Als mensen mij vragen of ik hier in Alteveer kan wennen, want het is zo anders dan de grote stad Amsterdam, dan antwoord ik meestal dat ik het wel vind meevallen. Mijn leven is niet echt veranderd, de kinderen beheersen mijn leven, zij moeten eten, spelen, slapen, schone luiers krijgen, getroost en vertroeteld worden en dat is niet anders dan in Amsterdam. Het grote verschil hier is dat ik alles met de auto doe en nooit meer fiets, dat was in Amsterdam andersom en dat vind ik wel jammer. Maar verder heb ik het gewoon hartstikke druk met kinderen, werk en zodra het kan naar Hermen te gaan. En we redden het aardig goed. Maar 1 ding lukt me niet meer, mijn agenda bijhouden. Zo gebeurde het dat ik een stagebezoek plan terwijl ik ook met Kamiel naar het consultatiebureau moet. Vandaag was ik eindelijk bij de betreffende leerling op bezoek na 2 keer een afspraak te hebben afgezegd. Of een collega attendeert me op een cursus van de volgende dag. Verstrooid reageer ik met “morgen al?” Collega: “ja, morgen is het 11 maart”. Ik: “OH! Maar ik dacht dat het nog februari was…….” Zo hol ik achter de tijd aan. Vanmiddag weer een afspraak bij de huisarts vergeten.

Eind november 2007 fietsten Hermen en ik met de kinderen naar het naast gelegen dorp. Daar bezochten we een bedrijfje dat trappen maakt. En we wilden een nieuwe trap. Het bedrijf heeft veel indruk gemaakt op Tymen, de grote machines, de herrie, de hond. Sindsdien heeft hij het vaak over de “trappenboer”. Ook een paar dagen geleden nog en toen kon ik hem vertellen dat wanneer hij de volgende keer naar de crèche zou gaan, wij een nieuwe trap zouden krijgen. Vandaag bracht ik Tymen naar de creche. Ik klets nog wat en zegt Tymen plots: “mam, en vandaag komt de nieuwe trap he”. Shit! Vergeten! En weer moet ik acuut wat regelen (viel vandaag wel mee hoor). Ik geloof dat ik Tymen mijn agenda maar geef…..

Maar vandaag dus een prachtige trap gekregen!

Vanochtend kreeg ik naar het eten van een eitje, en een kop thee, het ineens erg koud, en begon onbeheerst te rillen. Meteen in bed gaan liggen en koorts opnemen. Ik had koorts (38.3), en het rillen hield in bed wel snel op. Omdat dit toch een indicatie is, heeft mijn vader de huisartsenpost gebeld, en de arts die terugbelde vond het toch nodig dat ik naar de EHBO in Meppel ging. Ik wilde er eigenlijk niet heen, vooral niet om opgenomen te worden, het ging juist wat beter met eten, en ik had al weer nachtmerries van dat ziekenhuiseten. Op de EHBO weer allles opgemeten, en geen koorts, goede bloeddruk, leukocyten helaas nog niet erg hoog (2.5), ik voelde me ook goed. Gelukkig had toevallig Dr. de Korte (mijn behandelend arts) weekenddienst, dus dat scheelde in de voorkennis. Hij wilde me weer opnemen voor een paar dagen, maar ik liet hem meteen weten dat ik erg graag naar huis wilde. En gelukkig luisterde hij er wel naar, maar had nog wel wat voorwaarden, eerst een longfoto, en die moest schoon blijken, mijn urine moest ook goed zijn, en de ontstekingswaarden mochten niet heel erg hoog zijn in mijn bloed. Na nog een uurtje wachten kwam het verlossende woord, ik kreeg groen licht, en mocht gelukkig naar huis. Moet wel oppassen, en meteen bellen als het niet goed gaat.

