klaar mee, hij pakt onmiddelijk z’n motorzaag en gereedschapskoffer, hij gaat naar huis. Zondag. Vandaag wil ik niks. Ja, als het even kan vanavond naar Hermen. Verder niks. De kinderen spelen heerlijk. Via skype kijkt Hermen mee. Kamiel kletst lekker met Hermen. Buuv Ria komt langs, zij wil vanavond wel oppassen. Zo gaat het steeds, dingen regelen zichzelf. Ik krijg veel aandacht en zorg, iedereen helpt. Vooral buren, onze ouders  en vriendjes van de kinderen vangen de kinderen veel op. Tymen vraagt aan Ria of hij vanmiddag bij haar en Piet mag spelen en ja, dat mag. En Ella gaat natuurlijk mee. Het is prachtig weer, ik hoor ze buiten plezier hebben. Kamiel ligt te slapen, ik schrijf wat van me af. Ik zal Hermen nog eens proberen, hopelijk voelt hij zich wat beter.

Even een update. Hermen is in afwachting van de uitslag van het biopt wat van de tumor genomen is. Zodra die bekend is wordt met chemo begonnen, naar verwachting morgen.  Er volgt nog overleg over de beste manier van toedienen, een centrale lijn in de hals wordt overwogen. Verder heeft hij last van het vele vocht wat hij vasthoudt t.g.v. de hoge prednisondosering. Buiten dat is Hermen nuchter, optimistisch en vrolijk gestemd.

Kaartje, SMS, email, twitter, videogesprek, tel.nr, chat? Ik krijg vaak de vraag waar Hermen ligt, misschien ook handig om hier te noemen,

UMCG, afdeling E2, kamer 88, Hanzeplein 1, 9713GZ, Groningen

Maar zijn eigen mobiel heeft Hermen ook gewoon bij zich, 06 21272309 en hij leest zijn emails ook gewoon. Chatten kan makkelijk via Skype, bellen met video trouwens ook, iets wat hier thuis weer dagelijks contact brengt met de kinderen.

Hermen is vandaag weer thuis gekomen. Hij is weer helemaal de oude, hoest alleen nog wat. Morgen poliklinisch de CT-scan en bezoek KNO-arts. Bij het ontslag kon de cardioloog nog melden dat in het vocht, dat uit het hartzakje kwam, geen kwaadaardige cellen zitten. Dit maakt ons heel hoopvol!!

Twee maanden sneeuw, de kinderen vinden het al heel gewoon. Afgelopen donderdag lag er weer een mooi laagje sneeuw. Kamiel is bij mij thuis. Kamiel is een kleuter en kopieert de volwassenen om hem heen graag. En mam heeft hij zien sneeuwruimen. Vandaag pakt hij beslist de sneeuwschep en gaat sneeuw scheppen. Hij maakt net zo’n sneeuwbult als z’n mam.

en de bult waar Kamiel naast staat, die heeft Kamiel gemaakt!!!!

Hermen is alweer een tijd aan het hoesten. En dat blijft eng. Dus in december was er alweer een foto van de longen gemaakt. En daar was niks bijzonders op te zien. Maar Hermen bleef hoesten. Naar het werk fietsen doet Hermen al een tijd niet meer. Vorige week had Hermen zijn periodieke controle in Groningen en daar is Hermen onderzocht omdat Hermen ontzettend hoest en heel erg kortademig was. Daar bleek het hart van Hermen vergroot. Vandaag werd Hermen in het ziekenhuis van Hoogeveen verder onderzocht. Eerst een echo van het hart en toen werd het meteen duidelijk, vocht in het hartzakje. Verder onderzoek  was niet nodig. Even wachten en toen vond een punctie plaats, 800ml werd uit zijn hartzakje getapt, iets wat erg veel pijn heeft gedaan, geradbraakt voelde hij zich daarna. Maar het gaf Hermen wel meer lucht. Nu ligt Hermen aan de hartbewaking. Het vocht en bloed wordt onderzocht op de oorzaak. Morgen volgt een nieuwe echo, om te kijken of het vocht weg blijft. En als je van hem wil horen, bekijk zijn twitter dan maar: www.twitter.com/hermenlesscher

