Bubbel of in het engels, Bubble. Zo heet de shetlandpony die Nova gezeldschap gaat houden. Nova is het paard van Annemiek en Monique. Zij hebben hun paard verderop in de straat op stal staan. Een paar keer per week mag Nova dan bij ons in het weilandje staan. Helaas voor Nova, wij, nieuwe bewoners, hebben geen paard of pony zoals de vorige bewoners. Dus stond Nova alleen. En dat is niet leuk voor een kuddedier. En nu hebben Annemiek en Monique Bubbel gekregen en staat Nova niet meer alleen. Bubbel of Bubble mogen wij verzorgen. We gaan nu op zoek naar een tuig en een karretje. En misschien ook een zadeltje. Bubble is erg lief en vriendelijk. Als ik hem bij het hek roep komt hij er aandraven. Ik geef hem dan wat lekkers dus mogelijk is dat niet lief maar gewoon honger. Tymen en Ella zijn wonderwel niet bang voor Nova en Bubble, wel heel voorzichtig. Zie hier, Bubble wordt door ons geborsteld.

Het is moeilijk te zeggen wanneer Hermen weer “fit” of “de oude” is. Hermen voelt zich aardig goed. En dat hebben Hermen en ik gevierd met een weekendje Amsterdam. Zaterdag hebben we de kinderen bij de ouders van Hermen achtergelaten, iets wat ze prima vinden. Kamiel zou later naar Marieke gaan. En toen rustig naar Amsterdam waar we zonder files aankwamen. We hadden de geweldige luxe om in het huis van Bernd en Natalie te mogen logeren, midden in De Pijp en de auto kon in de garage. Om vervolgens met de fiets de stad in te gaan. Ik mis de stad niet maar er zijn een paar dingen die ik graag had mee willen nemen naar Alteveer. Sharon, de kapster bijvoorbeeld. Dus daar maar als eerste naar toe gegaan. Verder genieten we van terras en koopt Hermen mooie boeken. Later op de dag gaan we naar Hester en haar mannen. Daar eten we en daarna met Hester en Govert op de fiets naar Carré waar ‘Porgy en Bess’ wordt opgevoerd. Hebben we erg van genoten. En een goede nachtrust gehad! Heerlijk geslapen. Al met al een heerlijk weekend, heerlijk genoten van de stad met het prachtige weer.

In het zonovergoten Carré.

Nadat we de kinderen gingen halen zijn we nog gezellig blijven hangen in Zwolle. En vandaag waren Ellen, Marc en kids weer hier. Nog altijd genietend van het geweldige weer.

Koud!!!!

Wat ruist daar in het struikgewas….

En het mooiste van al, Hermen is thuis, en blijft nu thuis.

Tymen rende naar buiten en roept: “hee! een echte kikker!” Ella komt er achteraan en prikt met haar vingertje in de kikker. Mama komt er achteraan en begint zenuwachtig te giechelen, vooral niet aan de kinderen laten merken dat ik het een beetje griezelig beestje vind. Maar dat voelen ze aan, zie maar hoe ze vervolgens van een afstandje de kikker bekijken, toch wel spannend!

Het kan niet op, het blijft feest. Vandaag kwamen Marieke en Nick met de kinderen langs. Marieke had zelfs taart bij zich! En wat hebben de kinderen zich goed vermaakt! Ze hebben wat afgerend, gefietst en heerlijk met water gekliederd.

Net als het merendeel van Nederland hebben wij hier ook een heerlijk weekend achter de rug. Heerlijk, als compleet gezinnetje. Hermen blijft voorspoedig herstellen, eet langzaam aan steeds wat meer maar dat blijft nog erg zwaar. Hermen is graag met in het weilandje bezig maar heeft vandaag voor niet al te zwaar werk gekozen… Tymen heeft een fietsje gekregen en fietste er meteen mee weg (met zijwieltjes hoor). Ella heeft wat praten betreft een sprongetje gemaakt. Ze eet niet meer zo makkelijk maar zo’n potje als Kamiel, dat wil ze ook wel. Nou goed, haar eten ook in een potje, zelfde lepeltje als Kamiel en zie zo, ze eet alles op. Kamiel kruipt lekker rond. Met dit prachtige weer leven we de hele dag buiten, wat een genot.

