Na een nacht heerlijk doorslapen, ook voor Hermen (wel nog altijd rechtop), zijn Hermen en ik rustig opgestaan en na het ontbijt naar het UMCG gereden. Maar daar moest eerst iemand ontslagen worden voordat Hermen opgenomen kon worden. Om 12:00 was het zover, Hermen kon naar zijn kamer (een-persoons!). Een arts onderzocht Hermen en vertelde dat er vandaag 1 gram “prednison” gegeven zal worden, door het infuus. Dit is een hele hoge dosis die het lymfoom zal opruimen. Daarvoor eerst een röntgenfoto zodat ze morgen weer een röntgenfoto kunnen maken om te zien of het effect heeft gehad. Anders geven ze het nog eens. Als uit het biopt van de tumor bekend is wat voor weefsel het nu precies is, dan wordt gestart met chemo.

Dus, arts geweest, rontgenfoto genomen, kom maar op met dat infuus. Maar wie gaat dat prikken? De verpleegkundigen doen dat niet. De arts is er ook niet meer bekwaam in. Dan moet een anesthesist dat doen. Maar ja, die staat op de ok en daar is het druk. Dus we wachten en we wachten. Lezen de krant, dobbelen met het meegenomen spelletje Catan. We hangen wat, we knuffelen wat, maken grapjes maar vinden het wel lang duren. Word je met spoed opgenomen voor een behandeling, is er niemand die een infuus kan prikken. Ik dring nog eens aan, de verpleging belt nog eens, maar we moeten wachten. Eindelijk om 17:30 rijden we Hermen met bed en al naar een uitslaapkamer. Daar komt even later een anesthesist vlot en zelfverzekerd aanlopen. De armen van Hermen zijn opgewarmd met warme dekens. De stuwband wordt extra stak om de bovenarm getrokken. “Geef me maar een hand” zegt ze. En prik, het infuus wordt met een soepele beweging ingebracht. Kijk, we hebben lang gewacht maar dan heb je ook wat…. Eindelijk, om 18:30 liep dan eindelijk het medicijn in. Morgen kijken wat het gedaan heeft.

Bernd komt helemaal uit Amsterdam op bezoek, hij en Hermen zitten meteen gezellig dingetjes te doen op dingetjes met een aangebeten appel als logo. Goed, ik kan naar huis.