Zorgen
February 15th, 2008
Vanmiddag, ik ben bij Hermen en ga de slaapkamer binnen waar hij nu hopelijk slaapt. Maar hij zit op de rand van het bed. Ik kijk tegen zijn grote rug maar z’n hoofd hangt tussen zijn schouders. Naast het bed een kleedje, omdat hij ‘s nacht vaak zo op de rand van het bed zit, deken omgeslagen, sokken en het kleedje voorkomen dat hij te veel afkoelt. Naast het bed een tijdelijk tafeltje met daarop biscuits en droge koekjes (door z’n maag niet leeg te laten voorkomt hij dat hij in de 1e week na de chemo misselijk wordt), thrillers, water en een doos tiseus. Op de grond een teiltje waar nu veel gebruikte tissues inliggen omdat er constant vocht uit zijn kapotte neus loopt. Hermen is zo moe, wil zo graag slapen. Ik neem afscheid zodat hij weer kan proberen in te slapen. Hermen slaapt sinds deze week nauwelijks meer goed door, valt wel in slaap maar wordt na 1,5 uur wakker van de hoest en is dan een tijd wakker.
Vanmiddag waren we in het ziekenhuis, er is een ct-scan van zijn bijholtes/neusholtes gemaakt en bloed geprikt om te kijken of hij voldoende is hersteld voor de volgende chemo. We hebben een gesprek met de oncologieverpleegkundige. Zij vertelt ons dat de bloeduitslag niet goed is, Hermen is onvoldoende hersteld, zijn bloedplaatjes zijn te laag. Dit komt omdat het lichaam de prioriteit geeft aan het bestrijden van de mogelijke infectie in neusholtes of longen. Bovendien is zijn mond nu erg ontstoken. Deze infecties in combinatie met het ontbreken van goed slaap maakt dat er te weining witte bloedlichaampjes zijn. Maandag zal er wederom bloed geprikt worden maar er is een grote kans dat de 5e chemokuur uitgesteld zal worden. Het verbaast Hermen niet. Wel dat z’n mond stuk is, dat had hij niet door, hij kan nog zo lekker eten. Dit is tekenend voor hoe Hermen met zijn klachten omgaat. Zeurt niet, praat er niet over. Zelfs z’n hoest bagataliseert hij terwijl hij z’n moeder er zo overstuur mee maakt. Had ik dit maar eerder geweten. Ik breng hem naar Zwolle terug. Onderweg stop ik om voor hem inkopen te doen, een brownie, kamillethee, paradontax tandpasta, sleedoorn elixer en meer van dat soort dingetjes. Hermen laat het gelaten over zich heen komen maar eenmaal thuis neemt hij braaf kamillethee en gelukkig geeft het direct verlichting. Laten we hopen dat die ontsteking geneest maar ik zie het somber in gezien z’n toestand. We zijn even bij elkaar en zouden ervan moeten genieten. Maar Hermen wil naar bed. Ik leg Kamiel bij hem op bed, het zonnestraaltje lacht naar hem. Hermen lacht terug maar ik zie dat zelfs dit te veel energie kost.
Wat een zorgen!! Het is niet eerlijk!! We blijven bidden voor herstel dit weekend!
Het is heel moeilijk, maar blijf in Godsnaam eten en drinken zoveel als je kan.
Kom op jullie kunnen het !!!!!!!!
Comment by Michiel & Linda — 15 February 2008 @ 22:02
Hermen, Marlies,
Wat een moeilijke weg moeten jullie gaan.
Ja, Hermen is ondanks alle ellende in z’n lijf, heel dapper!!
En Marlies, wat ook een zorgen voor jou!
Wat een zware tijd!
Wat moet het moeilijk zijn om erbij te staan en er niets aan te kunnen doen!!
Een tegenvaller het uitstel voor de volgende chemo.
Wat zou het mooi zijn, als alles toch de beoogde uitwerking krijgt. Wat gunnen we jullie betere, gelukkiger tijden.
We hopen en bidden, dat die mogen aanbreken.
Heel veel sterkte gewenst!!
Heel veel moed en uithoudingsvermogen gewenst!
Ik schrijf dit speciaal voor jullie twee, maar natuurlijk ook de ouders en verdere familie zijn betrokken bij dit ellendige gebeuren.
Ook voor hen de wens en bede om heel veel kracht in deze tijd.
Wim en Annemarie de Vries
Comment by annemarie en wim de vries — 15 February 2008 @ 23:02
Hang in there Hermen, you are in our thoughts and prayers.
Comment by Hagenvoort's & Smiths Tasmania — 16 February 2008 @ 04:02
Wat jullie nu moeten doormaken, raakt ons diep. Wat een K…ziekte. En, wat jij ook schrijft, Marlies, dat het zoals het nu is, het genieten van even bij elkaar zijn, ook erg ver weg ligt. De zorg overheerst zo en het is zo wrang allemaal met al deze tegenvallers. Dat maakt het extra zwaar. Hermens lichaam moet zo hard werken om weer gezond te worden.
