“Please notice when you are happy” Hermens lijfspreuk. Vandaag  was zo’n dag. Heerlijk lenteweer, uitbundig fluitende vogels, prachtige groene kleuren en heel veel bloemen.  Vanmorgen hebben Ella en vriendin Floor rustig kunnen ponyrijden. Heel gemoedelijk. Ella durfde zelfs al te galopperen. Vanmiddag hadden de kinderen paaseitjes zoeken in het dorpshuis. Met een knutselactiviteit en een bingo, een jaarlijks terugkerend kinderfeestje en mam zit in de organisatie. Heel vertrouwd en deze middag zorgt ervoor dat de kinderen helemaal in de paasstemming komen. Daarna nog heerlijk de tijd om lang buiten te spelen. Hermen vraagt zich af of hij nog weet hoe hij papieren pijltjes moet draaien en zoekt een tijdschrift om dat te proberen. Een pvc buis erbij en ja, hij kon het nog prima! “JOH” roepen de kinderen verrukt! Uren vermaak volgen. Simpel vermaak. Er is maar 1 keer een kip geraakt. Een heerlijke avond, want de kinderen hoeven vandaag niet op tijd naar bed.

Vanmorgen even met Ella naar de kapper geweest. Ze heeft van de restanten van Ella’s haar nog een pittig kapsel weten te maken. En voor de nieuwsgierige hier de foto’s:

Tymen komt ‘s morgens naar beneden en heeft een helder idee. “Pap, Mam, ik weet wat dekselse boeven betekend! Dekselse boeven, dat betekent dat ze in de vuilnisbak moeten”

Hermen brengt Ella en Kamiel naar bed. Eerst wordt er op het “grote bed” een boekje gelezen. Hermen zit rechtop tegen het hoofdeinde. Ella zit op zijn schoot. Hermen krijgt weer eens een nare hoestbui en Ella draait zich naar hem om en zegt “Als je moet spugen, zeg je het dan? Dan ga ik hier weg….”.

Tussen de regenachtige dagen is er plots een mooie dag. We hebben de liefste kinderen van de hele wereld dus als ze eens iets doen wat niet de bedoeling is dan lachen we daar erg om.

Omdat we met de komst van onze super-nanny Anne Martien een ‘gastouderopvang” zijn, is ons huis op veiligheid gecontroleerd. En die schuur, dat is natuurlijk geen plek voor kinderen. Maar het schuifje dat nu de deur dicht moet houden is blijkbaar te eenvoudig!

Ella laat even zien hoe goed ze al kan klimmen en dat vinden we eigenlijk ook heel knap! Maar houdt die droogmolen dat wel?

Ondertussen Kamiel, maar die wil niet op de foto………………

Nichtje Tsega wordt vier en Klazien vroeg ons op haar feestje. Ella en ik gingen afgelopen weekend dan ook met z’n tweetjes op stap, naar strand IJmuiden want daar vierde Tsega haar feestje. Eerst samen met mama in Amsterdam naar de kapper die ons beide goed kort knipte! Op het strand was het ook heet maar niet zo heet als in de rest van het land. Ella vermaakt zich prima en waagt zich ook zee. Het is heerlijk zo saampjes op pad en we sliepen ook in het strandhuisje. ‘s Nachts trekt er een geweldig onweer over ons heen maar gelukkig slapen de meisjes er gewoon doorheen.

‘s Morgens, eb, we zien krabbetjes en kreeftjes en Ella vertrouwt het niet meer!

Na een nachtje “voorspoelen” (door het infuus werd veel vocht gegeven zodat  de nieren alvast lekker doorspoelen) kreeg Hermen om 10 uur vanmorgen eerst zogenaamde pre-medicatie, “Tavegil”. Een middel die evt. allergische reactie voorkomt. En Hermen weet het al, daar wordt hij heel moe en suf van. Om 11 uur kreeg Hermen in een uurtje de chemo van vandaag toegediend. Gerard is ondertussen bij hem. En inderdaad, Hermen wordt heel moe maar verder valt de reactie op de chemo erg mee. Hij heeft wat rode vlekken op zijn hoofd maar verder eigenlijk niks.