Vandaag heb ik de gastroscopie gehad. Geen pretje, op je zij liggen, een bitje tussen je tanden en een slang naar binnen, even doorslikken, en daarna tellen ze de centimeters af (hoe diep de slang zit). Ze hadden wel even mijn slikorgaan verdoofd, omdat het sowieso erg pijnlijk was. het slikken was ook het probleem niet, mar daarna kreeg ik erge last van kokhalsneigingen en hoesten, wat het allemaal niet makkelijker maakte. Maar goed, er waren twee assistenten bij, waarvan er eentje bezig was mij continu te begeleiden en gerust te stellen (“rustig ademen”). Verder heb ik een beetje mee kunnen kijken op de monitor, en ik ben dus wel een van de weinigen die zijn eigen maag van binnen heeft gezien. Er bleek bovenin de slokdarm wel degelijk een infectie te zitten, en er zijn biopten genomen (hapjes) om te kijken wat het voor infectie is. Verder was de maag schoon, gelukkig. Als het een virusinfectie blijkt te zijn, kan dat ook verklaren waarom de leukocyten zo langzaam omhoog komen, maar dan is er geloof ik ook niet zoveel aan te doen. Enfin, Aanstaande woensdag krijgen we de uitslag, dan zien we wel weer verder. Ondertussen maar weer aansterken, en zo goed mogelijk proberen te eten.

Voor de liefhebber, de digitale fotoalbums van de kinderen zijn weer bijgewerkt t/m februari (zie de links aan de rechterkant op deze pagina). Digitaal foto’s maken vinden we erg leuk en met name Hermen kan prachtige foto’s maken. ‘t Is alleen een hele discipline om de foto’s steeds weer netjes op de computer te bewaren. En dan ook nog voor goed back-up’s te zorgen. Hoewel het hele digitale gebeuren hier Hermens taak is, heeft hij mij meteen geleerd hoe ik de foto’s moet opbergen. Dus daar ben ik regelmatig een paar avondjes zoet mee. Het lukt me dan ook nog wel om de digitale fotoalbums van de kinderen bij te houden maar dan houdt het wel op. Foto’s worden niet meer afgedrukt en zodoende blijven de mooie fotoboeken leeg onder de trap liggen. Ook hebben we het voornemen om mooie foto’s in te lijsten, helaas, dat en meer dingen gebeuren niet meer. Gevolg van de digitale revolutie? Maar de digitale fotoalbums zijn dus weer actueel, voor de liefhebber.

Goed nieuws, de PET-scan is schoon!!!! Wat een opluchting. De behandeling is goed aangeslagen. Wat minder goed is, is dat Hermen maar niet herstelt van de 5e kuur. Hij heeft nog altijd veel last van slokdarm en maag. Nu moet er echt in gekeken worden, vrijdag volgt er een gastroscopie. Hermen vindt het best, als hij maar eens van die nare pijn af is. Ook zijn leukocyten blijven achter, de waarde was vandaag slechts 2,3 (vorige week 2,4). Zijn conditie laat dus nog geen chemokuur toe. Maar te lang wachten is ook geen optie, de 6e kuur moet nu toch spoedig volgen.

Om het goede nieuws te vieren hebben Hermen en ik een late lunch in ‘Teatime’ (Zuidwolde) genomen, het eten van scones ging Hermen goed af. Helaas, daarna was Hermen ook uitgeput en is daarna vrij snel met zijn ouders weer naar Zwolle gegaan. Gisteravond was Hermen thuis gekomen om weer eens thuis te slapen. Heel gezellig, wat missen we dat toch. Helaas, ondanks een flinke dosis slaappillen heeft Hermen slecht geslapen, door de kinderen. Ik heb ook het gevoel dat ik meer met Kamiel bezig ben geweest dan rustig heb geslapen. Om 5:45 stond Tymen ook alweer naast ons bed, tja…..

Beter is het als hij in Zwolle is en goed rust en slaapt en we hopen dat hij dan spoedig zal herstellen om weer gewoon thuis te zijn waar we zo naar verlangen.

