“Hoe zal ik de post noemen?” vraag ik aan Hermen. Zoals bovenstaand dus. Na de misselijkheid van de chemo worstelt Hermen nu met de volgende fase, de fase van een laag bloedbeeld en dan met name de bloedarmoede en het ontbreken van de leukocyten. Hermen heeft gisteren 3 zakjes bloed gehad nadat hij een HB van 4,8 had. En daar was hij erg moe van. Vervolgens kreeg Hermen hoge koorts, 40 graden. Er wordt dan meteen van alles ondernomen  om de oorzaak van de koorts op te sporen. Op de uitslagen wachten we. Verder heeft Hermen last van diarree, ondanks dat hij niet eet. Het is duidelijk dat de slijmvliezen kapot zijn. Ook dit wordt onderzocht. Vervolgens wordt er door het infuus van alles toegediend, behalve de voeding krijgt hij tal van medicijnen, en dan nog bloed en trombo’s. We zeiden al tegen elkaar, ‘je wordt nu in leven gehouden’. Het hele weekend ben ik bij hem, inclusief de nacht, hij geniet van z’n privé-zuster. Helaas, vanavond is hij weer alleen.

Het is nu 1 week geleden dat Hermen de laatste chemo kreeg. Langzaam word hij weer wat meer aanspreekbaar. Nog altijd misselijk maar hij kan alweer even aan tafel zitten, vanmorgen ging zelfs de laptop even open. En toen ik vanmiddag bij hem was, was hij ook even met z’n i-pad bezig. Die i-pad is trouwens erg geschikt voor gebruik in bed! Hermen krijgt nog altijd de medicijnen tegen de misselijkheid en is dus nog erg suf en moe. Maar hij wordt in Groningen goed verzorgd, de voeding door het infuus, allerlei preventieve medicijnen, fysiotherapie en een kamer alleen en als hij wat hoest wordt er meteen een longfoto gemaakt. Het is een afdeling waar niet snel iets niet kan. Verder is het bloedbeeld dalende, trombocyten waren 30, gevolg, steeds een bloedneus. De rode bloedlichaampjes zijn nu 5.5, gevolg, bleek, moe en het koud hebben. De leukocyten  zijn nu 0. Gevolg, groot infectiegevaar. Gelukkig ligt hij alleen en bezoek is nu ook nauwelijks. Ontslag zal afhangen van wanneer dit bloedbeeld weer hersteld is en hoeveel weken dat gaat duren weten we dus niet. Al met al gaat het redelijk zoals we ook verwacht hadden. Maar…tijdens dat liggen en suffen ligt hij niet alleen te piekeren, nee, hij bedenkt allemaal fijne dingen die hij wil gaan doen als hij weer thuis is! Als dat geen goed teken is!

Iemand vroeg mij het adres om Hermen een kaartje te sturen. Nu hij ook digitaal is uitgeschakeld door al die medicijnen kan een kaartje hem misschien behoeden voor het gevoel dat hij daar op kamer 84 helemaal van de wereld is afgesloten. Ik geef nog maar even het adres:

Hermen Lesscher
UMCG, Hanzeplein 1, afdeling E2, kamer 84, 9713GZ, Groningen

Gerard Lesscher

Hermen is heel erg beroerd. Vannacht gelukkig samen goed geslapen. Het zware medicijn tegen de misselijkheid helpt het braken te onderdrukken maar het maakt hem hartstikke suf. Hij kan alleen maar plat op bed liggen, omhoog komen maakt weer misselijk. Maar ja, alles beter dan dat braken, dat maakte zijn toch al kwetsbare keel pijnlijk en misschien ook kapot. We wisten dat dit zou komen. De medische staf staat dan ook al klaar met allerlei pijnstillers (morfine, maar gelukkig nog niet nodig), zware anti-misselijkheid  en combinaties mogen ook, antibiotica, anti-schimmel, anti-virus. Dat een lichaam dit allemaal maar kan hebben vind ik ongelooflijk. Hermen wordt nu ook door het infuus gevoed. Zijn bloedbeeld zakt nu ook erg. Ook de leukocyten  zijn  weer laag en die gaan naar nul. En er niks wat ik kan doen.

