‘s Ochtends vroeg, om een uur of 4, krijg ik een heel rare, moeilijk te beschrijven, zeurende pijn in mijn rechterschouder, steeds erger wordend. Ik kan er niet meer om slapen, en kan uiteindelijk mezelf geen houding meer geven, niets helpt, niets geeft verlichting. Ik weet nog dat ik bezorgd werd, om de pijnen, en er nog uitgegaan ben om op Internet de verschijnselen op te zoeken van Meningitus (nekkramp), maar daar leek het helemaal niet op. Het was ook geen kramp, ik kon alle mogelijke bewegingen met mijn arm doen, en had ook nog de volledige kracht. De pijn kwam ook in golven, er waren ook momenten dat het even beter ging.

Uiteindelijk moet Marlies me rond zeven uur naar de EHBO brengen, de kinderen werden opgevangen door Ian en Linn, onze Noorse onderburen, godzijdank waren ze thuis en konden we ze wakker krijgen, en gaven Tymen, Ella en Kamiel geen problemen. Op de EHBO werd bloed geprikt en gemeten, en borst- en schouderfoto’s worden genomen. Niets te vinden, behalve een heel licht, nauwelijks significante verhoging van een enzym afkomstig van de alvleesklier, en na een tijd zakt de pijn, en ik kan verticaal weer het ziekenhuis uit lopen, en we gaan naar huis om ongeveer 9 uur.

Mijn ouders, die al onderweg waren, worden gebeld en gerustgesteld, en gaan terug, en verder heb ik die dag niet veel last meer, behalve een spierpijn in mijn rechterschouder, welke nog wel een week aanhoudt. Ik ga de volgende week nog wel naar mijn huisarts, maar deze kan er ook niet zo veel mee, en vermoedt dat het toch om een spierverrekking of iets dergelijks gaat.