Marlies ging eens een keertje boodschappen doen, of iets anders, voor een uurtje weg met de auto. Tymen is lekker buiten aan het spelen, ergens achter de schuur, Kamiel schuifelt bij de zandbak rond. Ella is binnen, met de poppen aan het spelen. Plots komt ze aanrennen, speen in de mond (heeft ze weer ergens gevonden…), overstuur huilend: “Weijen, weijen!” Ik vraag haar, “wat zeg je , pap kan er niks van verstaan.”. “WEIJEN WEIJEN”. Ik zeg, “Doe je speen uit, dan kan ik het verstaan!”. “Ella pakt de speen in haar hand, en staat voor me, stampvoetend: “WEIJEN! WEIJEN!”. Ik snap er nog steeds niks van, en probeer van alles, “Iets met je pop?”, “Wijs maar aan!” Niks helpt, Ella blijft huilend “weijen” roepen. Ze praat wel leuk, maar nog niet duidelijk, en als ze kwaad is, wordt het alleen maar onduidelijker.

Ik krijg ineens een ingeving: Tymen vragen! Hij snapt haar wel vaker beter dan wij! Ik met huilende Ella op de arm naar buiten, op zoek naar Tymen. Als we bij hem zijn, vraag ik wat Ella bedoelt. Ella, snikkend ondertussen, “Weijen, weijen”. Tymen: “maar mamma is al weg, kan niet meer!” en hij wil weer doorgaan met zijn fantasiespel. Ik vraag hem maar snel wat Ella precies zegt volgens hem. “Ella wil zwaaien, maar mamma is al weg met de auto”. Gelukkig krijg ik Ella nu snel stil met de belofte dat we heel hard gaan zwaaien als mamma zo terugkomt.