Zo af en toe pakt Hermen zijn goede camera. Dat geeft altijd weer mooie plaatjes.

Tymen tekende voor het eerst een soort poppetje. Hier op een soort boot

Hier nog een foto van Artis de Maris en mam’s nieuwe haar

Kamiel tekent ook!

Ella houdt erg van tutten op het aankleedkussen en papa kan het beste tutten.

Dat plastic schortje, dat deed Ella zelf aan toen ze het achter in de kast vond. Vervolgens loopt ze er de hele middag in rond.

Klaar voor de nacht!

Vandaag voor de verandering een zaterdag gewoon thuis. Heerlijk. Iedereen is lief, er wordt veel samen gespeeld. Alles lekker rustig, de kinderen zijn zo tevree. Hoewel, daar heb je mama weer………

“He get, blijf van mijn snotneus af!”

Twee weekenden geleden waren we met het hele gezin naar Artis. Bas en Mascha hebben kortingskaarten en wij mochten gratis mee naar binnen. Een heerlijke dagje gehad. Als Hermen en ik met de kinderen naar de dierentuin (nu veelal Emmen) zijn geweest, dan mogen Tymen en Ella na afloop een speelgoeddiertje uitzoeken. Ook zo vandaag. Maar Ella zag onmiddelijk de artisknuffel “Artis de Partis” en wilde die hebben. Iedereen die artis de partis kent begrijpt waarom, hij is erg grappig. Uiteindelijk moest ze nog kiezen, ze wilde te veel dieren meenemen. Toen koos ze de buitenaardse variant van “artis de partis” (Artis de Maris) uit, uit het planetarium, een groene met één oog. Samen met knuffel schaap wijkt “artis de maris” niet van haar zijde. Op de crèche moet iedere leidster de knuffel bewonderen en iedereen reageert enthousiast op die grappige één-oog. Vorige week ging ik zo als gewoonlijk Tymen halen met Kamiel en Ella in de fietskar (als wandelwagen) en één-oog was ook mee. We wandelden alweer terug toen Ella begon te protesteren, ze wilde de knuffel aan juf laten zien. Vooruit dan. Ella had geluk, er stond nog een juf bij juf en beide moesten ze erg lachen om de knuffel. Gevolg, die aandacht wil Ella wel vaker! Dus, vanmorgen moest de poppenmaxi-cosi met pop mee. Ik protesteerde; “je wilde toch lopen, dan kun je die niet meenemen hoor.” Dus besluit ze niet te lopen, ze wil weer in de fietskar, kan maxi-cosi mee. Ach, zo gedurende de dag laat ik de kinderen. Pas ‘s avonds, als Hermen en ik eindelijk met z’n tweetjes kunnen gaan zitten, dan vertellen we elkaar over de kinderen en dan pas lachen we om onze schatjes. Ik vertel Hermen over Ella, dat we naar school liepen (Kamiel sliep). Ik houd haar bij de hand. In haar andere hand……….haar speelgoedbezempje! Op het schoolplein, klamp ik juf aan; “kijk juf, Ella wil wat laten zien.” Juf kijkt ook nergens raar van op en bewondert de bezem alsof het om een kostbare ketting gaat…….

Monique had mij enige tijd geleden uitgenodigd om mee te gaan naar de nieuwe voorstelling van Lennette van Dongen. Dit weekend was het zo ver. Meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om zaterdag naar mijn kapper in Amsterdam te gaan. Ik wilde mijn haren nu maar eens verven om de grijze haren te verdoezelen. Al met al zat ik 3 uur bij de kapper. Gelukkig een goed boek meegenomen. Met mijn nieuwe haren was ik om 15:00 in Haarlem. Samen met Monique “gingen we in hoog tempo een paar boutique’s af en we hebben goed gescoord in  de uitverkoop. Eigenlijk had ik ook nog naar de Hema gewild, moest ook nog naar de Etos en had nog kadobonnen voor De Tuinen. Helaas, dat moet een andere keer. Na heerlijk eten bij Monique was het dan tijd om naar de voorstelling te gaan. En tjonge, wat hebben we genoten, wat hebben we enorm gelachen! Een echte aanrader, voor de vrouwen onder ons. Ik vraag me af of de mannen in de zaal ook zo gelachen hebben, ik denk van niet. En vanmorgen, nadat ik tot 9:00 had uitgeslapen en weer helemaal bijgekletst te zijn met Monique, weer rustig naar huis gereden. Hermen was zeer verrast de nieuwe kleur haren te zien. Gerard en Ria waren er ook en hoorden Tymen zeggen: “daar komt een andere mevrouw!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/12/l1070884.flv /]

