Ons meisje. Noem haar Ella Maria en verontwaardigt zal ze roepen: “neehe, Ella Bella!”. Babbelt al zo mooi, hele volzinnen. Op het ogenblik in de ‘nee-fase’. Wat ze vervolgens zo eigenwijs en charmant uitspreekt dat wij er altijd om moeten lachen. Ella is een klein en licht meisje. Nooit een grote eter geweest. Maar slapen doet zij als de beste, zelfs heftig vuurwerk en onweer maken haar niet wakker. Ella is op het ogenblik helemaal in de poppen. Daar loopt ze de hele dag mee te tutten en onder de trap heeft ze haar eigen poppenhoek. De zorg voor de poppen neemt ze heel serieus, vraag haar niet wanneer ze eentje de fles geeft iets anders te doen. Ze gilt de heleboel bij elkaar. Beter is het om haar even de voeding te laten geven, snel zal ze komen met de boodschap: ‘pop slaapt’ waarna ze vervolgens prima meewerkt met hetgeen wat wij willen. Maar soms geeft het problemen. Dan moet ze naar bed maar ojee, daar slaapt pop. En Ella kan dus niet naar bed. Los dat maar eens op.

Tymen is alweer 3 jaar en 11 maanden! Bijna 4!!!! Tymen kletst de hele dag door, tegen iedereen en ook tegen vreemden begint hij hele verhalen. Tymen hoef je nooit te vermaken, dat kan hij zelf, de hele dag door. Hij speelt en fantaseert er op los. Graag doet hij mensen na, buurman Geert is populair. Dan speelt hij dat hij de heg met een zware machine snoeit. Dat geluid kan hij mooi nadoen, en als hij van de ene struik naar de andere loopt dan hoort je de motor stationair lopen. Ja, Tymen is van de details, hij is erg scherp in zijn observatievermogen. Ook speelt hij graag de groenteman, die hier aan huis, komt graag na. Ik moet dan mee met naar zijn ‘busje’ (z’n rode loopauto met aanhanger) en om broccoli vragen. Vervolgens stapt hij op z’n auto om fictief hoog in de lucht (hoog in de bestelauto) de broccoli te pakken, als je naar hem kijkt dan zie je de groenteman het doen. Onze trots. Maar o, wat kan hij driftig worden, hij kan namelijk moeilijk met tegenslag en frustratie omgaan. Menigeen heeft hij daar mee aan het schrikken gemaakt. Lang heeft dat ook de nachten doorgespeeld, roepen en trappen in z’n bedje. Gelukkig wordt dat nu beter en hij doet erg z’n best om door te slapen. Want, als hij 7 nachten heeft doorgeslapen (uit bed komen voor een plasje tellen we niet mee), dan neemt papa hem nog eens mee naar de dierentuin!

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/07/mov07242.flv /]

Kamiel is vandaag 10 maanden en 18 dagen. Het is een heerlijk lief en vrolijk kind. Hij is heel trots op zijn 6 tandjes. Hij is erg sterk en staat al zo mooi en soms probeert hij los te staan. Op het ogenblik fascineert het hem om dingen op de grond te gooien. Ook kan hij nu ons nadoen, hoofd schudden, zwaaien en in zijn handjes klappen. Overdag een engel, ‘s nachts niet. Een paar keer per nacht wordt hij nog wakker en roept hij ons bij zich. En om Tymen en Ella maar niet wakker te maken wordt hij ook iedere nacht weer gesust en gevoed. Op de crèche is hij de lieveling, altijd het vrolijke en lachende jongetje. Broer en zus vinden hem ook heel lief zolang hij maar niet in de buurt van hun spel komt. Tymen roept dan: “mam, hier zijn hele scherpe gevaarlijke randen, Kamiel mag hier niet komen.” Vervolgens sluit hij Kamiel buiten de kamer. Maar de kleine Kamiel laat dat niet op zich zitten en huilt aandoenlijk als hem iets door broer of zus wordt ontnomen. Hij weet dat mama het dan voor hem oplost.

[flashvideo filename=http://weblog.alteveer.net/wp-content/uploads/2008/07/mov072491.flv /]

Mijn doelstelling om tenminste 1 x per week een berichtje op het weblog te zetten komt in gevaar.  Tja, vakantie. En we gaan niet eens weg. We zijn wel druk met allerlei klusjes. Er hangt een lange to-do-list op de deur. De crèche heeft geen zomerstop en daar gaan de kinderen gewoon 3 x per week heen. Dan kunnen wij die lijst afwerken. Of ‘s middags een beetje bijslapen, de nachten zijn bij ons nog erg onrustig, vandaar. En, heel gezellig, vrienden komen logeren. Mireille en familie hadden de primeur en sliepen in de caravan. Linda en Michiel zetten hun tent op in de tuin, dat wilde zoonlief Tim.  Met hun gingen we ook naar dierentuin Emmen. Dat was voor herhaling vatbaar. Prettig van logeren is dat wanneer de kinderen op bed liggen wij nog een gezellige avond met ons bezoek hebben en er eindelijk bijgekletst kan worden.

