Met Kamiel een ijsje eten, bij een snackbar, terwijl Tymen naar de atletiek is. We zitten lekker op een bankje voor de winkel, als er een jongen met een mooie grote zwarte hanekam (hanenkam?) langsfietst. Kamiel eet rustig zijn ijsje door. Edoch, de radertjes werken. Als we een minuutje later naar de auto stappen, vraagt ie: “Pap, waarom had die jongen haar als een romein?”

“Please notice when you are happy” Hermens lijfspreuk. Vandaag  was zo’n dag. Heerlijk lenteweer, uitbundig fluitende vogels, prachtige groene kleuren en heel veel bloemen.  Vanmorgen hebben Ella en vriendin Floor rustig kunnen ponyrijden. Heel gemoedelijk. Ella durfde zelfs al te galopperen. Vanmiddag hadden de kinderen paaseitjes zoeken in het dorpshuis. Met een knutselactiviteit en een bingo, een jaarlijks terugkerend kinderfeestje en mam zit in de organisatie. Heel vertrouwd en deze middag zorgt ervoor dat de kinderen helemaal in de paasstemming komen. Daarna nog heerlijk de tijd om lang buiten te spelen. Hermen vraagt zich af of hij nog weet hoe hij papieren pijltjes moet draaien en zoekt een tijdschrift om dat te proberen. Een pvc buis erbij en ja, hij kon het nog prima! “JOH” roepen de kinderen verrukt! Uren vermaak volgen. Simpel vermaak. Er is maar 1 keer een kip geraakt. Een heerlijke avond, want de kinderen hoeven vandaag niet op tijd naar bed.

Hier een fotootje van de mooiste vrouwen in mijn leven:

Dit was iets voor één uur afgelopen nacht. Ella komt ‘s nachts bij ons in bed kruipen.

Vanochtend te laat wakker geworden voor de zwemles van Kamiel, de wekker op de iPad staat te zacht (dom ding). Dus druk opstaan, kinderen uit bed, eten maken voor de kids. Marlies maakt een salade voor ons, ik maak brood voor broodschool (zo heet de TSO hier). Bakjes klaarmaken, niets vergeten? Brood, fruit, drinken voor pauze, drinken voor lunch, stukje koek voor pauze, brood voor lunch, hup alles in die tasjes. Kaart voor Valdemarr posten straks, niet vergeten. Tymen heeft gym, gymtas is klaar, mooi, niet vergeten straks.

Marlies gaat weg, kinderen tanden poetsen, en meteen maar klaarmaken voor school. Strakjes de kippen en de konijnen maar wat voer geven, als ik terugkom om naar het werk te gaan, niet vergeten. Morgen moet er een voedselpakket naar school voor Tymen’s goede doel, nog wat rijst kopen, niet vergeten straks.

Kids in de jassen, schoenen aan, tassen mee, oja, zelf ook nog een jas aan, oja gymtas ook mee, hup naar school. Op schoolplein, zoeken naar ouders van kinderen waar de volgende week woensdag ze heen kunnen, want dan zijn we er niet, maar kan ze niet vinden, morgen niet vergeten, 3 minuten als kapstok gefungeerd voor de tassen, Thera spreekt me aan “Rijden jullie voor judo a.s. donderdag?” Oeps, vergeten, ik had moeten rondmailen dat we donderdag naar de tandarts moeten en niet naar de judo kunnen. Gelukkig, Thera kan wel rijden, geregeld.

Tymen gaat zelf naar zijn klas, Kamiel wil niet alleen naar zijn klas lopen, ik doe hem eerst wel, Ella, ik om zo nog wel bij jou langs, eerst Kamiel even. Kamiel in de klas, oh, er hangt een briefje op de deur, of de kinderen a.s. donderdag een lampionstokje met naam erop! mee kunnen nemen. Niet vergeten, dus. Kamiel dag zeggen, ondertussen een alarmpje in de telefoon zetten voor a.s. donderdag, en snel naar Ella toe. Ella komt naar me toe, uit de klas, Pap, ik heb mijn poncho vergeten. Oh, je hebt dus alleen een t-shirt aan? Ja. Ik zal hem zo wel even brengen (niet vergeten). Oja en de kaart voor Valdemarr, niet vergeten. En pap, wil je ook mijn skeelers meenemen dan, met de beschermers. Ok, als ik ze kan vinden. Dag liefje, grote-mensenkus.