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/12/l1070907.flv /]

Even een update. Afgelopen woensdag was ik voor het laatst geplande onderzoek naar het ziekenhuis, het EMG, (d.m.v. electische schokjes de werking van zenuwbanen beoordelen). Na dit onderzoek had ik een afspraak bij de neuroloog. En die kon mij definitief geruststellen. Het eerder bloedonderzoek liet geen spierafbraakstoffen zien. Het EMG liet geen afwijkingen zien. Alleen de MRI (wat een prachtige foto van mijn binnenste!) liet een kleine afwijking in de nek zien,  een “bulging disc”. Dit is een vroeg stadium van een hernia en kan spontaan genezen. De vernauwing van de zenuwbanen was op de MRI in ieder geval niet groot genoeg om mijn klachten te verklaren. Misschien is het wel groter geweest en is het nu herstellende. Dat zou overeenkomen met de afname van mijn klachten. Dus, geen enge ziekten onder de leden! Zoals iedereen mij al geruime tijd probeerde gerust te stellen. Gerard en Ria hadden me al een wandbordje kado gedaan met de tekst uit de titel van dit stukje. Alleen kon ik dat nog niet geloven. Wel hoopte ik dat die anderen gelijk zouden krijgen. En dat is dus gebeurd.

Er zijn al een aantal boeken over geschreven, over de moeder met kleine kinderen, de hectiek die de kleine kindjes teweeg brengen, de combinatie kind en werk en de komische dingetjes die je meemaakt. Ik herinner mij trouwens ook een reclame over een man die, nadat hij zijn kleine peuter verzorgt had, met een afgekauwde boterham op zijn schouder op zijn werk aan kwam. Op dit weblog stond ook al eens een verhaaltje over Tymen op de crèche die mij herinnert aan het feit dat de trap die dag zou komen. Laatst had Hermen ook zoiets. Staat hij met Tymen onder de douche en vertelt Tymen dat hij die maandag verkleed naar school moet. Kon Hermen nog snel wat verzinnen met een spencer, een strik en een bolhoedje. En had ik al verteld dat ik afgelopen 3 november, toen ik de kindjes op de crèche achter had gelaten, naar mijn werk rijd en met dat ik radio 1 opzet weer terug keer in de “gewone” wereld, zonder de alsmaar om aandacht vragende kindjes, dat ik mij toen plots bedacht dat ik die dag jarig was. Goed, maar vanmorgen ging alles wel goed. Alleen Ella sliep uit. Niet zo gek. Gisteravond ging ik naar yoga en Hermen bracht de kids naar bed. Maar Ella wilde niet, mama moest haar naar bed brengen. Hermen heeft alles geprobeerd maar ze bleef boos onder de tafel zitten. Tot 9 uur, toen heeft Hermen haar eindelijk in bed gekregen. Dus die sliep uit. Ik riep vanmorgen zachtjes haar naam: Eeellaaaaa, ben je wakker? Ella, hard: “jaha”. Ik: “kom je uit je bedje?” Ella: “Neehe”. Afijn, even later zat Kamiel al klaar in de auto en moest zij bij wijze van spreken nog aangekleed worden. Ja, dat vergt een hoop geduld en creativiteit om met haar nee-fase om te gaan. Maar ik zei al, het ging vanmorgen allemaal wel goed. Het lukt mij zelfs om niet als laatste de vergadering binnen te komen. Hèhè, nog wat suf maar ik zit. Tot plots mijn oog valt op de zoom van mijn wikkeljurk………..inderdaad, binnenstebuiten……………………..

