Hermen is alweer ruim 2 weken thuis. Hermen is nog wel zwak. Hij hoest nog erg maar daar zijn we nu wel aan gewend. Verder nog erg moe maar dat verschilt per dag. De ene dag gaat het, een andere dag gaat hij ‘s middags slapen. Hermen gaat gewoon weer naar zijn werk. Gelukkig gaat dat altijd heel goed, hij heeft geen baas en geen collega’s dus hij doet wat hij kan en achter de computer kan hij eigenlijk best veel. Langzaam aan komen we weer in een gewoon leventje. We doen wat we het liefste willen, gewoon thuis zijn. Met de kinderen. Niks hoeven doen, dat is fijn. We willen wel dingetjes doen. Dingetjes die steeds bleven liggen zoals de dakgoten schoonmaken, een lichtje in het kippenhok maken, opruimen, bladeren harken, een nieuwe bril voor Hermen, winterbanden onder de auto, enz, enz. Altijd kiezen wat we gaan doen, kleine dingetjes, prioriteiten stellen. Hermen kan ook niet veel. De goten maak ik schoon. Hermen maakt het lichtje in het kippenhok. En een voldoening dat het afronden van zo’n klusje geeft! Zoals ik laatst in een column las, de voldoening van eens lekker in je huis schoon te maken, daar kan geen mindfulness tegenop!