Maandag 1 september, een jaar geleden dat onze kleine grote man werd geboren. Zo’n moment dat de bevalling in gedachten nog eens de revue passeert, het bewusteloos raken, liggend op de badkamervloer en de verloskundige die binnenkomt, overziet en concludeert “hier gaat het gebeuren.”

Maandag houden we het eenvoudig, Kamiel krijgt zijn tent kado. Zondag 7 sept. vieren we zijn verjaardag met een beetje familie en buren. Gezien het matige weer moeten we binnen blijven en dan is het maar goed dat er niet te veel mensen zijn. Ondanks het weer was het een gezellige dag met heerlijk spelende kinderen. Wat wenst een ouder nog meer.

Je kreeg 2 tenten en kruiptunnel

Huuuueeeeeee! roep je en je krijgt weer een hapje taart, misschien heb je wel 3 stukjes gehad.

Het was alweer een paar weken terug maar hier nog even een verslagje. Zaterdag was het zo ver, eindelijk was Tymen 4 jaar geworden. En wat was het mooi weer wat mee hielp om er een heerlijke dag van te maken. Mooie kadootjes, veel kindjes op bezoek, een springkussen, wat wil je nog meer.

Een tijdje terug werd het al op gemerkt, er komen geen reacties meer binnen op het weblog. Inderdaad. Nu vinden Hermen en ik dat niet erg hoor. We blijven toch schrijven, ook omdat we anekdotes voor de kinderen willen vastleggen. Een soort dagboekje voor de kinderen, in plaats van die drie mooie notitieboekjes die ik voor elk kind heb gekocht. Om daarin hun ontwikkeling vast te leggen. Helaas, die van Tymen is in zijn eerste jaar nog wel een beetje gebruikt maar die van Ella en Kamiel is leeg.  Maar we hebben ook gezien dat het aantal reacties niets zegt over het aantal lezers. Na Hermens herstel is dat afgenomen maar toch wordt het weblog dagelijks nog goed bezocht. Voor de trouwe bezoeker heeft Hermen nu een mogelijkheid gemaakt om via e-mail een berichtje te krijgen als er een nieuw berichtje op het weblog wordt geplaatst. Een aantal van jullie heeft deze mogelijkheid zelf al ontdekt, rechts boven is een link, “op de hoogte blijven”.

Marlies ging eens een keertje boodschappen doen, of iets anders, voor een uurtje weg met de auto. Tymen is lekker buiten aan het spelen, ergens achter de schuur, Kamiel schuifelt bij de zandbak rond. Ella is binnen, met de poppen aan het spelen. Plots komt ze aanrennen, speen in de mond (heeft ze weer ergens gevonden…), overstuur huilend: “Weijen, weijen!” Ik vraag haar, “wat zeg je , pap kan er niks van verstaan.”. “WEIJEN WEIJEN”. Ik zeg, “Doe je speen uit, dan kan ik het verstaan!”. “Ella pakt de speen in haar hand, en staat voor me, stampvoetend: “WEIJEN! WEIJEN!”. Ik snap er nog steeds niks van, en probeer van alles, “Iets met je pop?”, “Wijs maar aan!” Niks helpt, Ella blijft huilend “weijen” roepen. Ze praat wel leuk, maar nog niet duidelijk, en als ze kwaad is, wordt het alleen maar onduidelijker.

Ik krijg ineens een ingeving: Tymen vragen! Hij snapt haar wel vaker beter dan wij! Ik met huilende Ella op de arm naar buiten, op zoek naar Tymen. Als we bij hem zijn, vraag ik wat Ella bedoelt. Ella, snikkend ondertussen, “Weijen, weijen”. Tymen: “maar mamma is al weg, kan niet meer!” en hij wil weer doorgaan met zijn fantasiespel. Ik vraag hem maar snel wat Ella precies zegt volgens hem. “Ella wil zwaaien, maar mamma is al weg met de auto”. Gelukkig krijg ik Ella nu snel stil met de belofte dat we heel hard gaan zwaaien als mamma zo terugkomt.

Het is alweer 19 dagen geleden dat ik een stukje schreef. Het is duidelijk, de vakantie is voorbij. Op mijn werk is het hectisch, we hebben erg veel leerlingen maar missen (deels) collega’s. Aan dat laatste wordt gewerkt en ik mag 0,6 fte gaan werken. Ondertussen ook al 2 keer oppas geregeld om ook op een vrije dag even te werken. En vorige week was het kamp van de eerste jaars en was ik ook een dag/nacht mee op kamp, jawel. Tymen is 4 jaar geworden, waarvan nog een verslagje zal volgen. Ik zal proberen verslag te blijven doen van het leven in Drenthe.

Wat een heerlijk weer was het weer. Van de crèche hoorde ik dat er in Ruinerwold een leuke speelboerderij, De Drentse Koe, is waar de kinderen mooi kunnen spelen en ook kunnen kijken hoe een koe wordt gemolken. Tymen heeft het eens ‘s avonds in z’n badje met de douchekop na verteld hoe dat gebeurde.  Vandaag een prachtige dag om daar eens te kijken. En wat een geweldig plekje! Een leuk boerderij, in een prachtige omgeving en heel veel speelgoed-trap-tactors met allerlei aanhangers. Tymen, Ella vonden het geweldig maar ook Kamiel laat een tractor niet gauw los. Hoewel de tractor te groot is blijft hij proberen om er op te gaan zitten. Verder waren er mooi klim en klauterattributen, en een enorm springkussen. Alle ingrediënten voor een heerlijk dagje uit, hier moeten we snel weer eens heen!

