Marlies ging eens een keertje boodschappen doen, of iets anders, voor een uurtje weg met de auto. Tymen is lekker buiten aan het spelen, ergens achter de schuur, Kamiel schuifelt bij de zandbak rond. Ella is binnen, met de poppen aan het spelen. Plots komt ze aanrennen, speen in de mond (heeft ze weer ergens gevonden…), overstuur huilend: “Weijen, weijen!” Ik vraag haar, “wat zeg je , pap kan er niks van verstaan.”. “WEIJEN WEIJEN”. Ik zeg, “Doe je speen uit, dan kan ik het verstaan!”. “Ella pakt de speen in haar hand, en staat voor me, stampvoetend: “WEIJEN! WEIJEN!”. Ik snap er nog steeds niks van, en probeer van alles, “Iets met je pop?”, “Wijs maar aan!” Niks helpt, Ella blijft huilend “weijen” roepen. Ze praat wel leuk, maar nog niet duidelijk, en als ze kwaad is, wordt het alleen maar onduidelijker.

Ik krijg ineens een ingeving: Tymen vragen! Hij snapt haar wel vaker beter dan wij! Ik met huilende Ella op de arm naar buiten, op zoek naar Tymen. Als we bij hem zijn, vraag ik wat Ella bedoelt. Ella, snikkend ondertussen, “Weijen, weijen”. Tymen: “maar mamma is al weg, kan niet meer!” en hij wil weer doorgaan met zijn fantasiespel. Ik vraag hem maar snel wat Ella precies zegt volgens hem. “Ella wil zwaaien, maar mamma is al weg met de auto”. Gelukkig krijg ik Ella nu snel stil met de belofte dat we heel hard gaan zwaaien als mamma zo terugkomt.

Het is alweer 19 dagen geleden dat ik een stukje schreef. Het is duidelijk, de vakantie is voorbij. Op mijn werk is het hectisch, we hebben erg veel leerlingen maar missen (deels) collega’s. Aan dat laatste wordt gewerkt en ik mag 0,6 fte gaan werken. Ondertussen ook al 2 keer oppas geregeld om ook op een vrije dag even te werken. En vorige week was het kamp van de eerste jaars en was ik ook een dag/nacht mee op kamp, jawel. Tymen is 4 jaar geworden, waarvan nog een verslagje zal volgen. Ik zal proberen verslag te blijven doen van het leven in Drenthe.

Wat een heerlijk weer was het weer. Van de crèche hoorde ik dat er in Ruinerwold een leuke speelboerderij, De Drentse Koe, is waar de kinderen mooi kunnen spelen en ook kunnen kijken hoe een koe wordt gemolken. Tymen heeft het eens ‘s avonds in z’n badje met de douchekop na verteld hoe dat gebeurde.  Vandaag een prachtige dag om daar eens te kijken. En wat een geweldig plekje! Een leuk boerderij, in een prachtige omgeving en heel veel speelgoed-trap-tactors met allerlei aanhangers. Tymen, Ella vonden het geweldig maar ook Kamiel laat een tractor niet gauw los. Hoewel de tractor te groot is blijft hij proberen om er op te gaan zitten. Verder waren er mooi klim en klauterattributen, en een enorm springkussen. Alle ingrediënten voor een heerlijk dagje uit, hier moeten we snel weer eens heen!

“Jaarlijks 4.400 kindervoetjes tussen de spaken”.

En Tymen is in 2008 een van hen. Je weet het, in een spontane actie gebeurt het toch. Met z’n allen halen we Tymen en Emiel van school, opa op de fiets met Ella voorop, Reina met Barbara in de buggy, ik met Kamiel in de buikdrager. Tymen belandt bij opa achterop de fiets en voor je het weet……. Stom, stom stom, je weet het en toch gebeurt het, zijn voet tussen de spaken. Tymen gilt het uit, het ziet er vreselijk uit en je weet dat je hem weer vreselijk pijn moet doen om hem te bevrijden. Buren schoten te hulp. Als ik zijn laars uittrek verwacht ik een hangend voetje maar ik zie niks afwijkend. Tymen blijft gillen, voet bij buurvrouw onder de koude kraan. En ik wil maar 1 ding, een foto laten maken. Dus naar het ziekenhuis. Een wegafsluiting onderweg maakt me boos en dat maakt Tymen weer erg overstuur en heeft het steeds over papa. Eenmaal op de EHBO vraagt de verpleegkundige wat er is. Als ik vertel dat zijn voetje tussen de spaken heeft gezetten onvalt haar: “ook al”. Gelukkig blijkt het mee te vallen, zijn laars is zijn redding geweest. Er lijkt niks gebroken, er hoeft geen foto gemaakt te worden. Als we wachten op de administatieve afhandeling komt Tymen vertellen dat we stil moeten zijn voor het meisje dat op bed ligt te slapen. Inderdaad, dat zal het andere spaakslachtoffertje zijn, blijkbaar onder zeil gebracht, haar rechter voetje in verband, vers bloed komt er door heen. De arme schat, Tymen heeft geluk. Op de EHBO komen bij mij de emoties dan ook goed los. Zal opa ook wel gehad hebben. We gaan snel weer naar huis en Tymen gaan we even extra knuffelen.

