We zitten met z’n allen te lunchen. Hermen en ik bekijken ons grut. Hermen stelt Tymen een vraag; “als Kamiel, Ella en Tymen een appel krijgen, hoeveel appels zijn dat dan?” Ella, zachtjes; “drie”.  Verbaasd kijken we haar aan. Nog eens, “als papa en mama een appel eten, hoeveel zijn dat er dan?” Ella: “twee”. Terwijl Tymen het niet goed begreep. Onze grappige knappe meid.

Onze kleine meid. Ze krijgt op dit weblog niet zo veel aandacht. En ze verdient zo veel aandacht, dit lieve meisje. Moet zich staande houden tussen haar grote broer en kleine broer die haar snel voorbij zal groeien. Samen met hem vecht ze om het alleenrecht van mama’s schoot. Erg vermoeiend. Vandaag kwamen Jacques en Janine op bezoek en dan kan mam niet rustig zitten, 2 van die verlegen kindjes op haar schoot die elkaar er van af proberen te werken. Samen met Tymen spelen gaat wel goed, zo lang zij zijn orders maar opvolgt. Want dan horen we toch vaak een boze Tymen die Ella probeert te corrigeren. Ella is een erg lief meisje. Wel houdt zij ervan om anderen uit te dagen in de hoop dat ze achter haar aan gaan, spannend! En dan schuilen achter mama’s benen. Praten is allang geen probleem meer, ze babbelt er vrolijk op los, op haar grappige Ella manier. Slapen doet zij wel als de beste. Eten daarentegen niet. En als ik haar vraag wie het liefste meisje van heel de wereld is zegt ze: “Kamiel en ik!” (Kamiel noemt ze nog haar zusje, vandaar, maar ik vind het zo lief dat ze Kamiel ook noemt).  Toelichting bij de foto, als ze speltjes of staartjes in haar haren krijgt eist ze altijd: “veel!”

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/10/ella-springt.flv /]

Marlies ging eens een keertje boodschappen doen, of iets anders, voor een uurtje weg met de auto. Tymen is lekker buiten aan het spelen, ergens achter de schuur, Kamiel schuifelt bij de zandbak rond. Ella is binnen, met de poppen aan het spelen. Plots komt ze aanrennen, speen in de mond (heeft ze weer ergens gevonden…), overstuur huilend: “Weijen, weijen!” Ik vraag haar, “wat zeg je , pap kan er niks van verstaan.”. “WEIJEN WEIJEN”. Ik zeg, “Doe je speen uit, dan kan ik het verstaan!”. “Ella pakt de speen in haar hand, en staat voor me, stampvoetend: “WEIJEN! WEIJEN!”. Ik snap er nog steeds niks van, en probeer van alles, “Iets met je pop?”, “Wijs maar aan!” Niks helpt, Ella blijft huilend “weijen” roepen. Ze praat wel leuk, maar nog niet duidelijk, en als ze kwaad is, wordt het alleen maar onduidelijker.

Ik krijg ineens een ingeving: Tymen vragen! Hij snapt haar wel vaker beter dan wij! Ik met huilende Ella op de arm naar buiten, op zoek naar Tymen. Als we bij hem zijn, vraag ik wat Ella bedoelt. Ella, snikkend ondertussen, “Weijen, weijen”. Tymen: “maar mamma is al weg, kan niet meer!” en hij wil weer doorgaan met zijn fantasiespel. Ik vraag hem maar snel wat Ella precies zegt volgens hem. “Ella wil zwaaien, maar mamma is al weg met de auto”. Gelukkig krijg ik Ella nu snel stil met de belofte dat we heel hard gaan zwaaien als mamma zo terugkomt.

Het is alweer 19 dagen geleden dat ik een stukje schreef. Het is duidelijk, de vakantie is voorbij. Op mijn werk is het hectisch, we hebben erg veel leerlingen maar missen (deels) collega’s. Aan dat laatste wordt gewerkt en ik mag 0,6 fte gaan werken. Ondertussen ook al 2 keer oppas geregeld om ook op een vrije dag even te werken. En vorige week was het kamp van de eerste jaars en was ik ook een dag/nacht mee op kamp, jawel. Tymen is 4 jaar geworden, waarvan nog een verslagje zal volgen. Ik zal proberen verslag te blijven doen van het leven in Drenthe.

Wat een heerlijk weer was het weer. Van de crèche hoorde ik dat er in Ruinerwold een leuke speelboerderij, De Drentse Koe, is waar de kinderen mooi kunnen spelen en ook kunnen kijken hoe een koe wordt gemolken. Tymen heeft het eens ‘s avonds in z’n badje met de douchekop na verteld hoe dat gebeurde.  Vandaag een prachtige dag om daar eens te kijken. En wat een geweldig plekje! Een leuk boerderij, in een prachtige omgeving en heel veel speelgoed-trap-tactors met allerlei aanhangers. Tymen, Ella vonden het geweldig maar ook Kamiel laat een tractor niet gauw los. Hoewel de tractor te groot is blijft hij proberen om er op te gaan zitten. Verder waren er mooi klim en klauterattributen, en een enorm springkussen. Alle ingrediënten voor een heerlijk dagje uit, hier moeten we snel weer eens heen!

