Daar is die dan, de fietskar die ik zo graag wilde. Hier door manlief geshowd. Om weer te gaan fietsen, meer te gaan bewegen. Bovendien zoeken we naar een manier om 1 auto te laten volstaan. Nu breng en haal ik de kindjes naar de crèche in Zuidwolde. Nu ik nog vakantie heb kan dat. Tymen en Ella gezellig in de kar, vinden ze erg leuk, zitten ze gezellig te kletsen, maar na een tijdje wordt het ook klieren. Dus probeer ik ze af te leiden, stop een boekje in hun vakje. Bij Tymen een nieuw boekje met op iedere pagina een voertuig en allerlei varianten. Hij vindt het prachtig en roept dingen als: Kijk, stoomboot!” En dat moet ik dan bevestigen, dus omkijken. Vervolgens vraagt, roept hij naar mij: “Wat is dit? Ik, omkijkend, licht slingerend: ehhh, fietsvliegtuigje”. T: “wat is dat?” Ik verzin wat. T: “En wat ik dit?” Ik: ZUCHT! geïrriteerd, slingerend, omkijkend en turend: ehhhh, paravlieger.” T: “Waar zit het mannetje?” Ik: “hangt eronder.” T: HE?? Ik moet me omdraaien als ik iets tegen ze zeg anders horen ze me niet goed. Dus nog eens: Hangt eronder!!! ………Stilte……….. T, geïrriteerd: “Niet zo wiebelen! Niet zo wiebelen!” Tja, ik zucht wat en mompel iets dat dat niet anders kan. T: “Stoppen!” Ik: Neehe! Ik wil naar huis. Tymen roept het nog eens en wordt steeds bozer. Oke, oke, ik stop en zeg op mijn allerstrengst, 1 keertje hoor! Tymen tuurt naar de foto, is tevreden en ik mag verder fietsen en ik concludeer dat ik iets anders moet bedenken om hun bezig te houden.

Kamiel voorop, dat vindt hij geweldig!