“Please notice when you are happy” Hermens lijfspreuk. Vandaag  was zo’n dag. Heerlijk lenteweer, uitbundig fluitende vogels, prachtige groene kleuren en heel veel bloemen.  Vanmorgen hebben Ella en vriendin Floor rustig kunnen ponyrijden. Heel gemoedelijk. Ella durfde zelfs al te galopperen. Vanmiddag hadden de kinderen paaseitjes zoeken in het dorpshuis. Met een knutselactiviteit en een bingo, een jaarlijks terugkerend kinderfeestje en mam zit in de organisatie. Heel vertrouwd en deze middag zorgt ervoor dat de kinderen helemaal in de paasstemming komen. Daarna nog heerlijk de tijd om lang buiten te spelen. Hermen vraagt zich af of hij nog weet hoe hij papieren pijltjes moet draaien en zoekt een tijdschrift om dat te proberen. Een pvc buis erbij en ja, hij kon het nog prima! “JOH” roepen de kinderen verrukt! Uren vermaak volgen. Simpel vermaak. Er is maar 1 keer een kip geraakt. Een heerlijke avond, want de kinderen hoeven vandaag niet op tijd naar bed.

Na lange tijd weer eens een berichtje. Dit filmpje willen we graag delen, trotse ouders die we zijn:

Twee jaar is het geleden, dat Hermen de behandeling tegen kanker afsloot. Vervolgens is Hermen, met de nodige tegenslagen, hersteld. Ons leven weer normaal. Al zo vaak had ik mooie momenten op dit blog willen plaatsen. Helaas, met het gewone leven kwamen ook de hectiek terug waarin altijd keuzes gemaakt moeten worden.

Maar vandaag was weer zo’n moment, als gezin naar Almelo. Daar was een straattheaterfestival en daar trad ook de “goochelaar” op die we deze vakantie op de camping hadden leren kennen.

Al met al hebben we volop genoten van een heerlijke dag volop theater, kwamen we familie tegen, lekker met de kinderen ergens eten en op de terugweg nog op de koffie bij Martijn en z’n gezinnetje.

Voor meer foto’s zie: digiphotos

Tymen komt ‘s morgens naar beneden en heeft een helder idee. “Pap, Mam, ik weet wat dekselse boeven betekend! Dekselse boeven, dat betekent dat ze in de vuilnisbak moeten”

Hermen brengt Ella en Kamiel naar bed. Eerst wordt er op het “grote bed” een boekje gelezen. Hermen zit rechtop tegen het hoofdeinde. Ella zit op zijn schoot. Hermen krijgt weer eens een nare hoestbui en Ella draait zich naar hem om en zegt “Als je moet spugen, zeg je het dan? Dan ga ik hier weg….”.

Tymen is geen kleuter meer! Afgelopen maandag vierde hij zijn zesde verjaardag!! Diezelfde dag gaf hij ook zijn kinderfeestje wat hij best spannend vond. Hij is verwend met “kleine lego” en gelukkig kon papa vanmorgen al een truck met hem bouwen. Ella hielp ook goed mee.

Anne Martien heeft een prachtige taart gebakken.

En hij kreeg nog meer lego! Dus toen hoefde het feestje niet meer, hij had alleen oog voor zijn lego en liet zijn gasten voor wat ze waren.

Huur je een mooi springkussen en wat vinden ze leuk……..

Tussen de regenachtige dagen is er plots een mooie dag. We hebben de liefste kinderen van de hele wereld dus als ze eens iets doen wat niet de bedoeling is dan lachen we daar erg om.

Omdat we met de komst van onze super-nanny Anne Martien een ‘gastouderopvang” zijn, is ons huis op veiligheid gecontroleerd. En die schuur, dat is natuurlijk geen plek voor kinderen. Maar het schuifje dat nu de deur dicht moet houden is blijkbaar te eenvoudig!

Ella laat even zien hoe goed ze al kan klimmen en dat vinden we eigenlijk ook heel knap! Maar houdt die droogmolen dat wel?

Ondertussen Kamiel, maar die wil niet op de foto………………

Er is een brief van de GGD Drenthe voor Tymen gekomen. Tymen vraagt wat er in staat en ik begin te lezen. “Wat een moeilijke zin hé” zeg ik en vraag aan Tymen of hij bijvoorbeeld weet wat ‘binnenkort’ betekent. “Ja hoor, dat is heel even binnen zijn.”

Na een nachtje “voorspoelen” (door het infuus werd veel vocht gegeven zodat  de nieren alvast lekker doorspoelen) kreeg Hermen om 10 uur vanmorgen eerst zogenaamde pre-medicatie, “Tavegil”. Een middel die evt. allergische reactie voorkomt. En Hermen weet het al, daar wordt hij heel moe en suf van. Om 11 uur kreeg Hermen in een uurtje de chemo van vandaag toegediend. Gerard is ondertussen bij hem. En inderdaad, Hermen wordt heel moe maar verder valt de reactie op de chemo erg mee. Hij heeft wat rode vlekken op zijn hoofd maar verder eigenlijk niks.