Wat een feestdag. Dag van de arbeid. Dag dat Kamiel 8 maanden is geworden. Kamiel heeft ondertussen 2 voortandjes, kruipt wankel als een pasgeboren kalfje door de kamer, eet al lekker fruithapjes en groentehapjes naast de borstvoeding, overdag zo zoet, ‘s nachts een spook en de oorzaak dat ik nooit eens een paar uur goed kan doorslapen.

De dag dat Tymen officieel zindelijk is. Hij kan al heel lang op de wc plassen, poepen deed hij al een paar maanden niet meer in de luier. Af en toe probeerden we hem te trainen en dan was ik weer zo suf te vergeten hem regelmatig naar de wc te brengen. Maar hoera, als hij nu in een onderbroekje loopt geeft hij zelf aan  te moeten plassen. Gisteren de hele dag droog! ‘s Avonds, terwijl hij z’n pyama aankrijgt; “ik hoef geen luier voor de nacht, net als Sven.” Nou goed, dan pakken we ook door. En inderdaad, vannacht hem 1 keer op de wc laten plassen en vanmorgen kwam hij om zeven uur naar me toe, “ik moet plassen”. Dat zijn van die momenten dat ik geen moeite heb om uit m’n bed te springen. Hoera! Tymen is zindelijk!

En Hermen is thuis, hij pakt z’n hobby weer op, wat een feestdag! Zie ook: http://digiphotos.org/album279

Het was alsof het afgesproken werd, regelmatig hebben we prachtige bloemen ontvangen. Was de ene bos uitgebloeid dan kwam er weer een nieuwe bos en zo wisselde zich dit af. Zo hebben hier de afgelopen drie maanden onafgebroken mooie bloemen op tafel gestaan. Iedereen heel erg bedankt! Afgelopen dinsdag werden we wederom verrast met een prachtige bos bloemen echter, we weten niet van wie. De bloemist die ze bezorgde kon het ook niet vertellen, ze had alleen een faxnummer. Dus via dit weblog een oproep, van wie hebben we deze bloemen mogen ontvangen?

Afgelopen weekend in Alteveer geweest, thuis. Erg genoten, en ik kan al veel meer aan dan eerder, de kinderen vinden het ook heerlijk als ik er ben, en we genieten er echt van, zeker met zulk lekker weer. Ik heb er ook overnacht, maar dat was nog wel zwaar voor me, de nachten zijn nog erg onrustig en ik heb blijkbaar mijn nachtrust nog erg nodig, ‘s ochtends was ik een stuk minder fit dan normaal. Maar verder ging het heerlijk, het was heerlijk om gewoon bij mijn gezin te zijn

Vandaag, maandag, naar de arts in Groningen geweest, en daar bleken mijn leukocyten goed gestegen naar 2.8, dus de arts was tevreden en wil me pas over twee maanden weer zien, voor controle. En dan maar hopen dat de kanker niet terugkomt, hè? Daarna de kinderen opgehaald van de crèche, heel gezellig!

Nu de tuin volop aan het uitgroeien is wordt er flink gesnoeid. Tymen en Ella vinden het leuk en helpen goed mee. Maar zelf knippen met die grote scharen, nee, dat mag niet, alleen de gedachte al, daar wordt hun mam heel zenuwachtig van.

Als ouder heb je van die momenten dat je weet dat je kinderen kattekwaad uithalen. Vanmorgen was ik Kamiel in de keuken aan het verzorgen. Tymen en Ella waren me te stil. Ik hoorde ze ook te lang niet. Ook was er geen gekibbel of geruzie, nou, dan weet ik het wel. Stoute dingen doen ze heeeeel gebroedelijk. En inderdaad, zie hier wat ze met hun kinderschaartjes aanrichtte. Ook snoeien…..

Ondanks dat de auto Hermen liet staan is Hermen dit weekend toch thuis. Omdat zijn ouders hem nooit laten staan: Ria bracht Hermen. Heerlijk dat Hermen zich al zo veel beter voelt. We zorgen weer samen voor de kinderen, heerlijk.

Kamiel is momenteel wat eenkennig maar met papa is hij, ondanks zijn afwezigheid, nog heel vertrouwd. Ella vindt het heerlijk om papa uit te dagen en ze geniet van zijn aandacht. Tymen herhaalt het nog eens goed als Hermen hem naar bed brengt; “papa blijft vannacht slapen, papa blijft morgen de heeeele dag”. Ook als ik hem nog een kus kom geven herhaalt hij het nog eens en ik zie z’n blijdschap in z’n ogen. Dankbaarheid, dat is wat ik voel. Heerlijk en zo vertrouwd dat hij er weer is. Het eten gaat Hermen aardig af, het blijft wel hard werken. Hopelijk slaapt Hermen hier goed. Ik namelijk niet, vannacht maar goed 4 uur normaal geslapen. Kamiel is weer verkouden en heeft flink liggen spoken.