“Jaarlijks 4.400 kindervoetjes tussen de spaken”.

En Tymen is in 2008 een van hen. Je weet het, in een spontane actie gebeurt het toch. Met z’n allen halen we Tymen en Emiel van school, opa op de fiets met Ella voorop, Reina met Barbara in de buggy, ik met Kamiel in de buikdrager. Tymen belandt bij opa achterop de fiets en voor je het weet……. Stom, stom stom, je weet het en toch gebeurt het, zijn voet tussen de spaken. Tymen gilt het uit, het ziet er vreselijk uit en je weet dat je hem weer vreselijk pijn moet doen om hem te bevrijden. Buren schoten te hulp. Als ik zijn laars uittrek verwacht ik een hangend voetje maar ik zie niks afwijkend. Tymen blijft gillen, voet bij buurvrouw onder de koude kraan. En ik wil maar 1 ding, een foto laten maken. Dus naar het ziekenhuis. Een wegafsluiting onderweg maakt me boos en dat maakt Tymen weer erg overstuur en heeft het steeds over papa. Eenmaal op de EHBO vraagt de verpleegkundige wat er is. Als ik vertel dat zijn voetje tussen de spaken heeft gezetten onvalt haar: “ook al”. Gelukkig blijkt het mee te vallen, zijn laars is zijn redding geweest. Er lijkt niks gebroken, er hoeft geen foto gemaakt te worden. Als we wachten op de administatieve afhandeling komt Tymen vertellen dat we stil moeten zijn voor het meisje dat op bed ligt te slapen. Inderdaad, dat zal het andere spaakslachtoffertje zijn, blijkbaar onder zeil gebracht, haar rechter voetje in verband, vers bloed komt er door heen. De arme schat, Tymen heeft geluk. Op de EHBO komen bij mij de emoties dan ook goed los. Zal opa ook wel gehad hebben. We gaan snel weer naar huis en Tymen gaan we even extra knuffelen.

De vlaggetjes hangen nog aan de gevel maar die moeten eigenlijk al weg zijn, de feestweek in Kerkenveld en Alteveer is na een kleine week voorbij. De dorpen waren versierd, elke straat had op zijn eigen manier het thema ‘vreemde vogels’ uitgewerkt. Er waren leuke activiteiten georganiseerd, een rommelmarkt, dauwtrappen met daarna een dorpsontbijt, een goochelaar voor de kinderen en nog meer leuke dingen. En natuurlijk ‘s avonds feestavonden in de tent. Zelf hebben we het een beetje over ons heen laten komen. Soms vergat ik ook de activiteiten. Toen ik een avond alleen met de kinderen was ben ik het vertrek van luchtballonnen helemaal vergeten, zonde want Tymen en Ella roepen altijd enthousiast wanneer ze in de lucht eentje zien hangen, leek mij leuk om dit met hen van dichtbij te bewonderen.  Maar 1 ding hebben we niet voorbij laten gaan, de optocht van versierde wagens. Want Tymen reed op de wagen van de Oosterweg mee! Dat deed hij zo dapper, hadden z’n pap en mam niet verwacht. Vriendje Emil reed ook mee, dat scheelde. Marieke en haar mannen waren er ook om het dorpse spectakel te bewonderen. Voor een fotoverslag zie http://digiphotos.org/album298

Tymen speelt met de kleine schroevendraaier die ik in mijn laptoptas bewaar om bij me te hebben als ik eens een keertje een computer moet openschroeven. Hij is er in zijn ontembare fantasie het zoveelste ding mee aan het repareren. Ik roep voor ik naar buiten ga: “Tymen, strakjes wel de schroevendraaier terug in mijn tas doen, he?”
Kom de volgende dag op mijn werk, pak de tas uit en ja hoor, de schroevendraaier val eruit:

We zijn naar het consultatiebuo geweest en inderdaad, je mam dacht het al maar het is ook zo, je bent 10 kilo! 10 kilo en 260 gram. Ella stond bij een weegschaal en vroeg wat het was, heb ik haar er ook even opgezet. Zij is nu10 kilo en 90 gram, ingehaald door Kamiel! Verder Liet Kamiel zien dat het heel goed met hem gaat, dat hij probeert los te staan, dat hij mooi speelt (in en uitpakken), grappig babbelt (dadada of mamama als hij huilt). Alles is goed en dit keer geen prik.

Als Tymen nu tekent dan krast hij er niet meer rustig op los. Tymen gaat nu vormen tekenen, zoals hier, een helicopter! Helaas kunnen we deze tekeing niet bewaren, dus is die op de foto gezet.