De schoen zetten kennen Tymen en Ella nog niet, ze vragen er niet om, en wij gaan daar dus heel happy in mee.

Maar afgelopen zaterdag werd Sinterklaas in Alteveer verwelkomd. Daar gaan we natuurlijk wel naar toe: Met het hele gezin naar het dorpshuis waar zich 150 kinderen zich verzamelden. Veilig achterin de gymzaal namen we plaats en we zaten nog maar net met limonade en koffie en daar kwamen de zwate pieten al binnen, pepernoten uitdelen maar Ella hoefde niet, die hing gillend om papa’s nek. Dus zij bleef de rest van de ochtend aan papa geplakt. Kamiel zat al heel stoer alleen op een stoel, met een speculaasje dus hij was even zoet. Tymen zong enthousiast mee toen Sinterklaas binnenkwam. Na een verwelkoming gingen de kinderen met ouders in drie groepen uiteen, er was een toneelstuk, er werd gedanst en Sinterklaas deelde natuurlijk kadootjes uit. Onze kinderen zaten in de groep die als eerste kadootjes kreeg. Geduldig wachtten ze op hun beurt. Hermen wist het meteen als er een zwarte piet in de buurt was, dan kroop Ella weer dichter tegen hem aan. Kamiel stapte stoer rond. Hij is dol op ballen en hier was wel een hele bijzondere! Eindelijk kregen ze hun kado. Tymen klei en hij vond het prachtig! Ella kreeg speelgoedgroente en -fruit en sprak tevreden, “dat had ik nodig!” Buit binnen, en dus wilde ze wel meteen weer naar huis. Toch maar met de groep mee naar het toneel en later de dans. Terwijl andere kindjes blij meededen hielden onze helden zich afzijdig, wachtend tot dat ze naar huis mochten, om met hun kado te spelen.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/l1070933.flv /]

Je kinderen. We beleven een hoop momenten van trots met onze kleintjes. Ik was eergisteren met Kamiel op het consultatieburo. Altijd leuk, laten zien wat je kindje allemaal al kan. En met Kamiel gaat het prima, ontwikkelt zich heel normaal. Alleen zegt hij nog niks, nog geen mama en nog geen papa. Wel dierengeluiden. En daar was het blokkendoosje met de kleine blokjes weer. Kamiel haalde ze keurig uit het doosje, deed ze er weer in, gaf de blokjes aan mij. Prima. Arts en ik kletsen verder tot de arts tot haar verbazing ziet dat Kamiel ondertussen een torentje heeft gemaakt van al die kleine blokjes. En hiermee was het duidelijk waarom hij nog niet praat, hij is veels te druk met zijn motorische ontwikkeling. Voetballen, dat kan hij ook al zo goed. Ella speelde ondertussen rustig haar eigen spel. Kwam natuurlijk wel even kijken toen Kamiel z’n prikjes kreeg. En 2 pleisters! Om jaloers op te worden! Tymen laat ons vaak versteld staan door zijn geheugen. Zo heb ik de gewoonte tijdens mijn werk snel iets op mijn hand te krabbelen ter herinnering aan iets wat ik die dag echt nog moet doen. Eenmaal thuis zal Ella dat altijd opmerken en ook op haar hand willen schrijven. Ook vanavond. En dan weet ze het ook wel, mama is stout, die mag dat niet doen en Ella mag ook niet op haar hand schrijven. Terwijl we het daar over hebben horen we plots Tymen bevestigend zeggen: “nee, dat mag niet. Alleen toen we een bed gingen kopen he!” Hermen keken elkaar verbaasd aan. Hij heeft het over een dik jaar gelden. Toen we in de Ikea waren en Tymen en Ella al snel door winkel renden en door gaatjes kropen van de ene ‘kamer’ naar de ander. We hadden toen meteen ons mobiel telefoonnummer op hun handjes geschreven…..