Wat een geweldige dag hebben we achter de rug! Wat een heerlijk weer. Om 10:15 waren we allemaal in de kleren, het fruit was op en hup naar buiten. Rond 17:00 gingen we pas weer naar binnen. Alleen Ella heeft haar middagdutje binnen gedaan. De tuin loopt nu mooi uit en we worden verrast door wat er allemaal in staat. Voor de liefhebber: http://digiphotos.org/album248. Tymen en Ella vermaken zich heerlijk, Kamiel slaapt buiten extra lang. We eten buiten en ‘grote’ opa komt ook langs. Dat betekent dat er weer klusjes geklaard gaan worden! Dit keer krijg ik buiten een waslijn. Mooi, meteen de was ophangen, die is zo droog. En hoera, daar is papa!! Hermen gaat met grote sprongen vooruit. Zo kan hij alweer (hees) praten. De wonden in mond en keel genezen heel voorspoedig. Ook eet Hermen steeds meer en worden de maagkrampen minder. Maar bovenal, Hermen is weer mentaal de oude, opgewekt en vrolijk. Gerard en ik kunnen er maar niet overuit, vorige week was Hermen nog zo ontzettend beroerd en moet je hem nu zien! Gaat hij grasmaaien! Dat lijkt al heel wat. Maar even later komt Hermen wel wat moe in de keuken zitten. Maar het is heerlijk dat Hermen met ons mee eet. Helaas, de pasta veroorzaakt hevige pijn. Even een kleine tegenslag. Hermen blijft er ook bij als de kiinderen naar bed gaan. Tymen vraagt voorzichtig aan Hermen of hij blijft slapen. Maar we doen rustig aan, Hermen gaat wel terug naar Zwolle. Maar het zal niet lang meer duren…. Een fotoverslag vind je op: http://digiphotos.org/album249

Hermen’s ontbijt

klik op de foto voor een vergroting

Hermen’s kantoor

Hermen’s rust

Dit lijken gewone pannen op mijn fornuis. Maar het zijn niet mijn pannen. Ze zijn van mijn moeder en buuv Ria. Voor mij symboliseren ze de warme zorg voor ons gezinnetje. Deze week is er 3 keer voor ons gekookt, eigenlijk had de tupperwaredoos van Ellen er nog naast moeten staan.

Het gaat heel langzaam iets beter met me. De leukocyten doen hun werk, langzamerhand. De wondjes in de mond genezen, zijn nog erg gevoelig, maar ze veranderen (verdoof nog wel de hele dag de wondjes met Lidocaïne). Ik probeer wat meer korte wandelingen te maken en verder gaat het eten ietsje beter, eergister was het echt een dieptepunt, ik kon zelfs geen water in mijn maag verdragen zonder zware krampen; gister en vandaag werd dat gelukkig iets minder, en kon ik weer drie pakjes forticare (astronautenvoeding) naar binnen krijgen, en ook nog het eitje, dat mijn lieve moeder elke ochtend voor me klaar zet. Het is heel teleurstellend, voor mij, maar ook voor mijn moeder, want elke avond probeert ze wat lekkers te maken voor me, pasta met roomsaus o.i.d., en dan eet ik twee hapjes, om daarna met krampen van tafel te gaan. Gelukkig lijkt het nu wat beter te gaan, en gauw hoop ik weer eens een maaltijd echt mee te kunnen eten. Is ook beter voor mijn vader, want nu moet hij steeds alles opeten…

De kanker is ‘genezen’ maar Hermen is nog lang niet beter. Het blijft tobben. De zweren in de mond genezen nu langzaam en Hermen heeft ook medicijnen die deze wondjes verdoven zodat hij gewoon kan eten. Maar sinds een week heeft Hermen hele nare maagkrampen en is Hermen daardoor weer niet in staat om te eten. Hermen leeft van astronautenvoeding en alleen dat al is een enorme beproeving. Allerlei medicijnen hebben helaas nog geen positief effect. De zwaardere pijnstilling die hij nu krijgt helpt mogelijk wel tegen de rugpijn, dat gaat wat beter. Gelukkig want daardoor slaapt Hermen ook al niet te best. Ondanks alle ellende is Hermen er van overtuigd dat het nu snel beter zal gaan.