Vakantie, dingen doen die we al langer wilden. Met onze ouders lunchen in ‘Teatime‘. Klussen in huis, klussen in de tuin. Helaas, het weer is nu niet zo veel meer aan, het is hier koud en bewolkt. De regen valt wel mee, de was kan nog buiten drogen. Maar helaas, de zomerse kleertjes voor de kinderen blijven in de kast en er kan niet lekker met water gespeeld worden. Ik hoop zo dat dat nog anders wordt.

Toen wij in november het huis van de vorige bewoners overnamen, lieten zij ons van alles na wat zij in hun nieuwe woning niet kwijt konden. Ook de 5 kippen kregen we bij het huis. Dat vonden we best en al snel ontdekten wij de aardigheid van kippen. Er was nog maar 1 die ons in eitjes voorzag maar we vonden het ook gezellige beestjes, zo door de tuin scharrelend. Tymen vond ze ook erg leuk en moest een beetje ontmoedigd worden in het spelen met de kippen (er achteraan rennen). Helaas, er is geen kip meer over. De Barnevelder was erg oud en legde het loodje toen zus Aline er was en zij begroef haar naast Nadine. Vier drenthse hoenen bleven achter. Tot ze plots geen genoegen meer namen met onze tuin. We hielden ze vaker in het hok maar los vonden we toch gezelliger. Tot op een morgen er nog maar 3 in het hok zaten en een hoop veren door de rover van de vierde was achtergelaten. We snapten er niks van, het hok was toch dicht, wanneer was dit gebeurd? Feit was dat de 3 resterende dames niet meer in het hok wilden. Maar daar gaven we Boris, de bejaarde poes van de buren de schuld van, op een of andere manier lag die altijd in het kippenhok. Dus ging iedere avond Hermen op zoek naar de dames die elders in tuin of schuur op stok gingen en bracht hen tegen hun wil naar hun hok. Tot op een avond Hermen helemaal verwilderd binnen kwam, hij was zich helemaal ellendig geschrokken. Wederom had hij een kip in de ren losgelaten, en loopt bij de ren weg, maar schrikt dan van de herrie achter hem: Boris zat in het hok, en is nu in complete paniek opgesloten, net als dus de kip. Kip en kat vliegen door de ren heen, Hermen die zich in het donker helemaal een apezuur schrikt. Hermen gooit het hek open en kip en kat ontsnappen maar kip zien we niet meer terug. Toen hadden we er nog 2. Tot deze week, het is nog niet helemaal donker (dan pas kun je een kip pakken) maar 1 kip zoekt het wel heel hoog, bovenin de hoge meidoornheg. We twijfelen maar Hermen gaat de kip toch maar pakken nu hij haar nog kan zien. Mis, kip fladdert weg en haar zien we ook niet meer terug. Toen scharrelde er nog 1 kip door de tuin, met een kromme poot en de enige die nog eitjes gaf. Zij werd nu voor altijd opgesloten in haar ren. We zouden op zoek gaan naar nieuw gezelschap voor haar. Tot gisterochtend, stomverbaasd zie ik dat het hok leeg is. Nader onderzoek leert me dat een niet goed gedicht gat in het gaas een roofdier toegang moet hebben gegeven tot het hok, zo is nr 4 dus ook uit het hok geroofd. Het gat is te klein voor een vos maar ik hoor mensen een marter noemen en die schijnen heel klein te zijn.

Heel vervelend. En we moeten op zoek naar nieuwe dames. Goed, wie weet een adresje voor drenthse hoenen? We zullen het gaas goed maken en ze niet meer los laten. Tips tegen marters zijn ook welkom.

Hoera, vakantie! Het schooljaar is afgesloten en hoe anders is dat gegaan dan ik gewend ben. De lessen waren al bijtijds gestopt zodat we als docenten de tijd hadden om dingen af te ronden, te evalueren en het nieuwe schooljaar te organiseren. Taken zijn verdeeld, afspraken zijn gemaakt. En, mijn contract wordt voor een jaar verlengd! Gelukkig, want dit was niet vanzelfsprekend, op lokatie Hoogeveen moesten een paar mensen eruit. Maar ik heb het erg naar mijn zin en ben blij dat ik kan blijven.