En dan, ja dan, komt Tymen naar me toe rennen met de gymtas in zijn hand, hier pap, neem maar mee, we hebben geen gym. Dat is dan dat moment dat je eigenlijk wil uitbarsten in huilen, omdat ie geen gym heeft! Hij heeft geen gym! Dan denk ik, was ik maar Brigitte Kaandorp, en kon ik lekker gaan staan janken voor een paar honderd man publiek, omdat ie geen gym heeft! Heerlijk lijkt me dat.

Na lange tijd weer eens een berichtje. Dit filmpje willen we graag delen, trotse ouders die we zijn:

Twee jaar is het geleden, dat Hermen de behandeling tegen kanker afsloot. Vervolgens is Hermen, met de nodige tegenslagen, hersteld. Ons leven weer normaal. Al zo vaak had ik mooie momenten op dit blog willen plaatsen. Helaas, met het gewone leven kwamen ook de hectiek terug waarin altijd keuzes gemaakt moeten worden.

Maar vandaag was weer zo’n moment, als gezin naar Almelo. Daar was een straattheaterfestival en daar trad ook de “goochelaar” op die we deze vakantie op de camping hadden leren kennen.

Al met al hebben we volop genoten van een heerlijke dag volop theater, kwamen we familie tegen, lekker met de kinderen ergens eten en op de terugweg nog op de koffie bij Martijn en z’n gezinnetje.

Voor meer foto’s zie: digiphotos

Voor degenen die het nog niet weten: Ik solidair met mijn MoBros. MoBros zijn mijn Movember Broeders, zie nl.movember.com. Het was een lange, lange maand, met toenemend gekriebel op mijn bovenlip, en de laatste dagen het continue gevoel dat ik op zijn minst de boel moet trimmen of bijknippen. Bovendien vindt Ella het helemaal niet mooi, en klaagt Kamiel dat het teveel kriebelt als ik hem kus… Dus geen blijvend verschijnsel, en dus, morgen is “Slash the Tache Day”, hoera! Om toch geloofwaardigheid te verkrijgen, hierbij het bewijs.

Natuurlijk is Movember niet voor niets, en hoewel men in deze krappe tijden niet graag van geld scheidt, wil ik hierbij, op de laatste dag, toch om donaties vragen voor kankeronderzoek. Gedoneerd kan worden via mijn grote MoBro voorbeeld, Bas den Uijl, (MoBro pagina: http://nl.movember.com/mospace/1393994/) en misschien ben ik volgend jaar ook wel zo gek om echt mee te doen.

Het gaat me goed af de laatste tijd, ik wordt steeds energieker, en fitter, en onderneem ook steeds meer. Een klein virusje speelde me begin vorige week nog de parten, en gelukkig kreeg ik dat snel onder controle, met wat hulp van de dokter en een kuurtje. Had wel weer grote angsten voor longontstekingen en ziekenhuisopnames. Verder ga ik elke week met een groep lotgenoten praten over de gevolgen van het hebben van kanker, via het Behouden Huys. En ondertussen gaan Henk en mijn vader gestaag door met de verbouwing van ons gastenverblijf. Vandaag heeft Gerard met hulp van een jongen van de aannemer, Pieter, de schuifpui geplaatst, en nu is het gebouw in één klap van een schuur in een woonruimte veranderd, prachtig!

Verder hebben we, Henk, Gerard en ik,  afgelopen donderdag ook nog de nieuwe zonnepanelen (12 x 230Wp) geinstalleerd. Was een hele klus, want we hadden niet echt een plat dak (ze staan nu op de paardestal, en die heeft een lichte knik in het dak.) Het is een hele constructie geworden, maar de panelen leveren inmiddels, en ik ben verbaasd over de hoeveelheid. Zelfs op zo’n niet-zonnige dag als vandaag, komt er 8.5 kWh binnen! Op het moment van het nemen van de foto (20:45) staat de zon al helemaal achter de panelen (en achter de wolken), maar leveren ze nog steeds 90W.

Raar eigenlijk, zoals ik me voel. Paradoxiaal ook, maar ik voel me “gezonder dan ooit”. Klinkt raar uit mijn mond, maar het zou zo maar eens zo kunnen zijn, als de kanker echt weg is. En dat neem ik aan, dus voel ik me gezonder dan ooit.

Af en toe komen we de mooiste kunstwerken tegen in onze achtertuin, van vuurplaatsen tot valkuilen voor de kippen!

