Maart 2010

(Nog een oude post, die we toch wel met jullie willen delen)

Vanmorgen was het weer vroeg, de kinderen zijn tegenwoordig rond 6 uur al wakker. Tymen en Ella nemen we dan maar in ons bed. Niet dat dat nog enige slaap oplevert hoor, maar we zijn te lui om op te staan. Kamiel huilt even. We weten dat als hij huilt, dat hij dan eigenlijk nog wel slapen wil. Een klein uurtje later horen we echter: “ekker ge-slapen” en we weten dat we nu op moeten staan.

Tymen heeft een nieuw liedje op school geleerd, “stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw”.  Daarnaast vraagt Tymen een tijdje, sinds de sneeuw weg is, of het nu lente is. Hij heeft de dagen naar vandaag, 21 maart, afgeteld. Dus, vanmorgen was het zo ver. “Mam, het is lente!!!!! God komt naar Nederland!” Ik, “huh?” Tymen: “Ja, alles wordt nieuw.”

Ella is meer van de nuchtere constateringen. Hoezo slapen als een roosje, “roosjes kunnen niet slapen.”

Juni 2010

(Nog een oude post, die we toch wel met jullie willen delen)

Afgelopen woensdag, bij thuiskomst van Hermen, kregen de kinderen een cadeautje van hem. Kamiel een mooie bezem en hark. Tymen was helemaal blij met zijn takelwagel van LEGO. Ella had al eens aangegeven dat ze een zilveren ketting met een paardje er aan wilde hebben. Dus die kreeg ze, met een mooi sieradendoosje. Zo’n gestoffeerd doosje, met binnenin een spiegeltje, versierd met glitters, belletjes, en zo meer. Veel kleurtjes en glim. In het doosje zatten bovendien allerlei dierenbedeltjes (ooit eens bij een supermarkt gespaard) en haar kettinkje. Ze was zeer gefascineerd, vond het prachtig. Maar ik ken haar, iets wat ze erg mooi vindt en wat ze voor zichzelf wil houden, dat verstopt ze. En dan vergeet ze waar ze het gelaten heeft. Ik waarschuwde haar nog, ‘als je het verstopt, vertel het dan alleen aan mama!’ Maar het ging goed. Een keer visten we het doosje achter de paardestal vandaan, maar toen we gingen opruimen ging het doosje mee naar binnen. En toch, ‘s avonds, ‘Ella waar is je doosje?’ Kwijt dus. Dagen hebben we gezocht, iedereen deed mee, Anne Martien zocht vandaag ook nog eens. Tervergeefs.

Vanavond zat ik met Kamiel in de bijkeuken op de grond. Mijn blik valt op mijn (hoge) sloffen die op hun zij liggen, tussen de schoenen, er zit iets groens in……..
Kleine ekster.

Vandaag kwam Theo uit Duitsland even op bezoek. Heel gezellig en we planten een walnotenboompje die Theo vanuit zijn tuin heeft meegenomen. Kamiel draait om ons heen en vraagt aan Theo, “waarom ga je niet weg?”

Ella wil niet dat Kamiel haar na-aapt en zegt: “Kamiel, jij naapt-a”.

Hermen mocht vandaag, na de laatste antibioticagift, naar huis. Het infuus heeft het gelukkig deze 10 dagen volgehouden en nadat die verwijderd was ging Hermen aan de slag om alles voor ontslag klaar te maken. Toen ik hem kwam halen zat hij dan ook helemaal klaar, met de tassen om hem heen. Ik verbaas mij nog over hoe goed Hermen weer is, als herboren. Eenmaal thuis volgt een warm welkom met de kinderen. Gisteren vroeg Kamiel nog wanneer papa weer kwam. Nu vindt hij het best dat ik nog even moet werken. Hij herhaalt een paar keer blij: “Ik blijf bij papa he?!”  Ella heeft wat moois gemaakt. En  nu zit Hermen weer tegenover mij, allebei achter de laptop. Hermen zoekt op Internet nieuwe banden en wil die morgen gaan halen. Alsof er niks gebeurd is………