Ondertussen thuis. Mission impossible. Ik ga met de 3 kleintjes in Hoogeveen zomerschoentjes kopen voor Kamiel en Tymen. Schoenwinkel 1 heeft een grote auto in de winkel en dat houdt Ella en Kamiel binnen de winkel. Kamiel gilt wel dat Ella niet achter het stuur mag maar dat negeer ik maar. Tymen kijkt naar een raar tekenfilmpje op een tv. Gevolg, hij hoort niks. Na 10 keer vragen rent hij eindelijk op nieuwe sandalen door de winkel. En dan nog een keer op een ander paar. Ik zit te dubben, maat 28 of 29, verschillende sandalen. Welke wil je Tymen? Hij kijkt mij sloom aan, het maakt hem niet uit. Goed, volgende winkel, voor Kamiel. Ook hem maakt het niet uit welke sandaal of welke maat hij aan zijn voeten heeft, hij vecht dapper met Ella en Tymen om de spelcomputer en ook dat geeft het nodige gegil. Vervolgens nog een paar laarzen voor Kamiel en dat is een makkie, dat wil Kamiel wel, mooie laarzen!!! Ik geloof dat ik die sandalen voor niks koop. En dan 4 bakken met gymschoenen doorzoeken op maat 29. Helaas, die zat er dus niet tussen. Waar is Kamiel? Buiten? Afijn, eindelijk afrekenen, ballonnen mee en op naar de supermarkt. Leuk, doe ik nooit met 3 kleintjes, zeker niet om zaterdag 11 uur. Ik zal jullie details besparen van de optocht die dat gaf, 2 kleine winkelwagentjes en zo’n auto/winkelwagen waar Kamiel niet uit wilde en Tymen en Ella ook in wilden. Er werden veel hakken aangereden. Nee, alleen onze eigen. De kinderen pasten heel goed op dat ze niet tegen het winkelende publiek aanreden. Eindelijk thuis. Veel later dan gewoon eten we de lunch en daar is Mireille!!  Helemaal uit Spaubeek. De kinderen zijn verlegen. Kamiel leg ik nog zelf in bed maar dan ga ik snel naar Hermen. Ik sta versteld hoe makkelijk Tymen en Ella bij Mireille en opa achterblijven. Dit komt wel goed.

Hermen tref ik slaperig aan. Hij had ook al een lage bloeddruk en is dus wat duizelig. Maar verder valt het mij reuze mee. Hermen voelt zich wel goed. Niet misselijk of andere klachten. We lopen wat. We eten lekkere dingen en kijken naar een aflevering van Wallander. Daar kunnen we ons beiden helemaal in verliezen. Dat maakt de situatie ook zo surrealistisch. Dan komen we weer uit de film en dan zitten we in het ziekenhuis…….. Maar Hermen voelt zich prima. Dag 1 ging heel goed en dat geeft moed. Met een geruster hart dan gisteren neem ik afscheid.

Eenmaal thuis tref ik de kinderen bijna in bed aan. Samen met Mireille breien we een eind aan de dag. Opruimen. Telefoontjes plegen. En dan lekker borrelen met Mireille. Daar krijgen we morgen spijt van zei ze al…..

Niet gedacht maar ze deed het zonder morren, kleine Ella heeft de vier avonden gewandeld! En Tymen natuurlijk ook. Die ging zijn eigen gang en als het nodig was ontfermden andere moeders zich over hem. De derde avond heeft hij helemaal met zijn juf gelopen en nu wil hij bij haar logeren. En vanavond was er de muziek, de medaille en een ijsje. Het dorp was uitgelopen, Oma en opa en beppe waren er, ze kregen snoep en bloemen, wat een feest. Ella genoot er zo van, ze was zo trots. Tymen was druk met achter de muziek aanlopen. Goed, hier de foto’s van die twee dappere kleuters. Mooie momenten, helaas voor Hermen alleen digitaal te bewonderen. Hermen voelt zich ondertussen wel redelijk. De misselijkheid wordt goed onderdrukt. Gelukkig voelt hij zich niet heel moe, hij leest zo waar wat.

Veel wind deze avond, en best koud.

Kamiel geniet mee.

