Er zijn al een aantal boeken over geschreven, over de moeder met kleine kinderen, de hectiek die de kleine kindjes teweeg brengen, de combinatie kind en werk en de komische dingetjes die je meemaakt. Ik herinner mij trouwens ook een reclame over een man die, nadat hij zijn kleine peuter verzorgt had, met een afgekauwde boterham op zijn schouder op zijn werk aan kwam. Op dit weblog stond ook al eens een verhaaltje over Tymen op de crèche die mij herinnert aan het feit dat de trap die dag zou komen. Laatst had Hermen ook zoiets. Staat hij met Tymen onder de douche en vertelt Tymen dat hij die maandag verkleed naar school moet. Kon Hermen nog snel wat verzinnen met een spencer, een strik en een bolhoedje. En had ik al verteld dat ik afgelopen 3 november, toen ik de kindjes op de crèche achter had gelaten, naar mijn werk rijd en met dat ik radio 1 opzet weer terug keer in de “gewone” wereld, zonder de alsmaar om aandacht vragende kindjes, dat ik mij toen plots bedacht dat ik die dag jarig was. Goed, maar vanmorgen ging alles wel goed. Alleen Ella sliep uit. Niet zo gek. Gisteravond ging ik naar yoga en Hermen bracht de kids naar bed. Maar Ella wilde niet, mama moest haar naar bed brengen. Hermen heeft alles geprobeerd maar ze bleef boos onder de tafel zitten. Tot 9 uur, toen heeft Hermen haar eindelijk in bed gekregen. Dus die sliep uit. Ik riep vanmorgen zachtjes haar naam: Eeellaaaaa, ben je wakker? Ella, hard: “jaha”. Ik: “kom je uit je bedje?” Ella: “Neehe”. Afijn, even later zat Kamiel al klaar in de auto en moest zij bij wijze van spreken nog aangekleed worden. Ja, dat vergt een hoop geduld en creativiteit om met haar nee-fase om te gaan. Maar ik zei al, het ging vanmorgen allemaal wel goed. Het lukt mij zelfs om niet als laatste de vergadering binnen te komen. Hèhè, nog wat suf maar ik zit. Tot plots mijn oog valt op de zoom van mijn wikkeljurk………..inderdaad, binnenstebuiten……………………..

De schoen zetten kennen Tymen en Ella nog niet, ze vragen er niet om, en wij gaan daar dus heel happy in mee.

Maar afgelopen zaterdag werd Sinterklaas in Alteveer verwelkomd. Daar gaan we natuurlijk wel naar toe: Met het hele gezin naar het dorpshuis waar zich 150 kinderen zich verzamelden. Veilig achterin de gymzaal namen we plaats en we zaten nog maar net met limonade en koffie en daar kwamen de zwate pieten al binnen, pepernoten uitdelen maar Ella hoefde niet, die hing gillend om papa’s nek. Dus zij bleef de rest van de ochtend aan papa geplakt. Kamiel zat al heel stoer alleen op een stoel, met een speculaasje dus hij was even zoet. Tymen zong enthousiast mee toen Sinterklaas binnenkwam. Na een verwelkoming gingen de kinderen met ouders in drie groepen uiteen, er was een toneelstuk, er werd gedanst en Sinterklaas deelde natuurlijk kadootjes uit. Onze kinderen zaten in de groep die als eerste kadootjes kreeg. Geduldig wachtten ze op hun beurt. Hermen wist het meteen als er een zwarte piet in de buurt was, dan kroop Ella weer dichter tegen hem aan. Kamiel stapte stoer rond. Hij is dol op ballen en hier was wel een hele bijzondere! Eindelijk kregen ze hun kado. Tymen klei en hij vond het prachtig! Ella kreeg speelgoedgroente en -fruit en sprak tevreden, “dat had ik nodig!” Buit binnen, en dus wilde ze wel meteen weer naar huis. Toch maar met de groep mee naar het toneel en later de dans. Terwijl andere kindjes blij meededen hielden onze helden zich afzijdig, wachtend tot dat ze naar huis mochten, om met hun kado te spelen.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/l1070933.flv /]

