Afgelopen donderdag, de kinderen werden al vroeg ondergebracht bij buuv Reina. Hermen en ik gingen naar Groningen voor nogal wat afspraken, twee bestralingen, gesprek met de radioloog en naar een instrumentenmaker, voor de steunkous. Het gaat aardig goed met de trombose, Hermen loopt alweer normaal. Zeker toen hij de kous aankreeg, dat nam het beetje pijn wat er nog was, bij zitten of staan, weg. Tussendoor lekker geluncht in de stad en even op bezoek bij Jessica die vanuit Griekenland weer in Groningen is neergestreken.

Hermen had vandaag 2 keer een bestraling omdat hij op een dinsdag met de 20 bestralingen begonnen is. Dat betekend dat de laatste op een maandag zou vallen. Maar dat is niet zinvol, 2 dagen niet bestralen en dan nog een keer. Vandaar dat er vandaag 2 bestralingen waren.

Vrijdag was de laatste bestraling. En dit weekend hebben Gerard en Ria ons voor een rustig weekendje “weg gestuurd”. Ik wist nog wel iets waar ik met Hermen graag eens heen wilde. Zaterdag de kinderen naar hen te logeren gebracht. Vervolgens zijn we naar Ulrum, boven in Groningen, gereden. Daar hadden we een leuke B&B overnachting gevonden. ‘s Avond zijn we gaan eten in “het Schathoes” in Leens. Mooie locatie, bij een prachtige Borg. We hebben er zo van genoten, echt heerlijk gegeten. Ondanks de kleine porties was de laatste gang te veel voor Hermen. Hermen stort in, zoals wel vaker na het eten gebeurd. Dan moet Hermen echt even bijkomen. Maar Hermen is sowieso niet zo lekker. Hij lijkt een lage bloeddruk te hebben. Verder hoest hij sinds weken in toenemende mate. Zeker na de dubbele bestraling van afgelopen donderdag hoest Hermen verschrikkelijk, tot hij er duizelig van is. Heel jammer. Op zich voelt Hermen zich wel redelijk. Maar die hoest is zo uitputtend. Moet je je voorstellen dat je iedere ademhaling heel bewust en voorzichtig maakt, om de prikkeling in de luchtwegen proberen te voorkomen. We gingen dan ook na het eten meteen na het eten naar bed. Vervolgens goed en lang geslapen. En toch, Hermen werd wakker en voelde zich nog doodmoe.  De rest van de dag dan ook lekker niks gedaan. Nou ja, wel lekker gelezen.

De behandeling is nu dus afgerond. Nu moet de tumor gedood zijn. Hermen moet op krachten komen, revalideren, rusten. Volgende week hoeft Hermen niet naar Groningen! Maar het zal niet lang duren. Hermen heeft nu drie specialisten, de hematoloog, de radioloog en de stollingsarts voor zijn trombose. En bij alle drie moet hij op controle.

Vandaag vierde Tymen zijn zesde verjaardag in de klas. En hij wist wat hij wilde trakteren, koek met een gezichtje. Nou, gelukkig, die hebben Hermen en ik al vaker gemaakt, we gaan dus niet moeilijk doen.

Afgelopen maandag, daar gingen ze weer, Tymen en Ella gingen weer naar school. Ella weer in de kring van groep 1 en Tymen in groep 3, achter een echt tafeltje, met laadjes waar dan weer leuke dingetjes in zitten. Erg leuk om ze zo te brengen. Echter, toen ik ze ging halen volgde een minder leuk bericht, de luizenmoeders hadden bij beiden luizen gevonden. Luizen? Ik dacht dat die in dit deel van Nederland niet voorkwamen!? En dat die niet van vieze haren hielden! En mijn kinderen hebben geen schone haren! Ella had wel eens geklaagd over jeuk en toen heb ik wel eens gekeken maar niks gevonden. Nu weet ik hoe ik moet zoeken. Op Internet heb ik alles over die kleine beestjes gelezen. De bedden meteen afgehaald. ‘s Avonds de haren van de kinderen  twee keer gewassen, alle drie, Kamiel zal ze ook wel hebben. En ik trouwens ook. De hele dag was ik er druk mee. En de alle dagen erna. Alle drie napluizen a 45 minuten per dag. Gelukkig helpt Anne Martien als ze er is mee. De kinderen laten zich trouwens goed kammen, ze vinden het wel lekker, dat gefriemel.

Vandaar dat het even stil was op het weblog, ik was druk aan het kammen…..

Vandaag weer samen naar het ziekenhuis. Eerst een nieuwe echo en die liet inderdaad een trombose in het linkerbeen zien. We werden weer naar de eerste hulp verwezen en daar werden we heel snel te woord gestaan door een stollingsarts. We kregen uitgebreide informatie. En Hermen kon nog net op tijd bij de bestraling zijn. Ondertussen haalde ik bij de apotheek de spuitjes. Zo, dat ging snel. Nu weten we dat er een relatie is tussen kanker en trombose, als kankerpatiënt heb je een verhoogd risico op trombose.  Op zich zijn we wel opgelucht, we weten nu waar de pijn vandaan komt en de behandeling is eenvoudig, een keer per dag heparine spuiten en een steunkous dragen.  Morgen kan de verjaardag van Tymen en Kamiel gewoon doorgaan!