Ondertussen thuis. Mission impossible. Ik ga met de 3 kleintjes in Hoogeveen zomerschoentjes kopen voor Kamiel en Tymen. Schoenwinkel 1 heeft een grote auto in de winkel en dat houdt Ella en Kamiel binnen de winkel. Kamiel gilt wel dat Ella niet achter het stuur mag maar dat negeer ik maar. Tymen kijkt naar een raar tekenfilmpje op een tv. Gevolg, hij hoort niks. Na 10 keer vragen rent hij eindelijk op nieuwe sandalen door de winkel. En dan nog een keer op een ander paar. Ik zit te dubben, maat 28 of 29, verschillende sandalen. Welke wil je Tymen? Hij kijkt mij sloom aan, het maakt hem niet uit. Goed, volgende winkel, voor Kamiel. Ook hem maakt het niet uit welke sandaal of welke maat hij aan zijn voeten heeft, hij vecht dapper met Ella en Tymen om de spelcomputer en ook dat geeft het nodige gegil. Vervolgens nog een paar laarzen voor Kamiel en dat is een makkie, dat wil Kamiel wel, mooie laarzen!!! Ik geloof dat ik die sandalen voor niks koop. En dan 4 bakken met gymschoenen doorzoeken op maat 29. Helaas, die zat er dus niet tussen. Waar is Kamiel? Buiten? Afijn, eindelijk afrekenen, ballonnen mee en op naar de supermarkt. Leuk, doe ik nooit met 3 kleintjes, zeker niet om zaterdag 11 uur. Ik zal jullie details besparen van de optocht die dat gaf, 2 kleine winkelwagentjes en zo’n auto/winkelwagen waar Kamiel niet uit wilde en Tymen en Ella ook in wilden. Er werden veel hakken aangereden. Nee, alleen onze eigen. De kinderen pasten heel goed op dat ze niet tegen het winkelende publiek aanreden. Eindelijk thuis. Veel later dan gewoon eten we de lunch en daar is Mireille!!  Helemaal uit Spaubeek. De kinderen zijn verlegen. Kamiel leg ik nog zelf in bed maar dan ga ik snel naar Hermen. Ik sta versteld hoe makkelijk Tymen en Ella bij Mireille en opa achterblijven. Dit komt wel goed.

Hermen tref ik slaperig aan. Hij had ook al een lage bloeddruk en is dus wat duizelig. Maar verder valt het mij reuze mee. Hermen voelt zich wel goed. Niet misselijk of andere klachten. We lopen wat. We eten lekkere dingen en kijken naar een aflevering van Wallander. Daar kunnen we ons beiden helemaal in verliezen. Dat maakt de situatie ook zo surrealistisch. Dan komen we weer uit de film en dan zitten we in het ziekenhuis…….. Maar Hermen voelt zich prima. Dag 1 ging heel goed en dat geeft moed. Met een geruster hart dan gisteren neem ik afscheid.

Eenmaal thuis tref ik de kinderen bijna in bed aan. Samen met Mireille breien we een eind aan de dag. Opruimen. Telefoontjes plegen. En dan lekker borrelen met Mireille. Daar krijgen we morgen spijt van zei ze al…..

Niet gedacht maar ze deed het zonder morren, kleine Ella heeft de vier avonden gewandeld! En Tymen natuurlijk ook. Die ging zijn eigen gang en als het nodig was ontfermden andere moeders zich over hem. De derde avond heeft hij helemaal met zijn juf gelopen en nu wil hij bij haar logeren. En vanavond was er de muziek, de medaille en een ijsje. Het dorp was uitgelopen, Oma en opa en beppe waren er, ze kregen snoep en bloemen, wat een feest. Ella genoot er zo van, ze was zo trots. Tymen was druk met achter de muziek aanlopen. Goed, hier de foto’s van die twee dappere kleuters. Mooie momenten, helaas voor Hermen alleen digitaal te bewonderen. Hermen voelt zich ondertussen wel redelijk. De misselijkheid wordt goed onderdrukt. Gelukkig voelt hij zich niet heel moe, hij leest zo waar wat.

Veel wind deze avond, en best koud.

Kamiel geniet mee.

Hermen is weer opgenomen. Thuis moeten we hem weer missen. Net de week dat Tymen en Ella de avond-4-daagse lopen. Jaja, kleine Ella ook. Ze wil zo graag meedoen met het evenement, met Tymen en ook een medaille verdienen. Ik heb haar ervan doordrongen dat ze volgend jaar ook gewoon mee kan doen. Maar ze is vastbesloten. En wat ik niet verwachtte gebeurde. Dapper loopt ze de 5 kilometer mee, in een voor haar flink tempo. Ze laat mij niet los en loopt dapper door. Tymen gaat al zijn eigen gang, die loopt met zijn vriendjes en vriendinnetjes, hem zie ik bij de pauze en de finish weer. Maar ach, die kleine Kamiel. Die begreep best dat er gewandeld ging worden dus toen wij gisteren vertrokken wilde hij natuurlijk ook wandelen. Geen nood, opa en beppe passen op en wandelen met hem even door het dorp.