Daar is die dan, de fietskar die ik zo graag wilde. Hier door manlief geshowd. Om weer te gaan fietsen, meer te gaan bewegen. Bovendien zoeken we naar een manier om 1 auto te laten volstaan. Nu breng en haal ik de kindjes naar de crèche in Zuidwolde. Nu ik nog vakantie heb kan dat. Tymen en Ella gezellig in de kar, vinden ze erg leuk, zitten ze gezellig te kletsen, maar na een tijdje wordt het ook klieren. Dus probeer ik ze af te leiden, stop een boekje in hun vakje. Bij Tymen een nieuw boekje met op iedere pagina een voertuig en allerlei varianten. Hij vindt het prachtig en roept dingen als: Kijk, stoomboot!” En dat moet ik dan bevestigen, dus omkijken. Vervolgens vraagt, roept hij naar mij: “Wat is dit? Ik, omkijkend, licht slingerend: ehhh, fietsvliegtuigje”. T: “wat is dat?” Ik verzin wat. T: “En wat ik dit?” Ik: ZUCHT! geïrriteerd, slingerend, omkijkend en turend: ehhhh, paravlieger.” T: “Waar zit het mannetje?” Ik: “hangt eronder.” T: HE?? Ik moet me omdraaien als ik iets tegen ze zeg anders horen ze me niet goed. Dus nog eens: Hangt eronder!!! ………Stilte……….. T, geïrriteerd: “Niet zo wiebelen! Niet zo wiebelen!” Tja, ik zucht wat en mompel iets dat dat niet anders kan. T: “Stoppen!” Ik: Neehe! Ik wil naar huis. Tymen roept het nog eens en wordt steeds bozer. Oke, oke, ik stop en zeg op mijn allerstrengst, 1 keertje hoor! Tymen tuurt naar de foto, is tevreden en ik mag verder fietsen en ik concludeer dat ik iets anders moet bedenken om hun bezig te houden.

Kamiel voorop, dat vindt hij geweldig!

Vanmorgen vroeg ik me af wie van de kindjes gepoept had maar hun luiers waren schoon. Boos keek ik naar Hermen maar ook hij bleek onschuldig. Hermen rook aan het putje, het riool zou toch niet gaan stinken! Nee, het weiland naast ons werd met gier bemest. Help! In het vroege voorjaar hadden we dit voor het eerst meegemaakt en verschrikt had ik buuv Ria gevraagd hoevaak de boer dit doet. Nou, vandaag dus weer. We zouden vandaag naar de verjaardag van Nick, laten we maar optijd naar Zwolle gaan, de stank is niet te harden! De rust van het platteland……………….

Hoera, vandaag ben je 11 maanden. Je mam brengt je met de fiets naar de crèche en dat betekend dat jij voorop zit, wat geniet je daarvan! Je slaapt steeds beter. Een paar nachten geleden sliep je voor het eerst door tot 5:30! Dat was heel wat, helaas was het een incident. Je doet ons graag na, zwaaien, klappen, nee schudden, hoera! (2 handjes omhoog) en op de tafel slaan. Maar je doet Tymen ook na, je rijdt ook al met autootjes en bromt erbij!!!!! Verder probeer je los te staan, dat vind je heel stoer en je gooit dan je handjes in de lucht, valt meestal meteen maar je blijft het proberen!

Wat een mooi weer! Nu kunnen we daar erg van genieten. Ik hoop dat het nog even zo blijft. In Amsterdam vonden we hitte verschrikkelijk, met de kinderen aan dat hete appartement gekluisterd. Tja, mooi weer of niet, de kinderen waren op de crèche en ik wilde graag een deel van de 47 resterende verhuisdozen opruimen. Dat ging aardig. Het was veel uitpakwerk, allemaal glas en aardewerk, allemaal goed in papier gedraaid. Ik wilde er vandaag 10 uitpakken maar en ik heb mijn doel ruim gehaald, 14 dozen zijn opgeruimd.  Ondertussen ook wel van het weer genoten hoor. Lekker samen met Hermen buiten lunchen, wat lezen.

De kindjes liggen inmiddels in bed, in een warm huis (boven 30 gr, beneden valt wel mee). Hermen en ik zitten lekker buiten, allebei met laptop, Hermen moppert op het zwakke netwerk buiten. Babyfoon en ventilator erbij, zo houden we het wel vol. Hermen kijkt ondertussen op zijn telefoon waar de vallende sterren te zien zijn. Nog even en dan is het donker genoeg om daar naar te gaan kijken.