De weersvoorspelling was nogal heftig voor dit weekend. 1e Paasdag viel heel erg mee. Gelukkig maar, pap vierde zijn 70e verjaardag en alle kleinkinderen hebben lekker in het zonnetje paaseitjes kunnen rapen. Hermen en Tymen werden door Gerard gebracht. Hermen hield het verrassend genoeg goed vol en is er bijna de hele dag bij geweest. Hermen ziet er ook weer wat beter uit, niet meer zo geel/wit. Wel heeft Hermen nog veel last met eten. Maar samen hebben we een gezellige dag. De sneeuw kwam pas toen we weer naar huis gingen maar al met al niet veel.

Echter, vandaag begonnen we met een prachtig witgesneeuwde dag. Eindelijk, 24 maart en eindelijk is de wereld wit. Ik doe reuze mijn best om de kinderen snel in de kleren te krijgen om vervolgens met ze naar buiten te gaan. Om 10:00 is het zover. Helaas, het is hartstikke dooi en de witte wereld is alweer grotendeels verdwenen. Tymen speelt er niet minder om. Ella hangt aan m’n rokken, zij vindt de sneeuw niet leuk en koud bovendien. Even later laad ik de kinderen in de auto om Monique van het station te halen, zij komt een dagje helpen. Na de lunch komt ook Hermen langs, hij heeft zelf gereden! Hij heeft ook echt even de tijd om met de kinderen te zitten, ze snakken naar wat aandacht van hem! Hermen knapt beetje bij beetje weer wat op. We zijn heel benieuwd of dat ook in z’n bloed zichtbaar is. Tymen speelt ook ‘s middags buiten, in z’n eentje en krijgt nog even een sneeuwbui over zich heen.

Als de kinderen op bed liggen breng ik Monique weer naar het station. De babyfoon breng ik even naar de buren. Het is 8 minuten rijden naar het station. Eenmaal daar gaat de telefoon, een van de kinderen is wakker. Als een speer weer naar huis, nu in 6 minuten. Maar buuv Reina heeft Kamiel getroost, niks aan de hand. En meteen een gelegenheid om even gezellig te kletsen.

Zo verliep pasen 2008. Het gaat wat beter met Hermen. We zijn fijn samen geweest. Maar het gemis wanneer hij er niet is blijft groot.

Vandaag waren we als gezinnetje compleet bij opa en oma. Tymen wil al een tijdje naar opa en oma en papa natuurlijk. Tymen zegt dat hij ook ziek is en daarom ook naar opa en oma moet. Tymen en Ella zijn eerst bij Ellen door een huiskapster geknipt. En nu we samen zijn maken we even van de gelegenheid gebruik om opa en oma te laten oppassen, Hermen en ik kunnen samen een dutje doen.

Verder komen Bernd en Natalie even langs. Zij nemen hun 2 maanden oude Tewis mee zodat Hermen en ik hem kunnen bewonderen, we hadden hem nl nog niet gezien. Kamiel en Tewis werden natuurlijk even goed vergeleken. Vijf maanden verschil is nu nog erg veel. Maar wat een heerlijke mannetjes he!

Er komt nog meer bezoek, ook Nico komt even langs en even later Karin en Paul ook. Het is even heel druk maar Hermen geniet ervan. Morgen hoor ik wel of het hem erg vermoeid heeft. Zelf piep ik er even tussenuit voor een boodschap en neem Ella mee. Het is leuk om haar eens alleen bij me te hebben. Normaal is zij wat stil onder het verbale geweld van Tymen. Alleen achter in de auto kletst ze plots wat af. Ik hoor haar voor het eerst een “rollenspelletje” met knuffel Dikkie Dik spelen. Verder eten we weer eens als gezinnetje samen, Tymen en Ella genieten van alle aandacht. Daarna gaan we naar huis maar Tymen is nog ‘ziek’, hij mag nog blijven. Heel gezellig voor papa.