Tymen vroeg het al een tijdje, hij wilde zo graag weer eens bij opa en beppe logeren. Laatst was hij midden in de nacht weer eens onrustig en begon hij er alweer over. Ella mocht mee, Kamiel niet, die moest bij ons blijven. Vrijdag was het zo ver. Ik breng ze alle drie naar de crèche. (Tymen heeft vrijdags geen school en gaat mee naar de BSO). Vanmiddag zullen opa en beppe Tymen en Ella van de crèche ophalen en blijven ze twee nachtjes bij hen logeren. Daar bereid ik ze op voor. Tymen begint al hard op te plannen, vertelt Ella dat zij niet met de grote auto’s mag spelen, wel de kleintjes. Ella stemt in. Dus, Hermen en ik gaan een rustig weekend tegemoet! We plannen het meteen vol, weg rust. Nee, toch niet. Zaterdag gaan wij met Kamiel bij Marieke en familie logeren, zelf zullen we Kamiel naar bed brengen en vervolgens zullen wij gaan uit eten. Passen Marieke en Nick op. Dat was erg fijn en gezellig allemaal. Zondagochtend nog even bij opa en oma langs waar Bernd en familie logeren. Even onze nichtjes en neefje bewonderen. En dan toch weer snel naar huis om ons doel van dit weekend te behalen, de laatste paar verhuisdozen leeg maken en de inhoud opbergen (veelal naar de zolder)! Ik wilde graag precies een jaar na de verhuizing het verhuisbedrijf bellen om de dozen op te komen halen. Ik dacht dat dat 17 november was. Helaas, wederom een agendaprobleempje, het was 12 november. Even goed. Vandaag hebben we het doel behaald en morgen bel ik het verhuisbedrijf om de stapel van een kleine 200 dozen te komen halen.

Tymen is naar school. Het is koud en nat weer, we kunnen niet naar buiten. Ella geef ik een teiltje met een beetje sop, een doekje en een sponsje. Blijer kun je haar niet maken, poetsen!!! Dit doet ze zo graag en ze doet het ook echt goed. Op de crèche mag ze ook vaak echt meehelpen, onze kleine meid. En nu afwachten hoe lang ze het leuk blijft vinden, mama helpen.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/ella-maakt-schoon-121120.flv /]

11 November is de dag….. 11 November was me het dagje wel.

Vandaag moest ik voor het MRI onderzoek van mijn nek. Tymen naar school gebracht, hij zou bij Emiel overblijven. Ella en Kamiel gingen mee naar Zwolle, Oma Ria zou op hen passen. En dat vinden zij best. Joepie, spelen! Hermen ging met me mee. Eerst wat röntgenfoto’s van mijn nek, toen naar de MRI. Een onderzoek in een nauwe, afgesloten tunnel, met nog een extra stukje ‘tralies’ over mijn gezicht. Koptelefoon op, tegen de herrie maar gelukkig had ik ook muziek mee genomen dus daar kon ik naar luisteren. Geen onderzoek voor claustrofobische mensen. Maar als je het niet bent, dan word je het wel. Ik had het niet gedacht maar de nauwe ruimte waar ik 20 minuten in moest liggen vloog ook mij naar de keel. Ik heb gebeld dat ik er uit wilde. Ik moest even bewegen, even overeind. Moest alles weer opnieuw. Toch maar weer geprobeerd en gelukkig ging het een 2e keer goed. Dat heb ik weer gehad.

