Vanmorgen even met Ella naar de kapper geweest. Ze heeft van de restanten van Ella’s haar nog een pittig kapsel weten te maken. En voor de nieuwsgierige hier de foto’s:

Fijn, weekend, rustig aan doen en we hebben er prachtig weer bij. We rommelen wat in en om het huis. Hermen zet zijn eigen eerste tentje voor de kinderen op want die willen kamperen. Hermen vindt het leuk om de kinderen zijn eerste tentje te laten zien. Ella’s eerste reactie: “wat een klein tentje”! Tja, ze heeft de tent van Bas en Mas blijkbaar in gedachten. Bij de buren is bezoek en die gaan in het weiland vliegeren. Ik had er nooit zo bij nagedacht dat dat inderdaad erg mooi kan. De kinderen rennen er heen en mogen mee doen. Tjonge, wat rennen ze wat af! Ze zijn onvermoeibaar. Hermen niet. Als hij z’n tentje weer afbreekt voor die in de avond nat wordt, overvalt een enorme vermoeidheid hem. Hij is er nog lang niet.

Tja. Iedereen kent het wel. Ik herriner mij ook nog wel nichtje Sara die een plukje uit haar pony had geknipt. En gisteren zag ik de schaar nog bij Ella op de kamer liggen en mijn gevoel zei dat ik die moest opbergen. Maar ik deed het niet. Terwijl ze ook al de knuffels aan het knippen was. En dan gebeurt het. Terwijl je denkt dat ze boven mooi aan het spelen zijn. En het volgende moment heeft ze (bijna) al haar haren afgeknipt. Was het maar zo’n plukje als bij Sara. Nee, Ella heeft bijna al haar haar afgeknipt. Heel kort. Hier en daar en in de nek is het nog lang. Ach, de ziel. Ze moest vreselijk huilen. Pap en Mam hoefden niet boos te worden om te begrijpen dat ze iets stoms gedaan had. Nee, boos waren we niet, ontzet wel. En we moesten ook een beetje lachen maar dat vindt ze helemaal erg. Nee, we moeten maar niet lachen. Ik laat Hermen de bos haren in de prullenbak zien. Hij kan het niet laten om een mooie lok er uit te halen en verpakt in zijn portemonnee te doen. Het is maar haar. Het groeit wel weer aan. Maar toch, we pinken er wel een traantje om weg….

Tymen komt ‘s morgens naar beneden en heeft een helder idee. “Pap, Mam, ik weet wat dekselse boeven betekend! Dekselse boeven, dat betekent dat ze in de vuilnisbak moeten”

Hermen brengt Ella en Kamiel naar bed. Eerst wordt er op het “grote bed” een boekje gelezen. Hermen zit rechtop tegen het hoofdeinde. Ella zit op zijn schoot. Hermen krijgt weer eens een nare hoestbui en Ella draait zich naar hem om en zegt “Als je moet spugen, zeg je het dan? Dan ga ik hier weg….”.

Ondanks Hermens zwakte, toch samen van het weekend genieten. Rustig aan, niets moet en de kinderen laten spelen.

Kamiel is alweer 3.  Behalve zijn verjaardag, mooie cadeautjes en taart, ging Kamiel vandaag voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Dat ging prima, na een anderhalf uurtje ging ik zelfs al weg, Kamiel speelde heerlijk door, buiten op de gele tractor. Later hoorde ik dat hij wel even gehuild had toen het hem bovenop de glijbaan wat te druk werd en er blijkbaar geduwd werd. Juf had hem getroost en Kamiel had haar meteen ingepakt door zijn huilen even toe te lichten. “Ik ben een beetje verlegen” had hij verteld. Toen ik hem weer mee nam naar de fiets zat hij er nog mee. Hij wilde het duwende jongetje alsnog “STOP, HOU OP” zeggen (iets wat in de groep van Ella gebruikelijk is om te zeggen, hij pikt ook van alles op..). Dat mag hij dan de volgende keer doen.