Ik ga terug naar de kindjes. Verdrietig verlaat ik het ziekenhuis. Ik neem de tijd en rij door de straten waar ik als tiener doorheen fietste, langs het huis waar we woonden. Ondertussen luister ik naar “De Praktijk” op Radio 1. Het gaat over de hedendaagse beeldvorming van ziektes door de media, over positief denken, over de heldenrol als je kanker overwint zoals door Lance Armstong wordt neergezet. Ik luister instemmend naar o.a. Karin Spaink, (Hermen volgt haar ook op Twitter) “..er is niks hedonisch aan, het is een kwestie van hondsberoerd op bed liggen en de artsen hun werk laten doen…” , “….of je het haalt is kwestie van geluk of pech….

En dat is wat Hermen nu aan het doen is, het ergste ondergaan en hopen dat je het haalt.

Na een voorspoedige week chemotoediening en stamcelteruggave wisten we het al, hierna zal een week beroerd voelen volgen. Gisteren begon het al, misselijk en spugen. Vandaag is het veel erger, Hermen is vreselijk misselijk. Een nieuw medicijn daar tegen lijkt te helpen maar niet afdoende. Het spugen van maag- en galsappen geeft Hermen pijn in de keel. Die keel die van de laatste chemo ook al zoveel te lijden heeft gehad. Hij spoelt wel trouw zijn mond maar water drinken kan echt niet. De kindjes logeren bij opa en beppe en ik hoorde dat ze er heerlijk buiten gespeeld hebben. Ik blijf vannacht bij Hermen slapen.

Vanmorgen om 6 uur werd gestart met de toediening van morfine als voorbereiding op de teruggave van de stamcellen. Nieuw (en nog in onderzoek) is de teruggave direct in het bot. Hermen heeft toegestemd met deze experimentele manier van teruggave. ‘s Nachts had hij nog wel liggen piekeren, of hij het toch maar niet gewoon via het infuus zal doen. Gerard is al vroeg bij Hermen om hem bij te staan. Ik hoorde dat Hermen wel erg vrolijk was geworden van de morfine, de verpleegkundige had gezegd dat Hermen “straalde van de morfine”. Hermen krijgt ook weer Tavegil, om een allergische reactie (tegen de bewaarvloeistof van de stamcellen) te voorkomen en daar wordt hij heel suf en slaperig van. Als ik even voor 08:00 bel hoor ik een lallende Hermen. Later belt Gerard om te zeggen dat de teruggave goed verlopen is. Hermen vertelt later dat het wel pijn deed maar hij kon er wel tegen. Als ik ‘s middags bij Hermen kom gaat het nog steeds aardig, af en toe misselijk en “droog overgeven”. Maar als ik in het halletje mijn handen goed was voordat ik zijn kamer binnenga ruik ik iets geks en speur de ruimte af maar ik vind niks geks. Als ik Hermen wil begroeten slaat de geur mij in het gezicht. Stamcellen, zegt Hermen, de geur komt van die bewaarvloeistof van de stamcellen. Een verpleegkundige die binnenkomt doet zelfs een mondmasker op, zij reageert allergisch op dit middel. Ik sta helemaal paf, ze komt er toch niet mee in aanraking? Maar ze vertelt dat Hermen het door zijn poriën uitscheidt en uitademt, zij ademt dat weer in en daar reageert zij dus op (zeldzaam geval hoor). Ik had graag even tegen Hermen aan gekropen maar ik word helemaal onpasselijk van de geur. En dat blijft wel een paar dagen! Hermen zelf ruikt het gelukkig niet. Sommige mensen proeven het zelfs als zij hun stamcellen terugkrijgen. Hermen is alleen maar suf en wil slapen. De verpleging komt hem om 14:00 van de morfine verlossen. Tevens worden er infuuslijnen verwijderd, tjonge, nog maar 1 infuuslijn! Hermen braakt nog wel even van al die drukte. Even later, als hij weer rustig ligt eet hij toch weer een lekkere sandwich van de AH-to-go en dat gaat goed. Hij probeert weer wat te staan, is wel duizelig, dus toch maar weer naar bed. Maar hij kletst goed met mij, hij voelt zich ondanks alles toch aardig.