Om ons huisje in Alteveer wonen tal van vogeltjes, mussen, meesjes, vinken, groenlingen, een roodborstje, zanglijster, boomklevers (of zijn het nu boomkruipers) en een winterkoninkje om maar een paar te noemen. Soms loopt er een fazant door ons weiland. En in de hazelaar zit een grote bonte specht of zoals Tymen riep: “kijk mam! Een tikvogel!” Vanuit zijn stoel aan tafel heeft Tymen uitzicht op de hazelaar en het is dagelijks dat hij ons meldt dat de specht er weer is. “Jij vindt de specht leuk he!”, zei hij laatst toen ik weer het fototoestel greep op weer eens te proberen de specht mooi op een foto te krijgen. En ik kan het niet ontkennen. Nu moet je je voorstellen dat onze tafel kops op het raam met uitzicht op de hazelaar staat. Tymen zit altijd aan het hoofd van de tafel en heeft zodoende dus het uitzicht op die hazelaar. Aan het andere eind van de tafel staat het computerscherm gericht op Tymen. De achterkant van het beeldscherm kijkt dus alsware naar buiten. Hermen keek weer eens mee via de webcam. Plots ziet Tymen de specht weer en roept; “kijk papa, achter je, de specht! Kijk nou, achter je, kijk nou!!!” Hermen heeft zich maar even omgedraaid en naar de muur achter hem geknikt. Sommige dingen wil ik niet uitleggen.

De kinderen zijn er aan gewend: ‘s avonds rond etenstijd kijkt Hermen altijd via Skype een uurtje mee hoe Marlies zich redt met de kleintjes in Alteveer.

Klik op de foto om te zien hoe dat gaat .

Vandaag gingen Hermen en ik naar de specialist om de uitslag van de pet-scan te horen en afhankelijk doorvan welke behandeling zou volgen. Helaas, de uitslag van de pet-scan was nog niet binnen. Dit komt omdat het beoordelen van zo’n scan door een daarvoor deskundige specialist moet gebeuren en dat was dus nog niet gebeurd. Volgende week woensdag, dan zullen we het weten, dan hebben we een nieuwe afspraak. Niet getreurd, de bloedwaarden zijn ook nog steeds te laag om voor een nieuwe chemo te kunnen gaan. De leuco’s zijn van vorige week 1,7 naar vandaag 2,4 gegaan. Ze moeten naar 3,0. Het beenmerg heeft een enorme opdonder gehad, dat blijkt wel.

Hermen voelt ook dat hij nog niet klaar is voor een nieuwe kuur, hij is nog erg moe en slaapt veel. Ook zijn slokdarm is nog niet hersteld en eten blijft daarom moeizaam.

Wat ik al langer met ‘jullie’ wilde delen….

Hermen was eens even thuis. Hij zat op de bank. Tymen weet dat papa ‘een beetje’ ziek is (ik mag niet zeggen dat papa heel erg ziek is). Tymen: “papa, ben je moe?” Hermen: “Ja”. Tymen: “Hier heb je muis, die moet je zo tegen je schouder leggen (doet het voor) en dan je duim in de mond en dan zo z’n oortje aaien.”

Op een avond, er is gegeten, de pyamaatjes zijn aan en Tymen en Ella gaan naar bed. Hermen heeft vanaf de webcam meegekeken. Hermen en ik vinden het goed geweest en willen de webcam uitzetten. “Zeg maar dag tegen papa” roep ik naar de kinderen. Maar dan komt Ella boos aanrennen, “neeeheeee!!!” Met een toon van “hoe haal je het in je hoofd!!” Papa mag niet weg, ‘t is veel gezelliger met papa erbij! Dus blijft de webcam aan.

Na enige tijd van inactiviteit (zeg maar gerust twee weken coma in het ziekenhuis), schrijf ik maar weer een stukje. Ik ben nu een paar dagen thuis bij mijn ouders, en rust daar veel. Ik ben 10 (!) kilo afgevallen in die twee weken, doordat ik zo slecht kon eten. Het eten gaat ietsje beter, slikken doet nog steeds pijn, maar wel veel minder, en ik heb nog steeds kamillethee nodig om alle voedsel door de slokdarm te spoelen. Eten gaat dus nog moeizaam, maar ik eet al wel gevarieerder (geen ruimtevaartvoedsel meer).

