Gisteren even naar opa en oma. Gerard is alweer aardig opgeknapt van het hartinfarct en de dotterbehandeling. Deze week gaat hij alweer aan het werk. Eigenlijk merk je niks aan hem. Het was weer dolle pret. Met name Ella vindt het heerlijk om opa uit te dagen. Toen we bij de auto weer afscheid namen en de kinderen weer vastgebonden in hun stoeltjes zaten, kroop grote opa (zo noemt Tymen Gerard, om onderscheid te maken tussen zijn opa’s, grote en kleine opa) achterin de auto. Gerard ging een wandeling maken en bedacht dat hij eerst een stuk met ons mee kon rijden en dan naar huis terug zou wandelen. Maar Tymen en Ella hadden niet in de gaten dat opa achter hen zat. Dus, toen we wegreden en zij gesnurk hoorden, was dat dolle pret, opa zat daar achterin! Malle opa! En toen, voordat we de snelweg opreden, liet ik opa uit de achterklep stappen. Nog even gek doen naar de kinderen. Opa zou met de auto meerennnen en eerder dan ons thuis zijn! Met dat Hermen de auto weer in beweging zet, doet opa net of hij het op een holletje zet. Tjonge, wat hebben Tymen en Ella gelachen, ontzettend gelachen, ze gierden het uit!  Jammer dat we het nog niet nog eens konden herhalen. Maar even later kwamen de zorgen, wist opa de weg wel? Kon hij de weg wel vinden in het donker? En opa mocht best mee naar huis! We hebben ze gerustgesteld en verteld dat opa heel goed de weg wist en veel gereisd heeft. Grote opa, een jongenshart met slechte vaten.