Afgelopen donderdag, de kinderen werden al vroeg ondergebracht bij buuv Reina. Hermen en ik gingen naar Groningen voor nogal wat afspraken, twee bestralingen, gesprek met de radioloog en naar een instrumentenmaker, voor de steunkous. Het gaat aardig goed met de trombose, Hermen loopt alweer normaal. Zeker toen hij de kous aankreeg, dat nam het beetje pijn wat er nog was, bij zitten of staan, weg. Tussendoor lekker geluncht in de stad en even op bezoek bij Jessica die vanuit Griekenland weer in Groningen is neergestreken.

Hermen had vandaag 2 keer een bestraling omdat hij op een dinsdag met de 20 bestralingen begonnen is. Dat betekend dat de laatste op een maandag zou vallen. Maar dat is niet zinvol, 2 dagen niet bestralen en dan nog een keer. Vandaar dat er vandaag 2 bestralingen waren.

Vrijdag was de laatste bestraling. En dit weekend hebben Gerard en Ria ons voor een rustig weekendje “weg gestuurd”. Ik wist nog wel iets waar ik met Hermen graag eens heen wilde. Zaterdag de kinderen naar hen te logeren gebracht. Vervolgens zijn we naar Ulrum, boven in Groningen, gereden. Daar hadden we een leuke B&B overnachting gevonden. ‘s Avond zijn we gaan eten in “het Schathoes” in Leens. Mooie locatie, bij een prachtige Borg. We hebben er zo van genoten, echt heerlijk gegeten. Ondanks de kleine porties was de laatste gang te veel voor Hermen. Hermen stort in, zoals wel vaker na het eten gebeurd. Dan moet Hermen echt even bijkomen. Maar Hermen is sowieso niet zo lekker. Hij lijkt een lage bloeddruk te hebben. Verder hoest hij sinds weken in toenemende mate. Zeker na de dubbele bestraling van afgelopen donderdag hoest Hermen verschrikkelijk, tot hij er duizelig van is. Heel jammer. Op zich voelt Hermen zich wel redelijk. Maar die hoest is zo uitputtend. Moet je je voorstellen dat je iedere ademhaling heel bewust en voorzichtig maakt, om de prikkeling in de luchtwegen proberen te voorkomen. We gingen dan ook na het eten meteen na het eten naar bed. Vervolgens goed en lang geslapen. En toch, Hermen werd wakker en voelde zich nog doodmoe.  De rest van de dag dan ook lekker niks gedaan. Nou ja, wel lekker gelezen.

De behandeling is nu dus afgerond. Nu moet de tumor gedood zijn. Hermen moet op krachten komen, revalideren, rusten. Volgende week hoeft Hermen niet naar Groningen! Maar het zal niet lang duren. Hermen heeft nu drie specialisten, de hematoloog, de radioloog en de stollingsarts voor zijn trombose. En bij alle drie moet hij op controle.

Vandaag vierde Tymen zijn zesde verjaardag in de klas. En hij wist wat hij wilde trakteren, koek met een gezichtje. Nou, gelukkig, die hebben Hermen en ik al vaker gemaakt, we gaan dus niet moeilijk doen.

Afgelopen maandag, daar gingen ze weer, Tymen en Ella gingen weer naar school. Ella weer in de kring van groep 1 en Tymen in groep 3, achter een echt tafeltje, met laadjes waar dan weer leuke dingetjes in zitten. Erg leuk om ze zo te brengen. Echter, toen ik ze ging halen volgde een minder leuk bericht, de luizenmoeders hadden bij beiden luizen gevonden. Luizen? Ik dacht dat die in dit deel van Nederland niet voorkwamen!? En dat die niet van vieze haren hielden! En mijn kinderen hebben geen schone haren! Ella had wel eens geklaagd over jeuk en toen heb ik wel eens gekeken maar niks gevonden. Nu weet ik hoe ik moet zoeken. Op Internet heb ik alles over die kleine beestjes gelezen. De bedden meteen afgehaald. ‘s Avonds de haren van de kinderen  twee keer gewassen, alle drie, Kamiel zal ze ook wel hebben. En ik trouwens ook. De hele dag was ik er druk mee. En de alle dagen erna. Alle drie napluizen a 45 minuten per dag. Gelukkig helpt Anne Martien als ze er is mee. De kinderen laten zich trouwens goed kammen, ze vinden het wel lekker, dat gefriemel.

