Hoera, vakantie! Het schooljaar is afgesloten en hoe anders is dat gegaan dan ik gewend ben. De lessen waren al bijtijds gestopt zodat we als docenten de tijd hadden om dingen af te ronden, te evalueren en het nieuwe schooljaar te organiseren. Taken zijn verdeeld, afspraken zijn gemaakt. En, mijn contract wordt voor een jaar verlengd! Gelukkig, want dit was niet vanzelfsprekend, op lokatie Hoogeveen moesten een paar mensen eruit. Maar ik heb het erg naar mijn zin en ben blij dat ik kan blijven.

Gisteren hadden we ons personeelsuitje en waar gingen we naar toe? Naar Amsterdam! Koekeloeren bij de hoeren. Zo werd de rondleiding over het wallengebied genoemd. Het ging niet alleen om de hoeren hoor, over het hele wallengebied. Daarna een rondvaart, toen in file terug naar Ommen om daar te eten. Was een hele leuke dag. En alsof dat niet genoeg afsluiting was, vanmorgen gingen we gewoon door met afsluiten. Eerst in het team Zorg/Welzijn. Kregen we een cadeautje, vond ik heel attent, waardering van je leidinggevende. Vervolgens afsluiting met de gehele afdeling Alfa-College Hardenberg. Directeur en leiding hadden weer praatjes maar ook nieuwtjes (collega, net met verlof, is al bevallen!). Er waren bloemen voor diegenen die weg gingen en voor diegenen die hun onderwijsbevoegdheid hadden gehaald. Ook al zo attent. En ook nu kreeg iedereen een attentie. En steeds moet ik dan denken aan mijn vorige werk, hoe anders ging het daar allemaal. Na de praatjes en de bloemen was er een gezamelijke workshop, zuid-amerikaans slagwerk en ook dat vond ik weer hartstikke leuk. Daarna nog een hapje en een drankje om iedereen een fijne vakantie te wensen. Tjonge, wat heb ik de laatste twee dagen veel collega’s van andere teams leren kennen. En wat werkt dat toch goed, waardering van je leiding. Ja, ik ben blij dat ik weer een jaartje hier kan werken.

Gisteren controle gehad, in het UMCG (Groningen).

Controle is een groot woord, er wordt bloed geprikt (mijn angsten voor het prikken verdwijnen langzamerhand), en klieren betast. Het bloed bleek goed (bloedbeeld, HB, en leukocyten waren nog niet bekend, dus geen statistieken over hoe goed mijn bloed het doet, helaas), en verder was ook alles goed. Goed is natuurlijk betrekkelijk, maar er is geen reden tot zorg, dus maak ik me ook geen zorgen, behalve inmiddels om de gewone dagelijkse beslommeringen. Over drie maanden weer (1 oktober), en dat zo tot we twee à drie jaar verder zijn.  Dus vier keer per jaar een dagje Groningen, ook leuk!

Gisteravond, we genieten van de heerlijke avond. Het licht is mooi. Laten we weer een familiekiekje maken! Hier een methode voor het maken van een leuke foto. Zet het fototoestel op een statief. Stel de zelfontspanner in. Laat de kinderen op het knopje drukken. Ze begrijpen meteen wat de bedoeling is, ze drukken op het knopje en vervolgens blijven ze vlak voor de camera staan om te kijken wat er gebeurt, of ze kijken snel achter de camera of ze de foto al zien verschijnen. Dat levert allerlei grappige, onscherpe foto’s met kindjes die naar ons toe hollen, een nieuwsgierige blik vlak voor de camera. Maar er zitten ook altijd wel een paar hele leuke kiekjes bij!

Gelukt!!!

Kleine babietjes worden groot. En dan komt het moment dat zij moeten gaan wennen op de basisschool. School, iets heel magisch voor Tymen. “Als ik vier wordt dan mag ik naar school he?” Dit horen we al een tijdje. Maar het duurt nog 2 maanden voordat hij vier wordt en toch was vandaag het moment dat hij ging wennen op de basisschool. Omdat de vakantie er tussen zit.

Dus! Vanmorgen met papa naar school. Eerst buurjongetje Emiel ophalen. Emiel is 5 dagen jonger dan Tymen en is dus ook aan het wennen op school. Eenmaal in het grote nieuwe lokaal, met allemaal grote kindjes en een vreemde juf, toen was school plots niet meer zo magisch maar eng! Tymen klampte zich aan Hermen vast. Helaas, op een gegeven moment moest Hermen wel weg en dat gaf veel verdriet. Logisch, je bent nauwelijks vier en wordt je in zo’n nieuwe omgeving alleen gelaten! Toen we met z’n allen Tymen om 12:00 ophaalden hoorden we dat Tymen vrij snel op z’n gemak was. Hij had Emiel immers. Samen hadden ze de grootste lol in de bouwhoek gehad! Juf Denise zei dat hun gelach overal bovenuit was gekomen.