‘t Was een heerlijk weekend. Zaterdag hadden we dan toch eindelijk een echte warme dag en konden de kinderen weer lekker met water in de tuin spelen. Verder hoefde er niks. Hermen en ik hebben zowaar allebei de zaterdagkrant kunnen lezen. Hermen is wel moe maar ligt lekker in de tuin en dut af en toe weg.  Gerard en Ria komen even langs, ze gaan fietsen met Hans en Klaas. Terwijl de kinderen lekker spelen doen wij helemaal niks en willen ook helemaal niks.

Vandaag, zondag, naar de dierentuin in Emmen geweest, Hermen wilde het wel proberen. Het ging ook goed, we wandelen wat maar Hermen kan ook erg veel zitten, overal zijn zitjes. We eten wat bij een kleine voorstelling in een klein theaterzaaltje. Kamiel vertrouwt het niet en zit, zodra 3 acteurs beginnen te spelen en te zingen, met zijn handen voor zijn oren en blijft zo zitten.

De jassen, regenjasjes en paraplu’s zijn ondertussen opgeborgen, de voorspelde regen blijft uit, het is prachtig weer. Tijd voor een ijsje. Ella vangt een nieuw woord op en vraagt ons; ‘wat is genieten?’  Dit schatje, dit is genieten…….

De kinderen horen het meteen. Daar is Peter!!! Peter wordt altijd vol enthousiasme binnen gehaald. Peter heeft een auto met een echte zwaailamp. Maar meestal komt Peter op de oude trekker om bv. de paardebak te egaliseren. (Peter is getrouwd met Monique, een van de 2 meiden die hun paard bij ons hebben staan). Ik wilde de kinderen op tijd naar bed brengen maar toen hoorde ik het al, “Peter!!!! Peter!!!!!! roepen ze en rennen naar de trekker. De trekker wordt ook bestudeerd, ik hoor Peter uitleggen wat de uitlaat is. En de lol is dat Tymen en Ella even op de trekker mee mogen rijden. Kleine gebeurtenissen, groot plezier, mooie plaatjes:

Kamiel kijkt liever, de trekker maakt te veel herrie, daar wil hij niet opzitten

Strakst mag ik!!!!!!!

En nu naar bed!

Hermen is alweer in de tweede week van de bestraling. De taxi brengt hem snel op en neer naar het ziekenhuis. Als er een gesprek met de arts is, dan gaan we met z’n tweetjes. Van chemo weet iedereen de bijverschijnselen. Bij Bestraling is dat wat minder duidelijk. Hermen voelt wel van alles in zijn borstkas.  Maar zijn vermoeidheid staat nu erg op de voorgrond, Hermen is erg, erg moe, eigenlijk niet tot iets van lichamelijke inspanning in staat.

Hermen en  ik waren een weekendje naar Amsterdam, in het huis van Bernd. Beetje voor de katten zorgen maar vooral lekker lui zijn. En genieten van lekker eten. De kinderen logeerden bij opa en oma en Tymen bij Thom en Anna. Tja, de kinderen praten nu eenmaal niet over de ooms en tantes, hun familie wordt aangeduid met de namen van hun neefjes en nichtjes. Vandaag  weer thuis. Morgen start de bestraling. En vanavond weer zoals het hoort, voor de kinderen naar bed gaan, samen met pap een filmpje kijken. De eerste snor/baard na de chemo is er trouwens alweer vanaf geschoren (de foto is van vorige week).

Afgelopen donderdag dus een afspraak bij de radioloog. Daar hoorden we dat Hermen vanaf 3 augustus, vier weken lang, iedere werkdag bestraald zal worden. Vervolgens wordt er een ct-scan  gemaakt, een zogenaamde bepalingsscan, om de bestalingslocatie te bepalen. Na nog een gesprek met een verpleegkundige eindelijk wat eten want Hermen moest weer eens nuchter blijven voor de ct-scan. Wat moet ik nog zeggen.  Hermen moet het weer ondergaan.

Hermen en ik zaten in dubio of we nog op vakantie zouden gaan of niet. Met Klazien mee naar Tsjechië?  Zou daar tijd voor zijn? Vervolgens vroeg Mascha of we niet een weekje in het vakantiehuisje van haar zuslief in Noordwijk aan Zee wilde. Dat kwam mooi uit, konden we voor de afspraak met de radioloog, 22 juli, nog een weekje weg, lekker naar zee. Voor de kinderen ook geweldig. Dus, donderdag 15 juli t/m woensdag 21 juli waren we in Noordwijk aan zee.

Daar genoten van een erg leuk huisje wat al helemaal voor kinderen ingericht was, speelgoed, fietsen met zitjes, alles was aanwezig. Iedere dag naar zee. Het weer werd steeds beter. De kindjes speelden heerlijk met hun schepjes, emmertjes, water en zand. Hermen nam om beurten Tymen en Ella nog een dagje mee naar ‘Naturalis’ in Leiden. Al met al ging dat wel aardig. Maar toch, over de algemeen is Hermen nog erg moe. We hebben dan ook rustig aan gedaan. Ondanks dat was het een heerlijk weekje. Dankzij een lieve zus van een lieve vriendin.