Even boodschappen gedaan, naar Oma Ria, toen weer snel naar huis om Tymen van school te halen. Hermen ging vervolgens sporten. Ondertussen ging ik Tymen voorbereiden op zijn eerste ‘Sint Maarten lopen’. Op school had hij een lampion gemaakt, liedjes geleerd en met de lichten uit met de klas op school geoefend. Toch kon hij zich er nog niet iets van voorstellen en werd er onrustig van. Helaas, na het eten moest ik naar mijn werk, ouderavond. Net deze avond, ik zal ze er op attenderen dat dit geen geschikte avond is voor een ouderavond. Heel jammer, Hermen bleef met Kamiel en Ella thuis, Reina zou Tymen met Emiel meenemen. Zijn eerste Sint Maarten. Ach, ‘t was maar even, een paar voordeuren. Na een half uurtje was hij weer terug. Met snoep! Feest! Met Tymen was het wel aardig gegaan, Emiel had echter met zijn oren dicht staan zingen. Net deze avond snelden er brandweer en ambulances door het dorp. Er was ergens brand. En Emiel, de schat,  gisteren op school nog verkleed als brandweerman, vond de sirenes veels te luid. Morgen zie ik Reina weer, dan zal ik het verhaal nog wel eens goed horen. Gelukkig heeft ze voor ons wat foto’s gemaakt.

We zitten met z’n allen te lunchen. Hermen en ik bekijken ons grut. Hermen stelt Tymen een vraag; “als Kamiel, Ella en Tymen een appel krijgen, hoeveel appels zijn dat dan?” Ella, zachtjes; “drie”.  Verbaasd kijken we haar aan. Nog eens, “als papa en mama een appel eten, hoeveel zijn dat er dan?” Ella: “twee”. Terwijl Tymen het niet goed begreep. Onze grappige knappe meid.

Hier weer een berichtje uit Alteveer. Alles gaat zo z’n gangetje en dus niet zo veel spectaculairs te vertellen. Maar gisteren was het “dankdag”. Voor diegene die niet weten wat dat is, net zoals Hermen en ik dat ook niet wisten, verwijs ik naar de uitleg op Wikipedia. Enige tijd terug kwam Tymen met een briefje thuis dat i.v.m. dankdag donderdag 6 november de school i.p.v. 8:30 om 9:00 zou beginnen. We begrepen dat er een kerkdienst was waar je dan heen kon gaan. Ach, dachten Hermen en ik, leuk maar daar gaan wij toch niet heen. Tot we hoorden dat iedere klas in de kerk zal optreden, Tymen ging met zijn klas in de kerk zingen. Oke. Vooruit dan. Gisteren was het dan zo ver. Opa Gerard kwam ook kijken. Hermen bleef bij Kamiel, die ziek was, en zelfs Ella mocht mee. Nu zijn er 2 kleine kerken in Alteveer en Kerkeveld. Over deze 2 kerken werden de 8 groepen verdeeld. Wij er op tijd al heen want inderdaad, de kerk in Kerkeveld, waar Tymen ging zingen, zat al snel afgeladen vol met 4 klassen kinderen, ouders, buren, trotse ouders, opa’s en oma’s. Gelukkig zaten wij vooraan. Bij vriendje Emiel. Verbaasd keken Ella en Tymen rond toen plots de gemeente het eerste lied aanhief. (De technische vooruitgang is de kerk niet voorbij gegaan, met een beamer werd de tekst op een scherm geprojecteerd. Karaoke, zei opa). De toneelstukjes van groep 5 en 7 vonden ze wel leuk maar dat gepraat van die meneer daar boven (was overigens allemaal kort en voor kinderen behapbaar) verveelde. Ella zat vreselijk te wiebelen en vertelde mij dat ze naar huis wilde. Tymen keek zijn ogen uit. En eindelijk, toen mocht hij met zijn klas en groep 3 gaan zingen! Nou, dat wilde hij wel! Op het podium pakte hij ijverig het handje van het meisje naast hem. Die vervolgens die hand los schudden wat dat moest later! Emiel naast hem. En toen zingen, dat wou hij wel maar verlegen was hij ook, dus hij zong met zijn kaken stijf op elkaar. Zie hier, een filmpje waar zijn moeder geen genoeg van kan krijgen…………………

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/11/out.flv /]

(Als je op het ikoontje rechtsonder klikt, naast het volume regelaartje, kun je de video groot zien, en is hij niet afgesneden aan de zijkanten.)

