“Jaarlijks 4.400 kindervoetjes tussen de spaken”.

En Tymen is in 2008 een van hen. Je weet het, in een spontane actie gebeurt het toch. Met z’n allen halen we Tymen en Emiel van school, opa op de fiets met Ella voorop, Reina met Barbara in de buggy, ik met Kamiel in de buikdrager. Tymen belandt bij opa achterop de fiets en voor je het weet……. Stom, stom stom, je weet het en toch gebeurt het, zijn voet tussen de spaken. Tymen gilt het uit, het ziet er vreselijk uit en je weet dat je hem weer vreselijk pijn moet doen om hem te bevrijden. Buren schoten te hulp. Als ik zijn laars uittrek verwacht ik een hangend voetje maar ik zie niks afwijkend. Tymen blijft gillen, voet bij buurvrouw onder de koude kraan. En ik wil maar 1 ding, een foto laten maken. Dus naar het ziekenhuis. Een wegafsluiting onderweg maakt me boos en dat maakt Tymen weer erg overstuur en heeft het steeds over papa. Eenmaal op de EHBO vraagt de verpleegkundige wat er is. Als ik vertel dat zijn voetje tussen de spaken heeft gezetten onvalt haar: “ook al”. Gelukkig blijkt het mee te vallen, zijn laars is zijn redding geweest. Er lijkt niks gebroken, er hoeft geen foto gemaakt te worden. Als we wachten op de administatieve afhandeling komt Tymen vertellen dat we stil moeten zijn voor het meisje dat op bed ligt te slapen. Inderdaad, dat zal het andere spaakslachtoffertje zijn, blijkbaar onder zeil gebracht, haar rechter voetje in verband, vers bloed komt er door heen. De arme schat, Tymen heeft geluk. Op de EHBO komen bij mij de emoties dan ook goed los. Zal opa ook wel gehad hebben. We gaan snel weer naar huis en Tymen gaan we even extra knuffelen.

De vlaggetjes hangen nog aan de gevel maar die moeten eigenlijk al weg zijn, de feestweek in Kerkenveld en Alteveer is na een kleine week voorbij. De dorpen waren versierd, elke straat had op zijn eigen manier het thema ‘vreemde vogels’ uitgewerkt. Er waren leuke activiteiten georganiseerd, een rommelmarkt, dauwtrappen met daarna een dorpsontbijt, een goochelaar voor de kinderen en nog meer leuke dingen. En natuurlijk ‘s avonds feestavonden in de tent. Zelf hebben we het een beetje over ons heen laten komen. Soms vergat ik ook de activiteiten. Toen ik een avond alleen met de kinderen was ben ik het vertrek van luchtballonnen helemaal vergeten, zonde want Tymen en Ella roepen altijd enthousiast wanneer ze in de lucht eentje zien hangen, leek mij leuk om dit met hen van dichtbij te bewonderen.  Maar 1 ding hebben we niet voorbij laten gaan, de optocht van versierde wagens. Want Tymen reed op de wagen van de Oosterweg mee! Dat deed hij zo dapper, hadden z’n pap en mam niet verwacht. Vriendje Emil reed ook mee, dat scheelde. Marieke en haar mannen waren er ook om het dorpse spectakel te bewonderen. Voor een fotoverslag zie http://digiphotos.org/album298

Tymen speelt met de kleine schroevendraaier die ik in mijn laptoptas bewaar om bij me te hebben als ik eens een keertje een computer moet openschroeven. Hij is er in zijn ontembare fantasie het zoveelste ding mee aan het repareren. Ik roep voor ik naar buiten ga: “Tymen, strakjes wel de schroevendraaier terug in mijn tas doen, he?”
Kom de volgende dag op mijn werk, pak de tas uit en ja hoor, de schroevendraaier val eruit:

Als Tymen nu tekent dan krast hij er niet meer rustig op los. Tymen gaat nu vormen tekenen, zoals hier, een helicopter! Helaas kunnen we deze tekeing niet bewaren, dus is die op de foto gezet.