De vlaggetjes hangen nog aan de gevel maar die moeten eigenlijk al weg zijn, de feestweek in Kerkenveld en Alteveer is na een kleine week voorbij. De dorpen waren versierd, elke straat had op zijn eigen manier het thema ‘vreemde vogels’ uitgewerkt. Er waren leuke activiteiten georganiseerd, een rommelmarkt, dauwtrappen met daarna een dorpsontbijt, een goochelaar voor de kinderen en nog meer leuke dingen. En natuurlijk ‘s avonds feestavonden in de tent. Zelf hebben we het een beetje over ons heen laten komen. Soms vergat ik ook de activiteiten. Toen ik een avond alleen met de kinderen was ben ik het vertrek van luchtballonnen helemaal vergeten, zonde want Tymen en Ella roepen altijd enthousiast wanneer ze in de lucht eentje zien hangen, leek mij leuk om dit met hen van dichtbij te bewonderen.  Maar 1 ding hebben we niet voorbij laten gaan, de optocht van versierde wagens. Want Tymen reed op de wagen van de Oosterweg mee! Dat deed hij zo dapper, hadden z’n pap en mam niet verwacht. Vriendje Emil reed ook mee, dat scheelde. Marieke en haar mannen waren er ook om het dorpse spectakel te bewonderen. Voor een fotoverslag zie http://digiphotos.org/album298

Tymen speelt met de kleine schroevendraaier die ik in mijn laptoptas bewaar om bij me te hebben als ik eens een keertje een computer moet openschroeven. Hij is er in zijn ontembare fantasie het zoveelste ding mee aan het repareren. Ik roep voor ik naar buiten ga: “Tymen, strakjes wel de schroevendraaier terug in mijn tas doen, he?”
Kom de volgende dag op mijn werk, pak de tas uit en ja hoor, de schroevendraaier val eruit:

We zijn naar het consultatiebuo geweest en inderdaad, je mam dacht het al maar het is ook zo, je bent 10 kilo! 10 kilo en 260 gram. Ella stond bij een weegschaal en vroeg wat het was, heb ik haar er ook even opgezet. Zij is nu10 kilo en 90 gram, ingehaald door Kamiel! Verder Liet Kamiel zien dat het heel goed met hem gaat, dat hij probeert los te staan, dat hij mooi speelt (in en uitpakken), grappig babbelt (dadada of mamama als hij huilt). Alles is goed en dit keer geen prik.

Als Tymen nu tekent dan krast hij er niet meer rustig op los. Tymen gaat nu vormen tekenen, zoals hier, een helicopter! Helaas kunnen we deze tekeing niet bewaren, dus is die op de foto gezet.

Daar is die dan, de fietskar die ik zo graag wilde. Hier door manlief geshowd. Om weer te gaan fietsen, meer te gaan bewegen. Bovendien zoeken we naar een manier om 1 auto te laten volstaan. Nu breng en haal ik de kindjes naar de crèche in Zuidwolde. Nu ik nog vakantie heb kan dat. Tymen en Ella gezellig in de kar, vinden ze erg leuk, zitten ze gezellig te kletsen, maar na een tijdje wordt het ook klieren. Dus probeer ik ze af te leiden, stop een boekje in hun vakje. Bij Tymen een nieuw boekje met op iedere pagina een voertuig en allerlei varianten. Hij vindt het prachtig en roept dingen als: Kijk, stoomboot!” En dat moet ik dan bevestigen, dus omkijken. Vervolgens vraagt, roept hij naar mij: “Wat is dit? Ik, omkijkend, licht slingerend: ehhh, fietsvliegtuigje”. T: “wat is dat?” Ik verzin wat. T: “En wat ik dit?” Ik: ZUCHT! geïrriteerd, slingerend, omkijkend en turend: ehhhh, paravlieger.” T: “Waar zit het mannetje?” Ik: “hangt eronder.” T: HE?? Ik moet me omdraaien als ik iets tegen ze zeg anders horen ze me niet goed. Dus nog eens: Hangt eronder!!! ………Stilte……….. T, geïrriteerd: “Niet zo wiebelen! Niet zo wiebelen!” Tja, ik zucht wat en mompel iets dat dat niet anders kan. T: “Stoppen!” Ik: Neehe! Ik wil naar huis. Tymen roept het nog eens en wordt steeds bozer. Oke, oke, ik stop en zeg op mijn allerstrengst, 1 keertje hoor! Tymen tuurt naar de foto, is tevreden en ik mag verder fietsen en ik concludeer dat ik iets anders moet bedenken om hun bezig te houden.

Kamiel voorop, dat vindt hij geweldig!

Vanmorgen vroeg ik me af wie van de kindjes gepoept had maar hun luiers waren schoon. Boos keek ik naar Hermen maar ook hij bleek onschuldig. Hermen rook aan het putje, het riool zou toch niet gaan stinken! Nee, het weiland naast ons werd met gier bemest. Help! In het vroege voorjaar hadden we dit voor het eerst meegemaakt en verschrikt had ik buuv Ria gevraagd hoevaak de boer dit doet. Nou, vandaag dus weer. We zouden vandaag naar de verjaardag van Nick, laten we maar optijd naar Zwolle gaan, de stank is niet te harden! De rust van het platteland……………….

Hoera, vandaag ben je 11 maanden. Je mam brengt je met de fiets naar de crèche en dat betekend dat jij voorop zit, wat geniet je daarvan! Je slaapt steeds beter. Een paar nachten geleden sliep je voor het eerst door tot 5:30! Dat was heel wat, helaas was het een incident. Je doet ons graag na, zwaaien, klappen, nee schudden, hoera! (2 handjes omhoog) en op de tafel slaan. Maar je doet Tymen ook na, je rijdt ook al met autootjes en bromt erbij!!!!! Verder probeer je los te staan, dat vind je heel stoer en je gooit dan je handjes in de lucht, valt meestal meteen maar je blijft het proberen!