Vandaag, woensdag, de punctie met behulp van de CT scanner. Nog steeds slapend bij mijn ouders, rechtop in hun bed, maar wel goed. Helaas beter dan Marlies, die heeft het behoorlijk zwaar, met die drie kleintjes. Gelukkig krijgen we erg veel hulp van haar en mijn ouders, bijna elke dag is er wel iemand om te helpen of zelfs om te klussen (therapeutisch, noemt mijn vader dat).

De punctie gaat gedaan worden door de radioloog, en het wordt wel een dagopname voor mij (dit houdt eigenlijk in dat je niet zelf naar de afdelingen waar je moet zijn mag lopen, maar er in een bed heengereden wordt, hebben ze zelfs een aparte dienst voor, “Afdeling patiëntvervoer”). Weer lang stilligen, en wel met een mooie lange verdovingsspuit in je bast (5 cm onder de kin ongeveer), en dan weer de scanner in, er weer uit, weer een stukje dieper steken, en weer onder de scanner. Ondertussen maakt de naald met spuit een mooie dubbelslag, precies op het ritme van je hart. Ofwel, vlak in de buurt, dus extra goed stilliggen! Daarna de punctienaald, die is wat dikker, maar inmiddels is er verdoofd, dus ik voel niet erg veel. Wel zie ik weer die naald hard heen en weer bewegen voor mijn neus. Apparaatje erop, en niet schrikken, een harde tik, en de punctie is gedaan. Een uiterst miniscuul stukkie Hermen in een potje met vloeistof. Ik sprak nog even met de radioloog, en vroeg hem of het genoeg was. Hij zei dat hij dat wel hoopte, en normaal twee puncties nam, maar deze punctie erg moeilijk vond, en omdat hij zo dicht bij het hart en longen zat geen tweede punctie wilde riskeren. Ik heb hem bedankt dat ie me dat achteraf vertelde.