Wel heel fijn om te lezen dat jullie zoveel hulp in de buurt nu hebben met de ouders en familie. Dat stelt ons – wonend in het westen van het land – wel gerust. Wij voelen ons soms zo machteloos naar jullie toe, willen van alles doen om de situatie maar iets te verlichten voor jullie.
Heb zoveel bewondering voor jullie, en voor de families die zo’n steun voor jullie zijn op dit moment. En, Marlies, dat jij juist blijft werken, lijkt me heel gezond. Even afstand, even wat anders. Anders houd je het niet vol.
Wij denken veel aan jullie. Heel veel sterkte, moed en hopelijk ook wat rustmomenten met elkaar.
Warme groet,
Paul en Karin
Comment by Paul en Karin — 16 February 2008 @ 12:02
Ik heb een mail naar Hermen gestuurd over slaapmiddelen.
Liefs! Janse
Comment by Janse en Han — 16 February 2008 @ 12:02
lieve Hermen,
knettergek word je ervan- het gehoest, de pijn, de moeheid, wakker liggen. Je bent boos, en je hebt niet eens de energie om je af te reageren. Je bent verdrietig, om jezelf, om iedereen om je heen. Je denkt “waarom?” – en je krijgt geen antwoord. En nu ook nog deze tegenvaller wat betreft het misschien uit moeten stellen van de 5e chemo. Hoe houd je dit vol?
Hermen, probeer in elk geval niet te piekeren – niet om jezelf- niet om anderen – niet om wat er al is gebeurd- niet om wat er nog komen gaat. Je kan er toch niets aan veranderen. Stop letterlijk alle gedachten door STOP STP STOP te zeggen. Piekeren is desastreus: het kost vreselijk veel energie.
Je zal zeggen, waar bemoeit ze zich mee, ze heeft geen idee wat ik doormaak. En daar heb je ook helemaal gelijk in, ik heb geen idee. Het enige waar ik wel ervaring mee heb is hoe je je, als je je lichamelijk slecht voelt, ook nog eens gek kan laten maken door gepieker.
Maak al het kleine wat goed is – je vrouw, een glimlach van Kamiel, een brownie, emails – zo groot mogelijk. Houd dat vast. Gebruik fotos, van nu, van vroeger. Bid. We denken aan jullie, liefs Jessica
Comment by jessica — 16 February 2008 @ 13:02
Dat dat er allemaal bijhoort had ik niet verwacht. Je hoort zo vaak over een chemokuur en dan denk je ”gelukkig heeft het geholpen”. Maar dat deze pijnen, kwalen, klachten er bij komen kijken dat besef je je helemaal niet.
Dan is het maar goed dat er zo veel mensen meeleven en even bewust zijn van wat jullie allemaal doormaken. Het erover schrijven deelt misschien een beetje de pijn.
Heel veel kracht en sterkte voor de komende dagen en hopelijk is Hermen weer aangesterkt voor de vijde kuur. Alle zorgen, kamillethee, tips en kaarsjes helpen daar misschien wel bij.
Veel liefs van Hester
Comment by Hester — 16 February 2008 @ 20:02
Beste Hermen en Marlies,
Het is en blijft onrechtvaardig, onbegrijpelijk… Zoals iemand anders al opmerkte: een mens zou zoiets nooit mee hoeven maken.
Sterkte, er komen betere tijden!
familie ottevanger
Comment by onno — 16 February 2008 @ 20:02
Beste Hermen en Marlies,
Hoe rottig kan een mens zich voelen. Je wilt het altijd anders, maar het leven bepaalt zijn eigen koers. Nu het buiten weer een aantal zonnige dagen te zien geeft, hoop ik dat jullie die “zonnige momenten” ook ervaren. Het is verheugend te zien hoevelen met jullie meeleven en dat in allerlei bewoordingen kenbaar maken.
Jullie strijden deze strijd duidelijk niet alleen en ik hoop dat jullie die warme deken ook blijven voelen.
Ik wens jullie heel veel kracht toe in de voorliggende dagen.
Een hartelijke groet van Teun van Dijk
Comment by Teun van Dijk — 17 February 2008 @ 12:02
Klote zeg dat het momenteel met Hermen zo slecht gaat!
Slechter kan bijna niet zou je zeggen dus moet het toch snel weer wat beter gaan. Hopenlijk mag hij toch snel aan de 5e kuur beginnen.
Heel veel moed, sterkte gewenst!!
Wedenken aan jullie
Liefs,
Richard, Ingrid, Tom en Danique
Comment by richard, ingrid, tom en danique — 17 February 2008 @ 18:02
Lieve Hermen & Marlies,
Wij leven mee met jullie strijd, waar jullie hele gezin nog veel te jong en gelukkig voor is. Blijf vechten, want door te vechten kan je overleven.
Jan & Mieke
Comment by Jan & Mieke — 18 February 2008 @ 18:02