En dan nog een anekdote over onze 6 kippen. Gisteren was een van de kippen heftig gewond en bloedde flink. Ik was er niet, Anne-Martien was hier, maar Tymen heeft het mij uitgebreid verteld, er was veel bloed! Anne-Martien heeft hulp gekregen van buurman Piet die de kip gepakt heeft en meegenomen heeft naar iemand met verstand van kippen. Wat was het geval, de cloaca van de kip was met een ei leggen mee naar buiten gekomen. En kippen zijn blijkbaar wreed onder elkaar, Piet vertelde dat ze elkaar wel dood kunnen pikken. Dus, Piet met deze kip naar die kennis die de kip verzorgd heeft, cloaca teruggeduwd en de kip mocht bij Piet in de ren bij komen. Maar vanmorgen was het al duidelijk, de kip was te ziek. Dus Piet heeft de kip wederom naar de kennis gebracht om haar uit haar lijden te verlossen en voor een lekker hapje (antibiotica-vrije) kip. Nee, zelf wilde ik die niet klaar maken. De kennis of Piet mochten haar hebben. In ieder geval, toen moest ik het de kinderen vertellen, met name Tymen, onze dierenvriend. Ik probeerde het maar gewoon en luchtig te vertellen. De kip werd niet meer beter. Ik voelde al aan dat ik niet duidelijk genoeg was geweest. De kinderen zitten al aan tafel, ik weet niet meer precies wat ik zei maar ik nam het woord “geslacht” wel in de mond. En toen barstte er me toch een gebrul achter mij uit! Oeps. Tymen was WOEST! Hij stompte op me in en huilde en schreeuwde tegen me. Ella huilde even hard mee. Kamiel keek vol verbazing van Ella naar Tymen en imiteerde hun gehuil, wat erg grappig was maar dit was geen moment om te lachen. Ik stamelde wat over dat ze toch wel eens vaker een dood vogeltje hadden begraven. Tja, kinderen. Uiteindelijk hebben we het samen goed uitgelegd en was het voor Tymen en Ella acceptabel. En dan was dit nog een kip zonder naam……….

21 maart 2010

Ella wilde al lang op de “Loekifiets” leren fietsen. Met die sneeuw kwam het er niet van. Maar vandaag hebben we er serieus werk van gemaakt, het was prachtig weer. Ze wilde graag naar het schoolplein en dat was een goede keus. Het schoolplein is enorm groot dus ze kon lange afstanden afleggen en mama was het naast haar rennen al snel zat………

Trotse grote broer

En, een hele prestatie, kleine broer heeft het hele eind op zijn tractor meegereden, zelf getrapt!

Hermen in Zwolle. Vandaag met Gerard voor controle naar Groningen, dat verliep goed. En, wat waren je leuko’s? Hermen weet het al. Ik wacht gespannen de bloedwaarde-dip af. De rode en witte bloedlichaampjes, de bloedplaatjes. En het gaat mij om de witte, de leukocyten, de leuko’s.  Nu 4.4, nog goed. Maar de dip moet nog komen, zo’n 10 dagen na de kuur.  We blijven  uiterst voorzichtig en willen de kans op besmetting tot het minimum beperken. Dit betekent geen bezoek.  Maar ook bepaald eten (zacht eitje en dat soort dingen) is uit den boze. Hermen ondergaat het gelaten. Hij geniet van rust en lekker eten van Ria. Hij blijft nog wel iets misselijk. Hij slaapt heel veel. En nu alweer een stuk platter!!! Hermen heeft de computer weer open, kwettert zachtjes mee op z’n favoriete medium  Twitter. Hij praat zelfs over het nieuws van de dag, “yes we Co-hen”.

