30 november, zes jaar getrouwd met mijn lieve Marlies, ‘s middags om vier uur nog even naar die afspraak met de longarts. Even horen wat dat nu was, die longontsteking of wat dan ook.

Dr. van Veldhuyzen vertelt me dat de er niks gevonden is in de longen, helemaal schoon, maar dat er wel een behoorlijk groot gezwel is te zien tussen de longkwabben in, aan de voorkant, vlak achter mijn borstbeen. Behoorlijk groot in de trant van 7 bij 5 bij 11 cm. Bovendien een kleine ‘vlek’ op de alvleesklier. Mogelijk gecorreleerd, maar niet noodzakelijk. Het gezwel achter het borstbeen is de oorzaak van mijn benauwdheid, en zeer waarschijnlijk ook de oorzaak van de mysterieuze pijnen in mijn schouder. Het kan, volgens de dokter een gezwel aan de thymus, de zwezerik, zijn, of een gezwel aan de lymfeklier aldaar, in welk geval dus de enge termen als Ziekte van Hodgkin en Non-Hodgkins in beeld komen. Zowiezo al, hoor, bij de benaming ‘gezwel’. Maar dat dat toen direct tot me doordrong, nog niet meteen. Verder onderzoek geboden dus, en de assistent had al een hele rits afspraken gemaakt. ook met een internist, om de alvleesklier vlek te bespreken, en vervolgens een PET/CT scan, naar de cardioloog en longfunctieafdeling (voorbereiding op een mogelijke operatie), en de belangrijkste afspraak: een CT-geleide punctie (naaldbiopsie).

Eerste afspraak op 6 december bij de internist (die gaat wat meer over de onderbuik). Niet veel te melden, hij zal moeten afwachten wat de PETscan en de punctie ons gaan vertellen.

27 november, onder de CT-scanner. Of beter gezegd, erdoor. Een CT-scanner is een apparaat dat met behulp van die goede oude Rontgen straling, een 3D beeld kan maken van je lichaam, ofwel een serie plakjes van boven naar onder gezien. Met een contrastvloeistof kunnen ook nog bepaalde delen mooi opgelicht worden.

Op 20 november heb ik een afspraak met een longarts in het Diakonessenziekenhuis in Meppel. Dit was het eerste ziekenhuis in de directe omgeving waar ik terecht kon. Dr. van Veldhuyzen vroeg me van alles en nog wat, en, wat me verbaasde, ging ook veel verder in op de mysterieuze pijnaanvallen in mijn rechterschouder, ik had verwacht dat ie alleen de longen ging bekijken. Hij vertelde me ook dat er op de longfoto van 12 november een vlek te zien was, welke op de longfoto van begin oktober niet gezien was. Dus reden voor verder onderzoek, gelukkig niet in de vorm van slangetjes via de mond en luchtpijp in de longen, maar de dokter wilde een CT scan laten maken (27 november), en meteen de onderbuik mee laten scannen, omdat er sprake was geweest van de alvleesklier. En dan weer terug naar de dokter (30 november).

Op de dag van de verhuizing, maandag 12 november, krijg ik wederom in de nacht last van mijn rechterschouder. Weer kan ik er niet om slapen, en lig ik de halve nacht te woelen. Het wordt niet zo erg dat ik naar de EHBO moet, maar de pijn gaat dit keer niet weg, en als de verhuizers uit Hoogeveen komen, kan ik in het begin nog wel wat meehelpen met inpakken, maar dat houdt al gauw op. Ik ga met Marlies, die toevallig nog een afspraak heeft met de huisarts, mee, en de arts onderzoekt me wederom helemaal. Hem valt ook op dat ik nogal hoest en benauwd ben, en ik vertel hem dat ik dit al een paar weken heb, dat ik niet meer volledig kan inademen, en dat gapen bijvoorbeeld niet de bevrediging geeft die het normaal moet geven, omdat het laatste beetje lucht er niet in lijkt te kunnen. ook had ik nog een keer gesport, hetgeen totaal niet meer ging, maar ik weet dit aan een verkoudheid, die op mijn longen was geslagen (vandaar ook die hoest), wat ik wel vaker had. “Het heerst, hè, en kinderen op de crêche, dan weet je het wel”.

Afijn, de huisarts, dank de man voor zijn goede inzichten, stuurt me toch even naar het Lucas-Andreas Ziekenhuis, voor een longfoto, gewoon om te kijken of het niet een verwaarloosde longontsteking is. Daar wordt een foto genomen, en moet ik wachten op de uitslag, om dan te horen dat ik toch een afspraak moet maken met een longarts, omdat er toch iets te zien is op de foto. Omdat we die dag verhuizen, vraag ik om het allemaal naar de huisarts te laten sturen, welke dan een verwijzing kan opstellen voor een afspraak bij een longarts in Drenthe.

De dag breng ik verder, terwijl de verhuizers dapper onze ongelooflijke berg spullen inpakken, voornamelijk liggend en kreunend op een matras door, in het steeds leger wordend huis. ‘s Avonds wordt ik door Marlies naar Zwolle gereden, waar we zullen overnachten bij mijn ouders, samen met Kamiel. Tymen en Ella slapen bij opa en beppe in Norg. Daar geeft mijn moeder me een hete kruik, en zowaar, deze geeft verlichting voor mijn schouder, en doet me meteen weer geloven in dat het toch iets is met spierpijn.

De volgende, dag, bij het uitpakken in Alteveer, kan ik in elk geval gewoon rondlopen, en heb ik nog wel wat pijn, maar bij lange na niet meer zoveel. Ik houd ook angstvallig een kruik op mijn rechterschouder. Verder ga ik ziekenhuizen in de buurt bellen voor een afspraak met een longarts.