Het is wat. Je bent 1 jaar en 3 maanden. Praten beperkt zich tot “DIEEEH!” en mama. En als je aan tafel zit dan moet je wel eens wat bedenken om aandacht te krijgen. Eten doe je immers heel goed, je bordje is zo leeg. Als je maar een vork in de buurt hebt. Geen vork? Dan volgt een “DIEEEH” en je wordt begrepen, je krijgt je vork. Om vervolgens met je handen je bordje leeg te eten. En daar zit je dan. Tussen het verbale geweld van je grote broer (met zijn nooit stoppende woordenstroom duurt het eten met hem lang) en je zus die door haar koppige nee-fase-gedoe alle aandacht van mama krijgt die haar op allerlei creatieve manieren toch iets probeert te laten eten. Nou, dan stop je verveeld twee vingertjes in je neus en gaat door je neus zitten brommen. Héé! Nú zit iedereen zit om MIJ te lachen!!!!