Voor een fotoverslag: http://digiphotos.org/album372

Met de kinderen was afgesproken dat wanneer papa weer thuis zou komen, dat we dan zijn verjaardag zouden vieren. En vandaag was het zover, papa komt thuis. Afgelopen maandag was Tymen “hulpje” de klas. En dat vindt hij heel fijn, dan krijgt hij sowieso de vertelkabouter. Ik vroeg hem, en, wat heb je verteld? Ik verwachtte iets over het weekend, dat Bas en Mas in de tuin kampeerden of zo. Maar hij vertelde de klas dat zijn papa woensdag thuis zou komen……

De tuin was versierd, de kinderen hadden met Anne-Martien dingetjes geknutseld, er was taart, en daar is dan papa. We vieren het even met opa en oma en opa en beppe. De kinderen krijgen cadeautjes.

En vanavond, keken Hermen en ik de laatste ‘Wallander’ in de tuin.

Het gaat goed met Hermen, hij voelt zich iedere dag  beter. Afgelopen donderdag onderging Hermen weer een PET/CT-scan. Maandag 12 juli krijgen we de uitslag. Voor de laatste kuur is er ook zo’n scan genomen en die vertoonde nog licht “activiteit”.  Ruim voldoende om die laatste kuur te ondergaan maar omdat er toch nog “activiteit” te zien was betekend dit dat Hermen na de chemo ook bestaald zal worden. Hoeveel, hoelang, dat wordt aan de hand van deze laatste scan bepaald. Maandag 12 juli horen we meer.

Verder was Hermen het weekend thuis. Ook kwamen Bas en Mas met hun kindjes logeren (in hun tent!). Reuze gezellig allemaal. Vandaag met z’n allen naar de speeltuin. Genoten van het mooie weer. Hermen liet zelfs mij zondagmorgen uitslapen! Want de kinderen sliepen met die hitte pas na 21:30 maar dat betekend niet dat ze uitslapen. Nee hoor, klokslag 7 uur zijn Tymen en Kamiel wakker. Dus Hermen ging met ze naar beneden. Hermen vertelde dat ze hem wel erg vaak als ‘mama’ hadden aangesproken.

Eindelijk, echt zomer. Twee opblaasbadjes zijn met water gevuld. Drie blote kindjes rennen door de tuin, voor mij het mooiste wat er bestaat.  Mama blaast bellen met de bellenblaas en de kinderen rennen achter de bellen aan. Tymen rent door een badje. Kamiel doet hem na maar kent de gladheid niet en glijdt zo onderuit, plat op rug en billen. Verbaasd, kletsnat en piepend staat hij op terwijl ieder ander er erg om moet lachen. Dan laten we de badjes leeg. Met de plastic keteltjes, die zij van Natalie en kornuiten hadden gekregen, geven ze de bessenstruiken water. Of het gras, leuk om doorheen te stampen! Ella ligt weer in een badje. Mama pakt een kant en gaat golven maken door het badje aan een kant op te tillen. Dat is leuk! Meteen Kamiel en Tymen er ook bij en met schaterende lach laten ze zich heen en weer glijden door het badje en het water golft over ze heen. Tja, daar hoort Hermen dan echt bij. Hij zou er prachtige portretjes bij hebben geschoten. Als laatste wordt het water over het gras gegooid en stampen ze er met z’n drieën door heen. Koud wordt Ella nu wel. Hup, met z’n vieren onder de douche voor nog meer waterpret maar nu worden ze schoon. Tymen kijkt verbaasd naar zoveel gras, blaadjes, dennennaaldjes en mos dat zich in het putje verzamelt. Dan naar bed, einde van een heerlijke dag.

Nu Hermen weer een tijdje bij ons is kom ik allerlei wetenswaardigheden tegen. Zo ben ik gelukkig dat hij zich weer bezig houdt met de vraag: Hoe laat het ISS bij ons overkomt. Vanavond belde ik hem, (hij is met Ria op bezoek bij Marlies om daar van de mooie zomeravond te genieten) om te vragen hoe laat de ISS overkomt. Het is helder. “16 over 12”, antwoordt hij direkt . Voortdurend houdt hij bij hoe laat het International Space Station, waar Russen en Amerikanen samen de ruimte en ons bestuderen, zich bevindt. Dat geval is inmiddels zo groot dat je het op bepaalde tijden als een heldere ster ziet overkomen. Ik zal straks gaan kijken en of ik hem zie of niet blij zijn dat hij zich weer met zulke dingetjes bezig houdt. Dat moet toch goed zijn. Zal ik hem ook vragen de tijden voor de komende dagen de tijden aan te geven dat je de ISS kunt zien?