Vandaar dat het even stil was op het weblog, ik was druk aan het kammen…..

Vandaag weer samen naar het ziekenhuis. Eerst een nieuwe echo en die liet inderdaad een trombose in het linkerbeen zien. We werden weer naar de eerste hulp verwezen en daar werden we heel snel te woord gestaan door een stollingsarts. We kregen uitgebreide informatie. En Hermen kon nog net op tijd bij de bestraling zijn. Ondertussen haalde ik bij de apotheek de spuitjes. Zo, dat ging snel. Nu weten we dat er een relatie is tussen kanker en trombose, als kankerpatiënt heb je een verhoogd risico op trombose.  Op zich zijn we wel opgelucht, we weten nu waar de pijn vandaan komt en de behandeling is eenvoudig, een keer per dag heparine spuiten en een steunkous dragen.  Morgen kan de verjaardag van Tymen en Kamiel gewoon doorgaan!

Voor Hermen voelt alles in zijn lichaam nu anders. En voelen brengt zorg en angst met zich mee. Bij alles wat hij voelt. En dan vraagt je vrouw je ook nog vaak hoe je je voelt. En zo wordt alles wat Hermen voelt, zorgen en angsten bij mij. Maandag werd Hermen wakker en voelde pijn in zijn linker onderbeen. Eerst praat je het goed. Maar het gevoel blijft, wordt erger. Ik vraag mij af of het een trombosebeen is. De huisarts kan het niet uitsluiten. Kinderen brengen we naar opa en beppe. Zitten we weer op de eerste hulp van het UMCG. Bloedprikken is onderhand haast niet meer mogelijk, zelfs de slagaders geven geen succes. De vierde poging lukt en er moet veel bloed afgenomen worden. Zitten we weer. Wachten we weer, op een echo van het been. Tussendoor gewoon bestalen. Echo laat geen afwijking zien. Bloedwaarden wel. Trombose kan nog niet bevestigd of uitgesloten worden. Aanstaande vrijdag een nieuwe echo. Hermen mag naar huis. Gelukkig, hij was zo bang dat hij weer opgenomen moest worden. We eten gezellig samen. We halen de kindjes weer op. Ze stellen geen vragen. En nu loopt Hermen nog steeds mank.

Tymen is geen kleuter meer! Afgelopen maandag vierde hij zijn zesde verjaardag!! Diezelfde dag gaf hij ook zijn kinderfeestje wat hij best spannend vond. Hij is verwend met “kleine lego” en gelukkig kon papa vanmorgen al een truck met hem bouwen. Ella hielp ook goed mee.

Anne Martien heeft een prachtige taart gebakken.

En hij kreeg nog meer lego! Dus toen hoefde het feestje niet meer, hij had alleen oog voor zijn lego en liet zijn gasten voor wat ze waren.

Huur je een mooi springkussen en wat vinden ze leuk……..

‘t Was een heerlijk weekend. Zaterdag hadden we dan toch eindelijk een echte warme dag en konden de kinderen weer lekker met water in de tuin spelen. Verder hoefde er niks. Hermen en ik hebben zowaar allebei de zaterdagkrant kunnen lezen. Hermen is wel moe maar ligt lekker in de tuin en dut af en toe weg.  Gerard en Ria komen even langs, ze gaan fietsen met Hans en Klaas. Terwijl de kinderen lekker spelen doen wij helemaal niks en willen ook helemaal niks.

Vandaag, zondag, naar de dierentuin in Emmen geweest, Hermen wilde het wel proberen. Het ging ook goed, we wandelen wat maar Hermen kan ook erg veel zitten, overal zijn zitjes. We eten wat bij een kleine voorstelling in een klein theaterzaaltje. Kamiel vertrouwt het niet en zit, zodra 3 acteurs beginnen te spelen en te zingen, met zijn handen voor zijn oren en blijft zo zitten.