Zo zien we Hermen veel zitten. Maaaaar…..hij krijgt wel weer haar!

Eigenlijk wil Hermen zelf schrijven maar hij heeft te veel pijn in zijn maag. Dus zal ik schrijven. “Maar wel positief!!!” draagt Hermen me op en kijkt me boos aan. Als ik hem verward aankijk zegt hij nog eens boos “ik ben blij!”  “Maar zo kijk je niet” antwoord ik. Maar dat komt door die nare maagpijn waar Hermen last van heeft. Dan volgt er even een discussie over of het gesprek met Dr. Daenen. Gerard (die was ook mee) en Hermen vonden het een gesprek met goed nieuws. De leuco’s zijn stijgende, 1,2 en de beenmergpunktie laat geen afwijking zien, ook geen kanker meer. Zelf ervaar ik het gesprek als geruststellend maar niet goed of slecht. Onderzoek in Groningen levert geen nieuwe inzichten en Dr. Daenen sluit zich daarmee aan aan het behandelplan van Dr. de Korte. Verder zal Hermen geen 6e kuur krijgen. Nu geven is onverantwoord gezien Hermens conditie en later heeft geen zin meer. Welke consequenties dit heeft is niet goed te zeggen omdat het moment dat Hermen schoon was niet precies is te bepalen. Was dat na de 3e, 4e of 5e kuur? Er is een redelijke kans dat Hermen voldoende kuren heeft gehad. Dr. Daenen legt ook uit dat de laatste kuur zo enorm hard het lichaam heeft aangevallen, dat ook de tumor een enorme opdonder zal hebben gehad.

Ondertussen zitten Tymen en Ella bij Opa en Beppe in Norg. Ik ben met Kamiel bij Hermen. Helaas, Kamieltje is ziek, heeft hoge koorts.

Zaterdag, het leek mooi weer maar de wind was erg koud. Helaas want Hermen kwam even thuis. Jammer genoeg niet aan de picknicktafel maar aan de keukentafel gezeten. Hermen is nog erg moe, heeft nare zweren in zijn mond en eten, drinken gaat nog steeds slecht. Verder loopt hij de hele dag met een warme kruik om z’n rug, tegen de pijn die een band tussen de ribben veroorzaakt.

Maar wel even thuis, heerlijk. Zie hier, 3 generaties, 1 gezicht.

21 December 2007, Hermen krijgt te horen dat hij Non-hodgkin heeft. Later die dag zei hij, “vandaag begint de winter, als de lente begint dan ben ik weer beter”. Het is lente en vandaag genoten we van lenteweer, helaas zonder Hermen. Die klote complicatie.

Kamiel voelt voor het eerst aan het gras.

Ondanks alles toch genieten.

Vandaag onze hulp en fotograaf.

Vandaag naar Dr. de Korte. En hij bevestigde wat Hermen al voelde, het is nog steeds niet beter. Vorige week waren de leuco’s 1,2, nu 0,8. Dr. de Korte heeft hier geen verklaring voor. Er is een mogelijkheid dat dit een bijwerking is van de Rituximab. Maar Hermen wordt nu doorverwezen naar Groningen, daar kan men meer onderzoek doen dan in Meppel. Op aandringen van Gerard en mij kan Hermen vandaag op de eerste hulp aldaar gezien worden. Hermen is daar nog eens goed onderzocht en wederom is zijn bloed onderzocht, nu waren de leuco’s zelfs maar 0,6. Hermen hoeft niet opgenomen te worden en zal opgeroepen worden voor een beenmergpunktie. Dat onderzoek zal hopelijk uitsluitsel geven over wat er met Hermen aan de hand is. We kunnen niks anders doen dan afwachten. Wel moeten we nu super voorzichtig zijn om te voorkomen dat Hermen een infectie oploopt. Een suggestie voor diegene die hem willen opzoeken, chat via skype, dat is volkomen veilig. De skypenaam op Hermen’s laptop is ‘marliesenhermen’, of zoek op ‘marlies, hermen, laptop’.