De kinderen hebben er zo naar uit gekeken. Tymen kon de laatste weken ook zo jaloers zijn als ik naar papa ging en hij niet. Vandaag gaan we dan naar papa. Ella was er gisteren voor het naar bed gaan al mee bezig, ze kon niet wachten. En ook nog naar opa en oma! In de auto spreken we af dat we om de beurt papa en opa (die gisteren jarig was) de, door de kinderen zelf gemaakte, cadeautjes gaan geven. Blij is de begroeting. Emotioneel als Tymen bij Hermen op schoot kruipt en zijn Vaderdagliedje zingt. Ook Ella heeft een gedichtje en daarna worden de cadeautjes bewonderd. Vervolgens zoeken de kinderen hun spel. We genieten van taart en van elkaar. Hermen is ontzettend blij en vrolijk gestemd maar nog wel heel moe. De trap oplopen gaat net maar dan moet hij daarna wel even bijkomen. Mama is ook moe dus pap en mam kruipen lekker samen in bed terwijl opa en oma op de kinderen letten. Op een gegeven moment schijnen ze heel erg boos op opa te zijn geweest maar wij sliepen er lekker doorheen en lang ook. Hermen zal nu opknappen en daarna echt moeten gaan revalideren.

Vandaag kwamen Bernd en Natalie en kids. Dit weekend nemen zij het huishouden in Alteveer over. Bernd en Natalie met 6 kinderen, poeh. Ik probeer nog wat dingetjes te doen, ik geef nog wat aanwijzingen maar het hoeft niet. Als ik de was nog even wil ophangen neemt Natalie ook dat over. Ik moet het loslaten. Ik weet ook wel dat alles goed gaat, maar ik zie ook nog zoveel dingetjes die nog moeten gebeuren. Kamiel leg ik nog even goed uit dat mama weggaat en bij papa blijft slapen. Ik zie hem denken, hij vraagt nog even naar de namen en we nemen ze nog even door, Bernd, Natalie, Sara, Linde en Tewis. Ja, Tewis wist hij wel, hij zegt de naam nog een paar keer. Zo grappig, 2 van die peuters, kindjes van ongeveer dezelfde leeftijd vind ik altijd extra grappig. Ook Tewis en Kamiel zoeken elkaar op en Kamiel is bijzonder verdraagzaam als Tewis met zijn speelgoed speelt en op zijn tractor zit. Moeten Ella en Tymen niet proberen. Kamiel leg ik in bed, hij heeft geleerd dat z’n mama steeds weggaat maar dat het met neven en nichten, vrienden, ook heel gezellig kan zijn.

Hier in het ziekenhuis denken Hermen en ik veel aan ze, 6 kinderen, tjonge wat een drukte. Dan horen we dat Opa ook nog met Sven en Jesse langs is geweest. Wat zullen ze spelen. Konden we ze maar zien. Hermen hoopt maar dat wanneer hij weer thuis is iedereen dan ook langs komt en hij kan genieten van die spelende kindjes. We bellen natuurlijk wel en horen leuke verhalen over wat de kindjes allemaal doen. Over Bernd die met ze gaat hengelen in de sloot, over Kamiel en Tewis die het beslag voor de pannenkoeken mogen maken en daar erg mee in hun nopjes zijn, over Ella die het leuk vindt om de gang van zaken in huize Lesscher uit te leggen aan haar oppassers en die het geen staf vindt als zij gevraagd wordt waar dingetjes liggen.

Hermen en ik kijken de gebruikelijke detectives op tv. Hermen voelt zich aardig. Maar dan horen we dat zijn 22 jarige kamergenoot bij de een na laatste opname is overleden. En dan zijn we wel even van slag. Dan is het wel heel confronterend om op afdeling Hematologie te liggen….

Hermen is heel moe. Een simpele handeling als naar de wc gaan is voor Hermen een gigantisch karwei. Hermen slaapt daarom ook nog veel overdag. Verder gaat alles wel aardig. De wondjes in de mond zijn al bijna weg. Hermen ziet alleen rood. Van top tot teen helemaal rood. Allergische reactie op mogelijk antibiotica. Verder was een tweede bloedtransfusie noodzakelijk. En dat alleen al maakt verschrikkelijk moe. Maar vandaag was zijn verjaardag! Als verrassing kwamen vandaag de kinderen op bezoek zodat zij zelf al die tekeningen en knutselwerkjes aan papa konden geven. Gerard en Ria waren er ook en we wisselden het bezoek af zodat er steeds 1 kindje bij hem was. Hermen en de kinderen hebben ervan genoten. Ella kroop dicht tegen papa aan en kletste erop los. Vervolgens hielp ze mee om de kamer te versieren met de kaartjes en haar tekeningen. Tymen ging samen met opa en ik hoorde dat hij de infuuslijnen (een rode van het bloed, een witte van de voeding en een doorzichtige voor vocht en medicijnen) uitgebreid bestudeerde en natuurlijk ook praatjes voor tien had. Oma ging met Kamiel en die vroeg papa meteen of de zonneschermen omhoog of naar omlaag moesten om vervolgens met het knopje daarvan te gaan spelen. Al met al is het een hele organisatie maar heel fijn voor de kinderen en Hermen. In het restaurant wordt gezellig gegeten en loop ik nog even snel naar Hermen. Hij zit nog op de rand van het bed en dat verbaast mij en ik zeg dat ook. Hermen wil ook graag liggen maar het is zo’n ‘gedoe’. Ongelooflijk hé. Kan ik mooi even helpen, even lekker instoppen. En dan weer terug, en het blijft heel raar en lastig om Hermen achter te laten. Hopelijk slaapt hij weer even.