Ondertussen bij zijn gezinnetje. Het is gelukt om voor de opvang van de kinderen iemand aan huis te regelen. Anne-Martien, een jonge meid die de kinderen kent van haar stage bij ons kinderdagverblijf Olivo. Vandaag breng ik de kinderen naar die opvang, ze zijn vrolijk. Wat een lieve leidsters en wat een leuke kindjes. Zoals gewoonlijk staat Jordi enthousiast te zwaaien als we voorrijden, z’n vriendje Kamiel is er! Dit is echt een hele goede opvang en het stemt me verdrietig dat dit hoogst waarschijnlijk hun laatste dag is. Vandaag komt Irene van het gastouderburo en Anne-Martien langs en zullen we alles bespreken. Het heeft veel meer voeten in aarde dan ik had kunnen voorzien. De GGD controleert de kinderopvangplaatsen, dus ook de gastouders. Dus ook het huis waar de kinderen in dit geval zelf wonen. We wachten het af. Maar belangrijk, we komen tot overeenstemming. Anne-Martien zal a.s. maandag al beginnen. Met dank aan Olivo, die gewoon ons opzegtermijn van 2 maanden heeft kwijt gescholden. Het zijn dit soort dingen die Hermen diep raken, mensen die hun belang geheel aan de kant zetten om ons in deze situatie tegemoet te komen. Net als toen ik hem vertelde dat mijn collega´s er gewoon voor hebben gezorgd dat ik vrijdags geen les meer geef en die dag vrij ben om stagebezoeken te doen en andere zaken te regelen. Dat doen ze gewoon.

Maar nu is daar dus Anne-Martien, ze is vanmiddag al komen wennen met de kinderen. Tymen vond het meteen wel geweldig, niet meer naar Olivo?  Dan kan ik altijd met m’n lego spelen!! Kamiel speelt met haar maar overziet natuurlijk niet de nieuwe situatie. Ella overziet het evenmin. Ik leg het nog eens uit en besluit dat ze nergens meer heen hoeft. Later, ze vertelt papa door de telefoon het nieuws, “en ik hoef nergens meer naar toe! niet naar Olivo, niet naar school!”  Hermen en ik schieten in de lach, je moet weten dat Ella altijd standaard loopt te mopperen, dat ze niet naar school wil, dat ze niet naar Olivo wil. Hermen helpt haar uit de droom, wel naar school! Ze kijkt me sip aan, “je zei toch nergens…..” Tymen riep dat hij wel wist: “Fran~i~a, mam, hoe heet ze ook alweer, zij had mij het al verteld” Ik herstel hem, Francisca. Tymen, nu duidelijk articulerend: Fran~da, dat kan ik niet zeggen want ik krijg geen l o g o p e d ie.

Gisteren hielden we nog een familiefeestje voor Ella´s vierde verjaardag. Wederom bij camping Westerbergen. Terwijl de volwassenen koffie drinken, dollen de neefjes en nichtjes in een speel-, klim-, klauter-, ballenbak. En de papa´s doen ook mee. Buiten een prachtig besneeuwd landschap waar een paar gaan wandelen. Met Kamiel als enig kindje mee, op de slee. De anderen genoten van die ballenbak. Thuis nog wat pannenkoeken of soep eten terwijl ook hier de kinderen zich heerlijk buiten of binnen vermaken. Vanmorgen trof ik het resultaat, er staan weer een aantal sneeuwpoppen achter het huis. Een heerlijke gezellige dag. Op de volgende link een fotoverslag met leuke actiefoto’s!  http://digiphotos.org/album341

Ella heeft er al zolang naar uitgekeken en vandaag was het zover, jarig!! Hermen had voor haar een mooie kalender gemaakt waarin zij de afgelopen weken naar haar verjaardag kon toe werken. En daar stond ook op dat ze de speen vandaag zou weg gooien. Ze slaapt al een poos zonder speen maar ze had met zichzelf afgesproken dat de speen pas weggegooid werd als ze 4 jaar was. Vanmorgen liep ze dan ook resoluut naar de prullebak en gooide de speen uit zichzelf weg! Applaus en cadeautjes volgden. En toen naar school, mam en Kamiel mochten er nog even bijblijven. Ella genoot van de aandacht en de traktatie die ze mocht uitdelen. Later mocht ze zelfs met twee klasgenootjes al de klassen langs met een mooie grote kaart waar alle juffen en meesters wat op schreven. Er zijn maar weinig kindjes die dat al met hun eerste verjaardag op school durven doen!

Na school kwamen de buren nog een taartje eten en Ella heeft erg genoten van alle aandacht, drukte en cadeau´s.

