Afgelopen donderdag, de kinderen werden al vroeg ondergebracht bij buuv Reina. Hermen en ik gingen naar Groningen voor nogal wat afspraken, twee bestralingen, gesprek met de radioloog en naar een instrumentenmaker, voor de steunkous. Het gaat aardig goed met de trombose, Hermen loopt alweer normaal. Zeker toen hij de kous aankreeg, dat nam het beetje pijn wat er nog was, bij zitten of staan, weg. Tussendoor lekker geluncht in de stad en even op bezoek bij Jessica die vanuit Griekenland weer in Groningen is neergestreken.

Hermen had vandaag 2 keer een bestraling omdat hij op een dinsdag met de 20 bestralingen begonnen is. Dat betekend dat de laatste op een maandag zou vallen. Maar dat is niet zinvol, 2 dagen niet bestralen en dan nog een keer. Vandaar dat er vandaag 2 bestralingen waren.

Vrijdag was de laatste bestraling. En dit weekend hebben Gerard en Ria ons voor een rustig weekendje “weg gestuurd”. Ik wist nog wel iets waar ik met Hermen graag eens heen wilde. Zaterdag de kinderen naar hen te logeren gebracht. Vervolgens zijn we naar Ulrum, boven in Groningen, gereden. Daar hadden we een leuke B&B overnachting gevonden. ‘s Avond zijn we gaan eten in “het Schathoes” in Leens. Mooie locatie, bij een prachtige Borg. We hebben er zo van genoten, echt heerlijk gegeten. Ondanks de kleine porties was de laatste gang te veel voor Hermen. Hermen stort in, zoals wel vaker na het eten gebeurd. Dan moet Hermen echt even bijkomen. Maar Hermen is sowieso niet zo lekker. Hij lijkt een lage bloeddruk te hebben. Verder hoest hij sinds weken in toenemende mate. Zeker na de dubbele bestraling van afgelopen donderdag hoest Hermen verschrikkelijk, tot hij er duizelig van is. Heel jammer. Op zich voelt Hermen zich wel redelijk. Maar die hoest is zo uitputtend. Moet je je voorstellen dat je iedere ademhaling heel bewust en voorzichtig maakt, om de prikkeling in de luchtwegen proberen te voorkomen. We gingen dan ook na het eten meteen na het eten naar bed. Vervolgens goed en lang geslapen. En toch, Hermen werd wakker en voelde zich nog doodmoe.  De rest van de dag dan ook lekker niks gedaan. Nou ja, wel lekker gelezen.

De behandeling is nu dus afgerond. Nu moet de tumor gedood zijn. Hermen moet op krachten komen, revalideren, rusten. Volgende week hoeft Hermen niet naar Groningen! Maar het zal niet lang duren. Hermen heeft nu drie specialisten, de hematoloog, de radioloog en de stollingsarts voor zijn trombose. En bij alle drie moet hij op controle.

Vandaag vierde Tymen zijn zesde verjaardag in de klas. En hij wist wat hij wilde trakteren, koek met een gezichtje. Nou, gelukkig, die hebben Hermen en ik al vaker gemaakt, we gaan dus niet moeilijk doen.

Afgelopen maandag, daar gingen ze weer, Tymen en Ella gingen weer naar school. Ella weer in de kring van groep 1 en Tymen in groep 3, achter een echt tafeltje, met laadjes waar dan weer leuke dingetjes in zitten. Erg leuk om ze zo te brengen. Echter, toen ik ze ging halen volgde een minder leuk bericht, de luizenmoeders hadden bij beiden luizen gevonden. Luizen? Ik dacht dat die in dit deel van Nederland niet voorkwamen!? En dat die niet van vieze haren hielden! En mijn kinderen hebben geen schone haren! Ella had wel eens geklaagd over jeuk en toen heb ik wel eens gekeken maar niks gevonden. Nu weet ik hoe ik moet zoeken. Op Internet heb ik alles over die kleine beestjes gelezen. De bedden meteen afgehaald. ‘s Avonds de haren van de kinderen  twee keer gewassen, alle drie, Kamiel zal ze ook wel hebben. En ik trouwens ook. De hele dag was ik er druk mee. En de alle dagen erna. Alle drie napluizen a 45 minuten per dag. Gelukkig helpt Anne Martien als ze er is mee. De kinderen laten zich trouwens goed kammen, ze vinden het wel lekker, dat gefriemel.

Vandaar dat het even stil was op het weblog, ik was druk aan het kammen…..

Vandaag weer samen naar het ziekenhuis. Eerst een nieuwe echo en die liet inderdaad een trombose in het linkerbeen zien. We werden weer naar de eerste hulp verwezen en daar werden we heel snel te woord gestaan door een stollingsarts. We kregen uitgebreide informatie. En Hermen kon nog net op tijd bij de bestraling zijn. Ondertussen haalde ik bij de apotheek de spuitjes. Zo, dat ging snel. Nu weten we dat er een relatie is tussen kanker en trombose, als kankerpatiënt heb je een verhoogd risico op trombose.  Op zich zijn we wel opgelucht, we weten nu waar de pijn vandaan komt en de behandeling is eenvoudig, een keer per dag heparine spuiten en een steunkous dragen.  Morgen kan de verjaardag van Tymen en Kamiel gewoon doorgaan!

