“Ik haal nu de slaap in die ik de laatste tijd te kort ben gekomen” fluisterde Hermen me vanmorgen in het oor.

Het gekke is dat je zelf ook zachtjes gaat praten met iemand die zijn stem kwijt is. (overigens nu al twee weken)

Het voordeel is dat er dan weinig overbodigs gezegd wordt en je alleen al daardoor dichter bij elkaar bent.

Fluisterend zaten we vanmorgen zo een uurtje bij elkaar. Hermen heeft veel last van zijn keel en slokdarm.

We begrijpen dat dit ook voor de artsen een dilemma vormt; via een soort buisje kijken met als extra risico nieuwe infecties of wachten en hopen dat, nu de leukocyten zijn toegenomen tot 1,3, hijzelf genoeg afweer zal ontwikkelen. Morgen wordt daarover beslist.

Ondertussen constateren we dat hij nu al een dag of drie heerlijk rustig alleen op een kamer ligt waar hij met de deur dicht kan rusten en zijn lichaam aan zijn herstel kan laten werken.

“Het is een fijne man” deelde de dame van de huishoudelijke dienst me mee, toen ik later op de gang haar bedankte voor de koffie.

Hermen, hoe zou ze dat weten? Misschien weet ze niet dat jouw manier om nee te zeggen, al vanaf je vroegste jeugd, als wij iets van je wilden wat jij niet wilde,  bestond uit het uitspreken van de gedenkwaardige woorden:

“Hoeft niet“

We zijn blij dat je ondanks de last van je keel en slokdarm de goede kant op lijkt te gaan.

Ria en Gerard