Na maanden van rare klachten was ik vandaag bij de neuroloog in ziekenhuis Zwolle. Ik heb last van o.a. steken in mijn voet, steken soms op andere plekken in mijn lichaam en sinds weken een pijn in mijn arm. Ach, allemaal kleine dingetjes waar ik geen erge last van heb, de klachten komen en gaan, verschillen per dag. Maar vier weken geleden vroeg ik mij in eens af of het niet iets neurologisch was, iets vanuit mijn centrale zenuwstelsel. Toch maar eens na de dokter. Die nam mij heel serieus. En sinds dat bezoek heb ik mij de meest ernstige zenuwaandoeningen in mijn hoofd gehaald. Sindsdien ga ik op tijd naar bed en ben ik met yoga begonnen. Bloedonderzoek sloot een vitamine B12 tekort en de ziekte van Lyme uit. Dus moest ik naar de neuroloog. En die heeft mij dus na 4 weken gerust kunnen stellen, er is wel wat maar het lijkt niet op wat ernstigs. Nader onderzoek (bloed, MRI en EMG) volgt.

Als de kinderen op bed liggen dan vertellen Hermen en ik elkaar wel eens de leuke anekdotes van de dag. Deze vonden we zelf wel weer weblog-waardig.

Tymen heeft zelf zijn pyjama aangetrokken, heel goed! Hermen zegt hem wel dat de broek achterstevoren zit. Tymen trekt aan de elastieke band, ziet het labeltje, rekt het elastiek nog verder uit en draait het naar zijn rug, klaar! Met name Hermen kan erg lachen om deze kinderlogica.

Vandaag vertelde de juf van Tymen mij het verhaal dat Tymen tegen haar had verteld. “Vanmorgen heb ik drinken met vlees er in gehad maar dan doet mama er een tennisracket op en dan zit er geen vlees meer in!” Juf had het vlees wel kunnen verklaren maar die tennisracket…………? Hij vertelde dat hij vanmorgen sinasappelsap heeft gehad maar daar zit vruchtvlees in. Daar houdt hij niet van. Dan schenk ik het door een theezeefje zodat hij het vervolgens lekker opdrinkt.

Vrijdag 12 september, Kamiel is net 1 jaar en hij zet zijn eerste losse stapjes. Meestal 3 stapjes, ploft op zijn billen en kruipt verder. Maar sinds een paar dagen gaat hij steeds verder lopen! En trots dat hij is! Het blijft bijzonder, die eerste stapjes en ik kan er geen genoeg van krijgen.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/10/mov07709.flv /]

Onze kleine meid. Ze krijgt op dit weblog niet zo veel aandacht. En ze verdient zo veel aandacht, dit lieve meisje. Moet zich staande houden tussen haar grote broer en kleine broer die haar snel voorbij zal groeien. Samen met hem vecht ze om het alleenrecht van mama’s schoot. Erg vermoeiend. Vandaag kwamen Jacques en Janine op bezoek en dan kan mam niet rustig zitten, 2 van die verlegen kindjes op haar schoot die elkaar er van af proberen te werken. Samen met Tymen spelen gaat wel goed, zo lang zij zijn orders maar opvolgt. Want dan horen we toch vaak een boze Tymen die Ella probeert te corrigeren. Ella is een erg lief meisje. Wel houdt zij ervan om anderen uit te dagen in de hoop dat ze achter haar aan gaan, spannend! En dan schuilen achter mama’s benen. Praten is allang geen probleem meer, ze babbelt er vrolijk op los, op haar grappige Ella manier. Slapen doet zij wel als de beste. Eten daarentegen niet. En als ik haar vraag wie het liefste meisje van heel de wereld is zegt ze: “Kamiel en ik!” (Kamiel noemt ze nog haar zusje, vandaar, maar ik vind het zo lief dat ze Kamiel ook noemt).  Toelichting bij de foto, als ze speltjes of staartjes in haar haren krijgt eist ze altijd: “veel!”