Tja, een blog moet je echt bijhouden, hoe langer je niet schrijft, hoe moeilijker het wordt om weer wat te schrijven. Fijn dat je even mailt. Mascha (ken jij niet) mailde ook al, vroeg zich ook af of ze zich zorgen moest maken. Mogelijk zijn er naast jullie nog meer met dezelfde zorg dus ik zal er weer eens voor gaan zitten. Woensdag is daar ook een goede dag voor, Kamiel is op de peuter(s)peelzaal (vandaag voor het eerst zonder gemopper en redelijk opgetogen. Hij vindt het er te lawaaierig en knippen en plakken is niet zijn ding) en dus heb ik twee en een half uur voor mijzelf. Maar woensdag heeft Trouw een bijlage onderwijs en opvoeding met gevolg dat de meeste tijd gaat zitten in het lezen van die krant. Eens kijken hoever ik vandaag nog kom.

De laatste tijd denk ik veel terug. Het is sinds december 2009 dat Hermen veel ging hoesten, het is nu een jaar geleden dat bij Hermen weer in het ziekenhuis belandde. Al zo lang ziek. Periodes dat hij vreselijk ziek was, periodes dat hij opknapte, en weer ziek werd enz. enz. Hermen is na de longontsteking in november langzaam weer opgeknapt. In de kerstvakantie zijn we zelfs een paar dagen in Amsterdam geweest, in het huis van zijn broer. We hebben toen echt genoten van de stad, van de kinderen, vrienden ontmoet en  best veel gedaan en Hermen voelde zich weer aardig normaal. Tot januari. De griep begon met de kinderen, alle drie waren ze even ziek. En toen  kreeg Hermen de griep. Weer de toename van hoest (die sinds dec. 2009 eigenlijk nooit meer echt weg geweest is). Hermen is goed ziek geweest, heeft veel geslapen. We waren niet bezorgd, het leek gewoon griep en hoewel hij vreselijk hoestte, benauwd was hij niet. Maar het is wel om moedeloos van te worden, weer zo’n terugval. Vooral Hermen heeft het soms moeilijk, hij is ook zo enorm beperkt omdat hij niet goed kan ademen. Ik zeg wel eens, je bent een echte longpatiënt geworden…. Hij wil zo graag weer iets kunnen doen. Gelukkig is hij wel altijd vrij snel in staat om weer wat werk te doen. Noodgedwongen ook maar toch, hij werkt graag. Nu verlangt hij erg naar het voorjaar. We willen ook graag concreter vorm gaan geven aan de revalidatie want daar is hij totaal nog niet aan toegekomen.

Tot zo ver Hermen. Verder vind ik alles hier wel goed gaan. Tymen is nu echt een schoolkind, hij leest al heel goed en is heel leergierig. Hij is altijd erg met de natuur bezig. Mooie stenen zijn kristallen en sjouwt hij allemaal mee naar binnen. Het eerste sneeuwklokje wordt door hem aangekondigd. Vanmorgen stond hij ons te vertellen hoe vervolgens het sneeuwklokje bloeit en uitbloeit.  Maar zwemmen doet hij niet. Dat leek een drama te worden dus voordat het zover was zijn we maar met zwemlessen gestopt. Nu ga ik ieder weekend met Tymen en Ella zwemmen om hem vertrouwd te maken met het zwemmen. Ella spartelt dan vrolijk door het bad, ook het diepe. Haar juf op school noemde haar “een nuchter” meisje. Ella doet het op school ook heel goed. Ze is heel vrolijk. Knutselen is haar hobby. Met Kamiel gaat het ook goed, de kleine komediant. Maar wil niet plassen op het potje. Tja, ik denk dat ze het heel goed doen, onder de gegeven omstandigheden. We zijn ook erg blij met onze oppas, zij brengt heel veel stabiliteit en rust in het leven van de kindjes.

En met mij? Vandaag las ik in de krant nog een nieuwe titel die op mij van toepassing is. Ploetermoeder kende ik al. Ik ben een last-minute-moeder. Een kenmerk daarbij is dat mijn leven nogal rommelig verloopt. Zucht. Dat klopt helemaal als nu een blik om mij heel werp. Toen Tymen er alleen nog maar was heb ik eens het advies “1 x per dag opruimen” ter harte genomen. Als ik nu mijn omgeving aanschouw kan ik rustig constateren dat er op iedere 10 centimeter iets ligt dat een appèl op mij doet. Soms vliegt me dat vreselijk naar de keel, meestal aan het einde van de dag. Dan word ik een vreselijke tiran en moet iedereen meehelpen opruimen. Wat ze dan ook heel braaf doen want ze weten maar al te goed, die zuchtende  moeder houdt pas op als alles weer op z’n plek ligt dus dat kun je beter maar zo snel mogelijk doen.  Tja. Nu Hermen weer wat opknapt ben ik blij dat hij ook wat meer voor de kinderen kan zorgen.  Mijn ouders sprongen ook nog wel eens bij maar pap heeft zelf geworsteld met zijn prostaatkanker. Recent heeft hij 2 weken bestraling gehad en daar is hij goed van opgeknapt. Dat is weer een andere zorg. En dan mijn werk, waar ik het nog steeds zo naar mijn zin heb. Behalve dat het hard werken is en we een lastige groep leerlingen hebben, heb ik collega’s met wie ik soms ook nog tranen met tuiten kan lachen.