Ons meisje. Noem haar Ella Maria en verontwaardigt zal ze roepen: “neehe, Ella Bella!”. Babbelt al zo mooi, hele volzinnen. Op het ogenblik in de ‘nee-fase’. Wat ze vervolgens zo eigenwijs en charmant uitspreekt dat wij er altijd om moeten lachen. Ella is een klein en licht meisje. Nooit een grote eter geweest. Maar slapen doet zij als de beste, zelfs heftig vuurwerk en onweer maken haar niet wakker. Ella is op het ogenblik helemaal in de poppen. Daar loopt ze de hele dag mee te tutten en onder de trap heeft ze haar eigen poppenhoek. De zorg voor de poppen neemt ze heel serieus, vraag haar niet wanneer ze eentje de fles geeft iets anders te doen. Ze gilt de heleboel bij elkaar. Beter is het om haar even de voeding te laten geven, snel zal ze komen met de boodschap: ‘pop slaapt’ waarna ze vervolgens prima meewerkt met hetgeen wat wij willen. Maar soms geeft het problemen. Dan moet ze naar bed maar ojee, daar slaapt pop. En Ella kan dus niet naar bed. Los dat maar eens op.

Gisteravond, we genieten van de heerlijke avond. Het licht is mooi. Laten we weer een familiekiekje maken! Hier een methode voor het maken van een leuke foto. Zet het fototoestel op een statief. Stel de zelfontspanner in. Laat de kinderen op het knopje drukken. Ze begrijpen meteen wat de bedoeling is, ze drukken op het knopje en vervolgens blijven ze vlak voor de camera staan om te kijken wat er gebeurt, of ze kijken snel achter de camera of ze de foto al zien verschijnen. Dat levert allerlei grappige, onscherpe foto’s met kindjes die naar ons toe hollen, een nieuwsgierige blik vlak voor de camera. Maar er zitten ook altijd wel een paar hele leuke kiekjes bij!

Gelukt!!!

Weer een weekje verder. Een normale week. Hermen werkt weer alle dagen en in zijn beleving niet genoeg. Ik ben op mijn werk met de laatste loodjes voor de zomervakantie bezig. Hierdoor moet ik vaker dan de normale 3 dagen op mijn werk zijn. De kinderen gewoon naar de creche. Hermen en ik die de zorg voor de kinderen delen. Nog even en dan hebben we ook geen gezinshulp meer (heel jammer, Irma is een heerlijke hulp). Alles is weer normaal. Hermen en ik zijn soms ook weer gewoon boos op elkaar. Hermen had vandaag nog even dat hij moeilijk kon slikken maar eigenlijk is dat zo goed als over. Maagkrampen heeft hij al lang niet meer. Wel is hij moe. Maar is dat van de kanker en de chemo of van de gebroken nachten en de kleine kindjes? Hermen denkt zelf het laatste.

Afgelopen week was het weer sinds lange tijd wat minder. Vonden Tymen en Ella niet erg. Altijd zon is saai. Tijd voor weer eens wat anders………

Afgelopen maandag kwam het vorige baasje van Bubble (bijna 3 jaar) met haar moeder even langs om te kijken hoe het Bubble verging bij de nieuwe baasjes. Moeder zette het meisje even op Bubble. Dus dat kon Bubble al! Wisten we niet. Dus…….

Ze vinden het geweldig en zijn niks bang. Ella zit al vrij ontspannen op bubble. Tymen kon ook al nooit op papa’s nek zitten, dat kietelde teveel. Ook wanneer hij op Bubble zit krijgt hij de slappe lach. Nu moet ik toch snel achter een zadeltje aan.

Twee jaar werd Tymen, toen we deze loopfiets voor hem kochten. Helaas, Tymen vond de loopfiets niet zo mooi als wij hem vonden. We hebben nog geprobeerd Tymen op het fietsje te praten, maar hij heeft het wel uitgelegd en voorgedaan, hij pakte de fiets op en zei: “kan niet, fietst valt” en legde de fiets neer. En sindsdien stond dit fietsje er maar. Tot afgelopen zaterdag. Emil kwam spelen en voor hem pakten we het loopfietsje. Dit keer wilde Tymen erop! En sindsdien is de belangstelling voor het gewone fietsje verdwenen. Vandaag speelde hij er de hele dag op, eindelijk!

En Ella,

Die speelt ook heerlijk. Zij heeft wat praten betreft een grote sprong gemaakt. Ze laat ons vaak lachen met haar wijze zinnen.

Ondertussen……..

Heeft Kamiel ook een Tripp Trapp! Het is nog even zoeken naar een goede opstelling voor zoveel tripp trapps! En zo hoort hij er helemaal bij. Eerst moesten Tymen en Ella om hem lachen als hij hun bestek pakte. Nu grijpen ze het ruw terug.

En staat de kleine man!