Daar is die dan. Na zorgvuldig vergelijkend onderzoek hebben we een inbouwhaard gekocht.  Henk en Gerard bouwen de haard in de schouw, wat nog een hele klus is en in twee dagen is gepiept. Kamiel aanschouwd de gehele dag de klussers, heel interessant! En dan, ‘s avonds kan het vuur aan. Kamiel komt kijken en roept verbaasd uit: “vuur!” Even later hebben Tymen en Kamiel hun stoeltjes voor de haard gezet en zitten ze mooi te kijken naar het vuur. Tot dat ze schrikken van een flink geluid van de kachel, verschrikt komen de kindjes de keuken in rennen. Ik stel ze gerust en zeg: ga papa maar blij maken, de ventilator doet het! Een extra kanaal geeft hete lucht af, evtueel extra aangeblazen door die ventilator, door de muur, naar de trap en overloop. De bovenverdieping, die wat kleine radiatoren heeft, wordt nu ook goed warm.  Vandaag is het mijn taak het vuur brandend te houden. De haard brandt mooi rustig en het vuur laat zich heel goed afstellen, dat zal dus wel lukken. Bovendien, de kinderen roepen vanzelf: “mam! het vuur is bijna weg.

Vandaag was er weer eens een leuke gelegenheid om naar Amsterdam te gaan. Tymen doet mee aan een langdurig bevolkingsonderzoek dat al tijdens de zwangerschap begonnen is, in Amsterdam dus, de ABCD studie (Amsterdam Born Children and their Development). Maar vele van die Amsterdamse kindjes zijn inmiddels uit de stad verhuisd. Om deze groep kinderen toch te kunnen onderzoeken werden we met het hele gezin uitgenodigd om een dagje naar Nemo te komen, gratis natuurlijk. En dat vonden we wel heel leuk. Voorafgaand zijn er al allerlei vragenlijsten ingevuld en hebben we thuis bloed bij hem geprikt wat vervolgens opgestuurd is. Eenmaal in Nemo gaat hij heel dapper met een vriendelijk meisje mee. Wij bleven met z’n allen achter. Geen nood, Kamiel en Ella vermaken zich gemakkelijk een uur lang in de “waterzuiveringsinstallatie”, lekker in de weer met emmetjes, zelf water pompen en water spuiten. Na en uurtje voegt Tymen zich weer bij ons, hij is gemeten en gewogen en heeft allerlei testjes op de computer gedaan. En nu wil hij ook spelen! En dat kan hier, het is ondertussen alleen wat druk geworden en daarmee is het wel een opgave om de drie kindjes bij elkaar en droog te houden, want er was nog een waterspel, een grote waterval. Voor Hermen en mij wordt het te druk, we wandelen naar Tun-fun, het grote speelparadijs van Amsterdam. Daar spreken we af met Hester, Govert en hun Teun. Kunnen de kinderen lekker spelen en wij rustig bijkletsen. Hadden we gedacht, niet op zondagmiddag in Amsterdam, het is ontzettend druk en we zijn constant allert op waar de kinderen zijn. Maar die spelen heerlijk. Later eten we Hester en daar spelen de kinderen heerlijk met Teun en nu ook Mees en kunnen we even rustig kletsen. En Hermen komt wat tot rust, ivm zijn kortademigheid en hoesten was dit toch een veels te drukke dag. Maar wel heel gezellig.

Gisteren hielden we nog een familiefeestje voor Ella´s vierde verjaardag. Wederom bij camping Westerbergen. Terwijl de volwassenen koffie drinken, dollen de neefjes en nichtjes in een speel-, klim-, klauter-, ballenbak. En de papa´s doen ook mee. Buiten een prachtig besneeuwd landschap waar een paar gaan wandelen. Met Kamiel als enig kindje mee, op de slee. De anderen genoten van die ballenbak. Thuis nog wat pannenkoeken of soep eten terwijl ook hier de kinderen zich heerlijk buiten of binnen vermaken. Vanmorgen trof ik het resultaat, er staan weer een aantal sneeuwpoppen achter het huis. Een heerlijke gezellige dag. Op de volgende link een fotoverslag met leuke actiefoto’s!  http://digiphotos.org/album341

Juni 2009

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2010/01/tymen-ella-koekjesbakken.flv /]

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2010/01/VID00013.flv /]

Rara, waar rijdt Hermen?

