Tja. Iedereen kent het wel. Ik herriner mij ook nog wel nichtje Sara die een plukje uit haar pony had geknipt. En gisteren zag ik de schaar nog bij Ella op de kamer liggen en mijn gevoel zei dat ik die moest opbergen. Maar ik deed het niet. Terwijl ze ook al de knuffels aan het knippen was. En dan gebeurt het. Terwijl je denkt dat ze boven mooi aan het spelen zijn. En het volgende moment heeft ze (bijna) al haar haren afgeknipt. Was het maar zo’n plukje als bij Sara. Nee, Ella heeft bijna al haar haar afgeknipt. Heel kort. Hier en daar en in de nek is het nog lang. Ach, de ziel. Ze moest vreselijk huilen. Pap en Mam hoefden niet boos te worden om te begrijpen dat ze iets stoms gedaan had. Nee, boos waren we niet, ontzet wel. En we moesten ook een beetje lachen maar dat vindt ze helemaal erg. Nee, we moeten maar niet lachen. Ik laat Hermen de bos haren in de prullenbak zien. Hij kan het niet laten om een mooie lok er uit te halen en verpakt in zijn portemonnee te doen. Het is maar haar. Het groeit wel weer aan. Maar toch, we pinken er wel een traantje om weg….