Tja, een blog moet je echt bijhouden, hoe langer je niet schrijft, hoe moeilijker het wordt om weer wat te schrijven. Fijn dat je even mailt. Mascha (ken jij niet) mailde ook al, vroeg zich ook af of ze zich zorgen moest maken. Mogelijk zijn er naast jullie nog meer met dezelfde zorg dus ik zal er weer eens voor gaan zitten. Woensdag is daar ook een goede dag voor, Kamiel is op de peuter(s)peelzaal (vandaag voor het eerst zonder gemopper en redelijk opgetogen. Hij vindt het er te lawaaierig en knippen en plakken is niet zijn ding) en dus heb ik twee en een half uur voor mijzelf. Maar woensdag heeft Trouw een bijlage onderwijs en opvoeding met gevolg dat de meeste tijd gaat zitten in het lezen van die krant. Eens kijken hoever ik vandaag nog kom.

De laatste tijd denk ik veel terug. Het is sinds december 2009 dat Hermen veel ging hoesten, het is nu een jaar geleden dat bij Hermen weer in het ziekenhuis belandde. Al zo lang ziek. Periodes dat hij vreselijk ziek was, periodes dat hij opknapte, en weer ziek werd enz. enz. Hermen is na de longontsteking in november langzaam weer opgeknapt. In de kerstvakantie zijn we zelfs een paar dagen in Amsterdam geweest, in het huis van zijn broer. We hebben toen echt genoten van de stad, van de kinderen, vrienden ontmoet en  best veel gedaan en Hermen voelde zich weer aardig normaal. Tot januari. De griep begon met de kinderen, alle drie waren ze even ziek. En toen  kreeg Hermen de griep. Weer de toename van hoest (die sinds dec. 2009 eigenlijk nooit meer echt weg geweest is). Hermen is goed ziek geweest, heeft veel geslapen. We waren niet bezorgd, het leek gewoon griep en hoewel hij vreselijk hoestte, benauwd was hij niet. Maar het is wel om moedeloos van te worden, weer zo’n terugval. Vooral Hermen heeft het soms moeilijk, hij is ook zo enorm beperkt omdat hij niet goed kan ademen. Ik zeg wel eens, je bent een echte longpatiënt geworden…. Hij wil zo graag weer iets kunnen doen. Gelukkig is hij wel altijd vrij snel in staat om weer wat werk te doen. Noodgedwongen ook maar toch, hij werkt graag. Nu verlangt hij erg naar het voorjaar. We willen ook graag concreter vorm gaan geven aan de revalidatie want daar is hij totaal nog niet aan toegekomen.

Tot zo ver Hermen. Verder vind ik alles hier wel goed gaan. Tymen is nu echt een schoolkind, hij leest al heel goed en is heel leergierig. Hij is altijd erg met de natuur bezig. Mooie stenen zijn kristallen en sjouwt hij allemaal mee naar binnen. Het eerste sneeuwklokje wordt door hem aangekondigd. Vanmorgen stond hij ons te vertellen hoe vervolgens het sneeuwklokje bloeit en uitbloeit.  Maar zwemmen doet hij niet. Dat leek een drama te worden dus voordat het zover was zijn we maar met zwemlessen gestopt. Nu ga ik ieder weekend met Tymen en Ella zwemmen om hem vertrouwd te maken met het zwemmen. Ella spartelt dan vrolijk door het bad, ook het diepe. Haar juf op school noemde haar “een nuchter” meisje. Ella doet het op school ook heel goed. Ze is heel vrolijk. Knutselen is haar hobby. Met Kamiel gaat het ook goed, de kleine komediant. Maar wil niet plassen op het potje. Tja, ik denk dat ze het heel goed doen, onder de gegeven omstandigheden. We zijn ook erg blij met onze oppas, zij brengt heel veel stabiliteit en rust in het leven van de kindjes.

En met mij? Vandaag las ik in de krant nog een nieuwe titel die op mij van toepassing is. Ploetermoeder kende ik al. Ik ben een last-minute-moeder. Een kenmerk daarbij is dat mijn leven nogal rommelig verloopt. Zucht. Dat klopt helemaal als nu een blik om mij heel werp. Toen Tymen er alleen nog maar was heb ik eens het advies “1 x per dag opruimen” ter harte genomen. Als ik nu mijn omgeving aanschouw kan ik rustig constateren dat er op iedere 10 centimeter iets ligt dat een appèl op mij doet. Soms vliegt me dat vreselijk naar de keel, meestal aan het einde van de dag. Dan word ik een vreselijke tiran en moet iedereen meehelpen opruimen. Wat ze dan ook heel braaf doen want ze weten maar al te goed, die zuchtende  moeder houdt pas op als alles weer op z’n plek ligt dus dat kun je beter maar zo snel mogelijk doen.  Tja. Nu Hermen weer wat opknapt ben ik blij dat hij ook wat meer voor de kinderen kan zorgen.  Mijn ouders sprongen ook nog wel eens bij maar pap heeft zelf geworsteld met zijn prostaatkanker. Recent heeft hij 2 weken bestraling gehad en daar is hij goed van opgeknapt. Dat is weer een andere zorg. En dan mijn werk, waar ik het nog steeds zo naar mijn zin heb. Behalve dat het hard werken is en we een lastige groep leerlingen hebben, heb ik collega’s met wie ik soms ook nog tranen met tuiten kan lachen.

Genoeg verteld? Geen zorgen maken dus. Ondanks dat Hermen de behandelingen heeft afgerond blijft het wel moeilijk. Het leven gaat door. Maar toch, we moeten het leven nu weer opbouwen, vorm geven, zin geven. We zijn verlost van de angsten maar makkelijk is het nog niet. Wel heb ik veel vertrouwen dat alles goed komt.

Liefs, Marlies