Vandaag hebben we afscheid genomen van Aline. Zij was afgelopen week over uit Bonaire en heeft mij de afgelopen week bijgestaan. Dat ze er niet meer is zal dan ook wel even wennen zijn. Ik ben altijd al een voorstander geweest om meer in groepen samen te leven, in een moderne commune, 3 generatiegezin of iets dergelijks. Zodoende kunnen huishouden en zorg gezamelijk gedragen worden, lijkt me ideaal. Maar ik mag niet klagen, we wonen dan wel gewoon, zussen (zelfs uit Bonaire), schoonzussen, ouders, vrienden, buren, iedereen helpt ons. En Aline, die zullen we niet hoeven te missen. We hebben haar een webcam meegegeven. Kan ook zij vanaf de keukentafel skypend aanwezig zijn en wij bij haar.

Laatst dacht ik nog, dat m’n lichaam het nog zo goed doet. Ik had een beetje last van de rug. Maar vrijdagochtend in de spits ging het mis. Ik greep Tymen en het schoot in m’n rug. Moet ik ook maar niet zo gehaast doen. Het leek even alleen lastig maar toen ik auto wilde gaan rijden bleek dit toch echt niet te kunnen. Gelukkig was zuslief aanwezig en zijn de kinderen gewoon op de crèche gekomen. Meteen door naar de dokter en het bleek onschuldig, een verkrampte spier. Advies, gewoon bewegen evt. met paracetamol. Ik wilde al naar de fysio maar dat hoefde nog niet. Van Hermen moest ik er meteen een warme kruik tegenaan leggen. Schoonmoeder wreef de rug in met midalgan, even slapen en inderdaad, het was een stuk beter. En geen gekke bewegingen meer maken. Maar nu voel ik ook hoe vaak ik dat wel doe, Kamiel en Ella uit hun ledikant tillen, Kamiel in en uit de box, Kamiel met wippertje vanaf de grond oppakken, terwijl ik op een stoel zit een onmogelijke draai maken om iets van de grond te pakken, de kinderen hun jas en schoenen aandoen en ga zo maar door.

Helaas, Hermen herstelt niet zo snel. Nog steeds zoveel pijn bij het eten. Nog zo moe. Vandaag was ik met de kinderen naar hem toe. De kinderen genoten maar Hermen kon het maar moeilijk aan. We hebben hem nog wel even naar buiten gekregen, lekker in het zonnetje.

Zijn ouders, zussen en ik staan er machteloos bij te kijken en doen allerlei alternatieve suggesties. Maar daar gelooft Hermen niet in. Die bekijkt een produkt meteen op verenigingtegenkwakzalverij.nl. Maar we hebben hem nu wel 3 x daags aan een speciale honing a 60 euro per potje. Hoewel Hermen nog wel een vloek ontviel toen hij ook nog de maat van het potje zag, neemt hij het nu wel braaf in als zijn moeder hem het brengt.

Vandaag gingen Hermen en ik naar de specialist om uitslagen en verder beleid te horen. Helaas, Hermen is nog steeds niet opgeknapt. Zoals Dr. de Korte zei, ‘we hebben een heel serieus probleem.’ Ten eerste, alle kweken, uit keel, urine, bloed blijken schoon te zijn. Er is ook naar een virusinfectie gezocht maar ook die zijn negatief. Maar Hermen maakt wel degelijk weer een infectie door, maar net als een paar weken geleden toen Hermen met bijna 40 graden koorts werd opgenomen, het in onduidelijk wat de infectie is. Ten tweede, de leukocyten zijn gedaald (!!) naar 1,2 (vorige week 2,5). Dit was een enorme schok voor ons. Dat het niet veel zou zijn gestegen hadden we wel verwacht, alle leuco’s gaan naar de infectie. Maar dat het kon dalen, daar hadden we niet aan gedacht, en zeker niet zoveel. Ten derde, de zweren in mond en keel blijven onveranderd heftig, hier treed echt 0,0 verbetering in op. Hermen zit in een vicieuze cirkel, door te weinig leuco’s is Hermen super vatbaar voor infecties, hij loopt infecties op, de te weinige leuco’s die er nog zijn gaan naar die infectie, door het niet stijgen van de leuco’s loopt Hermen nieuwe infecties op. Zijn leuco’s moeten omhoog maar de infecties belemmeren dat. Een 6e kuur is in deze situatie dan ook uitgesloten. Ondertussen zij we 6 weken na de laatste kuur. We maken ons dan ook grote zorgen. We weten ook niet hoe deze situatie te doorbreken.