Ik ga op tijd terug naar Alteveer. Onderweg weet ik opeens weer waar ik die geur van ken. Toen ik nog wel eens naar mijn werk in Zaandam fietste passeerde ik in Zaandam een fabriek die af en toe deze vreselijke weeïge, zoete sterke geur uitstootte. Ik herinner mij dat ik bijna brakend daar langs fietste. Thuis is Gerard aan het klussen, samen met pap en mam verzetten zij veel werk hier in en om het huis. De kinderen zijn er nog niet. Ze zijn later want Anne-Martien heeft ze meegenomen naar de boerderij van haar ouders, er wordt druk gehooid en de kinderen beleven veel plezier op de tractors. Tymen mocht zelfs meerijden op zo’n enorme tractor, van Ruinerwold naar Zuidwolde, een mooi ritje dus. Wat zal die genoten hebben. Ella trouwens ook. Kamiel durfde niet, te veel herrie denk ik. Hij kan het wel goed navertellen, zo grappig in zijn peutertaal.

We genieten van een prachtige avond en skypen (een werkwoord wat de kinderen ook al gebruiken) even met papa. Papa bemoeit zich via de webcam alweer met de opvoeding! Als dat geen goed teken is!

Vandaag was de ijsjesdag. Tijdens de laatste (!!!) chemo eet Hermen ijs om latere schade in de mond te minimaliseren. Het is een korte toediening dit keer, een uur. Vandaag is Hermen wel wat misselijk en moest ook overgeven. Niet toen ik er met Kamiel was. Hermen en Kamiel hebben zich uitstekend vermaakt met de i-pad.

Die kleine Kamiel. Het heeft wat drama gekost om in het ziekenhuis te komen. Kamiel heeft het erg moeilijk met het feit dat ik veel weg ben. Ik heb het idee dat hij daarom zo vasthoudt aan vaste gewoontes. Vanmorgen heb ik wederom, tevergeefs, geprobeerd om Kamiel in zijn nieuwe sandalen te krijgen. Maar die winterjas, die is nu toch echt te warm, ik had die al in de was gedaan. Maar Kamiel raakt compleet overstuur, hij wil zijn winterjas aan. Ik zwicht en zeg dat hij de jas open moet laten. Dat gebeurt dus ook niet. Gelukkig heeft de auto airco. Voor we wegrijden zet ik de kleine auto samen met Kamiel aan de kant en neem de zonnebril uit die auto mee. Weer drama, die bril moet in de witte auto. Helaas voor hem, ik neem hem echt mee. Dan, even naar de winkel, de `groene winkel´. Een andere winkel hoef ik ook niet te proberen. Als ik wil afrekenen kies ik niet de gewone kassa, daar staan wat wachtenden. Ik neem de snelkassa en dat is een hele andere doorgang zonder loopband. Kamiel weer overstuur. De caissière geeft hem een knuffelbeestje, die neemt hij aan en smijt  weg. Afijn, een hoop gehuil en geschreeuw en de blikken van het winkelende publiek negeer ik maar.

Binnen het ziekenhuis is de kleine man onder de indruk van al die drukte. Vervolgens geniet hij van alle aandacht van papa én mama. Hermen is nog heel goed. Hij at wat en hij leest veel. Morgen, om 8 uur, is de stamcelteruggave. Hij kreeg vanavond een extra infuuslijn. Morgen vanaf  6 uur krijgt hij daar morfine door toegediend. De stamcellen worden namelijk terug in het bot, bekken, gespoten. Dus, morgen een zware dag……

Dag 5, of zoals op het schema staat, dag -2. Het schema begint vrijdag, de dag van de stamceltransplantatie, als dag 0, en dus de chemodagen ervoor als dag -6 tot -1. Alles gaat nog redelijk, ik ben af en toe wat misselijk, en moet af en toe spugen. Maar verder voel ik me nog redelijk goed.