Bedtijd. Avondritueel, allemaal de pyjama aan, een beetje melk, een filmpje, tandenpoetsen en naar bed. Maar wie mag er op mama’s schoot? Er volgt geduw en gekibbel. Maar zo kan het toch ook…….

We hadden al een tijdje geleden een fietsje gekregen van Ellen, zo’n echt oud Union fietsje, heel degelijk, en simpel. Van de week eindelijk een nieuwe achterband opgezet, en Tymen meteen erop. Hij kan niet bij de grond, maar dat weerhoudt hem niet, hij moet en zal de nieuwe fiets op school laten zien (Hij mag er dan even op rijden op het schoolplein, om het iedereen te laten zien, wat normaal niet mag!) En natuurlijk in politiepak.

Ella slaapt goed. Het best van alle drie. Een beetje zoals haar oom Bernd, die kon ook altijd slapen. Maar ik weet niet of hij ook overal kan slapen als Ella:

Verder is er ook een pagina rechts bijgekomen: “Waar is Hermen?”

De zomer is prachtig. Er zou hier alleen wat regen moeten vallen.  Hermen en ik genieten volop van het buitenleven. Er is geen binnenleven, nou ja, ‘s nachts wel maar dat kun je geen leven noemen. Binnen wordt geen rommel gemaakt. ‘s Avonds lopen Hermen en ik de tuin op te ruimen. We genieten van de vele zwoele avonden en de natuur om eens heen. De maan is ook al zo mooi, Hermen komt met zijn camera er aan om het te fotograferen. Maar he, er zit een ooievaar bij de buren op het nest!  Nu zijn ooievaren hier niet meer zo bijzonder, een beetje rond rijden en je ziet er zo een stuk of tien. Maar zo in de achtertuin vinden we toch wel uniek!

Pas jarig geweest, en mijn kado kwam vandaag aan, zie hier, Marlies, netjes, want ze had diplomauitreikingen op haar school vanavond,  bij mijn kacheltje.

En nu zit ik dus lekker met mijn nieuwe Macbook Pro warm bij mijn kacheltje buiten te skypen en te tikken. Heerlijk genieten.

Al een tijdje geen berichtjes. Maar stil is het hier allerminst. We zijn veel op pad of vrienden komen bij ons op bezoek. Het is prachtig weer en we trekken er veel op uit. Tymen heeft 2 nachtjes bij opa en beppe gelogeerd en daar genoten van exclusieve aandacht en 2 dagen heerlijk alleen en ongestoord spelen. Gisteren waren wij in Zwolle waar de tuin van Gerard en Ria bijna te klein wordt met al die kleinkinderen. Vandaag waren Hester en haar mannen hier op bezoek. De kinderen spelen zo mooi samen. We hadden een badje gevuld, daar speelden ze mooi met z’n vijven in. Kindjes lekker bloot. Kamiel speelde op een gegeven moment in de schuur tot Mees en Tymen alarm slaan, “Kamiel heeft in de schuur gepoept!!!!” Hermen had pech, ik was binnen en hij moest Kamiel er uit halen. Hij had een klein verfrolletje gevonden en heeft daarmee heerlijk met zijn eigen poep zitten rollen. En niet alleen de vloer werd met poep besmeurd, ook zijn eigen lichaam werd ingesmeerd. Toen ik aankwam lopen was hij hij door Hermen wreed uit zijn spel verstoord en werd in het badje afgespoeld, de poep zat van z’n kruin tot aan z’n tenen en dat voor en achter! Arm kind, zo lekker aan het spelen, zo sta je te gillen in een badje en krijg je ook nog even een douche met de tuinslang!

Helaas, geen foto bij dit bericht.