Genoeg verteld? Geen zorgen maken dus. Ondanks dat Hermen de behandelingen heeft afgerond blijft het wel moeilijk. Het leven gaat door. Maar toch, we moeten het leven nu weer opbouwen, vorm geven, zin geven. We zijn verlost van de angsten maar makkelijk is het nog niet. Wel heb ik veel vertrouwen dat alles goed komt.

Liefs, Marlies

Door de rijp op de besneeuwde bomen was het vandaag sprookjesachtig mooi. Hermen nam zijn fotocamera mee toen hij naar zijn werk ging. Hij heeft zowaar een wandeling gemaakt en mooie foto’s gemaakt, zie  http://digiphotos.org/album399

Alweer zo’n morgen, de gordijnen openen en dan, WAUW!

Ondertussen, is het alweer 2 weken geleden dat ik een stukje schreef. Zo gaat het. Hermen knapt goed op. Hij lijkt alweer aardig de oude. Hermen doet ook weer volop mee in het gezin en is ook weer druk met de kinderen. De zorg voor de kinderen valt soms nog zwaar maar Hermen neemt de zorg voor de kleintjes weer gewoon op. ‘s Morgens helpt Hermen de kindjes de kleren in en ik doe alles er om heen. Als ik moet werken dan kan ik  mooi op tijd de deur uit. Hermen hoest nog wel maar het wordt steeds minder. Wat jammer is, is dat de hoest Hermen zo belemmert in het buiten zijn en wat beweging te nemen.

Ondertussen hebben we ook wekelijks bezoek van twee klussers. Er wordt gewerkt aan een lang gekoesterde wens, de schuur ombouwen tot gastenverblijf/kantoor. De klussers zijn op leeftijd en laat het de regering maar niet horen, anders wordt de pensioenleeftijd naar 75 jaar verhoogd. En niks rustig aan, nee, er wordt hard gewerkt. In de paar dagen dat er gewerkt is, is er al bijna een nieuwe “verdieping” in de schuur gebouwd. Ja, we zijn blij met onze klussers. En anders de kinderen wel, de klussers zijn bij hen ook populair en als ze donderdagochtend komen is het huis te klein door het geroep van de kinderen die alle drie om hun aandacht schreeuwen. En als ik even weg moet, om de bv, Tymen ‘s middags naar school te brengen, dan passen de klussers gewoon even op. Liever niet natuurlijk, liever gaan ze door met het werk. Nieuwsgierig? Klik hier. ‘t Is ook erg leuk om met zo’n verbouwing bezig te zijn met de ideeën, de plannen. Dan merken we dat Hermen ook weer goed de oude is, hij is enthousiast en denkt graag na over hoe het moet worden. Zo is hij op het ogenblik bezig met de kachel die er komen moet en zoekt er van alles over op. Dus, nog even wachten maar dan kunnen de logees komen.

En ondertussen is ons Alteveer veranderd in een prachtig winterlandschap. We hebben al een tijdje winter, soms was het even dooi, maar sinds afgelopen vrijdag is het hier prachtig. Door de vorst en weinig wind blijft de sneeuw mooi liggen op de bomen. Daar moesten we foto’s van maken en als je die wilt zien dan klik hier.

En als laatste, lang naar toegeleefd, vandaag gingen we naar het theater in Assen voor een optreden van Dirk Scheele. Dit is zo’n gelegenheid die Hermen moet mijden i.v.m. de concentratie van mensen. We hadden dus een kaartje over en Sven en Jesse, en Nick, gingen mee, zij konden nog twee kaartjes erbij kopen.  Het eerste theaterbezoek van de kinderen, een hele belevenis. Vooraf aan de voorstelling werd er al met de kinderen in de hal muziek gemaakt. Toen voor de deur van de zaal wachten. Die ging open, Tymen roept: “ja, de deur is los!” Mama lekker in verlegenheid brengend… En wat een geluk, we zitten in de kleine zaal, helemaal op de eerste rij! En in het midden! Toen Kamiel de zaal betrad riep hij uit: “kijk! Gitaren!” Er stonden er wel een stuk of zes klaar. Als vervolgens Dirk Scheele de zaal betreedt, loopt Kamiel dan ook op hem af en vertelt opgewonden: “ik heb ook een kleine gitaar!” Dirk: “o ja, wat leuk joh.” Kamiel: “jaah, heb ik gekregen van Tim!” Onze kleine peuter, dan zo aandoenlijk. En vervolgens genoten van het optreden, zo helemaal vooraan met Dirk steeds op twee meter voor ons.