Hermen is weer opgenomen. Thuis moeten we hem weer missen. Net de week dat Tymen en Ella de avond-4-daagse lopen. Jaja, kleine Ella ook. Ze wil zo graag meedoen met het evenement, met Tymen en ook een medaille verdienen. Ik heb haar ervan doordrongen dat ze volgend jaar ook gewoon mee kan doen. Maar ze is vastbesloten. En wat ik niet verwachtte gebeurde. Dapper loopt ze de 5 kilometer mee, in een voor haar flink tempo. Ze laat mij niet los en loopt dapper door. Tymen gaat al zijn eigen gang, die loopt met zijn vriendjes en vriendinnetjes, hem zie ik bij de pauze en de finish weer. Maar ach, die kleine Kamiel. Die begreep best dat er gewandeld ging worden dus toen wij gisteren vertrokken wilde hij natuurlijk ook wandelen. Geen nood, opa en beppe passen op en wandelen met hem even door het dorp.

En dan nog een anekdote over onze 6 kippen. Gisteren was een van de kippen heftig gewond en bloedde flink. Ik was er niet, Anne-Martien was hier, maar Tymen heeft het mij uitgebreid verteld, er was veel bloed! Anne-Martien heeft hulp gekregen van buurman Piet die de kip gepakt heeft en meegenomen heeft naar iemand met verstand van kippen. Wat was het geval, de cloaca van de kip was met een ei leggen mee naar buiten gekomen. En kippen zijn blijkbaar wreed onder elkaar, Piet vertelde dat ze elkaar wel dood kunnen pikken. Dus, Piet met deze kip naar die kennis die de kip verzorgd heeft, cloaca teruggeduwd en de kip mocht bij Piet in de ren bij komen. Maar vanmorgen was het al duidelijk, de kip was te ziek. Dus Piet heeft de kip wederom naar de kennis gebracht om haar uit haar lijden te verlossen en voor een lekker hapje (antibiotica-vrije) kip. Nee, zelf wilde ik die niet klaar maken. De kennis of Piet mochten haar hebben. In ieder geval, toen moest ik het de kinderen vertellen, met name Tymen, onze dierenvriend. Ik probeerde het maar gewoon en luchtig te vertellen. De kip werd niet meer beter. Ik voelde al aan dat ik niet duidelijk genoeg was geweest. De kinderen zitten al aan tafel, ik weet niet meer precies wat ik zei maar ik nam het woord “geslacht” wel in de mond. En toen barstte er me toch een gebrul achter mij uit! Oeps. Tymen was WOEST! Hij stompte op me in en huilde en schreeuwde tegen me. Ella huilde even hard mee. Kamiel keek vol verbazing van Ella naar Tymen en imiteerde hun gehuil, wat erg grappig was maar dit was geen moment om te lachen. Ik stamelde wat over dat ze toch wel eens vaker een dood vogeltje hadden begraven. Tja, kinderen. Uiteindelijk hebben we het samen goed uitgelegd en was het voor Tymen en Ella acceptabel. En dan was dit nog een kip zonder naam……….

21 maart 2010

Ella wilde al lang op de “Loekifiets” leren fietsen. Met die sneeuw kwam het er niet van. Maar vandaag hebben we er serieus werk van gemaakt, het was prachtig weer. Ze wilde graag naar het schoolplein en dat was een goede keus. Het schoolplein is enorm groot dus ze kon lange afstanden afleggen en mama was het naast haar rennen al snel zat………

Trotse grote broer

En, een hele prestatie, kleine broer heeft het hele eind op zijn tractor meegereden, zelf getrapt!

Hermen in Zwolle. Vandaag met Gerard voor controle naar Groningen, dat verliep goed. En, wat waren je leuko’s? Hermen weet het al. Ik wacht gespannen de bloedwaarde-dip af. De rode en witte bloedlichaampjes, de bloedplaatjes. En het gaat mij om de witte, de leukocyten, de leuko’s.  Nu 4.4, nog goed. Maar de dip moet nog komen, zo’n 10 dagen na de kuur.  We blijven  uiterst voorzichtig en willen de kans op besmetting tot het minimum beperken. Dit betekent geen bezoek.  Maar ook bepaald eten (zacht eitje en dat soort dingen) is uit den boze. Hermen ondergaat het gelaten. Hij geniet van rust en lekker eten van Ria. Hij blijft nog wel iets misselijk. Hij slaapt heel veel. En nu alweer een stuk platter!!! Hermen heeft de computer weer open, kwettert zachtjes mee op z’n favoriete medium  Twitter. Hij praat zelfs over het nieuws van de dag, “yes we Co-hen”.