Daar is die dan, de fietskar die ik zo graag wilde. Hier door manlief geshowd. Om weer te gaan fietsen, meer te gaan bewegen. Bovendien zoeken we naar een manier om 1 auto te laten volstaan. Nu breng en haal ik de kindjes naar de crèche in Zuidwolde. Nu ik nog vakantie heb kan dat. Tymen en Ella gezellig in de kar, vinden ze erg leuk, zitten ze gezellig te kletsen, maar na een tijdje wordt het ook klieren. Dus probeer ik ze af te leiden, stop een boekje in hun vakje. Bij Tymen een nieuw boekje met op iedere pagina een voertuig en allerlei varianten. Hij vindt het prachtig en roept dingen als: Kijk, stoomboot!” En dat moet ik dan bevestigen, dus omkijken. Vervolgens vraagt, roept hij naar mij: “Wat is dit? Ik, omkijkend, licht slingerend: ehhh, fietsvliegtuigje”. T: “wat is dat?” Ik verzin wat. T: “En wat ik dit?” Ik: ZUCHT! geïrriteerd, slingerend, omkijkend en turend: ehhhh, paravlieger.” T: “Waar zit het mannetje?” Ik: “hangt eronder.” T: HE?? Ik moet me omdraaien als ik iets tegen ze zeg anders horen ze me niet goed. Dus nog eens: Hangt eronder!!! ………Stilte……….. T, geïrriteerd: “Niet zo wiebelen! Niet zo wiebelen!” Tja, ik zucht wat en mompel iets dat dat niet anders kan. T: “Stoppen!” Ik: Neehe! Ik wil naar huis. Tymen roept het nog eens en wordt steeds bozer. Oke, oke, ik stop en zeg op mijn allerstrengst, 1 keertje hoor! Tymen tuurt naar de foto, is tevreden en ik mag verder fietsen en ik concludeer dat ik iets anders moet bedenken om hun bezig te houden.

Kamiel voorop, dat vindt hij geweldig!

Tymen is alweer 3 jaar en 11 maanden! Bijna 4!!!! Tymen kletst de hele dag door, tegen iedereen en ook tegen vreemden begint hij hele verhalen. Tymen hoef je nooit te vermaken, dat kan hij zelf, de hele dag door. Hij speelt en fantaseert er op los. Graag doet hij mensen na, buurman Geert is populair. Dan speelt hij dat hij de heg met een zware machine snoeit. Dat geluid kan hij mooi nadoen, en als hij van de ene struik naar de andere loopt dan hoort je de motor stationair lopen. Ja, Tymen is van de details, hij is erg scherp in zijn observatievermogen. Ook speelt hij graag de groenteman, die hier aan huis, komt graag na. Ik moet dan mee met naar zijn ‘busje’ (z’n rode loopauto met aanhanger) en om broccoli vragen. Vervolgens stapt hij op z’n auto om fictief hoog in de lucht (hoog in de bestelauto) de broccoli te pakken, als je naar hem kijkt dan zie je de groenteman het doen. Onze trots. Maar o, wat kan hij driftig worden, hij kan namelijk moeilijk met tegenslag en frustratie omgaan. Menigeen heeft hij daar mee aan het schrikken gemaakt. Lang heeft dat ook de nachten doorgespeeld, roepen en trappen in z’n bedje. Gelukkig wordt dat nu beter en hij doet erg z’n best om door te slapen. Want, als hij 7 nachten heeft doorgeslapen (uit bed komen voor een plasje tellen we niet mee), dan neemt papa hem nog eens mee naar de dierentuin!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/07/mov07242.flv /]

Gisteravond, we genieten van de heerlijke avond. Het licht is mooi. Laten we weer een familiekiekje maken! Hier een methode voor het maken van een leuke foto. Zet het fototoestel op een statief. Stel de zelfontspanner in. Laat de kinderen op het knopje drukken. Ze begrijpen meteen wat de bedoeling is, ze drukken op het knopje en vervolgens blijven ze vlak voor de camera staan om te kijken wat er gebeurt, of ze kijken snel achter de camera of ze de foto al zien verschijnen. Dat levert allerlei grappige, onscherpe foto’s met kindjes die naar ons toe hollen, een nieuwsgierige blik vlak voor de camera. Maar er zitten ook altijd wel een paar hele leuke kiekjes bij!

Gelukt!!!

Kleine babietjes worden groot. En dan komt het moment dat zij moeten gaan wennen op de basisschool. School, iets heel magisch voor Tymen. “Als ik vier wordt dan mag ik naar school he?” Dit horen we al een tijdje. Maar het duurt nog 2 maanden voordat hij vier wordt en toch was vandaag het moment dat hij ging wennen op de basisschool. Omdat de vakantie er tussen zit.