Op de heenreis had ik al gezien dat er bij Assen een grote verkeerscontrole plaatsvond. Als je te hard reed werd je door motoragenten naar de parkeerplaats bij een tankstation geleidt alwaar een politiemacht alles afhandelen. Als we terugrijden, en Ria rijdt nu met ons mee, is de controle nog bezig en ik denk, laten we die parkeerplaats eens oprijden, leuk voor de kinderen, die tientallen politieagenten, busjes, motors vinden ze wel leuk om even te zien. Ja, inderdaad, heel naïef. Ook ik werd aan de kant gezet en Ria en ik gieren het uit de lach. Maar de agenten blijven heel serieus. Gelukkig heeft Hermen de papieren in de auto liggen en gelukkig weet ik ze snel te vinden. Gelukkig zit het rijbewijs tegenwoordig in mijn portemonnee. Of ik ook even wil uitstappen. De diesel wordt gecontroleerd, de kinderen worden geteld en de zitjes worden goedgekeurd. Nu nog even blazen. Lachend roep ik Tymen dat hij moet kijken maar die wordt afgeleid door een agent die de kinderen allerlei dingetjes komt brengen (ballonnen en zo). Mijn stukke voorlamp (ojaaa?) wordt door de vingers gezien en daar gaan we weer, met 3 opgewonden kinderen achterin.

Eenmaal thuis treffen we opa druk doende bezig. Gerard heeft een lang verwachte schommelbank voor Hermen gescoord en zet die meteen in elkaar. De kinderen rennen er meteen nieuwsgierig heen en Kamiel staat meteen met zijn gereedschap en gehoorbeschermers erbij om opa te helpen. Opa is zijn held. Opa kan alles maken. Tymen zoekt al zijn politiespullen bij elkaar en loopt al snel de politie na te spelen. Hij is zeer onder de indruk van het politiegebeuren en het bevestigt zijn verlangen, “later wordt ik politieagent!”.

Oja, dit wilde ik al een paar keer nog melden. Ik krijg weer regelmatig de vraag waar Hermen ook alweer ligt,

UMCG, Hanzeplein 1, afdeling E2, kamer 84 Hanzeplein 1, 9713GZ, Groningen

Toen ik vandaag de kamer van Hermen binnenkwam, was een verpleegkundige net bezig Hermen te helpen bij het overgeven. Dat was de eerste keer. Het middageten gaat onaangeraakt terug. Maar als Hermen even later wat uitgerust en bijgekomen is en mij m’n salade ziet eten, krijgt hij toch zin in de sandwich die ik meegebracht had. En vervolgens gaat het toch wel goed. We kunnen weer de dingetjes doen die we altijd doen. We kijken een aflevering ‘Wallander’. Dat doen door ons beiden op het bed te installeren. Dat is natuurlijk te smal. Maar door de bedhekken omhoog te doen zitten we lekker. Rugleuning omhoog. Laptop op het nachtkastje voor ons en kijken maar. En als we in slaap vallen zetten we de film op pauze en geven toe aan onze vermoeidheid. Lekker knus. Dit doen we al een tijdje zo. Ook toen Hermen op zaal lag. Vandaag kwam echter een verpleegkundige langs die vroeg of we wel wisten dat ik niet in zijn bed mocht liggen. We hebben haar vast heel schaapachtig aangestaard. Ik neem de hygiëneregels zeer strikt maar geloof dat ik deze toch ga negeren.

Eenmaal thuis heeft mam de kindjes al aan tafel. Ze huilen allemaal. Gelukkig, doen ze dus niet alleen bij mij. Als alles weer is getroost en gesust eten ze vervolgens allemaal hun bordje leeg. Ze hebben vooruitzicht op lekkere aardbeien die beppe heeft meegebracht en eten daarom snel hun bord leeg. Nog even met papa skypen. Daar is Marieke op bezoek bij papa. Daarna volgen alle bedtijdrituelen en liggen ze lekker op bed. Rust…..

Gerard neemt vandaag de zorg voor de kinderen van Anne-Martien over. Ik ga naar Hermen. De chemo viel ook vandaag mee. Hermen heeft geen zin meer in eten maar is niet misselijk. Hij werkt zelfs wat. Kortom, het gaat goed.