Ella heeft er zo naar uitgekeken, net als Tymen naar school te gaan. Als we Tymen naar school brachten bekeken we veelvuldig haar klas en kletste ze met de lieve juf. En vandaag was het zover, ze mocht echt naar school, wennen, met een eigen rugzakje, haar eigen appel en drinken mee. En dan nog wel met de slee!  Maar mam moest er wel bij blijven. Vandaag was er nog een jongetje voor het eerst, Milan. Nu zitten er 20 kindjes in de klas, meerderheid meisjes. Een aantal kent Ella al, van de crèche ofzo. En daar zat ze dan, op haar eigen stoeltje! Trots en met heel veel plezier. Ze zong voorzichtig mee en toen kindjes iets mochten vertellen, stak zij ook de vinger op en mocht ze in de kring vertellen over de slee. En toen was er pauze, met Tymen, als hij de klas uitkomt vliegt ze hem om de hals, zo blij. En waarschijnlijk met het idee om samen te spelen maar Tymen is zo verdwenen. De school heeft een geweldige grote speelplaats dus Tymen moest goed gezocht worden. Vervolgens wil hij wel met Ella sleetje rijden. En na de pauze is Ella in tweestrijd, mam gaat weg maar Ella wil zo graag blijven. Juf neemt haar onder haar hoede, mee de klas in en mam gaat weg. En dat ging heel goed, dapper meisje!

Juni 2009

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2010/01/tymen-ella-koekjesbakken.flv /]

Ella slaapt goed. Het best van alle drie. Een beetje zoals haar oom Bernd, die kon ook altijd slapen. Maar ik weet niet of hij ook overal kan slapen als Ella:

Verder is er ook een pagina rechts bijgekomen: “Waar is Hermen?”

‘t Was mooi weer, het waaaide lekker. Dus, deze waren droog voordat er een kind naar kon kraaien en ze stinken niet meer!

Verrast was ik, Tymen kon zich inschrijven voor de avond-4-daagse, 5 of 10 km. Ach, die kleine jongen, zou hij dat kunnen? Maar ja, Tymen heeft in de klas wat opgevangen en heeft al het idee dat hij 4 avonden gaat lopen. Nou, goed dan. Afgelopen maandag gingen we van start, mama mocht mee. In het begin rennen, met z’n vriendjes. Na de pauze was het al snel “ik heb pijn in mijn voeten” en moest ik hem wel echt vooruit praten. We lopen helemaal achteraan en dan “ik moet poepen!” Gelukkig zijn we in de bebouwde kom en daar zien we de mama van Olga, daar mag hij naar de wc. Hij krijgt meteen een ijsje. Dat helpt hem het laatste stukje door komen. Hij redt het, zonder blaren. En zo ook de dinsdag en dan donderdag. Hermen en ik zijn verrast door de mooie wandelroutes om dorp heen. Tymen houdt zich goed, het tempo is ook erg hoog voor zijn kleine beentjes, vaak moet hij rennen, maar dat doet hij graag. En altijd vindt hij wel weer een stok die hij vervolgens de hele weg meesjouwt.

En dan vanavond, feest, opa en oma komen kijken. Opa en papa zullen met hem meelopen. En dan de intocht! Tymen is zeer verrast dat we (Kamiel, Ella, oma en mam) hem opwachten! Helemaal blij ontvangt hij van oma de slinger en snoepmedaille. Ella wil hem de bloemen geven, dat snapt hij nog niet. En een kadootje! Zijn onbevangen kreten laten de omstanders lachen. En dan een echte medaille (wat is dat?). En dan achter de drumband nog een rondje door het dorp. Ondertussen denken we vaak terug aan hoe we zelf de 4-daagse liepen. Ach, er is niet veel veranderd………

Tijdens het wachten speelt Ella met een nieuw vriendinnetje

Kamiel is hartstikke moe

Ella wil zo graag de bloemen die ze samen met mam geplukt heeft geven

Vandaag heeft Marlies de taak van vader even overgenomen, en heel stiekem Tymen leren fietsen zonder zijwieltjes! Ze had een ‘handvat’ gekocht op Internet (kijk maar op het filmpje wat Tymen aanheeft), en dat was blijkbaar genoeg, ze moest nog een paar keer meerennen, maar sindsdien is ie los. Tegelijkertijd mocht Ella op Stunter (de loopfiets), en ze leerde net zo hard mee. Mooi moeder’s werk dus!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2009/04/vid00032.flv /]

Onze Tymen leert letters en cijfers. De hele dag door herkent hij in zijn omgeving letters, dan roept hij “K van Kamiel!” of “de E van Ella!” Of hij speelt hardop de letters van woorden, “a-m-b-u-l-a-n-se-h” (ja, alles fonetisch he).  Of hij komt blij met een autootje aanrennen, “kijk mama, de auto is 25 jaar!” (Op het raceautootje staat dit getal.) Vanavond zat hij rustig te poepen. Eenmaal klaar riep hij ons enthousiast bij zich, “kijk! de T van Tymen!” En inderdaad, met enige fantasie lag in de wc een poepie in de vorm van de T. Zijn pap en mam staan er met de neus dicht vol bewondering naar te kijken. “Mooi!! En nu mogen we doorspoelen hè!”