Dus! Vanmorgen met papa naar school. Eerst buurjongetje Emiel ophalen. Emiel is 5 dagen jonger dan Tymen en is dus ook aan het wennen op school. Eenmaal in het grote nieuwe lokaal, met allemaal grote kindjes en een vreemde juf, toen was school plots niet meer zo magisch maar eng! Tymen klampte zich aan Hermen vast. Helaas, op een gegeven moment moest Hermen wel weg en dat gaf veel verdriet. Logisch, je bent nauwelijks vier en wordt je in zo’n nieuwe omgeving alleen gelaten! Toen we met z’n allen Tymen om 12:00 ophaalden hoorden we dat Tymen vrij snel op z’n gemak was. Hij had Emiel immers. Samen hadden ze de grootste lol in de bouwhoek gehad! Juf Denise zei dat hun gelach overal bovenuit was gekomen.

Niet alleen Tymen moest trouwens wennen. Ella liep thuis met haar ziel onder de arm rond. Tymen was naar school, dat begreep ze wel. We gaan hem vanmiddag halen, zei ik. Vervolgens heeft ze de hele ochtend lopen zeuren, “Tymen halen?”

Weer een weekje verder. Een normale week. Hermen werkt weer alle dagen en in zijn beleving niet genoeg. Ik ben op mijn werk met de laatste loodjes voor de zomervakantie bezig. Hierdoor moet ik vaker dan de normale 3 dagen op mijn werk zijn. De kinderen gewoon naar de creche. Hermen en ik die de zorg voor de kinderen delen. Nog even en dan hebben we ook geen gezinshulp meer (heel jammer, Irma is een heerlijke hulp). Alles is weer normaal. Hermen en ik zijn soms ook weer gewoon boos op elkaar. Hermen had vandaag nog even dat hij moeilijk kon slikken maar eigenlijk is dat zo goed als over. Maagkrampen heeft hij al lang niet meer. Wel is hij moe. Maar is dat van de kanker en de chemo of van de gebroken nachten en de kleine kindjes? Hermen denkt zelf het laatste.

Afgelopen week was het weer sinds lange tijd wat minder. Vonden Tymen en Ella niet erg. Altijd zon is saai. Tijd voor weer eens wat anders………

Wat hebben we toch een geweldig mooie lente. Ik kan mij nauwelijks heugen wanneer ik met de kinderen een hele dag binnen ben geweest. Af en toe hebben we wat bewolking gehad maar overwegend is het mooi en warm weer. ‘s Morgens vroeg vraagt Tymen of hij al naar buiten mag. En daar speelt hij de hele dag, veelal in z’n eentje. Hoewel, hij heeft wel vriendjes. Zijn grootste vriendjes zijn de slakken. “Kijk mam, een slak, met een slak erin!” In de winter waren de slakkenhuisjes nl. leeg. Nu pakt hij de slakkenhuisjes op en wiebelt er een verbaasde slak onder. “Kijk mam, 2 slakken! Een voor jou en een voor papa. Pak maar.” Ik: uhh, nou ehh, mist slakje zijn vriendje dan niet?” Tymen: “Dit is de lieve en dat is de stoute”. “Hier, op de steen heb ik ze gevonden, ze waren aan het knuffelen.” (Hoe zat het ook al weer, slakken paren toch ook?) Het lukt hem ook om beide slakken op een dun takje te plakken. Later zie ik ze in zijn aanhanger van de loopauto kruipen.  Het zijn zijn vriendjes.

Afgelopen maandag kwam het vorige baasje van Bubble (bijna 3 jaar) met haar moeder even langs om te kijken hoe het Bubble verging bij de nieuwe baasjes. Moeder zette het meisje even op Bubble. Dus dat kon Bubble al! Wisten we niet. Dus…….

Ze vinden het geweldig en zijn niks bang. Ella zit al vrij ontspannen op bubble. Tymen kon ook al nooit op papa’s nek zitten, dat kietelde teveel. Ook wanneer hij op Bubble zit krijgt hij de slappe lach. Nu moet ik toch snel achter een zadeltje aan.

Twee jaar werd Tymen, toen we deze loopfiets voor hem kochten. Helaas, Tymen vond de loopfiets niet zo mooi als wij hem vonden. We hebben nog geprobeerd Tymen op het fietsje te praten, maar hij heeft het wel uitgelegd en voorgedaan, hij pakte de fiets op en zei: “kan niet, fietst valt” en legde de fiets neer. En sindsdien stond dit fietsje er maar. Tot afgelopen zaterdag. Emil kwam spelen en voor hem pakten we het loopfietsje. Dit keer wilde Tymen erop! En sindsdien is de belangstelling voor het gewone fietsje verdwenen. Vandaag speelde hij er de hele dag op, eindelijk!