Er is een brief van de GGD Drenthe voor Tymen gekomen. Tymen vraagt wat er in staat en ik begin te lezen. “Wat een moeilijke zin hé” zeg ik en vraag aan Tymen of hij bijvoorbeeld weet wat ‘binnenkort’ betekent. “Ja hoor, dat is heel even binnen zijn.”

Oja, dit wilde ik al een paar keer nog melden. Ik krijg weer regelmatig de vraag waar Hermen ook alweer ligt,

UMCG, Hanzeplein 1, afdeling E2, kamer 84 Hanzeplein 1, 9713GZ, Groningen

Toen ik vandaag de kamer van Hermen binnenkwam, was een verpleegkundige net bezig Hermen te helpen bij het overgeven. Dat was de eerste keer. Het middageten gaat onaangeraakt terug. Maar als Hermen even later wat uitgerust en bijgekomen is en mij m’n salade ziet eten, krijgt hij toch zin in de sandwich die ik meegebracht had. En vervolgens gaat het toch wel goed. We kunnen weer de dingetjes doen die we altijd doen. We kijken een aflevering ‘Wallander’. Dat doen door ons beiden op het bed te installeren. Dat is natuurlijk te smal. Maar door de bedhekken omhoog te doen zitten we lekker. Rugleuning omhoog. Laptop op het nachtkastje voor ons en kijken maar. En als we in slaap vallen zetten we de film op pauze en geven toe aan onze vermoeidheid. Lekker knus. Dit doen we al een tijdje zo. Ook toen Hermen op zaal lag. Vandaag kwam echter een verpleegkundige langs die vroeg of we wel wisten dat ik niet in zijn bed mocht liggen. We hebben haar vast heel schaapachtig aangestaard. Ik neem de hygiëneregels zeer strikt maar geloof dat ik deze toch ga negeren.

Eenmaal thuis heeft mam de kindjes al aan tafel. Ze huilen allemaal. Gelukkig, doen ze dus niet alleen bij mij. Als alles weer is getroost en gesust eten ze vervolgens allemaal hun bordje leeg. Ze hebben vooruitzicht op lekkere aardbeien die beppe heeft meegebracht en eten daarom snel hun bord leeg. Nog even met papa skypen. Daar is Marieke op bezoek bij papa. Daarna volgen alle bedtijdrituelen en liggen ze lekker op bed. Rust…..

Gerard neemt vandaag de zorg voor de kinderen van Anne-Martien over. Ik ga naar Hermen. De chemo viel ook vandaag mee. Hermen heeft geen zin meer in eten maar is niet misselijk. Hij werkt zelfs wat. Kortom, het gaat goed.