Ondertussen zijn we ook af en toe bezig om Ella te motiveren om op de wc haar plas en poep te doen. Zonder luier rent ze door het huis. Ze weet nog niet goed wanneer ze nu moet plassen of niet. Om de haverklap zit ze op de wc zonder dat er iets komt. Om vervolgens, als ze haar broekje weer aan gedaan heeft, een plasje in haar broek te doen. Maar ze geeft niet op. Even later probeert ze het weer, zit op de wc, drukt en drukt, tervergeefs en geeft er een verklaring voor: “mijn plassertje komt er niet uit!” Goed. Mam moet wat uitleggen. “Lieverd, jongetjes hebben een plassertje, meisjes niet. Mama ook niet”. Ella: “laat eens zien dan…………..”  Mam: zuchtend, “oké dan”.

Hier wat vrolijke momenten uit Alteveer.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2009/02/l1080241.flv /]

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2009/02/l1080319.flv /]

De taal van onze kindjes blijft erg leuk. Kamiel zegt nu sinds een paar weken behalve mama ook papa, Ella en beppe. Neus is naanaa. Ondanks deze beperkte woordenschat is Kamiel’s communicatie zeer effectief. Hij kan vertellen wat hij wil, DIEEEEH! en wijst daarbij naar hetgeen wat hij wil. Hij schudt nee als hij iets niet wil, als het bv. tijd is om op de crèche afscheid te nemen, schudt hij al bij voorbaat  nee naar de leidster die met hem wil gaan zwaaien. En als iets zijn goedkeuring krijgt dan zit hij tevreden te knikken. Zo kwam ik hem laatst op de fiets van de crèche halen. Hij liep de deur uit, naar de fiets toe en ging er naast staan knikken, ja, dit vond hij heel leuk! En alles gaat gepaard met grappige geluidjes waarvan zijn gezinsleden goed weten wat hij bedoelt.

Ella heeft haar eigen grappige manier van praten. Ze draait nogal eens wat woorden om. Als de kinderen wat geraspte kaas over het eten krijgen, dan vinden ze het lekker om ook wat in het handje te krijgen en op te eten. Ella roept dan al: “mag ik wat hand-in-het-kaasje?” Vandaag wilde ze een appel en ik hoefde die niet te schillen: “mag ik een schil met appel?” vroeg ze.

Tymen weet op soms op een grappige manier dingen te benoemen. Vandaag waren Bas en Mascha hier en met Anna halen we Bubble er eens uit de wei om te borstelen en op te rijden. Onder het borstelen praat Tymen (die de hele dag al op klompen loopt) over de hoeven van Bubble, dat zijn zijn “klompjes”. Als Tymen later op Bubble rondjes rijdt en we met Anna praten over Bubble de sporen geven, legt Tymen uit dat je dat doet met hak van je voet. Alleen komt hij niet op het woordje hak, of hij kent het nog niet en legt aan Anna uit dat dat de punt van de voet is, “de kin van de voet”.

Eens een weekendje thuis, dat gebeurd niet veel. ‘t Is heerlijk om niets te hoeven doen. De kindjes zijn ook zo lief, zij hoeven ook niets te doen. Deze week is een bedrijf begonnen om overal in het huis dubbel glas te plaatsen. Een heel karwei want veel kozijnen worden geheel 0f gedeeltelijk vervangen. Geeft ook wat troep maar dat kon ik dit weekend rustig opruimen. Je doet nog eens wat, zo’n weekend thuis, de kinderen gaan eens in bad, de magnetron wordt eens schoongemaakt, zelfs de bladeren op het voetpadje voor het huis worden opgeruimd, we drinken koffie bij de buren. Ella ging zich voor het eerst verkleden. Tymen deed mee en dan komt die kleine Kamiel ook snel met een jurkje aanlopen, “DIEHHHH” roepend.

Tymen veroverde uiteindelijk de “Flamingo”jurk en heeft deze de hele dag aangehouden. Ondertussen speelde hij flamingo, bouwde een nest en legde er een ei in……..