De jassen, regenjasjes en paraplu’s zijn ondertussen opgeborgen, de voorspelde regen blijft uit, het is prachtig weer. Tijd voor een ijsje. Ella vangt een nieuw woord op en vraagt ons; ‘wat is genieten?’  Dit schatje, dit is genieten…….

De kinderen horen het meteen. Daar is Peter!!! Peter wordt altijd vol enthousiasme binnen gehaald. Peter heeft een auto met een echte zwaailamp. Maar meestal komt Peter op de oude trekker om bv. de paardebak te egaliseren. (Peter is getrouwd met Monique, een van de 2 meiden die hun paard bij ons hebben staan). Ik wilde de kinderen op tijd naar bed brengen maar toen hoorde ik het al, “Peter!!!! Peter!!!!!! roepen ze en rennen naar de trekker. De trekker wordt ook bestudeerd, ik hoor Peter uitleggen wat de uitlaat is. En de lol is dat Tymen en Ella even op de trekker mee mogen rijden. Kleine gebeurtenissen, groot plezier, mooie plaatjes:

Kamiel kijkt liever, de trekker maakt te veel herrie, daar wil hij niet opzitten

Strakst mag ik!!!!!!!

En nu naar bed!

Hermen is alweer in de tweede week van de bestraling. De taxi brengt hem snel op en neer naar het ziekenhuis. Als er een gesprek met de arts is, dan gaan we met z’n tweetjes. Van chemo weet iedereen de bijverschijnselen. Bij Bestraling is dat wat minder duidelijk. Hermen voelt wel van alles in zijn borstkas.  Maar zijn vermoeidheid staat nu erg op de voorgrond, Hermen is erg, erg moe, eigenlijk niet tot iets van lichamelijke inspanning in staat.

Hermen en  ik waren een weekendje naar Amsterdam, in het huis van Bernd. Beetje voor de katten zorgen maar vooral lekker lui zijn. En genieten van lekker eten. De kinderen logeerden bij opa en oma en Tymen bij Thom en Anna. Tja, de kinderen praten nu eenmaal niet over de ooms en tantes, hun familie wordt aangeduid met de namen van hun neefjes en nichtjes. Vandaag  weer thuis. Morgen start de bestraling. En vanavond weer zoals het hoort, voor de kinderen naar bed gaan, samen met pap een filmpje kijken. De eerste snor/baard na de chemo is er trouwens alweer vanaf geschoren (de foto is van vorige week).

Tussen de regenachtige dagen is er plots een mooie dag. We hebben de liefste kinderen van de hele wereld dus als ze eens iets doen wat niet de bedoeling is dan lachen we daar erg om.

Omdat we met de komst van onze super-nanny Anne Martien een ‘gastouderopvang” zijn, is ons huis op veiligheid gecontroleerd. En die schuur, dat is natuurlijk geen plek voor kinderen. Maar het schuifje dat nu de deur dicht moet houden is blijkbaar te eenvoudig!

Ella laat even zien hoe goed ze al kan klimmen en dat vinden we eigenlijk ook heel knap! Maar houdt die droogmolen dat wel?

Ondertussen Kamiel, maar die wil niet op de foto………………

Afgelopen donderdag dus een afspraak bij de radioloog. Daar hoorden we dat Hermen vanaf 3 augustus, vier weken lang, iedere werkdag bestraald zal worden. Vervolgens wordt er een ct-scan  gemaakt, een zogenaamde bepalingsscan, om de bestalingslocatie te bepalen. Na nog een gesprek met een verpleegkundige eindelijk wat eten want Hermen moest weer eens nuchter blijven voor de ct-scan. Wat moet ik nog zeggen.  Hermen moet het weer ondergaan.