We zijn alweer een paar dagen terug, de meivakantie ligt alweer achter ons. Hier toch nog even een kort verslagje over onze reis naar Bart (vriend van Hermen). Bart woont met zijn gezin in Varese, Italië. Na de verkeersdrukte rond de meivakantie zijn we rustig op zondag vertrokken, eerst naar Rust, Duitsland. Daar in een hotelletje overnacht. De kinderen vonden het allemaal wat vreemd en nieuw. Het was ook wel een lastig verhaal. Ik had Tymen en Ella verteld dat we op vakantie gingen. ‘Ik had verteld dat we naar 2 kindjes gingen, Maud en Isa. In Italië. Maar eerst gingen we naar Duitsland. Naar een hotel. “Wat is dat?” Morgen gaan we naar Italië, naar Maud en Isa. Ella vond het maar lastig en vroeg al vrij snel (en gedurende de vakantie vaak): “en wanneer gaan we weer naar huis?” Maandag verder gereisd en het weer werd steeds slechter. Maandagmiddag, zonder verkeershinder, komen we in stromende, maar dan ook echt stromende regen aan in Varese. Vol verbazing rijden we door een poort een landgoed op. Wonen ze hier! Al snel blijken ze in “de stallen”  te wonen (mooi verbouwd hoor!). Maar toch, wat een locatie! In eerste instantie kunnen we er weinig van zien, ook de volgende dag blijft het onophoudelijk en keihard regenen. De woendag en donderdag is het weer plots zonnig en warm en verkennen we het landgoed en Varese. Ondertussen genietend van de gastvrijheid van Beer en de kleine Maud. De kleine meid is geen moment bezitterig naar haar speelgoed. Baby Isa lijkt alles goed vinden. En het eten natuurlijk. Waarvoor je hier naar een delicatessenzaak moet, ligt daar in zeer ruime keus gewoon bij de Coop, echt heerlijk eten. ‘s Avonds, als de vijf kindjes slapen, dan kon er eindelijk ook een goed gesprek opgang komen. En we hebben fanatiek Kolonisten van Catan gespeeld.

Telefonisch blijven we op de hoogte van de situatie in Nederland, de operatie van Ria en de bizarre gebeurtenis in Apeldoorn.

Vrijdags vertrekken we weer, helaas was het maar kort. We hadden nog wel meer van deze prachtige streek willen zien. Eerst naar een huisje bij een boerderij in het Odenwald, Duitsland. Dat beviel ook erg goed. Er was prachtig speelgoed voor de kinderen aanwezig en we genoten van de mooie streek. We zaten dicht bij Darmstadt, waar Theo (andere vriend van Hermen) woont en die kwamen ons met zijn familie opzoeken. Voor een fotoverslag van al deze gezellige momenten en de prachtige omgeving, zie hier.

En de drie kindjes, die hebben zich heel erg goed gehouden tijdens al dat reizen!

Verrast was ik, Tymen kon zich inschrijven voor de avond-4-daagse, 5 of 10 km. Ach, die kleine jongen, zou hij dat kunnen? Maar ja, Tymen heeft in de klas wat opgevangen en heeft al het idee dat hij 4 avonden gaat lopen. Nou, goed dan. Afgelopen maandag gingen we van start, mama mocht mee. In het begin rennen, met z’n vriendjes. Na de pauze was het al snel “ik heb pijn in mijn voeten” en moest ik hem wel echt vooruit praten. We lopen helemaal achteraan en dan “ik moet poepen!” Gelukkig zijn we in de bebouwde kom en daar zien we de mama van Olga, daar mag hij naar de wc. Hij krijgt meteen een ijsje. Dat helpt hem het laatste stukje door komen. Hij redt het, zonder blaren. En zo ook de dinsdag en dan donderdag. Hermen en ik zijn verrast door de mooie wandelroutes om dorp heen. Tymen houdt zich goed, het tempo is ook erg hoog voor zijn kleine beentjes, vaak moet hij rennen, maar dat doet hij graag. En altijd vindt hij wel weer een stok die hij vervolgens de hele weg meesjouwt.