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/10/ella-springt.flv /]

Vorig weekend nog heerlijk buiten geweest met de fam. Sprokholt. Dit weekend valt in het water. Zaterdag konden we nog wel buiten zijn. We hebben weer een paar struiken kunnen snoeien tussen de zorg voor de kinderen door. Vandaag heeft het geloof ik aan één stuk door geregend, en dan ook echt heel hard. Overal grote plassen. We zijn even naar Orvelte gereden, naar een haarden/kachelwinkel. We oriënteren ons op een andere houtkachel. Voor de kenners, we keken naar een kleine Jøtul. Verder de hele dag met de kinderen binnen gezetten. Met Tymen maar eens op de computer gaan oefenen. Hermen geeft iedere donderdag een uurtje competerles bij Tymen op school, voor Tymens klas, iedere week 6 kindjes. Afgelopen donderdag was Tymen aan de beurt en eigenlijk was alles nog nieuw voor hem. Tijd om thuis wat te gaan oefenen en zo’n dagje leert hij razend snel. Ella klikt op de andere laptop met papa ook op wat eendjes. Kamiel speelt met z’n mama. Zo begint het binnen-spelen-seizoen.  We zijn niet veel weekenden thuis en dat missen we wel eens. Dus, ondanks de regen was het een heerlijk weekend, moeten we vaker plannen.

Kamiel laat even zien wat het verschil is tussen daglicht en kunstlicht.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/10/kamiel_dag-kunstlicht.flv /]

Verder krijgen wij ook gewoon de hartverzakkingen bij deze acties hoor!

P.s, en die stoel, die schuift hij er ook zelf heen.

Vandaag weer een controle gehad in Groningen, bij de Hematologie specialist, bijna precies een jaar na de eerste openbaring van de kanker.

Alles goed bevonden, bloedwaarden allemaal normaal. Geen verdere actie nodig, tenzij ik zelf klachten krijg. Ik voel me ook goed, we zijn over het algemeen wel chronisch vermoeid door de gebroken nachten, maar verder is alles normaal (de nachten lijken eindelijk weer langer te worden!). Details: Leukocyten: 4.4x10E9/l (groot verschil met de 0.1 !), HB 9.6

Volgende controle in januari volgend jaar.

‘t Was weer een mooi en gezelig weekend. Ook voor Bubble, die genoot van de aandacht van Danique en mocht de hele tuin door grazen!

Het is stil op het weblog. Niet in Alteveer, daar gaat het leventje in alle hectiek van het jonge gezin door. Maar ik heb mijzelf voorgenomen om meer te gaan slapen. Als de kinderen op bed liggen nog even de huishoudelijke beslommeringen en dan naar bed. Dus even geen avonden achter de computer. Helaas, komt wel weer.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/09/mov07532.flv /]

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/09/mov07537.flv /]

Hier nog een reisverslagje van Valencia. Mireille had Internet afgezocht en 4 goedkope tickets naar Valencia gevonden. Ik dacht dat dat alleen maar reclamepraat was maar ook wij zijn voor 30 euro pp op en neer naar Valencia gevlogen. Bovendien ook nog een goedkoop hotel gevonden, (wat ook schoon en hip bleek te zijn en in het centrum lag). Toen de meiden mij vroegen mee te gaan was het snel besloten. Mijn collega’s moesten nog wel toestemming geven en dat deden ze. En vorige week was het dus zo ver. Vrijdagavond reed ik naar Best en bleef bij Ingrid slapen, de volgende ochtend Marion opgehaald en op vliegveld M’tricht troffen we Mireille. We vlogen om 9:30 weg, na 2 uur vliegen hadden we nog een mooie middag om Valencia te verkennen. Zomerkleren aan en hup, de stad in. Zondag werd een dagje strand, de temperatuur was tussen de 25 en 30 graden met een lekker windje, dat was prima uit te houden. Maandag met gehuurde fietsen de stad verder ontdekt en ook nog gewinkeld, jaja, allemaal kinderkledingwinkels. Al met al veel van de stad gezien en vooral, lekker rustig aan gedaan, lekker op terrasjes gegeten, een hoop gekletst en gelachen en, heerlijk geslapen. Kortom, echt genoten van de mijn vriendinnen en de mooie stad.