Bubbel of in het engels, Bubble. Zo heet de shetlandpony die Nova gezeldschap gaat houden. Nova is het paard van Annemiek en Monique. Zij hebben hun paard verderop in de straat op stal staan. Een paar keer per week mag Nova dan bij ons in het weilandje staan. Helaas voor Nova, wij, nieuwe bewoners, hebben geen paard of pony zoals de vorige bewoners. Dus stond Nova alleen. En dat is niet leuk voor een kuddedier. En nu hebben Annemiek en Monique Bubbel gekregen en staat Nova niet meer alleen. Bubbel of Bubble mogen wij verzorgen. We gaan nu op zoek naar een tuig en een karretje. En misschien ook een zadeltje. Bubble is erg lief en vriendelijk. Als ik hem bij het hek roep komt hij er aandraven. Ik geef hem dan wat lekkers dus mogelijk is dat niet lief maar gewoon honger. Tymen en Ella zijn wonderwel niet bang voor Nova en Bubble, wel heel voorzichtig. Zie hier, Bubble wordt door ons geborsteld.

Tymen rende naar buiten en roept: “hee! een echte kikker!” Ella komt er achteraan en prikt met haar vingertje in de kikker. Mama komt er achteraan en begint zenuwachtig te giechelen, vooral niet aan de kinderen laten merken dat ik het een beetje griezelig beestje vind. Maar dat voelen ze aan, zie maar hoe ze vervolgens van een afstandje de kikker bekijken, toch wel spannend!

Net als het merendeel van Nederland hebben wij hier ook een heerlijk weekend achter de rug. Heerlijk, als compleet gezinnetje. Hermen blijft voorspoedig herstellen, eet langzaam aan steeds wat meer maar dat blijft nog erg zwaar. Hermen is graag met in het weilandje bezig maar heeft vandaag voor niet al te zwaar werk gekozen… Tymen heeft een fietsje gekregen en fietste er meteen mee weg (met zijwieltjes hoor). Ella heeft wat praten betreft een sprongetje gemaakt. Ze eet niet meer zo makkelijk maar zo’n potje als Kamiel, dat wil ze ook wel. Nou goed, haar eten ook in een potje, zelfde lepeltje als Kamiel en zie zo, ze eet alles op. Kamiel kruipt lekker rond. Met dit prachtige weer leven we de hele dag buiten, wat een genot.

Nu de tuin volop aan het uitgroeien is wordt er flink gesnoeid. Tymen en Ella vinden het leuk en helpen goed mee. Maar zelf knippen met die grote scharen, nee, dat mag niet, alleen de gedachte al, daar wordt hun mam heel zenuwachtig van.

Als ouder heb je van die momenten dat je weet dat je kinderen kattekwaad uithalen. Vanmorgen was ik Kamiel in de keuken aan het verzorgen. Tymen en Ella waren me te stil. Ik hoorde ze ook te lang niet. Ook was er geen gekibbel of geruzie, nou, dan weet ik het wel. Stoute dingen doen ze heeeeel gebroedelijk. En inderdaad, zie hier wat ze met hun kinderschaartjes aanrichtte. Ook snoeien…..

Wat ik al langer met ‘jullie’ wilde delen….

Hermen was eens even thuis. Hij zat op de bank. Tymen weet dat papa ‘een beetje’ ziek is (ik mag niet zeggen dat papa heel erg ziek is). Tymen: “papa, ben je moe?” Hermen: “Ja”. Tymen: “Hier heb je muis, die moet je zo tegen je schouder leggen (doet het voor) en dan je duim in de mond en dan zo z’n oortje aaien.”

Op een avond, er is gegeten, de pyamaatjes zijn aan en Tymen en Ella gaan naar bed. Hermen heeft vanaf de webcam meegekeken. Hermen en ik vinden het goed geweest en willen de webcam uitzetten. “Zeg maar dag tegen papa” roep ik naar de kinderen. Maar dan komt Ella boos aanrennen, “neeeheeee!!!” Met een toon van “hoe haal je het in je hoofd!!” Papa mag niet weg, ‘t is veel gezelliger met papa erbij! Dus blijft de webcam aan.

Na enige tijd van inactiviteit (zeg maar gerust twee weken coma in het ziekenhuis), schrijf ik maar weer een stukje. Ik ben nu een paar dagen thuis bij mijn ouders, en rust daar veel. Ik ben 10 (!) kilo afgevallen in die twee weken, doordat ik zo slecht kon eten. Het eten gaat ietsje beter, slikken doet nog steeds pijn, maar wel veel minder, en ik heb nog steeds kamillethee nodig om alle voedsel door de slokdarm te spoelen. Eten gaat dus nog moeizaam, maar ik eet al wel gevarieerder (geen ruimtevaartvoedsel meer).

Afgelopen zaterdag, is mijn vader naar Brabant gereden om een picknicktafel op te halen voor ons, en ‘s middags ben ik meegeweest naar Alteveer om te kijken hoe hij in elkaar werd gezet, en natuurlijk om Marlies en de kindertjes weer even te zien. De buurman Wim ging gelukkig mee, om te helpen de tafel in elkaar te zetten. En Tymen en Ella hielpen natuurlijk ook heel goed mee!

Ik mocht toekijken en Kamiel lag lekker te slapen in de wieg, lekker in de frisse lucht.