Maandag hebben we weer een afspraak. Ondertussen zal de specialist met Dr. Daenen uit Groningen overleggen.

Als mensen mij vragen of ik hier in Alteveer kan wennen, want het is zo anders dan de grote stad Amsterdam, dan antwoord ik meestal dat ik het wel vind meevallen. Mijn leven is niet echt veranderd, de kinderen beheersen mijn leven, zij moeten eten, spelen, slapen, schone luiers krijgen, getroost en vertroeteld worden en dat is niet anders dan in Amsterdam. Het grote verschil hier is dat ik alles met de auto doe en nooit meer fiets, dat was in Amsterdam andersom en dat vind ik wel jammer. Maar verder heb ik het gewoon hartstikke druk met kinderen, werk en zodra het kan naar Hermen te gaan. En we redden het aardig goed. Maar 1 ding lukt me niet meer, mijn agenda bijhouden. Zo gebeurde het dat ik een stagebezoek plan terwijl ik ook met Kamiel naar het consultatiebureau moet. Vandaag was ik eindelijk bij de betreffende leerling op bezoek na 2 keer een afspraak te hebben afgezegd. Of een collega attendeert me op een cursus van de volgende dag. Verstrooid reageer ik met “morgen al?” Collega: “ja, morgen is het 11 maart”. Ik: “OH! Maar ik dacht dat het nog februari was…….” Zo hol ik achter de tijd aan. Vanmiddag weer een afspraak bij de huisarts vergeten.

Eind november 2007 fietsten Hermen en ik met de kinderen naar het naast gelegen dorp. Daar bezochten we een bedrijfje dat trappen maakt. En we wilden een nieuwe trap. Het bedrijf heeft veel indruk gemaakt op Tymen, de grote machines, de herrie, de hond. Sindsdien heeft hij het vaak over de “trappenboer”. Ook een paar dagen geleden nog en toen kon ik hem vertellen dat wanneer hij de volgende keer naar de crèche zou gaan, wij een nieuwe trap zouden krijgen. Vandaag bracht ik Tymen naar de creche. Ik klets nog wat en zegt Tymen plots: “mam, en vandaag komt de nieuwe trap he”. Shit! Vergeten! En weer moet ik acuut wat regelen (viel vandaag wel mee hoor). Ik geloof dat ik Tymen mijn agenda maar geef…..

Maar vandaag dus een prachtige trap gekregen!

Vanochtend kreeg ik naar het eten van een eitje, en een kop thee, het ineens erg koud, en begon onbeheerst te rillen. Meteen in bed gaan liggen en koorts opnemen. Ik had koorts (38.3), en het rillen hield in bed wel snel op. Omdat dit toch een indicatie is, heeft mijn vader de huisartsenpost gebeld, en de arts die terugbelde vond het toch nodig dat ik naar de EHBO in Meppel ging. Ik wilde er eigenlijk niet heen, vooral niet om opgenomen te worden, het ging juist wat beter met eten, en ik had al weer nachtmerries van dat ziekenhuiseten. Op de EHBO weer allles opgemeten, en geen koorts, goede bloeddruk, leukocyten helaas nog niet erg hoog (2.5), ik voelde me ook goed. Gelukkig had toevallig Dr. de Korte (mijn behandelend arts) weekenddienst, dus dat scheelde in de voorkennis. Hij wilde me weer opnemen voor een paar dagen, maar ik liet hem meteen weten dat ik erg graag naar huis wilde. En gelukkig luisterde hij er wel naar, maar had nog wel wat voorwaarden, eerst een longfoto, en die moest schoon blijken, mijn urine moest ook goed zijn, en de ontstekingswaarden mochten niet heel erg hoog zijn in mijn bloed. Na nog een uurtje wachten kwam het verlossende woord, ik kreeg groen licht, en mocht gelukkig naar huis. Moet wel oppassen, en meteen bellen als het niet goed gaat.