En Ella,

Die speelt ook heerlijk. Zij heeft wat praten betreft een grote sprong gemaakt. Ze laat ons vaak lachen met haar wijze zinnen.

Ondertussen……..

Heeft Kamiel ook een Tripp Trapp! Het is nog even zoeken naar een goede opstelling voor zoveel tripp trapps! En zo hoort hij er helemaal bij. Eerst moesten Tymen en Ella om hem lachen als hij hun bestek pakte. Nu grijpen ze het ruw terug.

En staat de kleine man!

Bubbel of in het engels, Bubble. Zo heet de shetlandpony die Nova gezeldschap gaat houden. Nova is het paard van Annemiek en Monique. Zij hebben hun paard verderop in de straat op stal staan. Een paar keer per week mag Nova dan bij ons in het weilandje staan. Helaas voor Nova, wij, nieuwe bewoners, hebben geen paard of pony zoals de vorige bewoners. Dus stond Nova alleen. En dat is niet leuk voor een kuddedier. En nu hebben Annemiek en Monique Bubbel gekregen en staat Nova niet meer alleen. Bubbel of Bubble mogen wij verzorgen. We gaan nu op zoek naar een tuig en een karretje. En misschien ook een zadeltje. Bubble is erg lief en vriendelijk. Als ik hem bij het hek roep komt hij er aandraven. Ik geef hem dan wat lekkers dus mogelijk is dat niet lief maar gewoon honger. Tymen en Ella zijn wonderwel niet bang voor Nova en Bubble, wel heel voorzichtig. Zie hier, Bubble wordt door ons geborsteld.

Tymen rende naar buiten en roept: “hee! een echte kikker!” Ella komt er achteraan en prikt met haar vingertje in de kikker. Mama komt er achteraan en begint zenuwachtig te giechelen, vooral niet aan de kinderen laten merken dat ik het een beetje griezelig beestje vind. Maar dat voelen ze aan, zie maar hoe ze vervolgens van een afstandje de kikker bekijken, toch wel spannend!

Net als het merendeel van Nederland hebben wij hier ook een heerlijk weekend achter de rug. Heerlijk, als compleet gezinnetje. Hermen blijft voorspoedig herstellen, eet langzaam aan steeds wat meer maar dat blijft nog erg zwaar. Hermen is graag met in het weilandje bezig maar heeft vandaag voor niet al te zwaar werk gekozen… Tymen heeft een fietsje gekregen en fietste er meteen mee weg (met zijwieltjes hoor). Ella heeft wat praten betreft een sprongetje gemaakt. Ze eet niet meer zo makkelijk maar zo’n potje als Kamiel, dat wil ze ook wel. Nou goed, haar eten ook in een potje, zelfde lepeltje als Kamiel en zie zo, ze eet alles op. Kamiel kruipt lekker rond. Met dit prachtige weer leven we de hele dag buiten, wat een genot.

Wat een feestdag. Dag van de arbeid. Dag dat Kamiel 8 maanden is geworden. Kamiel heeft ondertussen 2 voortandjes, kruipt wankel als een pasgeboren kalfje door de kamer, eet al lekker fruithapjes en groentehapjes naast de borstvoeding, overdag zo zoet, ‘s nachts een spook en de oorzaak dat ik nooit eens een paar uur goed kan doorslapen.

De dag dat Tymen officieel zindelijk is. Hij kan al heel lang op de wc plassen, poepen deed hij al een paar maanden niet meer in de luier. Af en toe probeerden we hem te trainen en dan was ik weer zo suf te vergeten hem regelmatig naar de wc te brengen. Maar hoera, als hij nu in een onderbroekje loopt geeft hij zelf aan  te moeten plassen. Gisteren de hele dag droog! ‘s Avonds, terwijl hij z’n pyama aankrijgt; “ik hoef geen luier voor de nacht, net als Sven.” Nou goed, dan pakken we ook door. En inderdaad, vannacht hem 1 keer op de wc laten plassen en vanmorgen kwam hij om zeven uur naar me toe, “ik moet plassen”. Dat zijn van die momenten dat ik geen moeite heb om uit m’n bed te springen. Hoera! Tymen is zindelijk!