Hermen maakte het vandaag bijzonder goed. En mooie dag voor de hele dag bezoek. Mireille neemt afscheid van ons en zal bij Hermen langs gaan om vervolgens naar het diepe zuiden terug te rijden. Mireille wordt door Hester en haar mannen afgelost.  Mees en Teun spelen meteen al vrolijk met onze kleintjes en Govert zet een tent op, dus feest!!!! Kamiel leg ik toch nog even zelf in bed voor zijn middagdutje. Hester bereidt hem alvast voor door vrolijk te zeggen dat zij hem dan weer uit bed zal halen. Hij kijkt haar aan en probeert een boos gezicht te trekken, wat wel weer komisch is. Vervolgens zet hij een charme-offensief naar mij in, vleit zich tegen mij aan en vraagt weer: “mag Kamiel bij mama blijven?” De arme schat, hij vraagt het mij elke dag weer, meerdere keren. Tymen en Ella stellen geen vragen, zij kennen de vrienden die komen oppassen ook wel. Kamiel niet. Hij heeft het daar wel moeilijk mee, de schat. Maar ik vertrek dus naar Hermen. Ik tref hem met een beetje rood hoofd aan op zijn kamer. Dat trok in de loop van de dag wel weg. En verder heeft Hermen nergens last van. Hij probeert wat te werken maar de trage Internetverbinding werkt niet mee. We wandelen wat en spelen fanatiek een spelletje in de “familiekamer”. Ik merk niks aan Hermen en hij stuurt mij op tijd weg om ook nog even bij Hester te zijn. Thuis is alles rustig. Hester en Govert hebben lekker gekookt, we worden verwend. Maar dan moeten ze ook weer snel naar huis want er zullen wel files zijn op weg naar Amsterdam. Ondertussen is Ellen bij Hermen aangekomen. Ik zal eens gaan bellen, horen of het nog steeds goed gaat….

Na een nachtje “voorspoelen” (door het infuus werd veel vocht gegeven zodat  de nieren alvast lekker doorspoelen) kreeg Hermen om 10 uur vanmorgen eerst zogenaamde pre-medicatie, “Tavegil”. Een middel die evt. allergische reactie voorkomt. En Hermen weet het al, daar wordt hij heel moe en suf van. Om 11 uur kreeg Hermen in een uurtje de chemo van vandaag toegediend. Gerard is ondertussen bij hem. En inderdaad, Hermen wordt heel moe maar verder valt de reactie op de chemo erg mee. Hij heeft wat rode vlekken op zijn hoofd maar verder eigenlijk niks.

Ondertussen thuis. Mission impossible. Ik ga met de 3 kleintjes in Hoogeveen zomerschoentjes kopen voor Kamiel en Tymen. Schoenwinkel 1 heeft een grote auto in de winkel en dat houdt Ella en Kamiel binnen de winkel. Kamiel gilt wel dat Ella niet achter het stuur mag maar dat negeer ik maar. Tymen kijkt naar een raar tekenfilmpje op een tv. Gevolg, hij hoort niks. Na 10 keer vragen rent hij eindelijk op nieuwe sandalen door de winkel. En dan nog een keer op een ander paar. Ik zit te dubben, maat 28 of 29, verschillende sandalen. Welke wil je Tymen? Hij kijkt mij sloom aan, het maakt hem niet uit. Goed, volgende winkel, voor Kamiel. Ook hem maakt het niet uit welke sandaal of welke maat hij aan zijn voeten heeft, hij vecht dapper met Ella en Tymen om de spelcomputer en ook dat geeft het nodige gegil. Vervolgens nog een paar laarzen voor Kamiel en dat is een makkie, dat wil Kamiel wel, mooie laarzen!!! Ik geloof dat ik die sandalen voor niks koop. En dan 4 bakken met gymschoenen doorzoeken op maat 29. Helaas, die zat er dus niet tussen. Waar is Kamiel? Buiten? Afijn, eindelijk afrekenen, ballonnen mee en op naar de supermarkt. Leuk, doe ik nooit met 3 kleintjes, zeker niet om zaterdag 11 uur. Ik zal jullie details besparen van de optocht die dat gaf, 2 kleine winkelwagentjes en zo’n auto/winkelwagen waar Kamiel niet uit wilde en Tymen en Ella ook in wilden. Er werden veel hakken aangereden. Nee, alleen onze eigen. De kinderen pasten heel goed op dat ze niet tegen het winkelende publiek aanreden. Eindelijk thuis. Veel later dan gewoon eten we de lunch en daar is Mireille!!  Helemaal uit Spaubeek. De kinderen zijn verlegen. Kamiel leg ik nog zelf in bed maar dan ga ik snel naar Hermen. Ik sta versteld hoe makkelijk Tymen en Ella bij Mireille en opa achterblijven. Dit komt wel goed.

Hermen tref ik slaperig aan. Hij had ook al een lage bloeddruk en is dus wat duizelig. Maar verder valt het mij reuze mee. Hermen voelt zich wel goed. Niet misselijk of andere klachten. We lopen wat. We eten lekkere dingen en kijken naar een aflevering van Wallander. Daar kunnen we ons beiden helemaal in verliezen. Dat maakt de situatie ook zo surrealistisch. Dan komen we weer uit de film en dan zitten we in het ziekenhuis…….. Maar Hermen voelt zich prima. Dag 1 ging heel goed en dat geeft moed. Met een geruster hart dan gisteren neem ik afscheid.

Eenmaal thuis tref ik de kinderen bijna in bed aan. Samen met Mireille breien we een eind aan de dag. Opruimen. Telefoontjes plegen. En dan lekker borrelen met Mireille. Daar krijgen we morgen spijt van zei ze al…..