Ik (Marlies) zit met Mireille, Marion en Ingrid in Valencia en ga nu naar het strand………… Ze roepen dat ik moet opschieten.

…………..wat een missiebusje is:

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/09/mov07514.flv /]

Hier een verslagje van een heerlijk dagje thuis. Tymen naar school, Ella en Kamiel mee naar buiten want het is heerlijk weer. Ik veeg de oprit een beetje aan (om de hele oprit/erf te vegen, met kinderen erbij, heb ik 3 dagen nodig), Kamiel gaat dan steeds bovenop de hoopjes bladeren zitten die Ella keurig met stoffer en blik opveegt. En Kamiel ontdekt het loopwagentje, hij stapt er mooi achter aan!

Wat mooi!

Als Tymen ‘s middags thuiskomt wil hij met zijn spoorbaan spelen, buiten wel te verstaan. Ik vind dat niet zo’n goed idee maar we besluiten dat het voor de deur, op de stenen, mag. We maken een hele grote spoorbaan en Tymen en Ella spelen heerlijk. Als aan de andere kant van de heg buurmeisje Elianne met 2 vriendjes langskomt, roept Tymen dan ook enthousiast naar Elianne over zijn spoor en vraagt of ze wil komen kijken. Dat wil zij, Joran en Thygo wel. Vervolgens spelen ze mee met de treintjes. Maar eigenlijk moeten ze met het missiebusje rond.  Dan spelen ze verder in de tuin en staat het missiebusje eenzaam bij de spoorwegovergang. Ondertussen zitten ze achter Tymen aan, hangen aan het touw dat aan de boomtak hangt en ontdekken Tymens “huisje” onder de taxusboom. Gelukkig, Joran en Thygo denken zelf aan hun opdracht en vervolgen ze gedrieeën het missiebusjerondje . Ik zeg hun dat als ze klaar zijn en nog zin hebben altijd mogen terug komen. En dat doen ze. Ze spelen nog heerlijk met Tymen, ravotten door de tuin, crossen op een fietsje met aanhanger en maken Tymens “huisje” schoon, (ze harken de vloer). Op een gegeven moment zie ik Joran met zijn volle gewicht aan een van de laatst bloeiende hortensia’s hangen. Misschien toch maar eens gaan kijken en ze vragen geen bloemen te plukken. Trots laten ze het resultaat van het schone huisje zien met een mooie boeket bloemen wat ze in een lege bloempot hebben gezet. Allerlei verschillende bloempjes die ze in de tuin hebben gevonden (wat bloeit er nog veel, realiseer ik mij). Ik slik mijn verbod op bloemen plukken in en complimenteer hen met het mooie resultaat.

smaakvol toch?

Tjonge, wat kan ik genieten van zoveel kindjes in mijn tuin. Ze spelen zo prachtig. Ik maak mij zorgen over hoe ik de kindjes voor het eten naar binnen krijg zonder hun spel al te ruw te verstoren om zo min mogelijk verzet te krijgen. Maar buurjongen Bart helpt een handje, hij roept naar Elianne dat zij en de vriendjes naar huis moeten. Als dat nog niet zo snel gebeurt komt buurmeisje Annelotte helpen, Elianne moet nu echt komen maar hee, waar is het missiebusje? OJEE!!!! We doorzoeken tuin en schuren, het heeft ook zo’n groene schutkleur. Op mijn speurtocht kom ik kwijtgeraakte spullen tegen maar geen busje. Ooohh! Annelotte neemt gelukkig scherper waar, het staat op een paaltje waar we al 10 keer zijn langsgelopen. Einde van een prachtige middag, zo’n middag waarvoor we naar Drenthe zijn verhuist.