En hier de link naar de foto’s van de vrolijke kindjes:

http://digiphotos.org/album255

Hoera, Ella is drie jaar geworden. Zondag hebben we het alvast met de familie gevierd. En omdat we die vele mensen niet in ons huisje kunnen herbergen zijn we naar een camping gegaan met een nette horeca waar we voor Ella hebben gezongen, waar ze haar kadootjes uitpakte en waar we taart aten. Ella gedroeg zich als een echte jarige. Ze had van huis een paar ballonnen meegenomen, die moesten aan haar stoel. En daar klom ze dan op als ze een kadootje kreeg. Wat ze ontving alsof ze de koningin was. Ze voelde zich heel speciaal en genoot van haar feestje. Samen met haar neefjes en nichtjes. Terwijl de volwassen rustig konden zitten, gingen 14 neefjes en nichtjes ravotten in een speelparadijs/ballenbak. Tjonge, wat hebben die kinderen gespeeld, gerend, geklommen en geklauterd. ook Kamiel kreeg er geen genoeg van.

Hij is gek op ballen en raakte zowat in extase bij het zien van zo veel ballen waar hij bijna in verdronk. Gelukkig heeft hij een hele lieve grote nicht Aline die al die tijd op hem gepast heeft. Wat een plezier. Maar voor een pannenkoek kwamen ze het speelparadijs wel uit. Om vervolgens buiten verder te spelen.

Zo af en toe pakt Hermen zijn goede camera. Dat geeft altijd weer mooie plaatjes.

Tymen tekende voor het eerst een soort poppetje. Hier op een soort boot

Hier nog een foto van Artis de Maris en mam’s nieuwe haar

Kamiel tekent ook!

Ella houdt erg van tutten op het aankleedkussen en papa kan het beste tutten.

Dat plastic schortje, dat deed Ella zelf aan toen ze het achter in de kast vond. Vervolgens loopt ze er de hele middag in rond.

Klaar voor de nacht!

Twee weekenden geleden waren we met het hele gezin naar Artis. Bas en Mascha hebben kortingskaarten en wij mochten gratis mee naar binnen. Een heerlijke dagje gehad. Als Hermen en ik met de kinderen naar de dierentuin (nu veelal Emmen) zijn geweest, dan mogen Tymen en Ella na afloop een speelgoeddiertje uitzoeken. Ook zo vandaag. Maar Ella zag onmiddelijk de artisknuffel “Artis de Partis” en wilde die hebben. Iedereen die artis de partis kent begrijpt waarom, hij is erg grappig. Uiteindelijk moest ze nog kiezen, ze wilde te veel dieren meenemen. Toen koos ze de buitenaardse variant van “artis de partis” (Artis de Maris) uit, uit het planetarium, een groene met één oog. Samen met knuffel schaap wijkt “artis de maris” niet van haar zijde. Op de crèche moet iedere leidster de knuffel bewonderen en iedereen reageert enthousiast op die grappige één-oog. Vorige week ging ik zo als gewoonlijk Tymen halen met Kamiel en Ella in de fietskar (als wandelwagen) en één-oog was ook mee. We wandelden alweer terug toen Ella begon te protesteren, ze wilde de knuffel aan juf laten zien. Vooruit dan. Ella had geluk, er stond nog een juf bij juf en beide moesten ze erg lachen om de knuffel. Gevolg, die aandacht wil Ella wel vaker! Dus, vanmorgen moest de poppenmaxi-cosi met pop mee. Ik protesteerde; “je wilde toch lopen, dan kun je die niet meenemen hoor.” Dus besluit ze niet te lopen, ze wil weer in de fietskar, kan maxi-cosi mee. Ach, zo gedurende de dag laat ik de kinderen. Pas ‘s avonds, als Hermen en ik eindelijk met z’n tweetjes kunnen gaan zitten, dan vertellen we elkaar over de kinderen en dan pas lachen we om onze schatjes. Ik vertel Hermen over Ella, dat we naar school liepen (Kamiel sliep). Ik houd haar bij de hand. In haar andere hand……….haar speelgoedbezempje! Op het schoolplein, klamp ik juf aan; “kijk juf, Ella wil wat laten zien.” Juf kijkt ook nergens raar van op en bewondert de bezem alsof het om een kostbare ketting gaat…….

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/12/l1070907.flv /]