En dan vanavond, feest, opa en oma komen kijken. Opa en papa zullen met hem meelopen. En dan de intocht! Tymen is zeer verrast dat we (Kamiel, Ella, oma en mam) hem opwachten! Helemaal blij ontvangt hij van oma de slinger en snoepmedaille. Ella wil hem de bloemen geven, dat snapt hij nog niet. En een kadootje! Zijn onbevangen kreten laten de omstanders lachen. En dan een echte medaille (wat is dat?). En dan achter de drumband nog een rondje door het dorp. Ondertussen denken we vaak terug aan hoe we zelf de 4-daagse liepen. Ach, er is niet veel veranderd………

Tijdens het wachten speelt Ella met een nieuw vriendinnetje

Kamiel is hartstikke moe

Ella wil zo graag de bloemen die ze samen met mam geplukt heeft geven

Kamiel is dol op auto’s, en kan bovendien erg vasthoudend zijn. Dus, gister in de supermarkt, met ons allen, een groot drama: Tymen en Ella renden naar binnen, en pikten de (enige) twee autokarren in, Kamiel hobbelt erachteraan, en hangt hartverscheurend te jammeren (DIE!! DIE!!), beurtelings bij Tymen en Ella. En wat doe je dan? Dus, bij Tymen of Ella bedelen of Kamiel niet even mag, “nog eventjes en dan mag Kamiel”, “Mag jij straks weer, echt!” Uiteindelijk gaf Tymen toe en mocht Kamiel in zijn wagentje. Vervolgens ben je dan klaar in de supermarkt en begint het hele verhaal opnieuw…

Nee, dan vandaag, ik ging Kamiel ophalen bij de crèche, en daar had ie bijna de hele middag in het nieuwe loopwagentje rondgereden, en trots als ie was! Maar ja, toen moest ie dus weer mee naar huis (DIE!! DIE!!!).

Heerlijk, een zaterdag thuis. Er moet ook een hoop gebeuren. Tymens kamer wordt geschilderd. Gerard haalt een nieuwe kast voor zijn kamer en brengt die meteen even. Er moet compost gehaald worden bij de gemeentewerf. Is gratis, vandaar. Voor een nieuw paspoort moet Kamiel voor een pasfoto. De fotograaf is echter niet open, dat schiet niet op. Om 13:30 is er voor de kinderen paaseieren zoeken in bij het dorpshuis. Erg leuk, alleen Ella is doodsbang voor de paashaas en wil steeds terug naar huis. Helaas, ze vinden maar 1 eitje. Met de bingo hebben ze ook al geen geluk. Even spelen bij Emiel maar wat horen we daar? De houtversnipperaar is bij ons gearriveerd! Snel kijken. Wat een geweld. Twee jongens die voor buurman Geert werken klussen het karwei samen met Gerard en Hermen. (Vorig weekend zijn er  namelijk een aantal bomen omgezaagd.) Ondertussen wordt het huis schoongemaakt, wasje gedraaid en gekookt. Om vervolgens na het eten nog heerlijk buiten te zijn. De kinderen krijgen er geen genoeg van om buiten te zijn. Een uur later dan normaal liggen ze eindelijk in bed. Helaas geen garantie dat ze ook een uur langer slapen, ik zal nog wat foto’s toevoegen en dan snel met een voldaan gevoel naar bed! 

Het is niet zo erg als op deze foto lijkt…

Tymen speelt zoals altijd eindeloos met een tak, hier lekker aan het wroeten in de compost.

Ella rent onophoudelijk rond. Onvrijwillig in blote billen, mama heeft zo haar plannen.

Kamiel staat op wat over is van de bomen en voelt zich king of the hill.

Vanmorgen, ik kleed Ella op het aanrecht aan. Ella kijkt over mijn schouder en roept: “kijk, daar!” Ik kijk om, de keuken in, zie niks byzonders en zeg dit tegen Ella. Maar ze houdt vol, “daahaar!!!!” Ik ben alleen vanmorgen en voel de druk om de drie kindjes om 8:15 in jasjes en schoentjes buiten te krijgen en heb dus geen geduld om Ella te begrijpen. Ik zoek door de keuken, ik kijk naar buiten en vraag wat ze nu toch ziet. Ella: “kijk daar, gras aan de bomen!” Inderdaad, de meidoornhaag loopt uit…………………

