Hermen is heel erg beroerd. Vannacht gelukkig samen goed geslapen. Het zware medicijn tegen de misselijkheid helpt het braken te onderdrukken maar het maakt hem hartstikke suf. Hij kan alleen maar plat op bed liggen, omhoog komen maakt weer misselijk. Maar ja, alles beter dan dat braken, dat maakte zijn toch al kwetsbare keel pijnlijk en misschien ook kapot. We wisten dat dit zou komen. De medische staf staat dan ook al klaar met allerlei pijnstillers (morfine, maar gelukkig nog niet nodig), zware anti-misselijkheid  en combinaties mogen ook, antibiotica, anti-schimmel, anti-virus. Dat een lichaam dit allemaal maar kan hebben vind ik ongelooflijk. Hermen wordt nu ook door het infuus gevoed. Zijn bloedbeeld zakt nu ook erg. Ook de leukocyten  zijn  weer laag en die gaan naar nul. En er niks wat ik kan doen.

Ik ga terug naar de kindjes. Verdrietig verlaat ik het ziekenhuis. Ik neem de tijd en rij door de straten waar ik als tiener doorheen fietste, langs het huis waar we woonden. Ondertussen luister ik naar “De Praktijk” op Radio 1. Het gaat over de hedendaagse beeldvorming van ziektes door de media, over positief denken, over de heldenrol als je kanker overwint zoals door Lance Armstong wordt neergezet. Ik luister instemmend naar o.a. Karin Spaink, (Hermen volgt haar ook op Twitter) “..er is niks hedonisch aan, het is een kwestie van hondsberoerd op bed liggen en de artsen hun werk laten doen…” , “….of je het haalt is kwestie van geluk of pech….

En dat is wat Hermen nu aan het doen is, het ergste ondergaan en hopen dat je het haalt.