Ondertussen bij zijn gezinnetje. Het is gelukt om voor de opvang van de kinderen iemand aan huis te regelen. Anne-Martien, een jonge meid die de kinderen kent van haar stage bij ons kinderdagverblijf Olivo. Vandaag breng ik de kinderen naar die opvang, ze zijn vrolijk. Wat een lieve leidsters en wat een leuke kindjes. Zoals gewoonlijk staat Jordi enthousiast te zwaaien als we voorrijden, z’n vriendje Kamiel is er! Dit is echt een hele goede opvang en het stemt me verdrietig dat dit hoogst waarschijnlijk hun laatste dag is. Vandaag komt Irene van het gastouderburo en Anne-Martien langs en zullen we alles bespreken. Het heeft veel meer voeten in aarde dan ik had kunnen voorzien. De GGD controleert de kinderopvangplaatsen, dus ook de gastouders. Dus ook het huis waar de kinderen in dit geval zelf wonen. We wachten het af. Maar belangrijk, we komen tot overeenstemming. Anne-Martien zal a.s. maandag al beginnen. Met dank aan Olivo, die gewoon ons opzegtermijn van 2 maanden heeft kwijt gescholden. Het zijn dit soort dingen die Hermen diep raken, mensen die hun belang geheel aan de kant zetten om ons in deze situatie tegemoet te komen. Net als toen ik hem vertelde dat mijn collega´s er gewoon voor hebben gezorgd dat ik vrijdags geen les meer geef en die dag vrij ben om stagebezoeken te doen en andere zaken te regelen. Dat doen ze gewoon.

Maar nu is daar dus Anne-Martien, ze is vanmiddag al komen wennen met de kinderen. Tymen vond het meteen wel geweldig, niet meer naar Olivo?  Dan kan ik altijd met m’n lego spelen!! Kamiel speelt met haar maar overziet natuurlijk niet de nieuwe situatie. Ella overziet het evenmin. Ik leg het nog eens uit en besluit dat ze nergens meer heen hoeft. Later, ze vertelt papa door de telefoon het nieuws, “en ik hoef nergens meer naar toe! niet naar Olivo, niet naar school!”  Hermen en ik schieten in de lach, je moet weten dat Ella altijd standaard loopt te mopperen, dat ze niet naar school wil, dat ze niet naar Olivo wil. Hermen helpt haar uit de droom, wel naar school! Ze kijkt me sip aan, “je zei toch nergens…..” Tymen riep dat hij wel wist: “Fran~i~a, mam, hoe heet ze ook alweer, zij had mij het al verteld” Ik herstel hem, Francisca. Tymen, nu duidelijk articulerend: Fran~da, dat kan ik niet zeggen want ik krijg geen l o g o p e d ie.

Vandaag was er weer eens een leuke gelegenheid om naar Amsterdam te gaan. Tymen doet mee aan een langdurig bevolkingsonderzoek dat al tijdens de zwangerschap begonnen is, in Amsterdam dus, de ABCD studie (Amsterdam Born Children and their Development). Maar vele van die Amsterdamse kindjes zijn inmiddels uit de stad verhuisd. Om deze groep kinderen toch te kunnen onderzoeken werden we met het hele gezin uitgenodigd om een dagje naar Nemo te komen, gratis natuurlijk. En dat vonden we wel heel leuk. Voorafgaand zijn er al allerlei vragenlijsten ingevuld en hebben we thuis bloed bij hem geprikt wat vervolgens opgestuurd is. Eenmaal in Nemo gaat hij heel dapper met een vriendelijk meisje mee. Wij bleven met z’n allen achter. Geen nood, Kamiel en Ella vermaken zich gemakkelijk een uur lang in de “waterzuiveringsinstallatie”, lekker in de weer met emmetjes, zelf water pompen en water spuiten. Na en uurtje voegt Tymen zich weer bij ons, hij is gemeten en gewogen en heeft allerlei testjes op de computer gedaan. En nu wil hij ook spelen! En dat kan hier, het is ondertussen alleen wat druk geworden en daarmee is het wel een opgave om de drie kindjes bij elkaar en droog te houden, want er was nog een waterspel, een grote waterval. Voor Hermen en mij wordt het te druk, we wandelen naar Tun-fun, het grote speelparadijs van Amsterdam. Daar spreken we af met Hester, Govert en hun Teun. Kunnen de kinderen lekker spelen en wij rustig bijkletsen. Hadden we gedacht, niet op zondagmiddag in Amsterdam, het is ontzettend druk en we zijn constant allert op waar de kinderen zijn. Maar die spelen heerlijk. Later eten we Hester en daar spelen de kinderen heerlijk met Teun en nu ook Mees en kunnen we even rustig kletsen. En Hermen komt wat tot rust, ivm zijn kortademigheid en hoesten was dit toch een veels te drukke dag. Maar wel heel gezellig.

Juni 2009

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2010/01/tymen-ella-koekjesbakken.flv /]

Als Tymen naar de wc gaat, en dan niet alleen voor een plas, dan neemt hij graag wat te lezen mee. Dat legt hij op het opstapje voor de wc om vervolgens rustig 20 minuten lekker op de wc te hangen. Ondertussen krijgen wij flarden van hele verhalen mee die hij daar tegen zichzelf aan het vertellen is. Vandaag komt hij met het tijdschrift Eos (een tijdschrift van Hermen. Onze tijdschriften liggen ook op de wc, het enige plekje waar we af en toe even kunnen lezen……) de wc uit met bovenstaande bladzijde en zegt: “dit is cool, dit is een planeet!” ik: “dat is de zon”. Tymen: “oja, dat is cool! Zie je hoe die schijnt? Er zitten diepe gaten in en daarin zitten heel veel zaklantaarns. En ‘s avonds gaat hij ‘knip’ uit. Hij denkt na. Nee, dat was toch anders.  Ik help hem en vertel dat hij niet uit gaat maar aan de andere kant van de aarde schijnt, wat wij niet zien. Tymen vraagt hoe dat ook al weer heet, de andere kant van de aarde. Ik begrijp hem niet maar hij weet het zelf alweer; “oja, Australië!”. Kleine wijsneus.