Afgelopen zaterdag, is mijn vader naar Brabant gereden om een picknicktafel op te halen voor ons, en ‘s middags ben ik meegeweest naar Alteveer om te kijken hoe hij in elkaar werd gezet, en natuurlijk om Marlies en de kindertjes weer even te zien. De buurman Wim ging gelukkig mee, om te helpen de tafel in elkaar te zetten. En Tymen en Ella hielpen natuurlijk ook heel goed mee!

Ik mocht toekijken en Kamiel lag lekker te slapen in de wieg, lekker in de frisse lucht.

Vandaag is Hermen uit het ziekenhuis ontslagen. Ria was op bezoek en heeft hem meteen meegenomen naar Zwolle. Hermen herstelt nu meer en meer. Hij zal eerst in Zwolle blijven en digitaal in Alteveer aanwezig zijn. Terwijl hier in Alteveer de dingen gebeuren die moeten gebeuren bekijkt Hermen ons vanaf de webcam. En wat blijkt, als toeschouwer ziet hij veel meer dan ik die met de kinderen druk in de weer is om ze alle 3 in de pyjama te krijgen. Zo gooi ik de kleertjes van Kamiel op de grond om hem vervolgens in pyama te hijsen. Ella (die samen met Tymen bloot rond rent, iets nieuws) pakt de kleertjes en is druk doende deze aan te trekken, aan, uit, aan en weer uit en weer aan. Hermen geniet ervan dat Ella dit al zo goed kan, Tymen doet dit immers nog helemaal niet. Ik daarentegen loop op haar te mopperen; “is van Kamiel, jij moet de pyama aan” en maak me al zorgen over haar boosheid als ze de kleertjes uit moet doen voor de pyama. Zo zie je maar, als je er midden in zit ontgaat je nog van alles.

Goed, Hermen geniet van het avondritueel. Hij voelt zich weer een stuk beter. De pijn in zijn keel is ook een stuk minder, vanavond heeft Hermen zelfs gegeten!

Hermen ligt nu al 2 weken in het ziekenhuis. Het is nu 3 weken geleden dat hij de 5e kuur kreeg. Het herstel na deze 5e kuur duurt erg lang. Vandaag waren de leukocyten gestegen naar 1,5. Nog steeds niet veel en de stijging gaat langzaam. Maar bij deze waarde mag wel de antibiotica gestopt worden en dat betekend ook dat het infuus er uit mag. Voor Hermen een grote opluchting. Dit infuus dreigde te sneuvelen, het ging pijn doen, en Hermen zag er erg tegenop om opnieuw geprikt te worden. Gelukkig is er vandaag ook gestart met een antischimmelmedicijn, voor het geval dat de pijnlijke keel een schimmelinfectie is. Hopelijk is hij nu ook snel van deze infectie af, hij eet al zo lang niet meer, leeft met honger. Hij voedt zichzelf met 2 pakjes nutridrink (austronautenvoeding) en 1 gekookt ei per dag. Die eieren nemen wij voor hem mee want in ziekenhuis Meppel worden maar 1 x per week eieren gekookt. Nee, tussendoor een eitje kan niet. Hermen heeft het zwaar gehad, ook emotioneel gezien. En toch wordt het weer beter. Hermen voelt zich dan ook steeds beter worden, nu nog meer kunnen eten. Wanneer de volgende kuur gegeven gaat worden is nog niet duidelijk. Wel ziet het er naar uit dat hij nu snel uit het ziekenhuis ontslagen gaat worden.

Ivm weinig tijd geen verslag. Maar ik zal even een fotootje plaatsen.

Ondanks dat Hermen niks kan, zelfs geen muziek luisteren, heeft Bernd goed ingeschat dat Hermen wel met deze iPhone zal gaan ‘spelen’. Hermen vindt het geweldig en zelfs ik, totaal ongevoelig voor gadgets, vind het een prachtig ding.

“Ik haal nu de slaap in die ik de laatste tijd te kort ben gekomen” fluisterde Hermen me vanmorgen in het oor.

Het gekke is dat je zelf ook zachtjes gaat praten met iemand die zijn stem kwijt is. (overigens nu al twee weken)

Het voordeel is dat er dan weinig overbodigs gezegd wordt en je alleen al daardoor dichter bij elkaar bent.