‘t Was me het weekendje wel! Zaterdag was het al verschrikkelijk warm. Mogelijk was het niet zo zeer de tempratuur maar de luchtvochtigheid waar met name Hermen heel veel last (hoofdpijn, geen puf) van had. En wat doe je dan. Niks. En een badje voor de kinderen vullen. Nadat de kinderen het spetteren wel gezien hadden nam Hermen bezit van het badje. Zin om te koken hadden we niet dus Hermen haalde 2 pizza’s om die lekker buiten op te eten. Alleen, in de verte naderde onweer. Snel ruimde ik het nodige op, haalde de was binnen en pakte de spullen om buiten te eten. Toen Hermen met de pizza’s arriveerde en we onze eerste happen namen verdween Tymen onder de tafel. Hij vertrouwde het gerommel in de lucht niet en even later vluchtte hij naar binnen. Dus hebben we de rest van de pizza binnen opgegeten. Ondertussen vielen wat druppels maar al met al bleef het onweer uit. Nadat we later de kinderen in bed hadden, gingen Hermen en ik lekker buiten achter in de tuin zitten, bovenop de picknicktafel keken we hoe een zware, groen/grijze lucht en gerommel vanuit het zuiden op ons afkwam, heel spectaculair. Met de harde wind kwamen ook de eerste druppels en we renden snel naar binnen. In korte tijd verduisterde de lucht, viel er harde regen en waaide het hard. Vanachter het raam keken vol ontzag naar het plotselinge noodweer. Ella (die nog niet sliep) begon te huilen, dus die kwam ook beneden. Plots brak het geweld pas echt los en moesten we naar boven rennen om de ramen die op een kier stonden dicht te doen. Ondertussen was de regen met bladerenrotzooi al ver de kamers ingewaaid. Harde regen met grote hagel sloegen op dak en ramen wat een enorme herrie gaf. Wonderwel sliepen Tymen en Kamiel door dit geweld heen. En toen viel de stroom uit. Hermen mopperen, beetje storm, valt de stroom meteen uit. Ella was onder de indruk en bleef maar herhalen, ‘lamp kapot – en buiten ook – en lamp van de buren ook kapot”. Geen electra, geen telefoon, geen Internet en buuv Ria kwam vertellen dat ook het water afgesloten zou worden. Dus emmers en pannen werden met een zwak straaltje water gevuld. En dan rest niks anders dan naar bed gaan. Hoewel, toen het onweer voorbij was hadden we ook even naar buiten kunnen gaan, een goed moment om buren te leren kennen want er liep heel lang nog heel wat mensen buiten te praten met elkaar. Toen de volgende ochtend Kamiel vroeg wakker was ben ik buiten even de schade gaan opnemen. Ik hoorde water op straat in de put lopen en toen ik poolshoogte ging nemen zag ik dat aan de eik voor ons huis water uit de grond stromen. Vervolgens heb ik lang lopen nadenken hoe ik het waterleidingbedrijf kan bereiken als telefoon en Internet het niet doen. Achteraf hoorde ik dat overbuurman al vroeg 112 had gebeld om het door te geven. Dus stond er al snel een busje en klein graafmachientje voor het huis. Tot grote opwinding van Tymen. Toen iedereen gevoed en aangekleed was zijn we met z’n allen naar buiten gegaan om de schade op te nemen. Toen zagen we waarom ‘s avonds het dorp was uitgelopen. Een paar grote eiken waren omgewaaid en hadden een ravage aangericht. Tymen was zeer onder de indruk. We stonden met buren bij een omgevallen boom te kletsen toen Tymen en een oudere buurvrouw elkaar bij de hand pakte en Tymen haar naar de graafwerkzaamheden voor ons huis bracht. Even later voegde wij ons weer bij hen en vol verwondering zei deze buurvrouw: “ontzettend, wat praat hij!”

Deze zondag zou nog heter en klammer worden dan gisteren. Mariet kwam uit Amsterdam op bezoek maar meer dan rustig zitten hebben we niet gedaan. Want dat hete weer is wel leuk maar dan moet je wel stromend water hebben. Geduldig wachtten we daar op. Ondertussen klam van het zweet, pak je Kamiel op, onder het zand van de zandbak, zit je er vervolgens zelf ook helemaal onder, plakt zo lekker. We konden ook niet meer helder denken. We wilden de pomp op de waterput aansluiten voor wat extra (vies) water en wilden de aggregaat hiervoor aanzetten. Terwijl we al gewoon stroom hadden. Ondertussen hadden we ook weer telefoon en Internet. Toch raar, de werkzaamheden aan de waterleiding voor het huis waren allang beeindigd, toch maar even naar Piet en Ria om poolshoogte te nemen. Bleek dat iedereen alweer water had, alleen wij niet! Foutje. Het lek voor ons huis was gedicht, er was een nieuwe leiding door de oude leiding gelegd. Alleen hadden ze de aftakking naar ons huis over het hoofd gezien, zodoende hadden wij geen water. Gelukkig konden we bij Piet en Ria douchen, dat scheelde. Maar het huis vervuilde langzaam aan, de toiletten moesten nodig gespoeld, de vaatwasser stond vol te stinken. Vandaag, maandag, kwamen de mannen en graafmachine weer. Niet alleen bij ons, ook verderop in de straat was de leiding nog stuk. In totaal heeft de storm 6 lekken bij ons aan de Oosterweg veroorzaakt! En het leek lang maar na anderhalve dag hadden we dan eindelijk water.