Hermen en ik zaten in dubio of we nog op vakantie zouden gaan of niet. Met Klazien mee naar Tsjechië?  Zou daar tijd voor zijn? Vervolgens vroeg Mascha of we niet een weekje in het vakantiehuisje van haar zuslief in Noordwijk aan Zee wilde. Dat kwam mooi uit, konden we voor de afspraak met de radioloog, 22 juli, nog een weekje weg, lekker naar zee. Voor de kinderen ook geweldig. Dus, donderdag 15 juli t/m woensdag 21 juli waren we in Noordwijk aan zee.

Daar genoten van een erg leuk huisje wat al helemaal voor kinderen ingericht was, speelgoed, fietsen met zitjes, alles was aanwezig. Iedere dag naar zee. Het weer werd steeds beter. De kindjes speelden heerlijk met hun schepjes, emmertjes, water en zand. Hermen nam om beurten Tymen en Ella nog een dagje mee naar ‘Naturalis’ in Leiden. Al met al ging dat wel aardig. Maar toch, over de algemeen is Hermen nog erg moe. We hebben dan ook rustig aan gedaan. Ondanks dat was het een heerlijk weekje. Dankzij een lieve zus van een lieve vriendin.

Voor een fotoverslag: http://digiphotos.org/album372

Nichtje Tsega wordt vier en Klazien vroeg ons op haar feestje. Ella en ik gingen afgelopen weekend dan ook met z’n tweetjes op stap, naar strand IJmuiden want daar vierde Tsega haar feestje. Eerst samen met mama in Amsterdam naar de kapper die ons beide goed kort knipte! Op het strand was het ook heet maar niet zo heet als in de rest van het land. Ella vermaakt zich prima en waagt zich ook zee. Het is heerlijk zo saampjes op pad en we sliepen ook in het strandhuisje. ‘s Nachts trekt er een geweldig onweer over ons heen maar gelukkig slapen de meisjes er gewoon doorheen.

‘s Morgens, eb, we zien krabbetjes en kreeftjes en Ella vertrouwt het niet meer!

Vandaag gingen we naar het ziekenhuis om de uitslag van de Pet/CT-scan te horen. Helaas, op de scan is, zeer minimaal, nog activiteit te zien. Het blijft de vraag wat dat precies is maar we moeten ervan uitgaan dat de kanker nog niet weg is. Dus, wat we sowieso al verwachten, Hermen zal ook bestraald worden. Volgende week donderdag weer een scan, nu om het bestralingsgebied nauwkeurig te bepalen. Er zal een een gesprek met de radioloog volgen waarin we verdere informatie zullen krijgen, over hoe vaak, complicaties etc.

De bloedwaarden zijn overigens wel erg mooi omhoog gegaan, Hb 6.7, ietsje hoger, Leuko’s 5.1 (weer op gezond nivo), en thrombos 143, ook erg mooi omhoog van 45.

Met de kinderen was afgesproken dat wanneer papa weer thuis zou komen, dat we dan zijn verjaardag zouden vieren. En vandaag was het zover, papa komt thuis. Afgelopen maandag was Tymen “hulpje” de klas. En dat vindt hij heel fijn, dan krijgt hij sowieso de vertelkabouter. Ik vroeg hem, en, wat heb je verteld? Ik verwachtte iets over het weekend, dat Bas en Mas in de tuin kampeerden of zo. Maar hij vertelde de klas dat zijn papa woensdag thuis zou komen……

De tuin was versierd, de kinderen hadden met Anne-Martien dingetjes geknutseld, er was taart, en daar is dan papa. We vieren het even met opa en oma en opa en beppe. De kinderen krijgen cadeautjes.

En vanavond, keken Hermen en ik de laatste ‘Wallander’ in de tuin.

Het gaat goed met Hermen, hij voelt zich iedere dag  beter. Afgelopen donderdag onderging Hermen weer een PET/CT-scan. Maandag 12 juli krijgen we de uitslag. Voor de laatste kuur is er ook zo’n scan genomen en die vertoonde nog licht “activiteit”.  Ruim voldoende om die laatste kuur te ondergaan maar omdat er toch nog “activiteit” te zien was betekend dit dat Hermen na de chemo ook bestaald zal worden. Hoeveel, hoelang, dat wordt aan de hand van deze laatste scan bepaald. Maandag 12 juli horen we meer.