Leuke stoelen! En de laarzen verraden het seizoen.

De primeur hadden we jammer genoeg niet. Hermen en ik moesten voor controle naar het ziekenhuis. Ellen, Thom en Anna kwamen afgelopen woensdagmiddag schaatsen. Inderdaad, in die snijdende kou. Maar het schaatsen ging blijkbaar prima. Ella wilde ook wel schaatsen en Tymen probeerde het op een gegeven moment ook even.  De dag er  na heb ik het nog even overgedaan met Kamiel en Ella.  Ze krabbelen nog wat op hun krabbertjes, ondanks de stoel is het nog wel erg lastig, dat schaatsen. Maar het geeft wel een paar mooie plaatsjes!

De ijskoorts slaat toe, in heel Nederland, en in het klein in Alteveer. We hebben, met hulp van Peter en zijn trekker, een klein mini-ijsbaantje gemaakt in de paardenbak. En sinds eergister is het dus aan het vriezen en heb ik de waterslang erop gezet.

Nu, na twee dagen, is ie vol (hij stroomt bijna over), en bevroren. Misschien kunnen de kinderen er morgen of overmorgen op!

Hermen is alweer ruim 2 weken thuis. Hermen is nog wel zwak. Hij hoest nog erg maar daar zijn we nu wel aan gewend. Verder nog erg moe maar dat verschilt per dag. De ene dag gaat het, een andere dag gaat hij ‘s middags slapen. Hermen gaat gewoon weer naar zijn werk. Gelukkig gaat dat altijd heel goed, hij heeft geen baas en geen collega’s dus hij doet wat hij kan en achter de computer kan hij eigenlijk best veel. Langzaam aan komen we weer in een gewoon leventje. We doen wat we het liefste willen, gewoon thuis zijn. Met de kinderen. Niks hoeven doen, dat is fijn. We willen wel dingetjes doen. Dingetjes die steeds bleven liggen zoals de dakgoten schoonmaken, een lichtje in het kippenhok maken, opruimen, bladeren harken, een nieuwe bril voor Hermen, winterbanden onder de auto, enz, enz. Altijd kiezen wat we gaan doen, kleine dingetjes, prioriteiten stellen. Hermen kan ook niet veel. De goten maak ik schoon. Hermen maakt het lichtje in het kippenhok. En een voldoening dat het afronden van zo’n klusje geeft! Zoals ik laatst in een column las, de voldoening van eens lekker in je huis schoon te maken, daar kan geen mindfulness tegenop!

Maart 2010

(Nog een oude post, die we toch wel met jullie willen delen)

Vanmorgen was het weer vroeg, de kinderen zijn tegenwoordig rond 6 uur al wakker. Tymen en Ella nemen we dan maar in ons bed. Niet dat dat nog enige slaap oplevert hoor, maar we zijn te lui om op te staan. Kamiel huilt even. We weten dat als hij huilt, dat hij dan eigenlijk nog wel slapen wil. Een klein uurtje later horen we echter: “ekker ge-slapen” en we weten dat we nu op moeten staan.

Tymen heeft een nieuw liedje op school geleerd, “stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw”.  Daarnaast vraagt Tymen een tijdje, sinds de sneeuw weg is, of het nu lente is. Hij heeft de dagen naar vandaag, 21 maart, afgeteld. Dus, vanmorgen was het zo ver. “Mam, het is lente!!!!! God komt naar Nederland!” Ik, “huh?” Tymen: “Ja, alles wordt nieuw.”

Ella is meer van de nuchtere constateringen. Hoezo slapen als een roosje, “roosjes kunnen niet slapen.”