Er zijn al een aantal boeken over geschreven, over de moeder met kleine kinderen, de hectiek die de kleine kindjes teweeg brengen, de combinatie kind en werk en de komische dingetjes die je meemaakt. Ik herinner mij trouwens ook een reclame over een man die, nadat hij zijn kleine peuter verzorgt had, met een afgekauwde boterham op zijn schouder op zijn werk aan kwam. Op dit weblog stond ook al eens een verhaaltje over Tymen op de crèche die mij herinnert aan het feit dat de trap die dag zou komen. Laatst had Hermen ook zoiets. Staat hij met Tymen onder de douche en vertelt Tymen dat hij die maandag verkleed naar school moet. Kon Hermen nog snel wat verzinnen met een spencer, een strik en een bolhoedje. En had ik al verteld dat ik afgelopen 3 november, toen ik de kindjes op de crèche achter had gelaten, naar mijn werk rijd en met dat ik radio 1 opzet weer terug keer in de “gewone” wereld, zonder de alsmaar om aandacht vragende kindjes, dat ik mij toen plots bedacht dat ik die dag jarig was. Goed, maar vanmorgen ging alles wel goed. Alleen Ella sliep uit. Niet zo gek. Gisteravond ging ik naar yoga en Hermen bracht de kids naar bed. Maar Ella wilde niet, mama moest haar naar bed brengen. Hermen heeft alles geprobeerd maar ze bleef boos onder de tafel zitten. Tot 9 uur, toen heeft Hermen haar eindelijk in bed gekregen. Dus die sliep uit. Ik riep vanmorgen zachtjes haar naam: Eeellaaaaa, ben je wakker? Ella, hard: “jaha”. Ik: “kom je uit je bedje?” Ella: “Neehe”. Afijn, even later zat Kamiel al klaar in de auto en moest zij bij wijze van spreken nog aangekleed worden. Ja, dat vergt een hoop geduld en creativiteit om met haar nee-fase om te gaan. Maar ik zei al, het ging vanmorgen allemaal wel goed. Het lukt mij zelfs om niet als laatste de vergadering binnen te komen. Hèhè, nog wat suf maar ik zit. Tot plots mijn oog valt op de zoom van mijn wikkeljurk………..inderdaad, binnenstebuiten……………………..

Tymen is naar school. Het is koud en nat weer, we kunnen niet naar buiten. Ella geef ik een teiltje met een beetje sop, een doekje en een sponsje. Blijer kun je haar niet maken, poetsen!!! Dit doet ze zo graag en ze doet het ook echt goed. Op de crèche mag ze ook vaak echt meehelpen, onze kleine meid. En nu afwachten hoe lang ze het leuk blijft vinden, mama helpen.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/ella-maakt-schoon-121120.flv /]

11 November is de dag….. 11 November was me het dagje wel.

Vandaag moest ik voor het MRI onderzoek van mijn nek. Tymen naar school gebracht, hij zou bij Emiel overblijven. Ella en Kamiel gingen mee naar Zwolle, Oma Ria zou op hen passen. En dat vinden zij best. Joepie, spelen! Hermen ging met me mee. Eerst wat röntgenfoto’s van mijn nek, toen naar de MRI. Een onderzoek in een nauwe, afgesloten tunnel, met nog een extra stukje ‘tralies’ over mijn gezicht. Koptelefoon op, tegen de herrie maar gelukkig had ik ook muziek mee genomen dus daar kon ik naar luisteren. Geen onderzoek voor claustrofobische mensen. Maar als je het niet bent, dan word je het wel. Ik had het niet gedacht maar de nauwe ruimte waar ik 20 minuten in moest liggen vloog ook mij naar de keel. Ik heb gebeld dat ik er uit wilde. Ik moest even bewegen, even overeind. Moest alles weer opnieuw. Toch maar weer geprobeerd en gelukkig ging het een 2e keer goed. Dat heb ik weer gehad.

Even boodschappen gedaan, naar Oma Ria, toen weer snel naar huis om Tymen van school te halen. Hermen ging vervolgens sporten. Ondertussen ging ik Tymen voorbereiden op zijn eerste ‘Sint Maarten lopen’. Op school had hij een lampion gemaakt, liedjes geleerd en met de lichten uit met de klas op school geoefend. Toch kon hij zich er nog niet iets van voorstellen en werd er onrustig van. Helaas, na het eten moest ik naar mijn werk, ouderavond. Net deze avond, ik zal ze er op attenderen dat dit geen geschikte avond is voor een ouderavond. Heel jammer, Hermen bleef met Kamiel en Ella thuis, Reina zou Tymen met Emiel meenemen. Zijn eerste Sint Maarten. Ach, ‘t was maar even, een paar voordeuren. Na een half uurtje was hij weer terug. Met snoep! Feest! Met Tymen was het wel aardig gegaan, Emiel had echter met zijn oren dicht staan zingen. Net deze avond snelden er brandweer en ambulances door het dorp. Er was ergens brand. En Emiel, de schat,  gisteren op school nog verkleed als brandweerman, vond de sirenes veels te luid. Morgen zie ik Reina weer, dan zal ik het verhaal nog wel eens goed horen. Gelukkig heeft ze voor ons wat foto’s gemaakt.