Verder was Hermen het weekend thuis. Ook kwamen Bas en Mas met hun kindjes logeren (in hun tent!). Reuze gezellig allemaal. Vandaag met z’n allen naar de speeltuin. Genoten van het mooie weer. Hermen liet zelfs mij zondagmorgen uitslapen! Want de kinderen sliepen met die hitte pas na 21:30 maar dat betekend niet dat ze uitslapen. Nee hoor, klokslag 7 uur zijn Tymen en Kamiel wakker. Dus Hermen ging met ze naar beneden. Hermen vertelde dat ze hem wel erg vaak als ‘mama’ hadden aangesproken.

Afgelopen dinsdag was de eerste controle sinds ontslag. Dus met pap als chauffeur naar Groningen, en weer ouderwets bloedprikken uit de hand. Daarna een uurtje wachten, en een gesprek met de dokter. Deze had eigenlijk alleen maar heel mooi nieuws, de bloedwaarden gaan als een speer omhoog, Leuko’s 2.6, Hb 6.6 en Thrombo’s 45. Dus hoef ik pas over drie weken weer terug te komen voor controle, terwijl ik er vanuit ging de komende weken twee keer per week te moeten bloedprikken. Wat een meevaller! Er komt nog een PET/CT scan ergens tussendoor, en dan gaan we weer verder kijken.

Eindelijk, echt zomer. Twee opblaasbadjes zijn met water gevuld. Drie blote kindjes rennen door de tuin, voor mij het mooiste wat er bestaat.  Mama blaast bellen met de bellenblaas en de kinderen rennen achter de bellen aan. Tymen rent door een badje. Kamiel doet hem na maar kent de gladheid niet en glijdt zo onderuit, plat op rug en billen. Verbaasd, kletsnat en piepend staat hij op terwijl ieder ander er erg om moet lachen. Dan laten we de badjes leeg. Met de plastic keteltjes, die zij van Natalie en kornuiten hadden gekregen, geven ze de bessenstruiken water. Of het gras, leuk om doorheen te stampen! Ella ligt weer in een badje. Mama pakt een kant en gaat golven maken door het badje aan een kant op te tillen. Dat is leuk! Meteen Kamiel en Tymen er ook bij en met schaterende lach laten ze zich heen en weer glijden door het badje en het water golft over ze heen. Tja, daar hoort Hermen dan echt bij. Hij zou er prachtige portretjes bij hebben geschoten. Als laatste wordt het water over het gras gegooid en stampen ze er met z’n drieën door heen. Koud wordt Ella nu wel. Hup, met z’n vieren onder de douche voor nog meer waterpret maar nu worden ze schoon. Tymen kijkt verbaasd naar zoveel gras, blaadjes, dennennaaldjes en mos dat zich in het putje verzamelt. Dan naar bed, einde van een heerlijke dag.

Nu Hermen weer een tijdje bij ons is kom ik allerlei wetenswaardigheden tegen. Zo ben ik gelukkig dat hij zich weer bezig houdt met de vraag: Hoe laat het ISS bij ons overkomt. Vanavond belde ik hem, (hij is met Ria op bezoek bij Marlies om daar van de mooie zomeravond te genieten) om te vragen hoe laat de ISS overkomt. Het is helder. “16 over 12”, antwoordt hij direkt . Voortdurend houdt hij bij hoe laat het International Space Station, waar Russen en Amerikanen samen de ruimte en ons bestuderen, zich bevindt. Dat geval is inmiddels zo groot dat je het op bepaalde tijden als een heldere ster ziet overkomen. Ik zal straks gaan kijken en of ik hem zie of niet blij zijn dat hij zich weer met zulke dingetjes bezig houdt. Dat moet toch goed zijn. Zal ik hem ook vragen de tijden voor de komende dagen de tijden aan te geven dat je de ISS kunt zien?