Niet alleen Tymen moest trouwens wennen. Ella liep thuis met haar ziel onder de arm rond. Tymen was naar school, dat begreep ze wel. We gaan hem vanmiddag halen, zei ik. Vervolgens heeft ze de hele ochtend lopen zeuren, “Tymen halen?”

Weer een weekje verder. Een normale week. Hermen werkt weer alle dagen en in zijn beleving niet genoeg. Ik ben op mijn werk met de laatste loodjes voor de zomervakantie bezig. Hierdoor moet ik vaker dan de normale 3 dagen op mijn werk zijn. De kinderen gewoon naar de creche. Hermen en ik die de zorg voor de kinderen delen. Nog even en dan hebben we ook geen gezinshulp meer (heel jammer, Irma is een heerlijke hulp). Alles is weer normaal. Hermen en ik zijn soms ook weer gewoon boos op elkaar. Hermen had vandaag nog even dat hij moeilijk kon slikken maar eigenlijk is dat zo goed als over. Maagkrampen heeft hij al lang niet meer. Wel is hij moe. Maar is dat van de kanker en de chemo of van de gebroken nachten en de kleine kindjes? Hermen denkt zelf het laatste.

Afgelopen week was het weer sinds lange tijd wat minder. Vonden Tymen en Ella niet erg. Altijd zon is saai. Tijd voor weer eens wat anders………

4 Juni was Hermen jarig en vandaag hebben we dat met familie en wat vrienden gevierd. Tegenwoordig betekent dit meer kinderen dan volwassenen op bezoek. Dus daar hebben we ons op voorbereid, speelgoed buiten zetten, badjes vullen en een springkussen gehuurd. En het werd een heerlijke dag. Prachtig weer, de kinderen speelden eindeloos en dan hebben de ouders het vanzelf gezellig. Wat geweldig dat iedereen met dit mooie weer gekomen is, velen hadden lang in de auto gezetten. Zelf vind ik het moeilijk om de rust te vinden om even met vrienden bij te kletsen omdat ik iedereen van drankjes en hapjes wil voorzien. Ondanks dat ik een hulpje had geregeld, ondanks dat Ellen en Marieke heel veel hielpen en iedereen zichzelf van eten en drinken voorzag. Kamiel had het maar moeilijk, vanaf een afstand zag hij z’n moeder maar zij zag hem niet. Gelukkig waren er genoeg lieve mensen die spontaan de zorg voor ons lieve manneke overnemen. Hermen vertelde dat Marc uren met Kamiel zoet is geweest. En de picknicktafel werd gebruikt waarvoor hij gekocht was, met vrienden en familie gezellig eten. Het was een gezellige drukte.

Nadat iedereen weer weg was, toen de kinderen eindelijk in bed laggen, toen we het restant hadden opgeruimd, hebben Hermen en ik nog even rustig nagenoten. Hermen vertelde mij de leuke dingen die hij had gezien, Mathilde die zo lang bij Bubble in de wei was, Sven die in duikhouding op de rand van het opblaasbadje stond. We hadden ook een geweldig groot zwembadje gekregen en die moest natuurlijk ook vol. Met het opblaasbootje kon je erin varen. Hermen zei dat Sven dat ook gedaan had, hij zat geduldig in het bootje, in het bad, te wachten tot dat hij ging drijven, chippies erbij. De foto’s die Ellen had gemaakt hielpen bij dit nagenieten. En nu gaan we heerlijk slapen.

Wat hebben we toch een geweldig mooie lente. Ik kan mij nauwelijks heugen wanneer ik met de kinderen een hele dag binnen ben geweest. Af en toe hebben we wat bewolking gehad maar overwegend is het mooi en warm weer. ‘s Morgens vroeg vraagt Tymen of hij al naar buiten mag. En daar speelt hij de hele dag, veelal in z’n eentje. Hoewel, hij heeft wel vriendjes. Zijn grootste vriendjes zijn de slakken. “Kijk mam, een slak, met een slak erin!” In de winter waren de slakkenhuisjes nl. leeg. Nu pakt hij de slakkenhuisjes op en wiebelt er een verbaasde slak onder. “Kijk mam, 2 slakken! Een voor jou en een voor papa. Pak maar.” Ik: uhh, nou ehh, mist slakje zijn vriendje dan niet?” Tymen: “Dit is de lieve en dat is de stoute”. “Hier, op de steen heb ik ze gevonden, ze waren aan het knuffelen.” (Hoe zat het ook al weer, slakken paren toch ook?) Het lukt hem ook om beide slakken op een dun takje te plakken. Later zie ik ze in zijn aanhanger van de loopauto kruipen.  Het zijn zijn vriendjes.