Juni 2010

(Nog een oude post, die we toch wel met jullie willen delen)

Afgelopen woensdag, bij thuiskomst van Hermen, kregen de kinderen een cadeautje van hem. Kamiel een mooie bezem en hark. Tymen was helemaal blij met zijn takelwagel van LEGO. Ella had al eens aangegeven dat ze een zilveren ketting met een paardje er aan wilde hebben. Dus die kreeg ze, met een mooi sieradendoosje. Zo’n gestoffeerd doosje, met binnenin een spiegeltje, versierd met glitters, belletjes, en zo meer. Veel kleurtjes en glim. In het doosje zatten bovendien allerlei dierenbedeltjes (ooit eens bij een supermarkt gespaard) en haar kettinkje. Ze was zeer gefascineerd, vond het prachtig. Maar ik ken haar, iets wat ze erg mooi vindt en wat ze voor zichzelf wil houden, dat verstopt ze. En dan vergeet ze waar ze het gelaten heeft. Ik waarschuwde haar nog, ‘als je het verstopt, vertel het dan alleen aan mama!’ Maar het ging goed. Een keer visten we het doosje achter de paardestal vandaan, maar toen we gingen opruimen ging het doosje mee naar binnen. En toch, ‘s avonds, ‘Ella waar is je doosje?’ Kwijt dus. Dagen hebben we gezocht, iedereen deed mee, Anne Martien zocht vandaag ook nog eens. Tervergeefs.

Vanavond zat ik met Kamiel in de bijkeuken op de grond. Mijn blik valt op mijn (hoge) sloffen die op hun zij liggen, tussen de schoenen, er zit iets groens in……..
Kleine ekster.

Vandaag kwam Theo uit Duitsland even op bezoek. Heel gezellig en we planten een walnotenboompje die Theo vanuit zijn tuin heeft meegenomen. Kamiel draait om ons heen en vraagt aan Theo, “waarom ga je niet weg?”

Ella wil niet dat Kamiel haar na-aapt en zegt: “Kamiel, jij naapt-a”.

Tja. En dan gebeurt er iets met mij. Gelukkig was het van korte duur en gelukkig lagen de kinderen nog in bed. Maar gisteren ben ik zelf, ‘s morgens vroeg, vanaf de wc flauw gevallen. Nu ken ik dat flauwvallen wel en weet wel dat het vanzelf overgaat. Het duurde alleen een half uur en ik had vreselijke darmkrampen. Lag ik ondertussen te bedenken wat ik vanaf nu dus anders moet doen. Er moet boven een telefoon komen. Misschien nog meer buren de sleutel geven. En dan ook ‘s avonds, na het afsluiten van de deur, de sleutel uit het slot halen anders kun je van buitenaf nog niet in. Na een half uur kon ik weer opstaan. Ondertussen kwamen de kindjes hun bedjes uit. Door de krampen kon ik ze niet verzorgen. Dus pap en mam gebeld, die zouden komen. En de school gebeld, dat Tymen en Ella ‘s ochtend niet naar school kwamen. De docenten daar vonden het wel een alarmerend telefoontje (ik was wat vaag geweest over wat mij mankeerde) en even later kwam de directeur poolshoogte nemen. Kijk, dat is dan weer een voordeel van zo’n klein dorp waar iedereen elkaar kent. Maar zoals ik al verwachte, het ging alweer. Pap en mam kwamen en ik ging slapen. Daarna was ik weer de oude.

Anders gaat het met Hermen. Hij blijft maar kortademig. De antibiotica lijkt niet te werken. Het zou dus goed een virusinfectie kunnen zijn. Ondertussen is het wachten op talrijke testen en kweekjes. Ondertussen is er een ‘rhinovirus’ (verkoudheidsvirus) gekweekt. Nu moet iedereen die de kamer betreedt een mondkapje op. En Hermen mag niet op zaal, wat een prettige bijkomstigheid is. Hermen wacht nog op een plek op zijn eigen afdeling Heamatologie maar nu moet hij ook daar dus op een 1 persoons kamer. Ondertussen zit Hermen wel bijna de hele dag aan tafel. Maar lichamelijke activiteiten putten hem nog erg uit. Hij krijgt nog altijd zuurstof. Ook hoest Hermen nog ontzettend veel. De artsen weten ook nog niet wat er nu precies aan de hand is. Mogelijk wordt de oorzaak van zijn longontsteking niet gevonden. Maar op dit moment wordt er druk gezocht.

En hier is dan toch maar het adres, als de afdeling wijzigt, dan zal ziijn post vast wel door gestuurd worden,

UMCG

Hermen Lesscher

Verpleegafdeling B1, kamer 24

Postbus 11 120

9700 CC Groningen

Morgen zullen de kinderen gaan logeren bij opa en oma en Tymen bij Sven en Jesse. Iets wat ze alle drie erg leuk vinden. Ik zal het hele weekend bij Hermen zijn, logeren in het ziekenhuis dus.