Bernd vond deze toepasselijke link: http://www.zideo.nl/index.php?option=com_podfeed&zideo=6b346d5a6d773d3d&playzideo=6c6f71616d31343d

Ons meisje. Noem haar Ella Maria en verontwaardigt zal ze roepen: “neehe, Ella Bella!”. Babbelt al zo mooi, hele volzinnen. Op het ogenblik in de ‘nee-fase’. Wat ze vervolgens zo eigenwijs en charmant uitspreekt dat wij er altijd om moeten lachen. Ella is een klein en licht meisje. Nooit een grote eter geweest. Maar slapen doet zij als de beste, zelfs heftig vuurwerk en onweer maken haar niet wakker. Ella is op het ogenblik helemaal in de poppen. Daar loopt ze de hele dag mee te tutten en onder de trap heeft ze haar eigen poppenhoek. De zorg voor de poppen neemt ze heel serieus, vraag haar niet wanneer ze eentje de fles geeft iets anders te doen. Ze gilt de heleboel bij elkaar. Beter is het om haar even de voeding te laten geven, snel zal ze komen met de boodschap: ‘pop slaapt’ waarna ze vervolgens prima meewerkt met hetgeen wat wij willen. Maar soms geeft het problemen. Dan moet ze naar bed maar ojee, daar slaapt pop. En Ella kan dus niet naar bed. Los dat maar eens op.

Tymen is alweer 3 jaar en 11 maanden! Bijna 4!!!! Tymen kletst de hele dag door, tegen iedereen en ook tegen vreemden begint hij hele verhalen. Tymen hoef je nooit te vermaken, dat kan hij zelf, de hele dag door. Hij speelt en fantaseert er op los. Graag doet hij mensen na, buurman Geert is populair. Dan speelt hij dat hij de heg met een zware machine snoeit. Dat geluid kan hij mooi nadoen, en als hij van de ene struik naar de andere loopt dan hoort je de motor stationair lopen. Ja, Tymen is van de details, hij is erg scherp in zijn observatievermogen. Ook speelt hij graag de groenteman, die hier aan huis, komt graag na. Ik moet dan mee met naar zijn ‘busje’ (z’n rode loopauto met aanhanger) en om broccoli vragen. Vervolgens stapt hij op z’n auto om fictief hoog in de lucht (hoog in de bestelauto) de broccoli te pakken, als je naar hem kijkt dan zie je de groenteman het doen. Onze trots. Maar o, wat kan hij driftig worden, hij kan namelijk moeilijk met tegenslag en frustratie omgaan. Menigeen heeft hij daar mee aan het schrikken gemaakt. Lang heeft dat ook de nachten doorgespeeld, roepen en trappen in z’n bedje. Gelukkig wordt dat nu beter en hij doet erg z’n best om door te slapen. Want, als hij 7 nachten heeft doorgeslapen (uit bed komen voor een plasje tellen we niet mee), dan neemt papa hem nog eens mee naar de dierentuin!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/07/mov07242.flv /]

Kamiel is vandaag 10 maanden en 18 dagen. Het is een heerlijk lief en vrolijk kind. Hij is heel trots op zijn 6 tandjes. Hij is erg sterk en staat al zo mooi en soms probeert hij los te staan. Op het ogenblik fascineert het hem om dingen op de grond te gooien. Ook kan hij nu ons nadoen, hoofd schudden, zwaaien en in zijn handjes klappen. Overdag een engel, ‘s nachts niet. Een paar keer per nacht wordt hij nog wakker en roept hij ons bij zich. En om Tymen en Ella maar niet wakker te maken wordt hij ook iedere nacht weer gesust en gevoed. Op de crèche is hij de lieveling, altijd het vrolijke en lachende jongetje. Broer en zus vinden hem ook heel lief zolang hij maar niet in de buurt van hun spel komt. Tymen roept dan: “mam, hier zijn hele scherpe gevaarlijke randen, Kamiel mag hier niet komen.” Vervolgens sluit hij Kamiel buiten de kamer. Maar de kleine Kamiel laat dat niet op zich zitten en huilt aandoenlijk als hem iets door broer of zus wordt ontnomen. Hij weet dat mama het dan voor hem oplost.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/07/mov072491.flv /]

Mijn doelstelling om tenminste 1 x per week een berichtje op het weblog te zetten komt in gevaar.  Tja, vakantie. En we gaan niet eens weg. We zijn wel druk met allerlei klusjes. Er hangt een lange to-do-list op de deur. De crèche heeft geen zomerstop en daar gaan de kinderen gewoon 3 x per week heen. Dan kunnen wij die lijst afwerken. Of ‘s middags een beetje bijslapen, de nachten zijn bij ons nog erg onrustig, vandaar. En, heel gezellig, vrienden komen logeren. Mireille en familie hadden de primeur en sliepen in de caravan. Linda en Michiel zetten hun tent op in de tuin, dat wilde zoonlief Tim.  Met hun gingen we ook naar dierentuin Emmen. Dat was voor herhaling vatbaar. Prettig van logeren is dat wanneer de kinderen op bed liggen wij nog een gezellige avond met ons bezoek hebben en er eindelijk bijgekletst kan worden.

Vakantie, dingen doen die we al langer wilden. Met onze ouders lunchen in ‘Teatime‘. Klussen in huis, klussen in de tuin. Helaas, het weer is nu niet zo veel meer aan, het is hier koud en bewolkt. De regen valt wel mee, de was kan nog buiten drogen. Maar helaas, de zomerse kleertjes voor de kinderen blijven in de kast en er kan niet lekker met water gespeeld worden. Ik hoop zo dat dat nog anders wordt.