Fluisterend zaten we vanmorgen zo een uurtje bij elkaar. Hermen heeft veel last van zijn keel en slokdarm.

We begrijpen dat dit ook voor de artsen een dilemma vormt; via een soort buisje kijken met als extra risico nieuwe infecties of wachten en hopen dat, nu de leukocyten zijn toegenomen tot 1,3, hijzelf genoeg afweer zal ontwikkelen. Morgen wordt daarover beslist.

Ondertussen constateren we dat hij nu al een dag of drie heerlijk rustig alleen op een kamer ligt waar hij met de deur dicht kan rusten en zijn lichaam aan zijn herstel kan laten werken.

“Het is een fijne man” deelde de dame van de huishoudelijke dienst me mee, toen ik later op de gang haar bedankte voor de koffie.

Hermen, hoe zou ze dat weten? Misschien weet ze niet dat jouw manier om nee te zeggen, al vanaf je vroegste jeugd, als wij iets van je wilden wat jij niet wilde,  bestond uit het uitspreken van de gedenkwaardige woorden:

“Hoeft niet“

We zijn blij dat je ondanks de last van je keel en slokdarm de goede kant op lijkt te gaan.

Ria en Gerard

Nog even snel een berichtje voor het slapen gaan. Met Hermen gaat het iets beter. Toen we vandaag op bezoek kwamen zat Hermen zelfs aan tafel. Het eten gaat nog steeds niet, al het lekkers en gezonds wat iedereen voor hem mee brengt ten spijt. Wel heeft hij een ander ‘asoort stronautenvoeding’ gekregen, het is hard werken maar hij heeft er vandaag 2 opgedronken. Ook de koorts is nog niet weg hoewel de hoge pieken minder worden. Het hoesten wordt ook minder maar is ook nog niet weg. Vandaag heeft de behandelt arts ons (Ria, Hermen en mij) meer informatie gegeven. Hij heeft overleg gehad met de prof. uit Groningen. Toen het gesprek ten einde was en wij vroegen; ‘hoe verder?’ gaf de arts ons een groot vraagteken. Zal ik proberen uit te leggen. Gezien de zwaarte van de kuur en de complicaties die dat heeft gegeven, (wat veel wordt gezien bij deze behandeling maar zonder dat er tekenen zijn dat het verzwaren van de behandeling ook beter resultaat heeft) is er voor gekozen om eerst en PETscan te nemen. Maar de ontsteking in de keel zal een vertekend beeld opleveren dus die moet eerst weg. Mocht dit te lang duren dan krijgt Hermen zijn 6e kuur, deze hoeft niet spoedig en de dosering zal lager zijn. Maar eerst moeten de witte bloedlichaampjes op peil komen.

Het is moeilijk om nog iets op dit weblog te schrijven. Ik kan niks anders vertellen dat het nog niet beter gaat. De temperatuur blijft instabiel en Hermen blijft hoge koortspieken houden. Hermen heeft heel veel pijn in zijn keel. Met name bij bepaalde produkten, banaan, gele vla, chocomelk, precies het geen wat we graag willen dat hij eet. Het geeft echter een enorme pijnaanval. Zo ook de o zo belangrijke nutridrink, heeft hij dat eindelijk, kan hij er geen slok van verdragen (smaakt overigens wel aardig). Ik maak me dan ook zeer veel zorgen over zijn voedingstoestand, Hermen doet zo z’n best maar het gaat gewoon niet. Verder is zijn bloed zich aan het herstellen, zo is zijn hb weer normaal. Echter, de belangrijke leucocyten blijven op 0,2 steken en die heeft Hermen zo nodig.

Hermen is zeer verzwakt. Na het eten van een ijsje is hij uitgeput. Zo moe, zo zwak. En hij is het zo zat. Hermen wil zo graag dat alles weer gewoon is……..