Voor Hermen voelt alles in zijn lichaam nu anders. En voelen brengt zorg en angst met zich mee. Bij alles wat hij voelt. En dan vraagt je vrouw je ook nog vaak hoe je je voelt. En zo wordt alles wat Hermen voelt, zorgen en angsten bij mij. Maandag werd Hermen wakker en voelde pijn in zijn linker onderbeen. Eerst praat je het goed. Maar het gevoel blijft, wordt erger. Ik vraag mij af of het een trombosebeen is. De huisarts kan het niet uitsluiten. Kinderen brengen we naar opa en beppe. Zitten we weer op de eerste hulp van het UMCG. Bloedprikken is onderhand haast niet meer mogelijk, zelfs de slagaders geven geen succes. De vierde poging lukt en er moet veel bloed afgenomen worden. Zitten we weer. Wachten we weer, op een echo van het been. Tussendoor gewoon bestalen. Echo laat geen afwijking zien. Bloedwaarden wel. Trombose kan nog niet bevestigd of uitgesloten worden. Aanstaande vrijdag een nieuwe echo. Hermen mag naar huis. Gelukkig, hij was zo bang dat hij weer opgenomen moest worden. We eten gezellig samen. We halen de kindjes weer op. Ze stellen geen vragen. En nu loopt Hermen nog steeds mank.

Tymen is geen kleuter meer! Afgelopen maandag vierde hij zijn zesde verjaardag!! Diezelfde dag gaf hij ook zijn kinderfeestje wat hij best spannend vond. Hij is verwend met “kleine lego” en gelukkig kon papa vanmorgen al een truck met hem bouwen. Ella hielp ook goed mee.

Anne Martien heeft een prachtige taart gebakken.

En hij kreeg nog meer lego! Dus toen hoefde het feestje niet meer, hij had alleen oog voor zijn lego en liet zijn gasten voor wat ze waren.

Huur je een mooi springkussen en wat vinden ze leuk……..

‘t Was een heerlijk weekend. Zaterdag hadden we dan toch eindelijk een echte warme dag en konden de kinderen weer lekker met water in de tuin spelen. Verder hoefde er niks. Hermen en ik hebben zowaar allebei de zaterdagkrant kunnen lezen. Hermen is wel moe maar ligt lekker in de tuin en dut af en toe weg.  Gerard en Ria komen even langs, ze gaan fietsen met Hans en Klaas. Terwijl de kinderen lekker spelen doen wij helemaal niks en willen ook helemaal niks.

Vandaag, zondag, naar de dierentuin in Emmen geweest, Hermen wilde het wel proberen. Het ging ook goed, we wandelen wat maar Hermen kan ook erg veel zitten, overal zijn zitjes. We eten wat bij een kleine voorstelling in een klein theaterzaaltje. Kamiel vertrouwt het niet en zit, zodra 3 acteurs beginnen te spelen en te zingen, met zijn handen voor zijn oren en blijft zo zitten.

De jassen, regenjasjes en paraplu’s zijn ondertussen opgeborgen, de voorspelde regen blijft uit, het is prachtig weer. Tijd voor een ijsje. Ella vangt een nieuw woord op en vraagt ons; ‘wat is genieten?’  Dit schatje, dit is genieten…….

De kinderen horen het meteen. Daar is Peter!!! Peter wordt altijd vol enthousiasme binnen gehaald. Peter heeft een auto met een echte zwaailamp. Maar meestal komt Peter op de oude trekker om bv. de paardebak te egaliseren. (Peter is getrouwd met Monique, een van de 2 meiden die hun paard bij ons hebben staan). Ik wilde de kinderen op tijd naar bed brengen maar toen hoorde ik het al, “Peter!!!! Peter!!!!!! roepen ze en rennen naar de trekker. De trekker wordt ook bestudeerd, ik hoor Peter uitleggen wat de uitlaat is. En de lol is dat Tymen en Ella even op de trekker mee mogen rijden. Kleine gebeurtenissen, groot plezier, mooie plaatjes:

Kamiel kijkt liever, de trekker maakt te veel herrie, daar wil hij niet opzitten

Strakst mag ik!!!!!!!

En nu naar bed!

Hermen is alweer in de tweede week van de bestraling. De taxi brengt hem snel op en neer naar het ziekenhuis. Als er een gesprek met de arts is, dan gaan we met z’n tweetjes. Van chemo weet iedereen de bijverschijnselen. Bij Bestraling is dat wat minder duidelijk. Hermen voelt wel van alles in zijn borstkas.  Maar zijn vermoeidheid staat nu erg op de voorgrond, Hermen is erg, erg moe, eigenlijk niet tot iets van lichamelijke inspanning in staat.

Hermen en  ik waren een weekendje naar Amsterdam, in het huis van Bernd. Beetje voor de katten zorgen maar vooral lekker lui zijn. En genieten van lekker eten. De kinderen logeerden bij opa en oma en Tymen bij Thom en Anna. Tja, de kinderen praten nu eenmaal niet over de ooms en tantes, hun familie wordt aangeduid met de namen van hun neefjes en nichtjes. Vandaag  weer thuis. Morgen start de bestraling. En vanavond weer zoals het hoort, voor de kinderen naar bed gaan, samen met pap een filmpje kijken. De eerste snor/baard na de chemo is er trouwens alweer vanaf geschoren (de foto is van vorige week).

Tussen de regenachtige dagen is er plots een mooie dag. We hebben de liefste kinderen van de hele wereld dus als ze eens iets doen wat niet de bedoeling is dan lachen we daar erg om.

Omdat we met de komst van onze super-nanny Anne Martien een ‘gastouderopvang” zijn, is ons huis op veiligheid gecontroleerd. En die schuur, dat is natuurlijk geen plek voor kinderen. Maar het schuifje dat nu de deur dicht moet houden is blijkbaar te eenvoudig!

Ella laat even zien hoe goed ze al kan klimmen en dat vinden we eigenlijk ook heel knap! Maar houdt die droogmolen dat wel?

Ondertussen Kamiel, maar die wil niet op de foto………………