Voor de kinderen is het wel eens lastig. Tymen en Ella hadden voor mama’s verjaardag opa’s, oma en beppe uitgenodigd om samen taart te eten. Maar hoe moest dat nu als pap in het ziekenhuis ligt. Ze vinden het goed dat we het dan bij papa vieren. Dus met z’n allen, en opa en beppe, naar Hermen. Met taart en eigen gekochte cadeautjes die de kinderen met papa kunnen geven. En ze zingen natuurlijk want jarig zijn zonder zingen, dat kan bij Ella niet. Hermen bekijkt het vanuit z’n bed (wat door de kinderen omhoog en omlaag bewogen wordt, leuk, die knopjes!). Het is druk voor hem maar wel fijn zo samen. Hermen is nog erg kortademig. Verder heel moe.We kunnen niet te lang blijven. Bovendien moeten we thuis op tijd eten want het is Dankdag en Tymen en Ella zullen vanavond, met hun klas, in de kerk zingen.

De laatste tijd is er veel gebeurd maar Hermen knapt maar niet op. Voor de herfstvakantie is er een pet/ct-scan gemaakt. Het hoesten wordt ondertussen weer erger, ondanks de prednison. Toch gaan we naar Sauerland. Hermen kan niet veel meer dan zitten maar Ellen en Marc nemen veel zorg met de kinderen over en ook Anna en Thom spelen heerlijk met onze kleintjes. Ook als we met de z’n allen naar het zwembad gaan, voor onze kindjes de eerste keer,  is het fijn dat Ellen en Marc meehelpen. En zo’n oom is dan ook wel handig om samen met de kinderen hun grenzen over te gaan. Hij neemt ze een voor een mee naar het diepe (met bandjes!) en weldra ziet mama ze los door het water spartelen! Alleen Tymen vond het nog wat eng maar ook hij was al heel dapper door ook het diepe in te gaan (diep voor de kinderen, niet voor de volwassenen). Het was een prachtige ervaring en Hermen genoot ondanks alles mee.

Als we thuis zijn verslechterd Hermen nog meer. Hij kan nauwelijks meer lopen. Maarja, het is bekend en we wachten op de uitslag van de scan. Zondag toch maar besloten om een afspraak met de huisarts te maken. Ook de huisarts kijkt het aan en wil ook de uitslag van de scan. Maar de maandagavond wordt het te erg, Hermen krijgt haast geen lucht meer en de huisarts komt langs. Ondertussen ligt Hermen weer gekalmeerd op bed en dan willen we toch graag dat Hermen eerst in zijn eigen bed slaapt. Dinsdagochtend bel ik met de artsen in het UMCG en die willen Hermen dan ook meteen op de eerste hulp zien. Maar Hermen heeft er helemaal geen zin in en geeft aan dat hij zich wel mag verzetten tegen een nieuwe opname. Uiteindelijk stapt hij dan toch, heel, heel rustige en heel benauwd, in de auto. Op de eerste hulp wordt hij al verwacht, het zuurstof in het bloed wordt meteen gemeten en vervolgens krijgt Hermen meteen zuurstof toegediend. De gebruikelijke onderzoeken volgen en dan blijkt Hermen een longontsteking te hebben, mogelijjk met een bloedvergiftiging (t.g.v. die ontsteking) maar bloedkweken moeten dat uitwijzen. Hermen wordt opgenomen. En hoewel dat te verwachten was is Hermen er wel kapot van. Hij heeft  zoveel weerstand, tegen de lege dagen, het eeuwige wachten, de ongemakken op een zaal met anderen en vooral, het eten wat er in het ziekenhuis geserveerd wordt. Nu al mist hij de kinderen, hoewel hij die niet meer omzich heen verdroeg. En het slapen naast zijn vrouw, hij is erg verdrietig. Het moet, hij is veels te ziek. Er wordt een leeg bed gevonden op B1. Een een-persoonskamer, een gelukje vooralsnog. Als er op zijn eigen afdeling een bed vrijkomt zal hij daar naar verhuizen. Ik blijf bij hem. Hermen valt in slaap. Ik hoop dat hij dat deze opname veel zal doen.

Een midweekje met Ellen, Marc en kids naar  Sauerland. Verslag volgt.

