Op de dag van de verhuizing, maandag 12 november, krijg ik wederom in de nacht last van mijn rechterschouder. Weer kan ik er niet om slapen, en lig ik de halve nacht te woelen. Het wordt niet zo erg dat ik naar de EHBO moet, maar de pijn gaat dit keer niet weg, en als de verhuizers uit Hoogeveen komen, kan ik in het begin nog wel wat meehelpen met inpakken, maar dat houdt al gauw op. Ik ga met Marlies, die toevallig nog een afspraak heeft met de huisarts, mee, en de arts onderzoekt me wederom helemaal. Hem valt ook op dat ik nogal hoest en benauwd ben, en ik vertel hem dat ik dit al een paar weken heb, dat ik niet meer volledig kan inademen, en dat gapen bijvoorbeeld niet de bevrediging geeft die het normaal moet geven, omdat het laatste beetje lucht er niet in lijkt te kunnen. ook had ik nog een keer gesport, hetgeen totaal niet meer ging, maar ik weet dit aan een verkoudheid, die op mijn longen was geslagen (vandaar ook die hoest), wat ik wel vaker had. “Het heerst, hè, en kinderen op de crêche, dan weet je het wel”.

Afijn, de huisarts, dank de man voor zijn goede inzichten, stuurt me toch even naar het Lucas-Andreas Ziekenhuis, voor een longfoto, gewoon om te kijken of het niet een verwaarloosde longontsteking is. Daar wordt een foto genomen, en moet ik wachten op de uitslag, om dan te horen dat ik toch een afspraak moet maken met een longarts, omdat er toch iets te zien is op de foto. Omdat we die dag verhuizen, vraag ik om het allemaal naar de huisarts te laten sturen, welke dan een verwijzing kan opstellen voor een afspraak bij een longarts in Drenthe.

De dag breng ik verder, terwijl de verhuizers dapper onze ongelooflijke berg spullen inpakken, voornamelijk liggend en kreunend op een matras door, in het steeds leger wordend huis. ‘s Avonds wordt ik door Marlies naar Zwolle gereden, waar we zullen overnachten bij mijn ouders, samen met Kamiel. Tymen en Ella slapen bij opa en beppe in Norg. Daar geeft mijn moeder me een hete kruik, en zowaar, deze geeft verlichting voor mijn schouder, en doet me meteen weer geloven in dat het toch iets is met spierpijn.

De volgende, dag, bij het uitpakken in Alteveer, kan ik in elk geval gewoon rondlopen, en heb ik nog wel wat pijn, maar bij lange na niet meer zoveel. Ik houd ook angstvallig een kruik op mijn rechterschouder. Verder ga ik ziekenhuizen in de buurt bellen voor een afspraak met een longarts.