Inderdaad, via Twitter hadden we al gemeld dat  het oogsten van de stamcellen gelukt was. Ik zal nog een korte toelichting geven. Na de tweede kuur heeft Hermen een medicijn gespoten die de aanmaak van bloedcellen stimuleert. Gevolg is dat de stamcellen uit het beenmerg in grote getallen in het bloed komen. Hermen had hier botpijn van, er zaten als het ware teveel cellen in de botten die er niet meteen uit kunnen waardoor de druk in de botten toeneemt. Afijn, dinsdag werd Hermen om 8:00 door Gerard naar het  UMCG gebracht, bloed werd geprikt en, hoera, de bloedwaarden waren goed (leuco’s van 37!) zodat Hermen die dag aan de machine kon. Aangezien Hermen in de armen slechte vaten heeft kreeg hij in de lies een centrale lijn (katheter) ingebracht. Dat was even werk, zeker als je zoals Hermen kietelig in de liezen bent en een verpleegkundige die lies gaat scheren. Dat was voor de afwisseling dus eens een hilarische gebeurtenis. Toen naar de dagbehandeling alwaar Hermen op een machine werd aangesloten die d.m.v. centrifugeren de witte bloedlichaampjes (waar de stamcellen aanzitten) uit het bloed halen. Dit duurde 3 uur. Na die 3 uur kwamen 3 personen het een en ander ophalen. Hermen en ik zitten dan vol verwondering te kijken dat dat soort dingen ook allemaal goed lopen, logistiek toch een opgave. Een persoon ging er met 1 milliliter vandoor om te stamcellen te tellen, de tweede persoon ging de stamcellen invriezen, een derde persoon kreeg 4 ml. mee voor wetenschappelijk onderzoek. Ondertussen was ik thuis door mijn ouders afgewisseld en was nu bij Hermen en heb Gerard afgewisseld. Hermen moest “plat” in bed blijven i.v.m. die centrale lijn. We moesten 2 uur wachten. Toen kwam een verpleegkundige bij ons om weer van alles te doen. We vroegen of de afname voldoende was. “Oh, wisten jullie dat nog niet? Ja hoor, Hermen had genoeg stamcellen afgegeven (tussen de 5 en 10 Miljoen/kg is voldoende, Hermen had 10.14). Wederom mooi nieuws, anders had  hij in het ziekenhuis moeten blijven om de volgende dag door te gaan. Maar de bloedplaatjes waren wel te laag en die moest Hermen d.m.v. een transfusie toegediend krijgen. En dus moesten we weer wachten. Gelukkig konden die bloedplaatjes snel inlopen. Maar het magnesium was ook te laag dus ook daar werd een zakje van aan het infuus gehangen. Nadat die ingelopen was kon dan eindelijk de centrale lijn verwijdert worden. Maar dat is ook weer even een gedoe, steriel en zo en het verwijderen van de grote pleisters uit de lies leverde Hermen weer een flinke schaterlach op. Na het verwijderen moet de insteekplaats 15 minuten afgedrukt worden, dan met een drukverband verbonden en dan met een zandzak nog een uur drukken om een nabloeding te voorkomen. Ondertussen was de dagbehandeling uitgestorven en konden we ‘de wereld draait door’ zien. En toen mocht Hermen eindelijk en voorzichtig naar huis. Om 21:oo waren we in Alteveer terug en konden mijn ouders, na een gezamenlijk kopje thee, ook weer naar huis. Buurman Wout kwam ook even bijkletsen, hij heeft het raam van de kleine auto gemaakt. Toen ik laatst de parkeergarage van het UMCG uitreed en na de slagboom mijn raam weer omhoog wilde draaien, klapte dat raam stuk, zo de deur in, weg raam. Gelukkig was het niet heel koud en droog weer. Maar toch, ‘s avonds toch genoeg kou om een stijve nek en een verkoudheid op te lopen.  En nu heeft Wout dat dus gemaakt. Even later arriveerde taxi Marc, hij nam Hermen mee naar Zwolle. Zo weer 3 voorbeelden van de vele lieve mensen om ons heen die van alles voor ons doen.

Einde van een voorspoedig verlopen stamcelafname, maar het was wel een verschrikkelijk lange dag. Hermen en ik waren moe, moe van liggen, zitten, wachten, niks doen, vervelen, wat lekkers eten, praatje maken met lotgenoten, nog meer wachten enz. enz.