Dieptepunt
February 29th, 2008
Vannacht is Hermen op de eerste hulp nagekeken, zijn temperatuur is 39,5, z’n hartslag boven 120 en de bloeddruk is voor zijn doen veel te laag. Een ecg (hartfilmpje), longfoto laten geen afwijkingen zien. Bloed, urine, speeksel is op kweek gezet, die uitslagen zullen nog volgen. De rest van de nacht verblijft hij op het ‘observatorium’, aan het infuus voor de antibiotica. Hij slaapt moeilijk, hoest zo en borstkas en buik doen hier erg zeer van. In de ochtend verhuist hij naar een verpleegafdeling, naar een zaal met 3 anderen. Als ik hem bel krijg ik een zwaar aangedane Hermen aan de lijn, hij is uitgeput, hij is op. Zijn ouders en ik bekijken hoe we hem kunnen bezoeken, hij wil de kinderen zo graag zien. Dus als Ella haar middagslaapje er op heeft zitten vertrekken we met z’n allen naar het ziekenhuis, spannend! Gerard zal ook komen om de Tymen en Ella in goede banen te leiden, we komen immers buiten het bezoekuur om. We drukken hen op het hart dat ze zachtjes moeten zijn en dat doen ze, ze fluisteren de hele tijd. Hermen ziet er heel ziek uit maar fleurt op bij het zien van de kinderen. Zijn 3 (bejaarde) kamergenoten trouwens ook, zij hebben veel plezier om de 3 kleintjes. We kletsen wel wat, Gerard rijdt ondertussen met Tymen en Ella op een rolstoel rond maar we houden het kort, praten kost nog teveel moeite. Hij ligt ook alleen maar op z’n buik en dat maakt het praten ook moeilijker. ‘s Avonds komen mijn ouders oppassen zodat ik nog even naar Hermen kan gaan. Hij is verhuisd naar een 1 persoons kamer. Ik wissel Ellen af. Hermen oogt wat beter, temperatuur is gezakt naar 38.4. Maar hij is nog heel moe. Hij vertelt dat afgelopen nacht een heel zwaar dieptepunt was, hij voelt zich nu wel wat opknappen. Het is moeilijk om hem te verlaten maar hij is te moe. Na een half uurtje ga ik weer naar huis.
Tot mijn verrassing krijg ik thuis een sms-je. Hermen verteld dat hij een slaappil neemt en zijn temperatuur is gezakt naar 37.3! Maar het feit dat hij weer in staat is om een sms-je te versturen zegt misschien nog wel meer!
we zijn na verhuizen net weer online en bijgelezen. Bij laatste lezing ineens dit laatste bericht en weer wat hoop. We duimen en hopen en leven mee. heel veel liefs en sterkte! Wietze + Marion
Comment by marion en wietze — 29 February 2008 @ 23:02
Dat is schrikken. Maar wat is hij toch sterk.
Hou vol en hou moed.
Dikke kus van Hester
Comment by Hester — 1 March 2008 @ 00:03
Jullie hebben allemaal weer bewogen dagen achter de rug.
Fijn, dat het weer ietsje beter gaat. Antibiotica doet soms wonderen. Sterkte met al het geregel, en het machteloze gevoel als je bij Hermen staat. Hij moet alles doormaken,maar jullie krijgen er allemaal een tik van mee.
groetjes van Annemarie de Wim de vries
Comment by annemarie en wim de vries — 1 March 2008 @ 11:03
Wat een opluchting!!
Hermen je bent echt ijzersterk. Jouw lichaam wordt geholpen door de medicijnen maar het is jouw kracht, en ook die van je dierbaren. Hoe diep je ook gaat, vergeet niet hoe snel je eruit kunt komen!
Janse
Comment by Janse en Han — 1 March 2008 @ 12:03
Gelukkig gaat het weer ietsje beter!! Wat worden jullie op de proef gesteld!
We denken aan jullie en bidden voor jullie
Comment by Michiel & Linda — 1 March 2008 @ 14:03
Hermen, je zei al eerder, het feit dat ik dit heb, ok, maar het hele proces valt vies tegen. En, dit is wel een diepte, dieptepunt zeg. Er zijn geen woorden voor. Hopelijk kun je snel weer het ziekenhuis uit.
Houd moed, heb vertrouwen. Ook veel sterkte jou Marlies, voor de ouders en directe familie. Warme groet, Paul en Karin
Comment by Paul en Karin — 1 March 2008 @ 16:03