Je kinderen. We beleven een hoop momenten van trots met onze kleintjes. Ik was eergisteren met Kamiel op het consultatieburo. Altijd leuk, laten zien wat je kindje allemaal al kan. En met Kamiel gaat het prima, ontwikkelt zich heel normaal. Alleen zegt hij nog niks, nog geen mama en nog geen papa. Wel dierengeluiden. En daar was het blokkendoosje met de kleine blokjes weer. Kamiel haalde ze keurig uit het doosje, deed ze er weer in, gaf de blokjes aan mij. Prima. Arts en ik kletsen verder tot de arts tot haar verbazing ziet dat Kamiel ondertussen een torentje heeft gemaakt van al die kleine blokjes. En hiermee was het duidelijk waarom hij nog niet praat, hij is veels te druk met zijn motorische ontwikkeling. Voetballen, dat kan hij ook al zo goed. Ella speelde ondertussen rustig haar eigen spel. Kwam natuurlijk wel even kijken toen Kamiel z’n prikjes kreeg. En 2 pleisters! Om jaloers op te worden! Tymen laat ons vaak versteld staan door zijn geheugen. Zo heb ik de gewoonte tijdens mijn werk snel iets op mijn hand te krabbelen ter herinnering aan iets wat ik die dag echt nog moet doen. Eenmaal thuis zal Ella dat altijd opmerken en ook op haar hand willen schrijven. Ook vanavond. En dan weet ze het ook wel, mama is stout, die mag dat niet doen en Ella mag ook niet op haar hand schrijven. Terwijl we het daar over hebben horen we plots Tymen bevestigend zeggen: “nee, dat mag niet. Alleen toen we een bed gingen kopen he!” Hermen keken elkaar verbaasd aan. Hij heeft het over een dik jaar gelden. Toen we in de Ikea waren en Tymen en Ella al snel door winkel renden en door gaatjes kropen van de ene ‘kamer’ naar de ander. We hadden toen meteen ons mobiel telefoonnummer op hun handjes geschreven…..

Tymen vroeg het al een tijdje, hij wilde zo graag weer eens bij opa en beppe logeren. Laatst was hij midden in de nacht weer eens onrustig en begon hij er alweer over. Ella mocht mee, Kamiel niet, die moest bij ons blijven. Vrijdag was het zo ver. Ik breng ze alle drie naar de crèche. (Tymen heeft vrijdags geen school en gaat mee naar de BSO). Vanmiddag zullen opa en beppe Tymen en Ella van de crèche ophalen en blijven ze twee nachtjes bij hen logeren. Daar bereid ik ze op voor. Tymen begint al hard op te plannen, vertelt Ella dat zij niet met de grote auto’s mag spelen, wel de kleintjes. Ella stemt in. Dus, Hermen en ik gaan een rustig weekend tegemoet! We plannen het meteen vol, weg rust. Nee, toch niet. Zaterdag gaan wij met Kamiel bij Marieke en familie logeren, zelf zullen we Kamiel naar bed brengen en vervolgens zullen wij gaan uit eten. Passen Marieke en Nick op. Dat was erg fijn en gezellig allemaal. Zondagochtend nog even bij opa en oma langs waar Bernd en familie logeren. Even onze nichtjes en neefje bewonderen. En dan toch weer snel naar huis om ons doel van dit weekend te behalen, de laatste paar verhuisdozen leeg maken en de inhoud opbergen (veelal naar de zolder)! Ik wilde graag precies een jaar na de verhuizing het verhuisbedrijf bellen om de dozen op te komen halen. Ik dacht dat dat 17 november was. Helaas, wederom een agendaprobleempje, het was 12 november. Even goed. Vandaag hebben we het doel behaald en morgen bel ik het verhuisbedrijf om de stapel van een kleine 200 dozen te komen halen.

Tymen is naar school. Het is koud en nat weer, we kunnen niet naar buiten. Ella geef ik een teiltje met een beetje sop, een doekje en een sponsje. Blijer kun je haar niet maken, poetsen!!! Dit doet ze zo graag en ze doet het ook echt goed. Op de crèche mag ze ook vaak echt meehelpen, onze kleine meid. En nu afwachten hoe lang ze het leuk blijft vinden, mama helpen.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/ella-maakt-schoon-121120.flv /]

11 November is de dag….. 11 November was me het dagje wel.

Vandaag moest ik voor het MRI onderzoek van mijn nek. Tymen naar school gebracht, hij zou bij Emiel overblijven. Ella en Kamiel gingen mee naar Zwolle, Oma Ria zou op hen passen. En dat vinden zij best. Joepie, spelen! Hermen ging met me mee. Eerst wat röntgenfoto’s van mijn nek, toen naar de MRI. Een onderzoek in een nauwe, afgesloten tunnel, met nog een extra stukje ‘tralies’ over mijn gezicht. Koptelefoon op, tegen de herrie maar gelukkig had ik ook muziek mee genomen dus daar kon ik naar luisteren. Geen onderzoek voor claustrofobische mensen. Maar als je het niet bent, dan word je het wel. Ik had het niet gedacht maar de nauwe ruimte waar ik 20 minuten in moest liggen vloog ook mij naar de keel. Ik heb gebeld dat ik er uit wilde. Ik moest even bewegen, even overeind. Moest alles weer opnieuw. Toch maar weer geprobeerd en gelukkig ging het een 2e keer goed. Dat heb ik weer gehad.