Hermen maakte het vandaag bijzonder goed. En mooie dag voor de hele dag bezoek. Mireille neemt afscheid van ons en zal bij Hermen langs gaan om vervolgens naar het diepe zuiden terug te rijden. Mireille wordt door Hester en haar mannen afgelost.  Mees en Teun spelen meteen al vrolijk met onze kleintjes en Govert zet een tent op, dus feest!!!! Kamiel leg ik toch nog even zelf in bed voor zijn middagdutje. Hester bereidt hem alvast voor door vrolijk te zeggen dat zij hem dan weer uit bed zal halen. Hij kijkt haar aan en probeert een boos gezicht te trekken, wat wel weer komisch is. Vervolgens zet hij een charme-offensief naar mij in, vleit zich tegen mij aan en vraagt weer: “mag Kamiel bij mama blijven?” De arme schat, hij vraagt het mij elke dag weer, meerdere keren. Tymen en Ella stellen geen vragen, zij kennen de vrienden die komen oppassen ook wel. Kamiel niet. Hij heeft het daar wel moeilijk mee, de schat. Maar ik vertrek dus naar Hermen. Ik tref hem met een beetje rood hoofd aan op zijn kamer. Dat trok in de loop van de dag wel weg. En verder heeft Hermen nergens last van. Hij probeert wat te werken maar de trage Internetverbinding werkt niet mee. We wandelen wat en spelen fanatiek een spelletje in de “familiekamer”. Ik merk niks aan Hermen en hij stuurt mij op tijd weg om ook nog even bij Hester te zijn. Thuis is alles rustig. Hester en Govert hebben lekker gekookt, we worden verwend. Maar dan moeten ze ook weer snel naar huis want er zullen wel files zijn op weg naar Amsterdam. Ondertussen is Ellen bij Hermen aangekomen. Ik zal eens gaan bellen, horen of het nog steeds goed gaat….

Na een nachtje “voorspoelen” (door het infuus werd veel vocht gegeven zodat  de nieren alvast lekker doorspoelen) kreeg Hermen om 10 uur vanmorgen eerst zogenaamde pre-medicatie, “Tavegil”. Een middel die evt. allergische reactie voorkomt. En Hermen weet het al, daar wordt hij heel moe en suf van. Om 11 uur kreeg Hermen in een uurtje de chemo van vandaag toegediend. Gerard is ondertussen bij hem. En inderdaad, Hermen wordt heel moe maar verder valt de reactie op de chemo erg mee. Hij heeft wat rode vlekken op zijn hoofd maar verder eigenlijk niks.

Ondertussen thuis. Mission impossible. Ik ga met de 3 kleintjes in Hoogeveen zomerschoentjes kopen voor Kamiel en Tymen. Schoenwinkel 1 heeft een grote auto in de winkel en dat houdt Ella en Kamiel binnen de winkel. Kamiel gilt wel dat Ella niet achter het stuur mag maar dat negeer ik maar. Tymen kijkt naar een raar tekenfilmpje op een tv. Gevolg, hij hoort niks. Na 10 keer vragen rent hij eindelijk op nieuwe sandalen door de winkel. En dan nog een keer op een ander paar. Ik zit te dubben, maat 28 of 29, verschillende sandalen. Welke wil je Tymen? Hij kijkt mij sloom aan, het maakt hem niet uit. Goed, volgende winkel, voor Kamiel. Ook hem maakt het niet uit welke sandaal of welke maat hij aan zijn voeten heeft, hij vecht dapper met Ella en Tymen om de spelcomputer en ook dat geeft het nodige gegil. Vervolgens nog een paar laarzen voor Kamiel en dat is een makkie, dat wil Kamiel wel, mooie laarzen!!! Ik geloof dat ik die sandalen voor niks koop. En dan 4 bakken met gymschoenen doorzoeken op maat 29. Helaas, die zat er dus niet tussen. Waar is Kamiel? Buiten? Afijn, eindelijk afrekenen, ballonnen mee en op naar de supermarkt. Leuk, doe ik nooit met 3 kleintjes, zeker niet om zaterdag 11 uur. Ik zal jullie details besparen van de optocht die dat gaf, 2 kleine winkelwagentjes en zo’n auto/winkelwagen waar Kamiel niet uit wilde en Tymen en Ella ook in wilden. Er werden veel hakken aangereden. Nee, alleen onze eigen. De kinderen pasten heel goed op dat ze niet tegen het winkelende publiek aanreden. Eindelijk thuis. Veel later dan gewoon eten we de lunch en daar is Mireille!!  Helemaal uit Spaubeek. De kinderen zijn verlegen. Kamiel leg ik nog zelf in bed maar dan ga ik snel naar Hermen. Ik sta versteld hoe makkelijk Tymen en Ella bij Mireille en opa achterblijven. Dit komt wel goed.

