Vanmorgen om 6 uur werd gestart met de toediening van morfine als voorbereiding op de teruggave van de stamcellen. Nieuw (en nog in onderzoek) is de teruggave direct in het bot. Hermen heeft toegestemd met deze experimentele manier van teruggave. ‘s Nachts had hij nog wel liggen piekeren, of hij het toch maar niet gewoon via het infuus zal doen. Gerard is al vroeg bij Hermen om hem bij te staan. Ik hoorde dat Hermen wel erg vrolijk was geworden van de morfine, de verpleegkundige had gezegd dat Hermen “straalde van de morfine”. Hermen krijgt ook weer Tavegil, om een allergische reactie (tegen de bewaarvloeistof van de stamcellen) te voorkomen en daar wordt hij heel suf en slaperig van. Als ik even voor 08:00 bel hoor ik een lallende Hermen. Later belt Gerard om te zeggen dat de teruggave goed verlopen is. Hermen vertelt later dat het wel pijn deed maar hij kon er wel tegen. Als ik ‘s middags bij Hermen kom gaat het nog steeds aardig, af en toe misselijk en “droog overgeven”. Maar als ik in het halletje mijn handen goed was voordat ik zijn kamer binnenga ruik ik iets geks en speur de ruimte af maar ik vind niks geks. Als ik Hermen wil begroeten slaat de geur mij in het gezicht. Stamcellen, zegt Hermen, de geur komt van die bewaarvloeistof van de stamcellen. Een verpleegkundige die binnenkomt doet zelfs een mondmasker op, zij reageert allergisch op dit middel. Ik sta helemaal paf, ze komt er toch niet mee in aanraking? Maar ze vertelt dat Hermen het door zijn poriën uitscheidt en uitademt, zij ademt dat weer in en daar reageert zij dus op (zeldzaam geval hoor). Ik had graag even tegen Hermen aan gekropen maar ik word helemaal onpasselijk van de geur. En dat blijft wel een paar dagen! Hermen zelf ruikt het gelukkig niet. Sommige mensen proeven het zelfs als zij hun stamcellen terugkrijgen. Hermen is alleen maar suf en wil slapen. De verpleging komt hem om 14:00 van de morfine verlossen. Tevens worden er infuuslijnen verwijderd, tjonge, nog maar 1 infuuslijn! Hermen braakt nog wel even van al die drukte. Even later, als hij weer rustig ligt eet hij toch weer een lekkere sandwich van de AH-to-go en dat gaat goed. Hij probeert weer wat te staan, is wel duizelig, dus toch maar weer naar bed. Maar hij kletst goed met mij, hij voelt zich ondanks alles toch aardig.

Ik ga op tijd terug naar Alteveer. Onderweg weet ik opeens weer waar ik die geur van ken. Toen ik nog wel eens naar mijn werk in Zaandam fietste passeerde ik in Zaandam een fabriek die af en toe deze vreselijke weeïge, zoete sterke geur uitstootte. Ik herinner mij dat ik bijna brakend daar langs fietste. Thuis is Gerard aan het klussen, samen met pap en mam verzetten zij veel werk hier in en om het huis. De kinderen zijn er nog niet. Ze zijn later want Anne-Martien heeft ze meegenomen naar de boerderij van haar ouders, er wordt druk gehooid en de kinderen beleven veel plezier op de tractors. Tymen mocht zelfs meerijden op zo’n enorme tractor, van Ruinerwold naar Zuidwolde, een mooi ritje dus. Wat zal die genoten hebben. Ella trouwens ook. Kamiel durfde niet, te veel herrie denk ik. Hij kan het wel goed navertellen, zo grappig in zijn peutertaal.

We genieten van een prachtige avond en skypen (een werkwoord wat de kinderen ook al gebruiken) even met papa. Papa bemoeit zich via de webcam alweer met de opvoeding! Als dat geen goed teken is!