Het gaat heel langzaam iets beter met me. De leukocyten doen hun werk, langzamerhand. De wondjes in de mond genezen, zijn nog erg gevoelig, maar ze veranderen (verdoof nog wel de hele dag de wondjes met Lidocaïne). Ik probeer wat meer korte wandelingen te maken en verder gaat het eten ietsje beter, eergister was het echt een dieptepunt, ik kon zelfs geen water in mijn maag verdragen zonder zware krampen; gister en vandaag werd dat gelukkig iets minder, en kon ik weer drie pakjes forticare (astronautenvoeding) naar binnen krijgen, en ook nog het eitje, dat mijn lieve moeder elke ochtend voor me klaar zet. Het is heel teleurstellend, voor mij, maar ook voor mijn moeder, want elke avond probeert ze wat lekkers te maken voor me, pasta met roomsaus o.i.d., en dan eet ik twee hapjes, om daarna met krampen van tafel te gaan. Gelukkig lijkt het nu wat beter te gaan, en gauw hoop ik weer eens een maaltijd echt mee te kunnen eten. Is ook beter voor mijn vader, want nu moet hij steeds alles opeten…