De zaalarts van Hermen had Hermen informeel een voorlopige uitslag van de PET-scan gegeven, die zou goed zijn. Maar de officiële uitslag liet op zich wachten. Zo’n scan wordt door meerderen beoordeeld, op verschillende onderdelen en dat liet op zich wachten. Maar vandaag kreeg Hermen te horen dat er op de scan geen “activiteit” meer te zien is. De behandeling heeft het gewenste effect gehad. En nu hopen dat dat zo blijft!!

Hermen knapt nu zienderogen op. Hij is alweer op z’n laptop wat aan het werken. Met de benauwdheid gaat het steeds beter en hij heeft dan ook geen zuurstof meer nodig. Wel blijft hij zo naar hoesten. Hermen moet nu de antibioticakuur (die via het infuus moet) afmaken en mag dan naar huis, dat zal dan vrijdag zijn. Wat een heerlijk vooruitzicht!

Er is van alles  gekweekt en het lijkt er op dat Hermen een virale longontsteking heeft. Het rhinovirus is in één van de kweken gevonden. Dat is een gewoon verkoudheidsvirus maar in de omstandigheden van Hermen kan een onschuldig micro-organisme een gevaarlijke longontsteking veroorzaken. Nu snappen we dus waarom de prednison in eerste instantie verlichting gaf, dat beperkte de longschade in eerste instantie maar het is wel een ontstekingsremmer. Gevolg was dus dat de afweer van Hermen geremd werd in het opruimen van het virus. Bovendien schijnt een virale longontsteking met de stethoscoop niet goed hoorbaar. Ook had Hermen geen koorts, ondanks de hevige longontsteking, geen koorts.

Gevolg is dat Hermen geïsoleerd verpleegd moet worden en dus verzekerd is van een eigen kamer. In verband met zijn hoesten ook wel zo fijn. Afgelopen weekend gingen de kinderen logeren. Gelukkig vinden ze dat geweldig. En ik logeerde bij Hermen. Hermen voelt zich dan al langzaam opknappen. We hebben het gezellig gemaakt, eten werd bij een Indiaas restaurantje gehaald, de favoriete keuken van ons beide.  Het weekend ontving Hermen verwenzorg.

‘s Zondags kwam er een bekende dienstdoende hematoloog langs (Dr. Span). We weten dat ze het ontzettend druk hebben maar hij komt rustig bij ons zitten. En al pratende geeft hij bij van alles uitleg. Ook komt hij met dat prednisonverhaal. Ik vraag hem ook hoe het nu komt dat er zo ontzettend veel hematologische patiënten zijn opgenomen. Nemen die kankersoorten dan zo toe? Een andere verpleegafdeling heeft bedden moeten afstaan aan deze afdeling en dan nog hebben ze geen plaats voor Hermen (maar die moet nu op een eenpersoonskamer en dat is al moeilijker). De arts vertelt dat de kankerpatiënten niet toenemen maar dat het winterseizoen begonnen is en daarmee de hematologiepatienten, met hun verminderde weerstand ten gevolge van stamceltransplantatie, met complicaties zoals bij Hermen de afdeling bevolken. De Mexicaanse griep heeft hier vorig winterseizoen dan ook dodelijke slachtoffers gemaakt. We staan dan ook even stil bij de hygiënische maatregelen die Hermen in acht moet gaan nemen. Ook al lijkt zijn bloedbeeld weer normaal, toch heel erg oppassen.