Vandaag heb ik de gastroscopie gehad. Geen pretje, op je zij liggen, een bitje tussen je tanden en een slang naar binnen, even doorslikken, en daarna tellen ze de centimeters af (hoe diep de slang zit). Ze hadden wel even mijn slikorgaan verdoofd, omdat het sowieso erg pijnlijk was. het slikken was ook het probleem niet, mar daarna kreeg ik erge last van kokhalsneigingen en hoesten, wat het allemaal niet makkelijker maakte. Maar goed, er waren twee assistenten bij, waarvan er eentje bezig was mij continu te begeleiden en gerust te stellen (“rustig ademen”). Verder heb ik een beetje mee kunnen kijken op de monitor, en ik ben dus wel een van de weinigen die zijn eigen maag van binnen heeft gezien. Er bleek bovenin de slokdarm wel degelijk een infectie te zitten, en er zijn biopten genomen (hapjes) om te kijken wat het voor infectie is. Verder was de maag schoon, gelukkig. Als het een virusinfectie blijkt te zijn, kan dat ook verklaren waarom de leukocyten zo langzaam omhoog komen, maar dan is er geloof ik ook niet zoveel aan te doen. Enfin, Aanstaande woensdag krijgen we de uitslag, dan zien we wel weer verder. Ondertussen maar weer aansterken, en zo goed mogelijk proberen te eten.

Voor de liefhebber, de digitale fotoalbums van de kinderen zijn weer bijgewerkt t/m februari (zie de links aan de rechterkant op deze pagina). Digitaal foto’s maken vinden we erg leuk en met name Hermen kan prachtige foto’s maken. ‘t Is alleen een hele discipline om de foto’s steeds weer netjes op de computer te bewaren. En dan ook nog voor goed back-up’s te zorgen. Hoewel het hele digitale gebeuren hier Hermens taak is, heeft hij mij meteen geleerd hoe ik de foto’s moet opbergen. Dus daar ben ik regelmatig een paar avondjes zoet mee. Het lukt me dan ook nog wel om de digitale fotoalbums van de kinderen bij te houden maar dan houdt het wel op. Foto’s worden niet meer afgedrukt en zodoende blijven de mooie fotoboeken leeg onder de trap liggen. Ook hebben we het voornemen om mooie foto’s in te lijsten, helaas, dat en meer dingen gebeuren niet meer. Gevolg van de digitale revolutie? Maar de digitale fotoalbums zijn dus weer actueel, voor de liefhebber.

Goed nieuws, de PET-scan is schoon!!!! Wat een opluchting. De behandeling is goed aangeslagen. Wat minder goed is, is dat Hermen maar niet herstelt van de 5e kuur. Hij heeft nog altijd veel last van slokdarm en maag. Nu moet er echt in gekeken worden, vrijdag volgt er een gastroscopie. Hermen vindt het best, als hij maar eens van die nare pijn af is. Ook zijn leukocyten blijven achter, de waarde was vandaag slechts 2,3 (vorige week 2,4). Zijn conditie laat dus nog geen chemokuur toe. Maar te lang wachten is ook geen optie, de 6e kuur moet nu toch spoedig volgen.

Om het goede nieuws te vieren hebben Hermen en ik een late lunch in ‘Teatime’ (Zuidwolde) genomen, het eten van scones ging Hermen goed af. Helaas, daarna was Hermen ook uitgeput en is daarna vrij snel met zijn ouders weer naar Zwolle gegaan. Gisteravond was Hermen thuis gekomen om weer eens thuis te slapen. Heel gezellig, wat missen we dat toch. Helaas, ondanks een flinke dosis slaappillen heeft Hermen slecht geslapen, door de kinderen. Ik heb ook het gevoel dat ik meer met Kamiel bezig ben geweest dan rustig heb geslapen. Om 5:45 stond Tymen ook alweer naast ons bed, tja…..

Beter is het als hij in Zwolle is en goed rust en slaapt en we hopen dat hij dan spoedig zal herstellen om weer gewoon thuis te zijn waar we zo naar verlangen.

De weersvoorspelling was nogal heftig voor dit weekend. 1e Paasdag viel heel erg mee. Gelukkig maar, pap vierde zijn 70e verjaardag en alle kleinkinderen hebben lekker in het zonnetje paaseitjes kunnen rapen. Hermen en Tymen werden door Gerard gebracht. Hermen hield het verrassend genoeg goed vol en is er bijna de hele dag bij geweest. Hermen ziet er ook weer wat beter uit, niet meer zo geel/wit. Wel heeft Hermen nog veel last met eten. Maar samen hebben we een gezellige dag. De sneeuw kwam pas toen we weer naar huis gingen maar al met al niet veel.