[Was geschreven in April, vergeten te publiceren, dus nu alsnog]

We hadden al een tijdje geleden een fietsje gekregen van Ellen, zo’n echt oud Union fietsje, heel degelijk, en simpel. Van de week eindelijk een nieuwe achterband opgezet, en Tymen meteen erop. Hij kan niet bij de grond, maar dat weerhoudt hem niet, hij moet en zal de nieuwe fiets op school laten zien (Hij mag er dan even op rijden op het schoolplein, om het iedereen te laten zien, wat normaal niet mag!) En natuurlijk in politiepak.

‘t Was mooi weer, het waaaide lekker. Dus, deze waren droog voordat er een kind naar kon kraaien en ze stinken niet meer!

Verrast was ik, Tymen kon zich inschrijven voor de avond-4-daagse, 5 of 10 km. Ach, die kleine jongen, zou hij dat kunnen? Maar ja, Tymen heeft in de klas wat opgevangen en heeft al het idee dat hij 4 avonden gaat lopen. Nou, goed dan. Afgelopen maandag gingen we van start, mama mocht mee. In het begin rennen, met z’n vriendjes. Na de pauze was het al snel “ik heb pijn in mijn voeten” en moest ik hem wel echt vooruit praten. We lopen helemaal achteraan en dan “ik moet poepen!” Gelukkig zijn we in de bebouwde kom en daar zien we de mama van Olga, daar mag hij naar de wc. Hij krijgt meteen een ijsje. Dat helpt hem het laatste stukje door komen. Hij redt het, zonder blaren. En zo ook de dinsdag en dan donderdag. Hermen en ik zijn verrast door de mooie wandelroutes om dorp heen. Tymen houdt zich goed, het tempo is ook erg hoog voor zijn kleine beentjes, vaak moet hij rennen, maar dat doet hij graag. En altijd vindt hij wel weer een stok die hij vervolgens de hele weg meesjouwt.

En dan vanavond, feest, opa en oma komen kijken. Opa en papa zullen met hem meelopen. En dan de intocht! Tymen is zeer verrast dat we (Kamiel, Ella, oma en mam) hem opwachten! Helemaal blij ontvangt hij van oma de slinger en snoepmedaille. Ella wil hem de bloemen geven, dat snapt hij nog niet. En een kadootje! Zijn onbevangen kreten laten de omstanders lachen. En dan een echte medaille (wat is dat?). En dan achter de drumband nog een rondje door het dorp. Ondertussen denken we vaak terug aan hoe we zelf de 4-daagse liepen. Ach, er is niet veel veranderd………

Tijdens het wachten speelt Ella met een nieuw vriendinnetje

Kamiel is hartstikke moe

Ella wil zo graag de bloemen die ze samen met mam geplukt heeft geven

Vandaag heeft Marlies de taak van vader even overgenomen, en heel stiekem Tymen leren fietsen zonder zijwieltjes! Ze had een ‘handvat’ gekocht op Internet (kijk maar op het filmpje wat Tymen aanheeft), en dat was blijkbaar genoeg, ze moest nog een paar keer meerennen, maar sindsdien is ie los. Tegelijkertijd mocht Ella op Stunter (de loopfiets), en ze leerde net zo hard mee. Mooi moeder’s werk dus!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2009/04/vid00032.flv /]

Tymen beleeft zoveel op school. Vandaag liepen de jongste groepen van de school een palmpasenoptocht door het dorp. Opa en Beppe waren er ook en konden meegenieten. En kon ik meteen vragen wat dat ook al weer was, palmpasen. Voor diegene die het ook even kwijt zijn: palmpasen. Het liedje onderaan deze pagina werd hier gezongen.

Heeft iedereen het meegekregen? Afgelopen week was de week van het afval. Ook bij Tymen op school stond de week in het teken van de afvalverwerking. Een vuilniswagen kwam op bezoek, zwerfvuil werd opgehaald en Tymen had het steeds over de groene en grijze container en wat je daar in moet stoppen. De week werd afgesloten met een open avond op school waarbij de kinderen, ouders, opa’s en oma’s op school konden kijken wat de kinderen allemaal van afval hadden gemaakt en wat ze hadden geleerd over afval. De avond werd afgesloten met een modeshow. Iedere klas had kleren gemaakt van afval en er werd geloot welk kind de kleren deze avond mocht showen. En raad eens wie dat van de eerste klas mocht doen? Precies, Tymen! Samen met Nerena. Mam mocht de avond mee en pap bracht Kamiel en Ella naar bed. Ach, wat kun je trots zijn op je kind, deze emotie heb ik nog nooit zo sterk beleefd als nu met de kleintjes. Zie hier onze trots………..