Even boodschappen gedaan, naar Oma Ria, toen weer snel naar huis om Tymen van school te halen. Hermen ging vervolgens sporten. Ondertussen ging ik Tymen voorbereiden op zijn eerste ‘Sint Maarten lopen’. Op school had hij een lampion gemaakt, liedjes geleerd en met de lichten uit met de klas op school geoefend. Toch kon hij zich er nog niet iets van voorstellen en werd er onrustig van. Helaas, na het eten moest ik naar mijn werk, ouderavond. Net deze avond, ik zal ze er op attenderen dat dit geen geschikte avond is voor een ouderavond. Heel jammer, Hermen bleef met Kamiel en Ella thuis, Reina zou Tymen met Emiel meenemen. Zijn eerste Sint Maarten. Ach, ‘t was maar even, een paar voordeuren. Na een half uurtje was hij weer terug. Met snoep! Feest! Met Tymen was het wel aardig gegaan, Emiel had echter met zijn oren dicht staan zingen. Net deze avond snelden er brandweer en ambulances door het dorp. Er was ergens brand. En Emiel, de schat,  gisteren op school nog verkleed als brandweerman, vond de sirenes veels te luid. Morgen zie ik Reina weer, dan zal ik het verhaal nog wel eens goed horen. Gelukkig heeft ze voor ons wat foto’s gemaakt.

We zitten met z’n allen te lunchen. Hermen en ik bekijken ons grut. Hermen stelt Tymen een vraag; “als Kamiel, Ella en Tymen een appel krijgen, hoeveel appels zijn dat dan?” Ella, zachtjes; “drie”.  Verbaasd kijken we haar aan. Nog eens, “als papa en mama een appel eten, hoeveel zijn dat er dan?” Ella: “twee”. Terwijl Tymen het niet goed begreep. Onze grappige knappe meid.

Hier weer een berichtje uit Alteveer. Alles gaat zo z’n gangetje en dus niet zo veel spectaculairs te vertellen. Maar gisteren was het “dankdag”. Voor diegene die niet weten wat dat is, net zoals Hermen en ik dat ook niet wisten, verwijs ik naar de uitleg op Wikipedia. Enige tijd terug kwam Tymen met een briefje thuis dat i.v.m. dankdag donderdag 6 november de school i.p.v. 8:30 om 9:00 zou beginnen. We begrepen dat er een kerkdienst was waar je dan heen kon gaan. Ach, dachten Hermen en ik, leuk maar daar gaan wij toch niet heen. Tot we hoorden dat iedere klas in de kerk zal optreden, Tymen ging met zijn klas in de kerk zingen. Oke. Vooruit dan. Gisteren was het dan zo ver. Opa Gerard kwam ook kijken. Hermen bleef bij Kamiel, die ziek was, en zelfs Ella mocht mee. Nu zijn er 2 kleine kerken in Alteveer en Kerkeveld. Over deze 2 kerken werden de 8 groepen verdeeld. Wij er op tijd al heen want inderdaad, de kerk in Kerkeveld, waar Tymen ging zingen, zat al snel afgeladen vol met 4 klassen kinderen, ouders, buren, trotse ouders, opa’s en oma’s. Gelukkig zaten wij vooraan. Bij vriendje Emiel. Verbaasd keken Ella en Tymen rond toen plots de gemeente het eerste lied aanhief. (De technische vooruitgang is de kerk niet voorbij gegaan, met een beamer werd de tekst op een scherm geprojecteerd. Karaoke, zei opa). De toneelstukjes van groep 5 en 7 vonden ze wel leuk maar dat gepraat van die meneer daar boven (was overigens allemaal kort en voor kinderen behapbaar) verveelde. Ella zat vreselijk te wiebelen en vertelde mij dat ze naar huis wilde. Tymen keek zijn ogen uit. En eindelijk, toen mocht hij met zijn klas en groep 3 gaan zingen! Nou, dat wilde hij wel! Op het podium pakte hij ijverig het handje van het meisje naast hem. Die vervolgens die hand los schudden wat dat moest later! Emiel naast hem. En toen zingen, dat wou hij wel maar verlegen was hij ook, dus hij zong met zijn kaken stijf op elkaar. Zie hier, een filmpje waar zijn moeder geen genoeg van kan krijgen…………………

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/out.flv /]

(Als je op het ikoontje rechtsonder klikt, naast het volume regelaartje, kun je de video groot zien, en is hij niet afgesneden aan de zijkanten.)