De weersvoorspelling was nogal heftig voor dit weekend. 1e Paasdag viel heel erg mee. Gelukkig maar, pap vierde zijn 70e verjaardag en alle kleinkinderen hebben lekker in het zonnetje paaseitjes kunnen rapen. Hermen en Tymen werden door Gerard gebracht. Hermen hield het verrassend genoeg goed vol en is er bijna de hele dag bij geweest. Hermen ziet er ook weer wat beter uit, niet meer zo geel/wit. Wel heeft Hermen nog veel last met eten. Maar samen hebben we een gezellige dag. De sneeuw kwam pas toen we weer naar huis gingen maar al met al niet veel.

Echter, vandaag begonnen we met een prachtig witgesneeuwde dag. Eindelijk, 24 maart en eindelijk is de wereld wit. Ik doe reuze mijn best om de kinderen snel in de kleren te krijgen om vervolgens met ze naar buiten te gaan. Om 10:00 is het zover. Helaas, het is hartstikke dooi en de witte wereld is alweer grotendeels verdwenen. Tymen speelt er niet minder om. Ella hangt aan m’n rokken, zij vindt de sneeuw niet leuk en koud bovendien. Even later laad ik de kinderen in de auto om Monique van het station te halen, zij komt een dagje helpen. Na de lunch komt ook Hermen langs, hij heeft zelf gereden! Hij heeft ook echt even de tijd om met de kinderen te zitten, ze snakken naar wat aandacht van hem! Hermen knapt beetje bij beetje weer wat op. We zijn heel benieuwd of dat ook in z’n bloed zichtbaar is. Tymen speelt ook ‘s middags buiten, in z’n eentje en krijgt nog even een sneeuwbui over zich heen.

Als de kinderen op bed liggen breng ik Monique weer naar het station. De babyfoon breng ik even naar de buren. Het is 8 minuten rijden naar het station. Eenmaal daar gaat de telefoon, een van de kinderen is wakker. Als een speer weer naar huis, nu in 6 minuten. Maar buuv Reina heeft Kamiel getroost, niks aan de hand. En meteen een gelegenheid om even gezellig te kletsen.

Zo verliep pasen 2008. Het gaat wat beter met Hermen. We zijn fijn samen geweest. Maar het gemis wanneer hij er niet is blijft groot.