En dan is daar de realiteit weer. Terwijl Hermen zich goed en hersteld voelt moet hij toch echt nog een keer worden opgenomen. Opa en beppe passen op de kinderen. Hermen neemt afscheid van de kleintjes en dat viel niet mee. Ik ga met hem mee naar het ziekenhuis. Op de afdeling wordt Hermen begroet door zijn inmiddels vertrouwde verpleegkundig en medisch team. Maar Hermen valt het erg zwaar. De arts legt de laatste kuur uit. We schrikken er wel van, nee, we worden er bang van. Dingen als: “…en daar krijgt u een warm, rood hoofd van, of, tijdens de toediening van die chemo, krijgt u ijs te eten om te voorkomen dat u wonden in de mond krijgt…. maar keel en slokdarm kunnen we niet koelen, daar zullen wonden ontstaan” of “dan kan u niet meer eten, dan wordt u door het infuus gevoed”. Maar soms hoeft dat niet, dan kan iemand gewoon “dooreten”. En daar gaat Hermen dan maar voor.  Hermen heeft een kamer alleen en dat is erg fijn. Verder heeft Hermen vandaag op de röntgenafdeling een “centrale lijn” gekregen, zeg maar een infuus onder zijn linker sleutelbeen en dat infuus-slangetje ligt tot in zijn hart. Hier wordt morgen de chemo op aangesloten. Maar ze kunnen er ook bloed mee afnemen, Hermen is de komende tijd dus verlost van dat nare bloedprikken. En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Helaas. Morgen start de chemo. Vriendin Mireille komt morgen en dan kan ik weer naar hem toe.

Hermen is thuis en voelt zich heel goed. Hij gaat zelfs werken. Wanneer er plek op de afdeling is, dan wordt Hermen opgeroepen voor zijn, hopelijk laatste, lange opname. Mogelijk vrijdag. Ondertussen genieten de kindjes en ik erg van zijn aanwezigheid. Het is leuk te zien hoe blij de kindjes zijn om papa weer thuis te hebben. Hoewel we wel steeds goed moeten uitleggen waarom papa weg gaat, of hij naar het ziekenhuis gaat, naar opa/oma, naar werk. Het komen en gaan is verwarrend voor ze. Maar als ze maar weten waar hij is, en het liefs het ook even kunnen zien per skype of zelfs op bezoek, dan is het ook goed.

Afgelopen vrijdag ben ik geopereerd aan de neus- en kaakholtes, gelukkig kwam er op de spoedtafel meteen in de ochtend al een plekje vrij. Ik werd helemaal weggemaakt en heb heerlijk geslapen terwijl de artsen mijn holtes hebben schoongemaakt. Vier tampons erin, en ik mocht weer terug naar de afdeling, de tampons moesten twee dagen blijven zitten. Voor eenieder die solidair wil zijn: probeer het maar eens, 24 uur met een knijper op je neus, dan weet je in een keer waarom we een neus hebben. Praten, eten gaat moeilijk, en slapen lukt ook al nauwelijks. Maar goed, vanochtend, op Moederdag, mochten de tampons eruit en nu kan ik weer lekker ademen. Alleen nooit geweten dat die tampons zo groot waren! Schrikken, toen de arts ze eruit trok, er kwam geen eind aan! Blij dat ik dat ook niet wist. Nu nog een dagje ter controle en morgen naar huis, al met al heb ik van deze operatie weinig last of pijn gehad. Maar ik zag er niet uit:

Vandaag gingen we weer eens naar het ziekenhuis, nu voor een PET/CT-scan.  Het onderzoek met het lange (45 minuten) stilliggen vindt Hermen prima. Het infuus wat weer ingebracht moet worden, dat vindt hij erg.  Gelukkig realiseert iedere medewerker van het ziekenhuis die dit mag doen ook erg goed. Menigeen zal peentjes gezweet hebben bij het zien van zijn aders en het realiseren dat je het van belang is om in een keer goed te prikken. Helaas, vandaag was twee keer prikken nodig. Doet goed pijn en Hermen heeft er een gruwelijke hekel aan maar het is ook zo weer klaar. Terwijl Hermen moet wachten om de contrastvloeistof zijn werk te laten doen en daarna door de scan heen gaat, kan ik met de verpleegkundige overleggen. De operatie van de neus- en kaakholtes is voor 11 mei gepland. Eens horen of dat niet eerder kan. De besluitvorming hierover is zeer complex. Maar de verpleegkundige gaat er achteraan om deze operatie te vervroegen.