De kinderen hebben er zo naar uit gekeken. Tymen kon de laatste weken ook zo jaloers zijn als ik naar papa ging en hij niet. Vandaag gaan we dan naar papa. Ella was er gisteren voor het naar bed gaan al mee bezig, ze kon niet wachten. En ook nog naar opa en oma! In de auto spreken we af dat we om de beurt papa en opa (die gisteren jarig was) de, door de kinderen zelf gemaakte, cadeautjes gaan geven. Blij is de begroeting. Emotioneel als Tymen bij Hermen op schoot kruipt en zijn Vaderdagliedje zingt. Ook Ella heeft een gedichtje en daarna worden de cadeautjes bewonderd. Vervolgens zoeken de kinderen hun spel. We genieten van taart en van elkaar. Hermen is ontzettend blij en vrolijk gestemd maar nog wel heel moe. De trap oplopen gaat net maar dan moet hij daarna wel even bijkomen. Mama is ook moe dus pap en mam kruipen lekker samen in bed terwijl opa en oma op de kinderen letten. Op een gegeven moment schijnen ze heel erg boos op opa te zijn geweest maar wij sliepen er lekker doorheen en lang ook. Hermen zal nu opknappen en daarna echt moeten gaan revalideren.

Afgelopen vrijdag was de dag van ontslag, en wat kreeg ik een leuke verassing!, Pap zou me ophalen, maar hij kwam samen met Ton Vlutters, een goede vriend van mijn ouders, wat handig was om al mijn computerspul te sjouwen, maar vooral, wat erg leuk was omdat ze me ophaalden in Tonnies 1979 Lincoln!

Een gedeelde passie van Tonnie en mij, dus de hele weg terug praten over oude auto’s, lekker weggezakt in zo’n grote zetel, zwevend over de weg in die mooie amerkaan. Van tevoren waren Tonnie en pap nog langs geweest in Alteveer, om Tymen en Ella (Kamiel sliep) ook even voor een ritje mee te nemen.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2010/06/TymenEllaaInLincoln.flv /]

Vandaag mag ik weg! Hoera! Op de kop af vijf weken heb ik in dit kamertje gelegen, en nu is het wel genoeg, vinden ook de artsen. Mijn bloedwaarden zijn hoog genoeg, ik heb al wat meer weerstand, maar moet nog erg oppassen. Daarom ook eerst een tijdje naar mijn ouders in Zwolle, waar we redelijk strikte quarantaine kunnen aanhouden.
Verdere behandeling: de chemo’s zijn nu voorbij, er komt eerst weer een PET/CT scan, en dan gaat het hele team overleggen of en hoeveel radiotherapie (bestraling) er nodig is. Ik ben dus nog niet helemaal klaar, maar het zwaarste is voorbij, en vooral ook de lange ziekenhuisopnames.

En nu is het wachten, wachten op stijging van de bloedwaarden. De bloedplaatjes zullen het langst blijven dalen, dat doen ze nu ook nog maar dat is niet erg. Ook de rode bloedlichaampjes dalen nog dus voor een derde keer kreeg Hermen gisteren een bloedtransfusie. Maar het wachten is met name op de witte bloedlichaampjes, de leuko’s. Gisteren waren ze 0.3 en vandaag 0.6! Er wordt nu weer over naar huis gaan gesproken, het is een kwestie van dagen! Op de foto het infuus met de 3 lijnen, 1 voor de voeding, 1 voor het bloed en 1 voor de medicijnen. Nog even want Hermen moet weer zelf gaan eten, zijn mond en keel zijn hersteld. De voeding gaat vandaag van het infuus af. Het eten is nog wel een ramp omdat Hermen hier het eten verschrikkelijk vindt. Maar thuis zal dat wel weer goed komen.

In de rechterkolom, onderaan, onder “Links”, heeft Hermen statistieken gemaakt waarop hij de bloedwaarden bijhoudt. Ter vergelijking, de normale waarden zijn: HB: tussen de  8,5 en 11 (bij mannen), Leuko’s: tussen 4 en 10, trombo’s: tussen 150 en 400 (bij mannen).