Hermen tref ik slaperig aan. Hij had ook al een lage bloeddruk en is dus wat duizelig. Maar verder valt het mij reuze mee. Hermen voelt zich wel goed. Niet misselijk of andere klachten. We lopen wat. We eten lekkere dingen en kijken naar een aflevering van Wallander. Daar kunnen we ons beiden helemaal in verliezen. Dat maakt de situatie ook zo surrealistisch. Dan komen we weer uit de film en dan zitten we in het ziekenhuis…….. Maar Hermen voelt zich prima. Dag 1 ging heel goed en dat geeft moed. Met een geruster hart dan gisteren neem ik afscheid.

Eenmaal thuis tref ik de kinderen bijna in bed aan. Samen met Mireille breien we een eind aan de dag. Opruimen. Telefoontjes plegen. En dan lekker borrelen met Mireille. Daar krijgen we morgen spijt van zei ze al…..

En dan is daar de realiteit weer. Terwijl Hermen zich goed en hersteld voelt moet hij toch echt nog een keer worden opgenomen. Opa en beppe passen op de kinderen. Hermen neemt afscheid van de kleintjes en dat viel niet mee. Ik ga met hem mee naar het ziekenhuis. Op de afdeling wordt Hermen begroet door zijn inmiddels vertrouwde verpleegkundig en medisch team. Maar Hermen valt het erg zwaar. De arts legt de laatste kuur uit. We schrikken er wel van, nee, we worden er bang van. Dingen als: “…en daar krijgt u een warm, rood hoofd van, of, tijdens de toediening van die chemo, krijgt u ijs te eten om te voorkomen dat u wonden in de mond krijgt…. maar keel en slokdarm kunnen we niet koelen, daar zullen wonden ontstaan” of “dan kan u niet meer eten, dan wordt u door het infuus gevoed”. Maar soms hoeft dat niet, dan kan iemand gewoon “dooreten”. En daar gaat Hermen dan maar voor.  Hermen heeft een kamer alleen en dat is erg fijn. Verder heeft Hermen vandaag op de röntgenafdeling een “centrale lijn” gekregen, zeg maar een infuus onder zijn linker sleutelbeen en dat infuus-slangetje ligt tot in zijn hart. Hier wordt morgen de chemo op aangesloten. Maar ze kunnen er ook bloed mee afnemen, Hermen is de komende tijd dus verlost van dat nare bloedprikken. En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Helaas. Morgen start de chemo. Vriendin Mireille komt morgen en dan kan ik weer naar hem toe.

Hermen is thuis en voelt zich heel goed. Hij gaat zelfs werken. Wanneer er plek op de afdeling is, dan wordt Hermen opgeroepen voor zijn, hopelijk laatste, lange opname. Mogelijk vrijdag. Ondertussen genieten de kindjes en ik erg van zijn aanwezigheid. Het is leuk te zien hoe blij de kindjes zijn om papa weer thuis te hebben. Hoewel we wel steeds goed moeten uitleggen waarom papa weg gaat, of hij naar het ziekenhuis gaat, naar opa/oma, naar werk. Het komen en gaan is verwarrend voor ze. Maar als ze maar weten waar hij is, en het liefs het ook even kunnen zien per skype of zelfs op bezoek, dan is het ook goed.

Afgelopen vrijdag ben ik geopereerd aan de neus- en kaakholtes, gelukkig kwam er op de spoedtafel meteen in de ochtend al een plekje vrij. Ik werd helemaal weggemaakt en heb heerlijk geslapen terwijl de artsen mijn holtes hebben schoongemaakt. Vier tampons erin, en ik mocht weer terug naar de afdeling, de tampons moesten twee dagen blijven zitten. Voor eenieder die solidair wil zijn: probeer het maar eens, 24 uur met een knijper op je neus, dan weet je in een keer waarom we een neus hebben. Praten, eten gaat moeilijk, en slapen lukt ook al nauwelijks. Maar goed, vanochtend, op Moederdag, mochten de tampons eruit en nu kan ik weer lekker ademen. Alleen nooit geweten dat die tampons zo groot waren! Schrikken, toen de arts ze eruit trok, er kwam geen eind aan! Blij dat ik dat ook niet wist. Nu nog een dagje ter controle en morgen naar huis, al met al heb ik van deze operatie weinig last of pijn gehad. Maar ik zag er niet uit:

Vandaag gingen we weer eens naar het ziekenhuis, nu voor een PET/CT-scan.  Het onderzoek met het lange (45 minuten) stilliggen vindt Hermen prima. Het infuus wat weer ingebracht moet worden, dat vindt hij erg.  Gelukkig realiseert iedere medewerker van het ziekenhuis die dit mag doen ook erg goed. Menigeen zal peentjes gezweet hebben bij het zien van zijn aders en het realiseren dat je het van belang is om in een keer goed te prikken. Helaas, vandaag was twee keer prikken nodig. Doet goed pijn en Hermen heeft er een gruwelijke hekel aan maar het is ook zo weer klaar. Terwijl Hermen moet wachten om de contrastvloeistof zijn werk te laten doen en daarna door de scan heen gaat, kan ik met de verpleegkundige overleggen. De operatie van de neus- en kaakholtes is voor 11 mei gepland. Eens horen of dat niet eerder kan. De besluitvorming hierover is zeer complex. Maar de verpleegkundige gaat er achteraan om deze operatie te vervroegen.

En dan zijn we weer snel terug bij de kindjes die zich tijdens onze afwezigheid prima vermaakt hebben met Monique en haar twee koters.  Toch knap van ze dat ze het goed vinden dat wij ze achterlaten bij iemand die ze nauwelijks kennen. Maar Lieke en Jeroen zijn leuke speelkameraden en dan is het prima. Ik tref het hele spul in de speeltuin aan.  Als we terug komen vertelt Hermen dat hij gebeld is, dat hij morgen op de KNO afdeling (afdeling A1-V1) wordt opgenomen en dat hij vrijdag aan zijn neus- /kaakholtes geopereerd gaat worden. En dat is mooi. En dat is jammer. Hermen had zich ook erg verheugd op wat goede dagen thuis met ons en om wat te kunnen werken. We leven met de dag. We weten dat het moet en prijzen ons gelukkig dat Hermen de therapie kan ondergaan. Zeker na het zien van de documentaire “Sicko” van M. Moore die we net op Canvas gezien hebben (over de Amerikaanse gezondheidszorg).

Kijk eens, wat een heerlijke buitenkinderen!!!

En die I-pad? Die is zeeeer gebruikersvriendelijk. Ieder kind kan het bedienen!

Onze koningin

Helaas, niet het mooie weer als gisteren. Vannacht trok ook over ons een hevige onweerbui. De kinderen hebben ons wel een uurtje wakker gehouden. Afijn, het is droog dus de versierde fietsen worden uit de schuur gepakt. Koninginnedag wordt vandaag op de school van Tymen en Ella gevierd. Daar wordt het vernieuwde schoolplein feestelijk geopend door een wethouder. De kinderen hebben hun fietsen versierd en zullen een rondje door het dorp fietsen. Spannend, Ella kan sinds gisteren zelfstandig opstappen en remmen na nog twee botsingen tegen de heg en andere driewieler. Vervolgens zijn er spelletjes en versnapperingen op het schoolplein. Aan het einde hiervan gaat het toch wat regenen. Maar dat kan de pret van ballonnen oplaten niet drukken. Zal het kaartje van Tymen en Ella teruggestuurd worden? Kamiel vermaakte zich maar half half en liep vaak achter mij aan, `mamie, mamie´ zeurend. Af en toe pakt hij zijn eigen versierde driewieler. Maar, een geluk hebben we, Hermen kan in de feestvreugde delen, ondanks toch wel moe zijn.

Voor nog meer foto’s zie:   http://digiphotos.org/album360