En dan zijn we weer snel terug bij de kindjes die zich tijdens onze afwezigheid prima vermaakt hebben met Monique en haar twee koters.  Toch knap van ze dat ze het goed vinden dat wij ze achterlaten bij iemand die ze nauwelijks kennen. Maar Lieke en Jeroen zijn leuke speelkameraden en dan is het prima. Ik tref het hele spul in de speeltuin aan.  Als we terug komen vertelt Hermen dat hij gebeld is, dat hij morgen op de KNO afdeling (afdeling A1-V1) wordt opgenomen en dat hij vrijdag aan zijn neus- /kaakholtes geopereerd gaat worden. En dat is mooi. En dat is jammer. Hermen had zich ook erg verheugd op wat goede dagen thuis met ons en om wat te kunnen werken. We leven met de dag. We weten dat het moet en prijzen ons gelukkig dat Hermen de therapie kan ondergaan. Zeker na het zien van de documentaire “Sicko” van M. Moore die we net op Canvas gezien hebben (over de Amerikaanse gezondheidszorg).

Kijk eens, wat een heerlijke buitenkinderen!!!

En die I-pad? Die is zeeeer gebruikersvriendelijk. Ieder kind kan het bedienen!

Onze koningin

Helaas, niet het mooie weer als gisteren. Vannacht trok ook over ons een hevige onweerbui. De kinderen hebben ons wel een uurtje wakker gehouden. Afijn, het is droog dus de versierde fietsen worden uit de schuur gepakt. Koninginnedag wordt vandaag op de school van Tymen en Ella gevierd. Daar wordt het vernieuwde schoolplein feestelijk geopend door een wethouder. De kinderen hebben hun fietsen versierd en zullen een rondje door het dorp fietsen. Spannend, Ella kan sinds gisteren zelfstandig opstappen en remmen na nog twee botsingen tegen de heg en andere driewieler. Vervolgens zijn er spelletjes en versnapperingen op het schoolplein. Aan het einde hiervan gaat het toch wat regenen. Maar dat kan de pret van ballonnen oplaten niet drukken. Zal het kaartje van Tymen en Ella teruggestuurd worden? Kamiel vermaakte zich maar half half en liep vaak achter mij aan, `mamie, mamie´ zeurend. Af en toe pakt hij zijn eigen versierde driewieler. Maar, een geluk hebben we, Hermen kan in de feestvreugde delen, ondanks toch wel moe zijn.

Voor nog meer foto’s zie:   http://digiphotos.org/album360

Zaterdag kwam Marieke met  man en mannetjes. Samen hebben we van alles aangepakt. Terwijl Nick toezicht houdt op de kinderen (ze vermaken zichzelf uitstekend!) ga ik met Marieke binnen aan de slag, eens lekker schoonmaken. Gerard en Henk hadden afgelopen week de kachel verder afgewerkt en zoiets stoft. Marieke en ik soppen boven en beneden fijn het huis schoon. Nick pakt het kippenhok aan en zo wordt het een hele bevredigende zaterdag. Als Marieke dan ook nog kookt, wat willen we nog meer! Papa natuurlijk. En die komt ook nog!  Door drie blije kindjes onthaald. Vele kusjes en knuffels volgde. Papa kan niet veel maar wel lekker bij hun zijn en dat is fijn. Want die mama heeft altijd maar druk, die helpt wel maar is meteen weer weg. Voor Hermen is twee dagen thuis nog te vermoeiend. Vandaar zaterdagavond tot zondagavond. En wat troffen we het met het weer! Voor Hermen en alles nog zeer vermoeiend maar al met al was het een heerlijk weekend.

Ze kunnen zo mooi met hun drietjes spelen!

Dromerig meisje

Hermen’s verblijf in Zwolle wordt voor een flink deel besteed achter de computer. Als de concentratie hoog genoeg kan zijn is hij met zijn werk bezig anders zappend of spelend zoals zijn moeder. Meestal zijn ze dan niet erg spraakzaam.

Dat wordt anders als Marlies, vaak tijdens het avondeten, op verzoek van de kleintjes de computer aanzet en ze via Skype allerlei fratsen uithalen.

Nu is daar weer een belangrijke verandering of liever gezegd ontwikkeling bij gekomen. Hermen’s broer Bernd kreeg dankzij de aswolk plotseling 3 dagen de tijd in Los Angeles om in de hype rond de IPAD er een te bemachtigen voor Hermen.

Het is nou weer rustig; spelen, zoeken experimenteren en zo nu en dan een uitroep als hij weer een nieuwe ontdekking doet of er een nieuw programma op heeft gezet.

Niet gedacht maar ze deed het zonder morren, kleine Ella heeft de vier avonden gewandeld! En Tymen natuurlijk ook. Die ging zijn eigen gang en als het nodig was ontfermden andere moeders zich over hem. De derde avond heeft hij helemaal met zijn juf gelopen en nu wil hij bij haar logeren. En vanavond was er de muziek, de medaille en een ijsje. Het dorp was uitgelopen, Oma en opa en beppe waren er, ze kregen snoep en bloemen, wat een feest. Ella genoot er zo van, ze was zo trots. Tymen was druk met achter de muziek aanlopen. Goed, hier de foto’s van die twee dappere kleuters. Mooie momenten, helaas voor Hermen alleen digitaal te bewonderen. Hermen voelt zich ondertussen wel redelijk. De misselijkheid wordt goed onderdrukt. Gelukkig voelt hij zich niet heel moe, hij leest zo waar wat.

Veel wind deze avond, en best koud.

Kamiel geniet mee.