Vandaag is Hermen verhuist naar een andere afdeling, ik denk dat dit afdeling oncologie is maar misschien ook een combinatie met Interne. Helaas, geen 1-persoons kamer meer, een 2 persoons. Hermen baalt er flink van. Vanmorgen had hij weer hoge koorts en dat zat hem ook al zo dwars. Het opknappen heeft veel tijd nodig. Gelukkig heeft Hermen wel het plekje bij het raam en vanaf de 6e verdieping heb je hier een prachtig uitzicht. Om het ziekenhuis zijn diverse ooievaarsnesten, verderop ondergelopen weilanden, 6 ooievaars vliegen hier van die nesten naar het water en terug, prachtig. Ondanks dat Hermen zo beroerd is kan hij er ook wel even naar kijken en ervan genieten. Het uitzicht is mooi maar hij deelt de kamer met een zeer zieke dame. Zij is erg van streek, angstig, heeft ook hoge koorts en hoest afschuwelijk. Gevolg is dat Hermen overdag niet heeft geslapen. Gelukkig heeft zus Ellen dit met de verpleging besproken en ik geloof dat deze dame nu een eigen kamer heeft gekregen en Hermen nu een stille kamergenote heeft. Verder blijft Hermen erg ziek, de temperatuur wisselt erg, zo heeft hij het koud, zo weer erg warm. Ziekenhuis Meppel heeft echt waardeloze dekentjes, te dun en veel te smal. Dit probleem is opgelost met een grote oude wollen deken van thuis. Eten gaat nog moeizaam, a, door keelpijn (waterijsjes bieden verlichting) en b, het eten smaakt hem niet. Nu is al jaren bekend dat ondervoeding een groot probleem is in de Nederlandse ziekenhuizen, het zou miljoenen extra kosten. Ziekenhuis Meppel heeft hier niet zichtbaar beleid op gemaakt. Dat Hermen zijn eten niet aanraakt wordt kennelijk niet genoteerd. Dus kaart ik het maar aan, de verpleging belooft overleg met de diëtiste. De behandelend arts komt ook langs, is hier lang niet zo aardig als op de polikliniek. Hermen wil hem een aantal dingen vragen maar krijgt de kans niet, de dokter wil verder. Dus vraag ik het maar, hoewel ik door zijn houding de moed wel tot uit m’n tenen moet halen. En met resultaat, hij mag z’n eigen bloedverdunnende spuiten hebben die minder pijnlijk zijn dan die het ziekenhuis gebruikt.

Het verzoek om het probleem met de zwaar zieke kamergenote op te lossen, de vraag naar andere voedingsproducten, de vraag om ander injecties te gebruiken, je moet er als patiënt (of familie) zelf achteraan. Helaas, het is nog steeds zo dat hoe assertiever de patiënt, hoe beter de zorg. Hoewel, Hermen vindt dat het dit in AMC Groningen niet het geval was, daar was de zorg beter. Helaas, het is geen optie om daar heen te gaan.

Ondertussen in Alteveer, is vandaag Kamiel een half jaar geworden. Ons vrolijke zonnestraaltje groeit nog zo geweldig en blijft een heerlijk tevreden kereltje. Tymen en Ella zijn ook gek op hem en maken hem altijd aan het schateren.

Vanmorgen weer even bij Hermen geweest en nee, het gaat nog lang niet goed met Hermen. Vanmorgen toch weer koorts. Paracetamol bracht de temperatuur wel weer omlaag. Hermen ziet er bleek, ‘geel’ uit. Bewegen in bed gaat moeizaam. Hij heeft honger maar het eten van een banaan maakt hem beroerd. Zelf even douchen put hem uit. Lezen gaat nu ook niet meer, de letters dansen voor z’n ogen. Zo valt er nog maar weinig te beleven, het ziekenhuis vindt hij maar saai en het eten er niet lekker. Bezoek is de enige afleiding maar niet langer dan een 30 a 45 minuten, dan is hij moe, praten is immers ook nog zo vermoeiend.

Voor wie langs wil gaan, onder de volgende link vind je de bezoektijden. Overleg dan even met mij zodat we het bezoek mooi kunnen verdelen.

http://www.diaconessenhuismeppel.nl/bezoekers_bezoektijden.php