Echter, vandaag begonnen we met een prachtig witgesneeuwde dag. Eindelijk, 24 maart en eindelijk is de wereld wit. Ik doe reuze mijn best om de kinderen snel in de kleren te krijgen om vervolgens met ze naar buiten te gaan. Om 10:00 is het zover. Helaas, het is hartstikke dooi en de witte wereld is alweer grotendeels verdwenen. Tymen speelt er niet minder om. Ella hangt aan m’n rokken, zij vindt de sneeuw niet leuk en koud bovendien. Even later laad ik de kinderen in de auto om Monique van het station te halen, zij komt een dagje helpen. Na de lunch komt ook Hermen langs, hij heeft zelf gereden! Hij heeft ook echt even de tijd om met de kinderen te zitten, ze snakken naar wat aandacht van hem! Hermen knapt beetje bij beetje weer wat op. We zijn heel benieuwd of dat ook in z’n bloed zichtbaar is. Tymen speelt ook ‘s middags buiten, in z’n eentje en krijgt nog even een sneeuwbui over zich heen.

Als de kinderen op bed liggen breng ik Monique weer naar het station. De babyfoon breng ik even naar de buren. Het is 8 minuten rijden naar het station. Eenmaal daar gaat de telefoon, een van de kinderen is wakker. Als een speer weer naar huis, nu in 6 minuten. Maar buuv Reina heeft Kamiel getroost, niks aan de hand. En meteen een gelegenheid om even gezellig te kletsen.

Zo verliep pasen 2008. Het gaat wat beter met Hermen. We zijn fijn samen geweest. Maar het gemis wanneer hij er niet is blijft groot.

Vandaag waren we als gezinnetje compleet bij opa en oma. Tymen wil al een tijdje naar opa en oma en papa natuurlijk. Tymen zegt dat hij ook ziek is en daarom ook naar opa en oma moet. Tymen en Ella zijn eerst bij Ellen door een huiskapster geknipt. En nu we samen zijn maken we even van de gelegenheid gebruik om opa en oma te laten oppassen, Hermen en ik kunnen samen een dutje doen.

Verder komen Bernd en Natalie even langs. Zij nemen hun 2 maanden oude Tewis mee zodat Hermen en ik hem kunnen bewonderen, we hadden hem nl nog niet gezien. Kamiel en Tewis werden natuurlijk even goed vergeleken. Vijf maanden verschil is nu nog erg veel. Maar wat een heerlijke mannetjes he!

Er komt nog meer bezoek, ook Nico komt even langs en even later Karin en Paul ook. Het is even heel druk maar Hermen geniet ervan. Morgen hoor ik wel of het hem erg vermoeid heeft. Zelf piep ik er even tussenuit voor een boodschap en neem Ella mee. Het is leuk om haar eens alleen bij me te hebben. Normaal is zij wat stil onder het verbale geweld van Tymen. Alleen achter in de auto kletst ze plots wat af. Ik hoor haar voor het eerst een “rollenspelletje” met knuffel Dikkie Dik spelen. Verder eten we weer eens als gezinnetje samen, Tymen en Ella genieten van alle aandacht. Daarna gaan we naar huis maar Tymen is nog ‘ziek’, hij mag nog blijven. Heel gezellig voor papa.

Om ons huisje in Alteveer wonen tal van vogeltjes, mussen, meesjes, vinken, groenlingen, een roodborstje, zanglijster, boomklevers (of zijn het nu boomkruipers) en een winterkoninkje om maar een paar te noemen. Soms loopt er een fazant door ons weiland. En in de hazelaar zit een grote bonte specht of zoals Tymen riep: “kijk mam! Een tikvogel!” Vanuit zijn stoel aan tafel heeft Tymen uitzicht op de hazelaar en het is dagelijks dat hij ons meldt dat de specht er weer is. “Jij vindt de specht leuk he!”, zei hij laatst toen ik weer het fototoestel greep op weer eens te proberen de specht mooi op een foto te krijgen. En ik kan het niet ontkennen. Nu moet je je voorstellen dat onze tafel kops op het raam met uitzicht op de hazelaar staat. Tymen zit altijd aan het hoofd van de tafel en heeft zodoende dus het uitzicht op die hazelaar. Aan het andere eind van de tafel staat het computerscherm gericht op Tymen. De achterkant van het beeldscherm kijkt dus alsware naar buiten. Hermen keek weer eens mee via de webcam. Plots ziet Tymen de specht weer en roept; “kijk papa, achter je, de specht! Kijk nou, achter je, kijk nou!!!” Hermen heeft zich maar even omgedraaid en naar de muur achter hem geknikt. Sommige dingen wil ik niet uitleggen.