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2009/03/vid00038.flv /]

Onze Tymen leert letters en cijfers. De hele dag door herkent hij in zijn omgeving letters, dan roept hij “K van Kamiel!” of “de E van Ella!” Of hij speelt hardop de letters van woorden, “a-m-b-u-l-a-n-se-h” (ja, alles fonetisch he).  Of hij komt blij met een autootje aanrennen, “kijk mama, de auto is 25 jaar!” (Op het raceautootje staat dit getal.) Vanavond zat hij rustig te poepen. Eenmaal klaar riep hij ons enthousiast bij zich, “kijk! de T van Tymen!” En inderdaad, met enige fantasie lag in de wc een poepie in de vorm van de T. Zijn pap en mam staan er met de neus dicht vol bewondering naar te kijken. “Mooi!! En nu mogen we doorspoelen hè!”

Ondertussen zijn we ook af en toe bezig om Ella te motiveren om op de wc haar plas en poep te doen. Zonder luier rent ze door het huis. Ze weet nog niet goed wanneer ze nu moet plassen of niet. Om de haverklap zit ze op de wc zonder dat er iets komt. Om vervolgens, als ze haar broekje weer aan gedaan heeft, een plasje in haar broek te doen. Maar ze geeft niet op. Even later probeert ze het weer, zit op de wc, drukt en drukt, tervergeefs en geeft er een verklaring voor: “mijn plassertje komt er niet uit!” Goed. Mam moet wat uitleggen. “Lieverd, jongetjes hebben een plassertje, meisjes niet. Mama ook niet”. Ella: “laat eens zien dan…………..”  Mam: zuchtend, “oké dan”.

De taal van onze kindjes blijft erg leuk. Kamiel zegt nu sinds een paar weken behalve mama ook papa, Ella en beppe. Neus is naanaa. Ondanks deze beperkte woordenschat is Kamiel’s communicatie zeer effectief. Hij kan vertellen wat hij wil, DIEEEEH! en wijst daarbij naar hetgeen wat hij wil. Hij schudt nee als hij iets niet wil, als het bv. tijd is om op de crèche afscheid te nemen, schudt hij al bij voorbaat  nee naar de leidster die met hem wil gaan zwaaien. En als iets zijn goedkeuring krijgt dan zit hij tevreden te knikken. Zo kwam ik hem laatst op de fiets van de crèche halen. Hij liep de deur uit, naar de fiets toe en ging er naast staan knikken, ja, dit vond hij heel leuk! En alles gaat gepaard met grappige geluidjes waarvan zijn gezinsleden goed weten wat hij bedoelt.

Ella heeft haar eigen grappige manier van praten. Ze draait nogal eens wat woorden om. Als de kinderen wat geraspte kaas over het eten krijgen, dan vinden ze het lekker om ook wat in het handje te krijgen en op te eten. Ella roept dan al: “mag ik wat hand-in-het-kaasje?” Vandaag wilde ze een appel en ik hoefde die niet te schillen: “mag ik een schil met appel?” vroeg ze.

Tymen weet op soms op een grappige manier dingen te benoemen. Vandaag waren Bas en Mascha hier en met Anna halen we Bubble er eens uit de wei om te borstelen en op te rijden. Onder het borstelen praat Tymen (die de hele dag al op klompen loopt) over de hoeven van Bubble, dat zijn zijn “klompjes”. Als Tymen later op Bubble rondjes rijdt en we met Anna praten over Bubble de sporen geven, legt Tymen uit dat je dat doet met hak van je voet. Alleen komt hij niet op het woordje hak, of hij kent het nog niet en legt aan Anna uit dat dat de punt van de voet is, “de kin van de voet”.

Zo af en toe pakt Hermen zijn goede camera. Dat geeft altijd weer mooie plaatjes.

Tymen tekende voor het eerst een soort poppetje. Hier op een soort boot

Hier nog een foto van Artis de Maris en mam’s nieuwe haar

Kamiel tekent ook!

Ella houdt erg van tutten op het aankleedkussen en papa kan het beste tutten.

Dat plastic schortje, dat deed Ella zelf aan toen ze het achter in de kast vond. Vervolgens loopt ze er de hele middag in rond.