Gisteren hadden we ons personeelsuitje en waar gingen we naar toe? Naar Amsterdam! Koekeloeren bij de hoeren. Zo werd de rondleiding over het wallengebied genoemd. Het ging niet alleen om de hoeren hoor, over het hele wallengebied. Daarna een rondvaart, toen in file terug naar Ommen om daar te eten. Was een hele leuke dag. En alsof dat niet genoeg afsluiting was, vanmorgen gingen we gewoon door met afsluiten. Eerst in het team Zorg/Welzijn. Kregen we een cadeautje, vond ik heel attent, waardering van je leidinggevende. Vervolgens afsluiting met de gehele afdeling Alfa-College Hardenberg. Directeur en leiding hadden weer praatjes maar ook nieuwtjes (collega, net met verlof, is al bevallen!). Er waren bloemen voor diegenen die weg gingen en voor diegenen die hun onderwijsbevoegdheid hadden gehaald. Ook al zo attent. En ook nu kreeg iedereen een attentie. En steeds moet ik dan denken aan mijn vorige werk, hoe anders ging het daar allemaal. Na de praatjes en de bloemen was er een gezamelijke workshop, zuid-amerikaans slagwerk en ook dat vond ik weer hartstikke leuk. Daarna nog een hapje en een drankje om iedereen een fijne vakantie te wensen. Tjonge, wat heb ik de laatste twee dagen veel collega’s van andere teams leren kennen. En wat werkt dat toch goed, waardering van je leiding. Ja, ik ben blij dat ik weer een jaartje hier kan werken.

Gisteravond, we genieten van de heerlijke avond. Het licht is mooi. Laten we weer een familiekiekje maken! Hier een methode voor het maken van een leuke foto. Zet het fototoestel op een statief. Stel de zelfontspanner in. Laat de kinderen op het knopje drukken. Ze begrijpen meteen wat de bedoeling is, ze drukken op het knopje en vervolgens blijven ze vlak voor de camera staan om te kijken wat er gebeurt, of ze kijken snel achter de camera of ze de foto al zien verschijnen. Dat levert allerlei grappige, onscherpe foto’s met kindjes die naar ons toe hollen, een nieuwsgierige blik vlak voor de camera. Maar er zitten ook altijd wel een paar hele leuke kiekjes bij!

Gelukt!!!

Kleine babietjes worden groot. En dan komt het moment dat zij moeten gaan wennen op de basisschool. School, iets heel magisch voor Tymen. “Als ik vier wordt dan mag ik naar school he?” Dit horen we al een tijdje. Maar het duurt nog 2 maanden voordat hij vier wordt en toch was vandaag het moment dat hij ging wennen op de basisschool. Omdat de vakantie er tussen zit.

Dus! Vanmorgen met papa naar school. Eerst buurjongetje Emiel ophalen. Emiel is 5 dagen jonger dan Tymen en is dus ook aan het wennen op school. Eenmaal in het grote nieuwe lokaal, met allemaal grote kindjes en een vreemde juf, toen was school plots niet meer zo magisch maar eng! Tymen klampte zich aan Hermen vast. Helaas, op een gegeven moment moest Hermen wel weg en dat gaf veel verdriet. Logisch, je bent nauwelijks vier en wordt je in zo’n nieuwe omgeving alleen gelaten! Toen we met z’n allen Tymen om 12:00 ophaalden hoorden we dat Tymen vrij snel op z’n gemak was. Hij had Emiel immers. Samen hadden ze de grootste lol in de bouwhoek gehad! Juf Denise zei dat hun gelach overal bovenuit was gekomen.

Niet alleen Tymen moest trouwens wennen. Ella liep thuis met haar ziel onder de arm rond. Tymen was naar school, dat begreep ze wel. We gaan hem vanmiddag halen, zei ik. Vervolgens heeft ze de hele ochtend lopen zeuren, “Tymen halen?”

Weer een weekje verder. Een normale week. Hermen werkt weer alle dagen en in zijn beleving niet genoeg. Ik ben op mijn werk met de laatste loodjes voor de zomervakantie bezig. Hierdoor moet ik vaker dan de normale 3 dagen op mijn werk zijn. De kinderen gewoon naar de creche. Hermen en ik die de zorg voor de kinderen delen. Nog even en dan hebben we ook geen gezinshulp meer (heel jammer, Irma is een heerlijke hulp). Alles is weer normaal. Hermen en ik zijn soms ook weer gewoon boos op elkaar. Hermen had vandaag nog even dat hij moeilijk kon slikken maar eigenlijk is dat zo goed als over. Maagkrampen heeft hij al lang niet meer. Wel is hij moe. Maar is dat van de kanker en de chemo of van de gebroken nachten en de kleine kindjes? Hermen denkt zelf het laatste.