En Hermen is thuis, hij pakt z’n hobby weer op, wat een feestdag! Zie ook: http://digiphotos.org/album279

Nu de tuin volop aan het uitgroeien is wordt er flink gesnoeid. Tymen en Ella vinden het leuk en helpen goed mee. Maar zelf knippen met die grote scharen, nee, dat mag niet, alleen de gedachte al, daar wordt hun mam heel zenuwachtig van.

Als ouder heb je van die momenten dat je weet dat je kinderen kattekwaad uithalen. Vanmorgen was ik Kamiel in de keuken aan het verzorgen. Tymen en Ella waren me te stil. Ik hoorde ze ook te lang niet. Ook was er geen gekibbel of geruzie, nou, dan weet ik het wel. Stoute dingen doen ze heeeeel gebroedelijk. En inderdaad, zie hier wat ze met hun kinderschaartjes aanrichtte. Ook snoeien…..

Om ons huisje in Alteveer wonen tal van vogeltjes, mussen, meesjes, vinken, groenlingen, een roodborstje, zanglijster, boomklevers (of zijn het nu boomkruipers) en een winterkoninkje om maar een paar te noemen. Soms loopt er een fazant door ons weiland. En in de hazelaar zit een grote bonte specht of zoals Tymen riep: “kijk mam! Een tikvogel!” Vanuit zijn stoel aan tafel heeft Tymen uitzicht op de hazelaar en het is dagelijks dat hij ons meldt dat de specht er weer is. “Jij vindt de specht leuk he!”, zei hij laatst toen ik weer het fototoestel greep op weer eens te proberen de specht mooi op een foto te krijgen. En ik kan het niet ontkennen. Nu moet je je voorstellen dat onze tafel kops op het raam met uitzicht op de hazelaar staat. Tymen zit altijd aan het hoofd van de tafel en heeft zodoende dus het uitzicht op die hazelaar. Aan het andere eind van de tafel staat het computerscherm gericht op Tymen. De achterkant van het beeldscherm kijkt dus alsware naar buiten. Hermen keek weer eens mee via de webcam. Plots ziet Tymen de specht weer en roept; “kijk papa, achter je, de specht! Kijk nou, achter je, kijk nou!!!” Hermen heeft zich maar even omgedraaid en naar de muur achter hem geknikt. Sommige dingen wil ik niet uitleggen.

Wat ik al langer met ‘jullie’ wilde delen….

Hermen was eens even thuis. Hij zat op de bank. Tymen weet dat papa ‘een beetje’ ziek is (ik mag niet zeggen dat papa heel erg ziek is). Tymen: “papa, ben je moe?” Hermen: “Ja”. Tymen: “Hier heb je muis, die moet je zo tegen je schouder leggen (doet het voor) en dan je duim in de mond en dan zo z’n oortje aaien.”

Op een avond, er is gegeten, de pyamaatjes zijn aan en Tymen en Ella gaan naar bed. Hermen heeft vanaf de webcam meegekeken. Hermen en ik vinden het goed geweest en willen de webcam uitzetten. “Zeg maar dag tegen papa” roep ik naar de kinderen. Maar dan komt Ella boos aanrennen, “neeeheeee!!!” Met een toon van “hoe haal je het in je hoofd!!” Papa mag niet weg, ‘t is veel gezelliger met papa erbij! Dus blijft de webcam aan.

Na enige tijd van inactiviteit (zeg maar gerust twee weken coma in het ziekenhuis), schrijf ik maar weer een stukje. Ik ben nu een paar dagen thuis bij mijn ouders, en rust daar veel. Ik ben 10 (!) kilo afgevallen in die twee weken, doordat ik zo slecht kon eten. Het eten gaat ietsje beter, slikken doet nog steeds pijn, maar wel veel minder, en ik heb nog steeds kamillethee nodig om alle voedsel door de slokdarm te spoelen. Eten gaat dus nog moeizaam, maar ik eet al wel gevarieerder (geen ruimtevaartvoedsel meer).

Afgelopen zaterdag, is mijn vader naar Brabant gereden om een picknicktafel op te halen voor ons, en ‘s middags ben ik meegeweest naar Alteveer om te kijken hoe hij in elkaar werd gezet, en natuurlijk om Marlies en de kindertjes weer even te zien. De buurman Wim ging gelukkig mee, om te helpen de tafel in elkaar te zetten. En Tymen en Ella hielpen natuurlijk ook heel goed mee!

Ik mocht toekijken en Kamiel lag lekker te slapen in de wieg, lekker in de frisse lucht.