Toen wij in november het huis van de vorige bewoners overnamen, lieten zij ons van alles na wat zij in hun nieuwe woning niet kwijt konden. Ook de 5 kippen kregen we bij het huis. Dat vonden we best en al snel ontdekten wij de aardigheid van kippen. Er was nog maar 1 die ons in eitjes voorzag maar we vonden het ook gezellige beestjes, zo door de tuin scharrelend. Tymen vond ze ook erg leuk en moest een beetje ontmoedigd worden in het spelen met de kippen (er achteraan rennen). Helaas, er is geen kip meer over. De Barnevelder was erg oud en legde het loodje toen zus Aline er was en zij begroef haar naast Nadine. Vier drenthse hoenen bleven achter. Tot ze plots geen genoegen meer namen met onze tuin. We hielden ze vaker in het hok maar los vonden we toch gezelliger. Tot op een morgen er nog maar 3 in het hok zaten en een hoop veren door de rover van de vierde was achtergelaten. We snapten er niks van, het hok was toch dicht, wanneer was dit gebeurd? Feit was dat de 3 resterende dames niet meer in het hok wilden. Maar daar gaven we Boris, de bejaarde poes van de buren de schuld van, op een of andere manier lag die altijd in het kippenhok. Dus ging iedere avond Hermen op zoek naar de dames die elders in tuin of schuur op stok gingen en bracht hen tegen hun wil naar hun hok. Tot op een avond Hermen helemaal verwilderd binnen kwam, hij was zich helemaal ellendig geschrokken. Wederom had hij een kip in de ren losgelaten, en loopt bij de ren weg, maar schrikt dan van de herrie achter hem: Boris zat in het hok, en is nu in complete paniek opgesloten, net als dus de kip. Kip en kat vliegen door de ren heen, Hermen die zich in het donker helemaal een apezuur schrikt. Hermen gooit het hek open en kip en kat ontsnappen maar kip zien we niet meer terug. Toen hadden we er nog 2. Tot deze week, het is nog niet helemaal donker (dan pas kun je een kip pakken) maar 1 kip zoekt het wel heel hoog, bovenin de hoge meidoornheg. We twijfelen maar Hermen gaat de kip toch maar pakken nu hij haar nog kan zien. Mis, kip fladdert weg en haar zien we ook niet meer terug. Toen scharrelde er nog 1 kip door de tuin, met een kromme poot en de enige die nog eitjes gaf. Zij werd nu voor altijd opgesloten in haar ren. We zouden op zoek gaan naar nieuw gezelschap voor haar. Tot gisterochtend, stomverbaasd zie ik dat het hok leeg is. Nader onderzoek leert me dat een niet goed gedicht gat in het gaas een roofdier toegang moet hebben gegeven tot het hok, zo is nr 4 dus ook uit het hok geroofd. Het gat is te klein voor een vos maar ik hoor mensen een marter noemen en die schijnen heel klein te zijn.

Heel vervelend. En we moeten op zoek naar nieuwe dames. Goed, wie weet een adresje voor drenthse hoenen? We zullen het gaas goed maken en ze niet meer los laten. Tips tegen marters zijn ook welkom.

Hoera, vakantie! Het schooljaar is afgesloten en hoe anders is dat gegaan dan ik gewend ben. De lessen waren al bijtijds gestopt zodat we als docenten de tijd hadden om dingen af te ronden, te evalueren en het nieuwe schooljaar te organiseren. Taken zijn verdeeld, afspraken zijn gemaakt. En, mijn contract wordt voor een jaar verlengd! Gelukkig, want dit was niet vanzelfsprekend, op lokatie Hoogeveen moesten een paar mensen eruit. Maar ik heb het erg naar mijn zin en ben blij dat ik kan blijven.

Gisteren hadden we ons personeelsuitje en waar gingen we naar toe? Naar Amsterdam! Koekeloeren bij de hoeren. Zo werd de rondleiding over het wallengebied genoemd. Het ging niet alleen om de hoeren hoor, over het hele wallengebied. Daarna een rondvaart, toen in file terug naar Ommen om daar te eten. Was een hele leuke dag. En alsof dat niet genoeg afsluiting was, vanmorgen gingen we gewoon door met afsluiten. Eerst in het team Zorg/Welzijn. Kregen we een cadeautje, vond ik heel attent, waardering van je leidinggevende. Vervolgens afsluiting met de gehele afdeling Alfa-College Hardenberg. Directeur en leiding hadden weer praatjes maar ook nieuwtjes (collega, net met verlof, is al bevallen!). Er waren bloemen voor diegenen die weg gingen en voor diegenen die hun onderwijsbevoegdheid hadden gehaald. Ook al zo attent. En ook nu kreeg iedereen een attentie. En steeds moet ik dan denken aan mijn vorige werk, hoe anders ging het daar allemaal. Na de praatjes en de bloemen was er een gezamelijke workshop, zuid-amerikaans slagwerk en ook dat vond ik weer hartstikke leuk. Daarna nog een hapje en een drankje om iedereen een fijne vakantie te wensen. Tjonge, wat heb ik de laatste twee dagen veel collega’s van andere teams leren kennen. En wat werkt dat toch goed, waardering van je leiding. Ja, ik ben blij dat ik weer een jaartje hier kan werken.

