Er zijn al een aantal boeken over geschreven, over de moeder met kleine kinderen, de hectiek die de kleine kindjes teweeg brengen, de combinatie kind en werk en de komische dingetjes die je meemaakt. Ik herinner mij trouwens ook een reclame over een man die, nadat hij zijn kleine peuter verzorgt had, met een afgekauwde boterham op zijn schouder op zijn werk aan kwam. Op dit weblog stond ook al eens een verhaaltje over Tymen op de crèche die mij herinnert aan het feit dat de trap die dag zou komen. Laatst had Hermen ook zoiets. Staat hij met Tymen onder de douche en vertelt Tymen dat hij die maandag verkleed naar school moet. Kon Hermen nog snel wat verzinnen met een spencer, een strik en een bolhoedje. En had ik al verteld dat ik afgelopen 3 november, toen ik de kindjes op de crèche achter had gelaten, naar mijn werk rijd en met dat ik radio 1 opzet weer terug keer in de “gewone” wereld, zonder de alsmaar om aandacht vragende kindjes, dat ik mij toen plots bedacht dat ik die dag jarig was. Goed, maar vanmorgen ging alles wel goed. Alleen Ella sliep uit. Niet zo gek. Gisteravond ging ik naar yoga en Hermen bracht de kids naar bed. Maar Ella wilde niet, mama moest haar naar bed brengen. Hermen heeft alles geprobeerd maar ze bleef boos onder de tafel zitten. Tot 9 uur, toen heeft Hermen haar eindelijk in bed gekregen. Dus die sliep uit. Ik riep vanmorgen zachtjes haar naam: Eeellaaaaa, ben je wakker? Ella, hard: “jaha”. Ik: “kom je uit je bedje?” Ella: “Neehe”. Afijn, even later zat Kamiel al klaar in de auto en moest zij bij wijze van spreken nog aangekleed worden. Ja, dat vergt een hoop geduld en creativiteit om met haar nee-fase om te gaan. Maar ik zei al, het ging vanmorgen allemaal wel goed. Het lukt mij zelfs om niet als laatste de vergadering binnen te komen. Hèhè, nog wat suf maar ik zit. Tot plots mijn oog valt op de zoom van mijn wikkeljurk………..inderdaad, binnenstebuiten……………………..