Klaar voor de nacht!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/12/l1070907.flv /]

11 November is de dag….. 11 November was me het dagje wel.

Vandaag moest ik voor het MRI onderzoek van mijn nek. Tymen naar school gebracht, hij zou bij Emiel overblijven. Ella en Kamiel gingen mee naar Zwolle, Oma Ria zou op hen passen. En dat vinden zij best. Joepie, spelen! Hermen ging met me mee. Eerst wat röntgenfoto’s van mijn nek, toen naar de MRI. Een onderzoek in een nauwe, afgesloten tunnel, met nog een extra stukje ‘tralies’ over mijn gezicht. Koptelefoon op, tegen de herrie maar gelukkig had ik ook muziek mee genomen dus daar kon ik naar luisteren. Geen onderzoek voor claustrofobische mensen. Maar als je het niet bent, dan word je het wel. Ik had het niet gedacht maar de nauwe ruimte waar ik 20 minuten in moest liggen vloog ook mij naar de keel. Ik heb gebeld dat ik er uit wilde. Ik moest even bewegen, even overeind. Moest alles weer opnieuw. Toch maar weer geprobeerd en gelukkig ging het een 2e keer goed. Dat heb ik weer gehad.

Even boodschappen gedaan, naar Oma Ria, toen weer snel naar huis om Tymen van school te halen. Hermen ging vervolgens sporten. Ondertussen ging ik Tymen voorbereiden op zijn eerste ‘Sint Maarten lopen’. Op school had hij een lampion gemaakt, liedjes geleerd en met de lichten uit met de klas op school geoefend. Toch kon hij zich er nog niet iets van voorstellen en werd er onrustig van. Helaas, na het eten moest ik naar mijn werk, ouderavond. Net deze avond, ik zal ze er op attenderen dat dit geen geschikte avond is voor een ouderavond. Heel jammer, Hermen bleef met Kamiel en Ella thuis, Reina zou Tymen met Emiel meenemen. Zijn eerste Sint Maarten. Ach, ‘t was maar even, een paar voordeuren. Na een half uurtje was hij weer terug. Met snoep! Feest! Met Tymen was het wel aardig gegaan, Emiel had echter met zijn oren dicht staan zingen. Net deze avond snelden er brandweer en ambulances door het dorp. Er was ergens brand. En Emiel, de schat,  gisteren op school nog verkleed als brandweerman, vond de sirenes veels te luid. Morgen zie ik Reina weer, dan zal ik het verhaal nog wel eens goed horen. Gelukkig heeft ze voor ons wat foto’s gemaakt.

Hier weer een berichtje uit Alteveer. Alles gaat zo z’n gangetje en dus niet zo veel spectaculairs te vertellen. Maar gisteren was het “dankdag”. Voor diegene die niet weten wat dat is, net zoals Hermen en ik dat ook niet wisten, verwijs ik naar de uitleg op Wikipedia. Enige tijd terug kwam Tymen met een briefje thuis dat i.v.m. dankdag donderdag 6 november de school i.p.v. 8:30 om 9:00 zou beginnen. We begrepen dat er een kerkdienst was waar je dan heen kon gaan. Ach, dachten Hermen en ik, leuk maar daar gaan wij toch niet heen. Tot we hoorden dat iedere klas in de kerk zal optreden, Tymen ging met zijn klas in de kerk zingen. Oke. Vooruit dan. Gisteren was het dan zo ver. Opa Gerard kwam ook kijken. Hermen bleef bij Kamiel, die ziek was, en zelfs Ella mocht mee. Nu zijn er 2 kleine kerken in Alteveer en Kerkeveld. Over deze 2 kerken werden de 8 groepen verdeeld. Wij er op tijd al heen want inderdaad, de kerk in Kerkeveld, waar Tymen ging zingen, zat al snel afgeladen vol met 4 klassen kinderen, ouders, buren, trotse ouders, opa’s en oma’s. Gelukkig zaten wij vooraan. Bij vriendje Emiel. Verbaasd keken Ella en Tymen rond toen plots de gemeente het eerste lied aanhief. (De technische vooruitgang is de kerk niet voorbij gegaan, met een beamer werd de tekst op een scherm geprojecteerd. Karaoke, zei opa). De toneelstukjes van groep 5 en 7 vonden ze wel leuk maar dat gepraat van die meneer daar boven (was overigens allemaal kort en voor kinderen behapbaar) verveelde. Ella zat vreselijk te wiebelen en vertelde mij dat ze naar huis wilde. Tymen keek zijn ogen uit. En eindelijk, toen mocht hij met zijn klas en groep 3 gaan zingen! Nou, dat wilde hij wel! Op het podium pakte hij ijverig het handje van het meisje naast hem. Die vervolgens die hand los schudden wat dat moest later! Emiel naast hem. En toen zingen, dat wou hij wel maar verlegen was hij ook, dus hij zong met zijn kaken stijf op elkaar. Zie hier, een filmpje waar zijn moeder geen genoeg van kan krijgen…………………

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/out.flv /]

(Als je op het ikoontje rechtsonder klikt, naast het volume regelaartje, kun je de video groot zien, en is hij niet afgesneden aan de zijkanten.)