Gisteren controle gehad, in het UMCG (Groningen).

Controle is een groot woord, er wordt bloed geprikt (mijn angsten voor het prikken verdwijnen langzamerhand), en klieren betast. Het bloed bleek goed (bloedbeeld, HB, en leukocyten waren nog niet bekend, dus geen statistieken over hoe goed mijn bloed het doet, helaas), en verder was ook alles goed. Goed is natuurlijk betrekkelijk, maar er is geen reden tot zorg, dus maak ik me ook geen zorgen, behalve inmiddels om de gewone dagelijkse beslommeringen. Over drie maanden weer (1 oktober), en dat zo tot we twee à drie jaar verder zijn.  Dus vier keer per jaar een dagje Groningen, ook leuk!

Gisteravond, we genieten van de heerlijke avond. Het licht is mooi. Laten we weer een familiekiekje maken! Hier een methode voor het maken van een leuke foto. Zet het fototoestel op een statief. Stel de zelfontspanner in. Laat de kinderen op het knopje drukken. Ze begrijpen meteen wat de bedoeling is, ze drukken op het knopje en vervolgens blijven ze vlak voor de camera staan om te kijken wat er gebeurt, of ze kijken snel achter de camera of ze de foto al zien verschijnen. Dat levert allerlei grappige, onscherpe foto’s met kindjes die naar ons toe hollen, een nieuwsgierige blik vlak voor de camera. Maar er zitten ook altijd wel een paar hele leuke kiekjes bij!

Gelukt!!!

Kleine babietjes worden groot. En dan komt het moment dat zij moeten gaan wennen op de basisschool. School, iets heel magisch voor Tymen. “Als ik vier wordt dan mag ik naar school he?” Dit horen we al een tijdje. Maar het duurt nog 2 maanden voordat hij vier wordt en toch was vandaag het moment dat hij ging wennen op de basisschool. Omdat de vakantie er tussen zit.

Dus! Vanmorgen met papa naar school. Eerst buurjongetje Emiel ophalen. Emiel is 5 dagen jonger dan Tymen en is dus ook aan het wennen op school. Eenmaal in het grote nieuwe lokaal, met allemaal grote kindjes en een vreemde juf, toen was school plots niet meer zo magisch maar eng! Tymen klampte zich aan Hermen vast. Helaas, op een gegeven moment moest Hermen wel weg en dat gaf veel verdriet. Logisch, je bent nauwelijks vier en wordt je in zo’n nieuwe omgeving alleen gelaten! Toen we met z’n allen Tymen om 12:00 ophaalden hoorden we dat Tymen vrij snel op z’n gemak was. Hij had Emiel immers. Samen hadden ze de grootste lol in de bouwhoek gehad! Juf Denise zei dat hun gelach overal bovenuit was gekomen.

Niet alleen Tymen moest trouwens wennen. Ella liep thuis met haar ziel onder de arm rond. Tymen was naar school, dat begreep ze wel. We gaan hem vanmiddag halen, zei ik. Vervolgens heeft ze de hele ochtend lopen zeuren, “Tymen halen?”

Weer een weekje verder. Een normale week. Hermen werkt weer alle dagen en in zijn beleving niet genoeg. Ik ben op mijn werk met de laatste loodjes voor de zomervakantie bezig. Hierdoor moet ik vaker dan de normale 3 dagen op mijn werk zijn. De kinderen gewoon naar de creche. Hermen en ik die de zorg voor de kinderen delen. Nog even en dan hebben we ook geen gezinshulp meer (heel jammer, Irma is een heerlijke hulp). Alles is weer normaal. Hermen en ik zijn soms ook weer gewoon boos op elkaar. Hermen had vandaag nog even dat hij moeilijk kon slikken maar eigenlijk is dat zo goed als over. Maagkrampen heeft hij al lang niet meer. Wel is hij moe. Maar is dat van de kanker en de chemo of van de gebroken nachten en de kleine kindjes? Hermen denkt zelf het laatste.

Afgelopen week was het weer sinds lange tijd wat minder. Vonden Tymen en Ella niet erg. Altijd zon is saai. Tijd voor weer eens wat anders………

4 Juni was Hermen jarig en vandaag hebben we dat met familie en wat vrienden gevierd. Tegenwoordig betekent dit meer kinderen dan volwassenen op bezoek. Dus daar hebben we ons op voorbereid, speelgoed buiten zetten, badjes vullen en een springkussen gehuurd. En het werd een heerlijke dag. Prachtig weer, de kinderen speelden eindeloos en dan hebben de ouders het vanzelf gezellig. Wat geweldig dat iedereen met dit mooie weer gekomen is, velen hadden lang in de auto gezetten. Zelf vind ik het moeilijk om de rust te vinden om even met vrienden bij te kletsen omdat ik iedereen van drankjes en hapjes wil voorzien. Ondanks dat ik een hulpje had geregeld, ondanks dat Ellen en Marieke heel veel hielpen en iedereen zichzelf van eten en drinken voorzag. Kamiel had het maar moeilijk, vanaf een afstand zag hij z’n moeder maar zij zag hem niet. Gelukkig waren er genoeg lieve mensen die spontaan de zorg voor ons lieve manneke overnemen. Hermen vertelde dat Marc uren met Kamiel zoet is geweest. En de picknicktafel werd gebruikt waarvoor hij gekocht was, met vrienden en familie gezellig eten. Het was een gezellige drukte.