Nog zo’n mooie dag. De lage zon geeft mooi licht. Eens kijken of we weer eens een leuk familieportret kunnen maken. De camera wordt op het statief geplaatst en de kinderen mogen de zelfontspanner activeren. En voor diegene die ook wel eens een foto van de pap en mam op het weblog wilde zien, bij deze…

Zondag, toch nog een een bijna zomerse dag. Binnen laten we de boel de boel en we gaan buiten aan de slag. Hermen en ik willen wel een moestuintje en Tymen trouwens ook. Hij heeft al eens uitgetekend welke groente er allemaal verbouwd moet gaan worden. Gerard en meneer Reuver hebben al eens een stukje van het weiland bij de tuin getrokken. Vandaag begon ik met spitten. Terwijl de kinderen om me heen spelen. Heel gezellig maar het schiet niet op. Ella wil ook scheppen. Maar zodra Kamiel ziet dat zij met zijn schep speelt ontstaat er ruzie. Overleg over welke schep dan. Alle speelgoedscheppen zijn niet goed want ze wil net als mij. Ik geef haar een echte schep maar daar kan ze natuurlijk ook niks mee. Ondertussen help ik Tymen die vast zit in de modder, stroop ik de broekspijpjes van de kinderen weer eens goed op, ontvang ik mooie bloempjes van Kamiel. Dit werkt zo niet, dat spitten schiet niet op. Ik zie de grote plas met water in de paardenbak naast mij en graaf een geultje zodat die leeggestroomd. Eerst protesteert Tymen nog, zijn water loopt weg! Maar dan gaan ze met het waterstroompje spelen. Kan ik spitten. Daar is Hermen. Ik spit niet diep genoeg. Dus spit Hermen verder. Ik breng hem een stoel zodat hij rust en spitten kan afwisselen. Kan ik mooi andere dingen in de tuin doen en de kinderen laten gek genoeg Hermen wel zijn werk doen. Zie hier, een mini akker! We weten dat een moestuin veel werk is dus dit is wel even goed zo!

Hermen voelt zich weer aardig en we zijn verbaasd dat hij spitten kan. Hij heeft er ook alle tijd voor, dat scheelt.

Tymen speelt zijn eindeloze spel in de modder. Hij gebruikt niet veel en fantaseert des te meer.

Fijn, weekend, rustig aan doen en we hebben er prachtig weer bij. We rommelen wat in en om het huis. Hermen zet zijn eigen eerste tentje voor de kinderen op want die willen kamperen. Hermen vindt het leuk om de kinderen zijn eerste tentje te laten zien. Ella’s eerste reactie: “wat een klein tentje”! Tja, ze heeft de tent van Bas en Mas blijkbaar in gedachten. Bij de buren is bezoek en die gaan in het weiland vliegeren. Ik had er nooit zo bij nagedacht dat dat inderdaad erg mooi kan. De kinderen rennen er heen en mogen mee doen. Tjonge, wat rennen ze wat af! Ze zijn onvermoeibaar. Hermen niet. Als hij z’n tentje weer afbreekt voor die in de avond nat wordt, overvalt een enorme vermoeidheid hem. Hij is er nog lang niet.

Tja. Iedereen kent het wel. Ik herriner mij ook nog wel nichtje Sara die een plukje uit haar pony had geknipt. En gisteren zag ik de schaar nog bij Ella op de kamer liggen en mijn gevoel zei dat ik die moest opbergen. Maar ik deed het niet. Terwijl ze ook al de knuffels aan het knippen was. En dan gebeurt het. Terwijl je denkt dat ze boven mooi aan het spelen zijn. En het volgende moment heeft ze (bijna) al haar haren afgeknipt. Was het maar zo’n plukje als bij Sara. Nee, Ella heeft bijna al haar haar afgeknipt. Heel kort. Hier en daar en in de nek is het nog lang. Ach, de ziel. Ze moest vreselijk huilen. Pap en Mam hoefden niet boos te worden om te begrijpen dat ze iets stoms gedaan had. Nee, boos waren we niet, ontzet wel. En we moesten ook een beetje lachen maar dat vindt ze helemaal erg. Nee, we moeten maar niet lachen. Ik laat Hermen de bos haren in de prullenbak zien. Hij kan het niet laten om een mooie lok er uit te halen en verpakt in zijn portemonnee te doen. Het is maar haar. Het groeit wel weer aan. Maar toch, we pinken er wel een traantje om weg….

Tymen komt ‘s morgens naar beneden en heeft een helder idee. “Pap, Mam, ik weet wat dekselse boeven betekend! Dekselse boeven, dat betekent dat ze in de vuilnisbak moeten”

Hermen brengt Ella en Kamiel naar bed. Eerst wordt er op het “grote bed” een boekje gelezen. Hermen zit rechtop tegen het hoofdeinde. Ella zit op zijn schoot. Hermen krijgt weer eens een nare hoestbui en Ella draait zich naar hem om en zegt “Als je moet spugen, zeg je het dan? Dan ga ik hier weg….”.

Ondanks Hermens zwakte, toch samen van het weekend genieten. Rustig aan, niets moet en de kinderen laten spelen.