Kom ik toch even terug op de reactie van Teun, op mijn vorige stukje. Nog geen 100 jaar hebben we profijt gehad van de uitvinding van antibiotica. Tegenwoordig wordt de volksgezondheid wederom bedreigd door  infectieziektes. Door resistentie bacteriën, door rare nieuwe virussen met namen als H1N1 (oftewel Mexicaanse griep).Voor de afdeling hematologie nu dus dagelijks werk. Inderdaad Teun, door de intensieve veehouderij. Nu zegt dit niks over individuen, het lijkt er immers op dat Hermen door een gewoon rhinovirus geveld is. Maar het zegt wel wat over de patiëntengroep waar wel slachtoffers vallen.  Politiek, veehouders, consumenten, iedereen weet het. Maar het is een gecalculeerd risico. En dat brengt mij bij mijn betoog. Als je in de winkel staat en je kan kiezen, wel of geen biologisch product. Denk er dan eens aan dat er ook in je eigen omgeving slachtoffers kunnen vallen. Een gecalculeerd slachtoffer.

Tja. En dan gebeurt er iets met mij. Gelukkig was het van korte duur en gelukkig lagen de kinderen nog in bed. Maar gisteren ben ik zelf, ‘s morgens vroeg, vanaf de wc flauw gevallen. Nu ken ik dat flauwvallen wel en weet wel dat het vanzelf overgaat. Het duurde alleen een half uur en ik had vreselijke darmkrampen. Lag ik ondertussen te bedenken wat ik vanaf nu dus anders moet doen. Er moet boven een telefoon komen. Misschien nog meer buren de sleutel geven. En dan ook ‘s avonds, na het afsluiten van de deur, de sleutel uit het slot halen anders kun je van buitenaf nog niet in. Na een half uur kon ik weer opstaan. Ondertussen kwamen de kindjes hun bedjes uit. Door de krampen kon ik ze niet verzorgen. Dus pap en mam gebeld, die zouden komen. En de school gebeld, dat Tymen en Ella ‘s ochtend niet naar school kwamen. De docenten daar vonden het wel een alarmerend telefoontje (ik was wat vaag geweest over wat mij mankeerde) en even later kwam de directeur poolshoogte nemen. Kijk, dat is dan weer een voordeel van zo’n klein dorp waar iedereen elkaar kent. Maar zoals ik al verwachte, het ging alweer. Pap en mam kwamen en ik ging slapen. Daarna was ik weer de oude.

Anders gaat het met Hermen. Hij blijft maar kortademig. De antibiotica lijkt niet te werken. Het zou dus goed een virusinfectie kunnen zijn. Ondertussen is het wachten op talrijke testen en kweekjes. Ondertussen is er een ‘rhinovirus’ (verkoudheidsvirus) gekweekt. Nu moet iedereen die de kamer betreedt een mondkapje op. En Hermen mag niet op zaal, wat een prettige bijkomstigheid is. Hermen wacht nog op een plek op zijn eigen afdeling Heamatologie maar nu moet hij ook daar dus op een 1 persoons kamer. Ondertussen zit Hermen wel bijna de hele dag aan tafel. Maar lichamelijke activiteiten putten hem nog erg uit. Hij krijgt nog altijd zuurstof. Ook hoest Hermen nog ontzettend veel. De artsen weten ook nog niet wat er nu precies aan de hand is. Mogelijk wordt de oorzaak van zijn longontsteking niet gevonden. Maar op dit moment wordt er druk gezocht.

En hier is dan toch maar het adres, als de afdeling wijzigt, dan zal ziijn post vast wel door gestuurd worden,

UMCG

Hermen Lesscher

Verpleegafdeling B1, kamer 24

Postbus 11 120

9700 CC Groningen

Morgen zullen de kinderen gaan logeren bij opa en oma en Tymen bij Sven en Jesse. Iets wat ze alle drie erg leuk vinden. Ik zal het hele weekend bij Hermen zijn, logeren in het ziekenhuis dus.