Nadat iedereen weer weg was, toen de kinderen eindelijk in bed laggen, toen we het restant hadden opgeruimd, hebben Hermen en ik nog even rustig nagenoten. Hermen vertelde mij de leuke dingen die hij had gezien, Mathilde die zo lang bij Bubble in de wei was, Sven die in duikhouding op de rand van het opblaasbadje stond. We hadden ook een geweldig groot zwembadje gekregen en die moest natuurlijk ook vol. Met het opblaasbootje kon je erin varen. Hermen zei dat Sven dat ook gedaan had, hij zat geduldig in het bootje, in het bad, te wachten tot dat hij ging drijven, chippies erbij. De foto’s die Ellen had gemaakt hielpen bij dit nagenieten. En nu gaan we heerlijk slapen.

Wat hebben we toch een geweldig mooie lente. Ik kan mij nauwelijks heugen wanneer ik met de kinderen een hele dag binnen ben geweest. Af en toe hebben we wat bewolking gehad maar overwegend is het mooi en warm weer. ‘s Morgens vroeg vraagt Tymen of hij al naar buiten mag. En daar speelt hij de hele dag, veelal in z’n eentje. Hoewel, hij heeft wel vriendjes. Zijn grootste vriendjes zijn de slakken. “Kijk mam, een slak, met een slak erin!” In de winter waren de slakkenhuisjes nl. leeg. Nu pakt hij de slakkenhuisjes op en wiebelt er een verbaasde slak onder. “Kijk mam, 2 slakken! Een voor jou en een voor papa. Pak maar.” Ik: uhh, nou ehh, mist slakje zijn vriendje dan niet?” Tymen: “Dit is de lieve en dat is de stoute”. “Hier, op de steen heb ik ze gevonden, ze waren aan het knuffelen.” (Hoe zat het ook al weer, slakken paren toch ook?) Het lukt hem ook om beide slakken op een dun takje te plakken. Later zie ik ze in zijn aanhanger van de loopauto kruipen.  Het zijn zijn vriendjes.

Afgelopen maandag kwam het vorige baasje van Bubble (bijna 3 jaar) met haar moeder even langs om te kijken hoe het Bubble verging bij de nieuwe baasjes. Moeder zette het meisje even op Bubble. Dus dat kon Bubble al! Wisten we niet. Dus…….

Ze vinden het geweldig en zijn niks bang. Ella zit al vrij ontspannen op bubble. Tymen kon ook al nooit op papa’s nek zitten, dat kietelde teveel. Ook wanneer hij op Bubble zit krijgt hij de slappe lach. Nu moet ik toch snel achter een zadeltje aan.

Twee jaar werd Tymen, toen we deze loopfiets voor hem kochten. Helaas, Tymen vond de loopfiets niet zo mooi als wij hem vonden. We hebben nog geprobeerd Tymen op het fietsje te praten, maar hij heeft het wel uitgelegd en voorgedaan, hij pakte de fiets op en zei: “kan niet, fietst valt” en legde de fiets neer. En sindsdien stond dit fietsje er maar. Tot afgelopen zaterdag. Emil kwam spelen en voor hem pakten we het loopfietsje. Dit keer wilde Tymen erop! En sindsdien is de belangstelling voor het gewone fietsje verdwenen. Vandaag speelde hij er de hele dag op, eindelijk!

En Ella,

Die speelt ook heerlijk. Zij heeft wat praten betreft een grote sprong gemaakt. Ze laat ons vaak lachen met haar wijze zinnen.

Ondertussen……..

Heeft Kamiel ook een Tripp Trapp! Het is nog even zoeken naar een goede opstelling voor zoveel tripp trapps! En zo hoort hij er helemaal bij. Eerst moesten Tymen en Ella om hem lachen als hij hun bestek pakte. Nu grijpen ze het ruw terug.

En staat de kleine man!

Hermen is niet zo’n schrijver. Ik zal maar een stukje schrijven over hoe het met hem gaat. Tijdens zijn behandelingen zei ik vaak ‘stabiel slecht’ als mensen me vroegen hoe het met Hermen ging. Nu kan ik zeggen dat het stabiel goed is. Op wat kleine restverschijnselen na. En dat is ook onwennig. Tot voor kort was Hermen doodziek en vocht hij voor z’n leven, nu is alles weer gewoon. Heel onwerkelijk allemaal. En we genieten er enorm van. Hermen werkt ook alweer aardig wat en gaat af en toe naar Hoorn. Hij kan ook hier werken, in het kantoortje dat Gerard, Nick en Marc hebben gemaakt. Dus, Hermen is bijna weer de oude.