Je kinderen. We beleven een hoop momenten van trots met onze kleintjes. Ik was eergisteren met Kamiel op het consultatieburo. Altijd leuk, laten zien wat je kindje allemaal al kan. En met Kamiel gaat het prima, ontwikkelt zich heel normaal. Alleen zegt hij nog niks, nog geen mama en nog geen papa. Wel dierengeluiden. En daar was het blokkendoosje met de kleine blokjes weer. Kamiel haalde ze keurig uit het doosje, deed ze er weer in, gaf de blokjes aan mij. Prima. Arts en ik kletsen verder tot de arts tot haar verbazing ziet dat Kamiel ondertussen een torentje heeft gemaakt van al die kleine blokjes. En hiermee was het duidelijk waarom hij nog niet praat, hij is veels te druk met zijn motorische ontwikkeling. Voetballen, dat kan hij ook al zo goed. Ella speelde ondertussen rustig haar eigen spel. Kwam natuurlijk wel even kijken toen Kamiel z’n prikjes kreeg. En 2 pleisters! Om jaloers op te worden! Tymen laat ons vaak versteld staan door zijn geheugen. Zo heb ik de gewoonte tijdens mijn werk snel iets op mijn hand te krabbelen ter herinnering aan iets wat ik die dag echt nog moet doen. Eenmaal thuis zal Ella dat altijd opmerken en ook op haar hand willen schrijven. Ook vanavond. En dan weet ze het ook wel, mama is stout, die mag dat niet doen en Ella mag ook niet op haar hand schrijven. Terwijl we het daar over hebben horen we plots Tymen bevestigend zeggen: “nee, dat mag niet. Alleen toen we een bed gingen kopen he!” Hermen keken elkaar verbaasd aan. Hij heeft het over een dik jaar gelden. Toen we in de Ikea waren en Tymen en Ella al snel door winkel renden en door gaatjes kropen van de ene ‘kamer’ naar de ander. We hadden toen meteen ons mobiel telefoonnummer op hun handjes geschreven…..