Heerlijk, die warme dagen! De kinderen zijn de hele dag weer buiten! En denk nou niet, wat een bezorgde ouders, die Hermen en Marlies. Zetten ze de kinderen nog van die mutsen op met zulk mooi weer! Maar nee, dat gaat zo: Tymen heeft een fietshelm gekregen en draagt deze de hele dag trots op zijn hoofd. Ella wil ook zo´n helm, zij kan immers op de loopfiets! Tymen wordt woest als hij Ella stiekem de helm ziet dragen. Ze neemt haar verlies en geeft de helm zonder morren terug. Vervolgens vraagt ze om haar muts. En dan komt Kamiel er aan, DIEHHH wijzend. Dit betekent: ik wil ook een muts!

Vandaag heeft Marlies de taak van vader even overgenomen, en heel stiekem Tymen leren fietsen zonder zijwieltjes! Ze had een ‘handvat’ gekocht op Internet (kijk maar op het filmpje wat Tymen aanheeft), en dat was blijkbaar genoeg, ze moest nog een paar keer meerennen, maar sindsdien is ie los. Tegelijkertijd mocht Ella op Stunter (de loopfiets), en ze leerde net zo hard mee. Mooi moeder’s werk dus!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2009/04/vid00032.flv /]

De laatste tijd is het slapen weer wat slecht, Kamiel is vaak onrustig en daarbij roeren Ella en Tymen zich ook wat vaker. maar vannacht weer een goede nacht gehad, Tymen begon om iets voor zevenen te roepen dat ie moest plassen, dus ik eruit, opgetild, en laten plassen, en ondertussen beloofd dat ie daarna wel even bij ons in bed mocht. Ella hoorde dat, en wilde natuurlijk ook, maar alleen als mama haar eruit haalde, en niet ik (tja). Dus nog een kwartier heerlijk met die twee kleintjes in bed gelegen, Ella kruipt heel lekker tegen me aan, met haar schaap als knuffel. Heerlijk, dat gekriebel van haar dunne haar in mijn gezicht, en haar slaapgeurtje. Kwartiertje geluk.

“And I urge you to please notice when you are happy”

De taal van onze kindjes blijft erg leuk. Kamiel zegt nu sinds een paar weken behalve mama ook papa, Ella en beppe. Neus is naanaa. Ondanks deze beperkte woordenschat is Kamiel’s communicatie zeer effectief. Hij kan vertellen wat hij wil, DIEEEEH! en wijst daarbij naar hetgeen wat hij wil. Hij schudt nee als hij iets niet wil, als het bv. tijd is om op de crèche afscheid te nemen, schudt hij al bij voorbaat  nee naar de leidster die met hem wil gaan zwaaien. En als iets zijn goedkeuring krijgt dan zit hij tevreden te knikken. Zo kwam ik hem laatst op de fiets van de crèche halen. Hij liep de deur uit, naar de fiets toe en ging er naast staan knikken, ja, dit vond hij heel leuk! En alles gaat gepaard met grappige geluidjes waarvan zijn gezinsleden goed weten wat hij bedoelt.

Ella heeft haar eigen grappige manier van praten. Ze draait nogal eens wat woorden om. Als de kinderen wat geraspte kaas over het eten krijgen, dan vinden ze het lekker om ook wat in het handje te krijgen en op te eten. Ella roept dan al: “mag ik wat hand-in-het-kaasje?” Vandaag wilde ze een appel en ik hoefde die niet te schillen: “mag ik een schil met appel?” vroeg ze.

Tymen weet op soms op een grappige manier dingen te benoemen. Vandaag waren Bas en Mascha hier en met Anna halen we Bubble er eens uit de wei om te borstelen en op te rijden. Onder het borstelen praat Tymen (die de hele dag al op klompen loopt) over de hoeven van Bubble, dat zijn zijn “klompjes”. Als Tymen later op Bubble rondjes rijdt en we met Anna praten over Bubble de sporen geven, legt Tymen uit dat je dat doet met hak van je voet. Alleen komt hij niet op het woordje hak, of hij kent het nog niet en legt aan Anna uit dat dat de punt van de voet is, “de kin van de voet”.