Voor Hermen voelt alles in zijn lichaam nu anders. En voelen brengt zorg en angst met zich mee. Bij alles wat hij voelt. En dan vraagt je vrouw je ook nog vaak hoe je je voelt. En zo wordt alles wat Hermen voelt, zorgen en angsten bij mij. Maandag werd Hermen wakker en voelde pijn in zijn linker onderbeen. Eerst praat je het goed. Maar het gevoel blijft, wordt erger. Ik vraag mij af of het een trombosebeen is. De huisarts kan het niet uitsluiten. Kinderen brengen we naar opa en beppe. Zitten we weer op de eerste hulp van het UMCG. Bloedprikken is onderhand haast niet meer mogelijk, zelfs de slagaders geven geen succes. De vierde poging lukt en er moet veel bloed afgenomen worden. Zitten we weer. Wachten we weer, op een echo van het been. Tussendoor gewoon bestalen. Echo laat geen afwijking zien. Bloedwaarden wel. Trombose kan nog niet bevestigd of uitgesloten worden. Aanstaande vrijdag een nieuwe echo. Hermen mag naar huis. Gelukkig, hij was zo bang dat hij weer opgenomen moest worden. We eten gezellig samen. We halen de kindjes weer op. Ze stellen geen vragen. En nu loopt Hermen nog steeds mank.