Voor de kinderen is het wel eens lastig. Tymen en Ella hadden voor mama’s verjaardag opa’s, oma en beppe uitgenodigd om samen taart te eten. Maar hoe moest dat nu als pap in het ziekenhuis ligt. Ze vinden het goed dat we het dan bij papa vieren. Dus met z’n allen, en opa en beppe, naar Hermen. Met taart en eigen gekochte cadeautjes die de kinderen met papa kunnen geven. En ze zingen natuurlijk want jarig zijn zonder zingen, dat kan bij Ella niet. Hermen bekijkt het vanuit z’n bed (wat door de kinderen omhoog en omlaag bewogen wordt, leuk, die knopjes!). Het is druk voor hem maar wel fijn zo samen. Hermen is nog erg kortademig. Verder heel moe.We kunnen niet te lang blijven. Bovendien moeten we thuis op tijd eten want het is Dankdag en Tymen en Ella zullen vanavond, met hun klas, in de kerk zingen.

De laatste tijd is er veel gebeurd maar Hermen knapt maar niet op. Voor de herfstvakantie is er een pet/ct-scan gemaakt. Het hoesten wordt ondertussen weer erger, ondanks de prednison. Toch gaan we naar Sauerland. Hermen kan niet veel meer dan zitten maar Ellen en Marc nemen veel zorg met de kinderen over en ook Anna en Thom spelen heerlijk met onze kleintjes. Ook als we met de z’n allen naar het zwembad gaan, voor onze kindjes de eerste keer,  is het fijn dat Ellen en Marc meehelpen. En zo’n oom is dan ook wel handig om samen met de kinderen hun grenzen over te gaan. Hij neemt ze een voor een mee naar het diepe (met bandjes!) en weldra ziet mama ze los door het water spartelen! Alleen Tymen vond het nog wat eng maar ook hij was al heel dapper door ook het diepe in te gaan (diep voor de kinderen, niet voor de volwassenen). Het was een prachtige ervaring en Hermen genoot ondanks alles mee.

Als we thuis zijn verslechterd Hermen nog meer. Hij kan nauwelijks meer lopen. Maarja, het is bekend en we wachten op de uitslag van de scan. Zondag toch maar besloten om een afspraak met de huisarts te maken. Ook de huisarts kijkt het aan en wil ook de uitslag van de scan. Maar de maandagavond wordt het te erg, Hermen krijgt haast geen lucht meer en de huisarts komt langs. Ondertussen ligt Hermen weer gekalmeerd op bed en dan willen we toch graag dat Hermen eerst in zijn eigen bed slaapt. Dinsdagochtend bel ik met de artsen in het UMCG en die willen Hermen dan ook meteen op de eerste hulp zien. Maar Hermen heeft er helemaal geen zin in en geeft aan dat hij zich wel mag verzetten tegen een nieuwe opname. Uiteindelijk stapt hij dan toch, heel, heel rustige en heel benauwd, in de auto. Op de eerste hulp wordt hij al verwacht, het zuurstof in het bloed wordt meteen gemeten en vervolgens krijgt Hermen meteen zuurstof toegediend. De gebruikelijke onderzoeken volgen en dan blijkt Hermen een longontsteking te hebben, mogelijjk met een bloedvergiftiging (t.g.v. die ontsteking) maar bloedkweken moeten dat uitwijzen. Hermen wordt opgenomen. En hoewel dat te verwachten was is Hermen er wel kapot van. Hij heeft  zoveel weerstand, tegen de lege dagen, het eeuwige wachten, de ongemakken op een zaal met anderen en vooral, het eten wat er in het ziekenhuis geserveerd wordt. Nu al mist hij de kinderen, hoewel hij die niet meer omzich heen verdroeg. En het slapen naast zijn vrouw, hij is erg verdrietig. Het moet, hij is veels te ziek. Er wordt een leeg bed gevonden op B1. Een een-persoonskamer, een gelukje vooralsnog. Als er op zijn eigen afdeling een bed vrijkomt zal hij daar naar verhuizen. Ik blijf bij hem. Hermen valt in slaap. Ik hoop dat hij dat deze opname veel zal doen.