Hermen is weer opgenomen. Thuis moeten we hem weer missen. Net de week dat Tymen en Ella de avond-4-daagse lopen. Jaja, kleine Ella ook. Ze wil zo graag meedoen met het evenement, met Tymen en ook een medaille verdienen. Ik heb haar ervan doordrongen dat ze volgend jaar ook gewoon mee kan doen. Maar ze is vastbesloten. En wat ik niet verwachtte gebeurde. Dapper loopt ze de 5 kilometer mee, in een voor haar flink tempo. Ze laat mij niet los en loopt dapper door. Tymen gaat al zijn eigen gang, die loopt met zijn vriendjes en vriendinnetjes, hem zie ik bij de pauze en de finish weer. Maar ach, die kleine Kamiel. Die begreep best dat er gewandeld ging worden dus toen wij gisteren vertrokken wilde hij natuurlijk ook wandelen. Geen nood, opa en beppe passen op en wandelen met hem even door het dorp.

En dan nog een anekdote over onze 6 kippen. Gisteren was een van de kippen heftig gewond en bloedde flink. Ik was er niet, Anne-Martien was hier, maar Tymen heeft het mij uitgebreid verteld, er was veel bloed! Anne-Martien heeft hulp gekregen van buurman Piet die de kip gepakt heeft en meegenomen heeft naar iemand met verstand van kippen. Wat was het geval, de cloaca van de kip was met een ei leggen mee naar buiten gekomen. En kippen zijn blijkbaar wreed onder elkaar, Piet vertelde dat ze elkaar wel dood kunnen pikken. Dus, Piet met deze kip naar die kennis die de kip verzorgd heeft, cloaca teruggeduwd en de kip mocht bij Piet in de ren bij komen. Maar vanmorgen was het al duidelijk, de kip was te ziek. Dus Piet heeft de kip wederom naar de kennis gebracht om haar uit haar lijden te verlossen en voor een lekker hapje (antibiotica-vrije) kip. Nee, zelf wilde ik die niet klaar maken. De kennis of Piet mochten haar hebben. In ieder geval, toen moest ik het de kinderen vertellen, met name Tymen, onze dierenvriend. Ik probeerde het maar gewoon en luchtig te vertellen. De kip werd niet meer beter. Ik voelde al aan dat ik niet duidelijk genoeg was geweest. De kinderen zitten al aan tafel, ik weet niet meer precies wat ik zei maar ik nam het woord “geslacht” wel in de mond. En toen barstte er me toch een gebrul achter mij uit! Oeps. Tymen was WOEST! Hij stompte op me in en huilde en schreeuwde tegen me. Ella huilde even hard mee. Kamiel keek vol verbazing van Ella naar Tymen en imiteerde hun gehuil, wat erg grappig was maar dit was geen moment om te lachen. Ik stamelde wat over dat ze toch wel eens vaker een dood vogeltje hadden begraven. Tja, kinderen. Uiteindelijk hebben we het samen goed uitgelegd en was het voor Tymen en Ella acceptabel. En dan was dit nog een kip zonder naam……….