Als de kinderen op bed liggen dan vertellen Hermen en ik elkaar wel eens de leuke anekdotes van de dag. Deze vonden we zelf wel weer weblog-waardig.

Tymen heeft zelf zijn pyjama aangetrokken, heel goed! Hermen zegt hem wel dat de broek achterstevoren zit. Tymen trekt aan de elastieke band, ziet het labeltje, rekt het elastiek nog verder uit en draait het naar zijn rug, klaar! Met name Hermen kan erg lachen om deze kinderlogica.

Vandaag vertelde de juf van Tymen mij het verhaal dat Tymen tegen haar had verteld. “Vanmorgen heb ik drinken met vlees er in gehad maar dan doet mama er een tennisracket op en dan zit er geen vlees meer in!” Juf had het vlees wel kunnen verklaren maar die tennisracket…………? Hij vertelde dat hij vanmorgen sinasappelsap heeft gehad maar daar zit vruchtvlees in. Daar houdt hij niet van. Dan schenk ik het door een theezeefje zodat hij het vervolgens lekker opdrinkt.

Het was alweer een paar weken terug maar hier nog even een verslagje. Zaterdag was het zo ver, eindelijk was Tymen 4 jaar geworden. En wat was het mooi weer wat mee hielp om er een heerlijke dag van te maken. Mooie kadootjes, veel kindjes op bezoek, een springkussen, wat wil je nog meer.

Marlies ging eens een keertje boodschappen doen, of iets anders, voor een uurtje weg met de auto. Tymen is lekker buiten aan het spelen, ergens achter de schuur, Kamiel schuifelt bij de zandbak rond. Ella is binnen, met de poppen aan het spelen. Plots komt ze aanrennen, speen in de mond (heeft ze weer ergens gevonden…), overstuur huilend: “Weijen, weijen!” Ik vraag haar, “wat zeg je , pap kan er niks van verstaan.”. “WEIJEN WEIJEN”. Ik zeg, “Doe je speen uit, dan kan ik het verstaan!”. “Ella pakt de speen in haar hand, en staat voor me, stampvoetend: “WEIJEN! WEIJEN!”. Ik snap er nog steeds niks van, en probeer van alles, “Iets met je pop?”, “Wijs maar aan!” Niks helpt, Ella blijft huilend “weijen” roepen. Ze praat wel leuk, maar nog niet duidelijk, en als ze kwaad is, wordt het alleen maar onduidelijker.

Ik krijg ineens een ingeving: Tymen vragen! Hij snapt haar wel vaker beter dan wij! Ik met huilende Ella op de arm naar buiten, op zoek naar Tymen. Als we bij hem zijn, vraag ik wat Ella bedoelt. Ella, snikkend ondertussen, “Weijen, weijen”. Tymen: “maar mamma is al weg, kan niet meer!” en hij wil weer doorgaan met zijn fantasiespel. Ik vraag hem maar snel wat Ella precies zegt volgens hem. “Ella wil zwaaien, maar mamma is al weg met de auto”. Gelukkig krijg ik Ella nu snel stil met de belofte dat we heel hard gaan zwaaien als mamma zo terugkomt.

Het is alweer 19 dagen geleden dat ik een stukje schreef. Het is duidelijk, de vakantie is voorbij. Op mijn werk is het hectisch, we hebben erg veel leerlingen maar missen (deels) collega’s. Aan dat laatste wordt gewerkt en ik mag 0,6 fte gaan werken. Ondertussen ook al 2 keer oppas geregeld om ook op een vrije dag even te werken. En vorige week was het kamp van de eerste jaars en was ik ook een dag/nacht mee op kamp, jawel. Tymen is 4 jaar geworden, waarvan nog een verslagje zal volgen. Ik zal proberen verslag te blijven doen van het leven in Drenthe.

Wat een heerlijk weer was het weer. Van de crèche hoorde ik dat er in Ruinerwold een leuke speelboerderij, De Drentse Koe, is waar de kinderen mooi kunnen spelen en ook kunnen kijken hoe een koe wordt gemolken. Tymen heeft het eens ‘s avonds in z’n badje met de douchekop na verteld hoe dat gebeurde.  Vandaag een prachtige dag om daar eens te kijken. En wat een geweldig plekje! Een leuk boerderij, in een prachtige omgeving en heel veel speelgoed-trap-tactors met allerlei aanhangers. Tymen, Ella vonden het geweldig maar ook Kamiel laat een tractor niet gauw los. Hoewel de tractor te groot is blijft hij proberen om er op te gaan zitten. Verder waren er mooi klim en klauterattributen, en een enorm springkussen. Alle ingrediënten voor een heerlijk dagje uit, hier moeten we snel weer eens heen!