Afgelopen week was het weer sinds lange tijd wat minder. Vonden Tymen en Ella niet erg. Altijd zon is saai. Tijd voor weer eens wat anders………

4 Juni was Hermen jarig en vandaag hebben we dat met familie en wat vrienden gevierd. Tegenwoordig betekent dit meer kinderen dan volwassenen op bezoek. Dus daar hebben we ons op voorbereid, speelgoed buiten zetten, badjes vullen en een springkussen gehuurd. En het werd een heerlijke dag. Prachtig weer, de kinderen speelden eindeloos en dan hebben de ouders het vanzelf gezellig. Wat geweldig dat iedereen met dit mooie weer gekomen is, velen hadden lang in de auto gezetten. Zelf vind ik het moeilijk om de rust te vinden om even met vrienden bij te kletsen omdat ik iedereen van drankjes en hapjes wil voorzien. Ondanks dat ik een hulpje had geregeld, ondanks dat Ellen en Marieke heel veel hielpen en iedereen zichzelf van eten en drinken voorzag. Kamiel had het maar moeilijk, vanaf een afstand zag hij z’n moeder maar zij zag hem niet. Gelukkig waren er genoeg lieve mensen die spontaan de zorg voor ons lieve manneke overnemen. Hermen vertelde dat Marc uren met Kamiel zoet is geweest. En de picknicktafel werd gebruikt waarvoor hij gekocht was, met vrienden en familie gezellig eten. Het was een gezellige drukte.

Nadat iedereen weer weg was, toen de kinderen eindelijk in bed laggen, toen we het restant hadden opgeruimd, hebben Hermen en ik nog even rustig nagenoten. Hermen vertelde mij de leuke dingen die hij had gezien, Mathilde die zo lang bij Bubble in de wei was, Sven die in duikhouding op de rand van het opblaasbadje stond. We hadden ook een geweldig groot zwembadje gekregen en die moest natuurlijk ook vol. Met het opblaasbootje kon je erin varen. Hermen zei dat Sven dat ook gedaan had, hij zat geduldig in het bootje, in het bad, te wachten tot dat hij ging drijven, chippies erbij. De foto’s die Ellen had gemaakt hielpen bij dit nagenieten. En nu gaan we heerlijk slapen.

Wat hebben we toch een geweldig mooie lente. Ik kan mij nauwelijks heugen wanneer ik met de kinderen een hele dag binnen ben geweest. Af en toe hebben we wat bewolking gehad maar overwegend is het mooi en warm weer. ‘s Morgens vroeg vraagt Tymen of hij al naar buiten mag. En daar speelt hij de hele dag, veelal in z’n eentje. Hoewel, hij heeft wel vriendjes. Zijn grootste vriendjes zijn de slakken. “Kijk mam, een slak, met een slak erin!” In de winter waren de slakkenhuisjes nl. leeg. Nu pakt hij de slakkenhuisjes op en wiebelt er een verbaasde slak onder. “Kijk mam, 2 slakken! Een voor jou en een voor papa. Pak maar.” Ik: uhh, nou ehh, mist slakje zijn vriendje dan niet?” Tymen: “Dit is de lieve en dat is de stoute”. “Hier, op de steen heb ik ze gevonden, ze waren aan het knuffelen.” (Hoe zat het ook al weer, slakken paren toch ook?) Het lukt hem ook om beide slakken op een dun takje te plakken. Later zie ik ze in zijn aanhanger van de loopauto kruipen.  Het zijn zijn vriendjes.

Afgelopen maandag kwam het vorige baasje van Bubble (bijna 3 jaar) met haar moeder even langs om te kijken hoe het Bubble verging bij de nieuwe baasjes. Moeder zette het meisje even op Bubble. Dus dat kon Bubble al! Wisten we niet. Dus…….

Ze vinden het geweldig en zijn niks bang. Ella zit al vrij ontspannen op bubble. Tymen kon ook al nooit op papa’s nek zitten, dat kietelde teveel. Ook wanneer hij op Bubble zit krijgt hij de slappe lach. Nu moet ik toch snel achter een zadeltje aan.

Twee jaar werd Tymen, toen we deze loopfiets voor hem kochten. Helaas, Tymen vond de loopfiets niet zo mooi als wij hem vonden. We hebben nog geprobeerd Tymen op het fietsje te praten, maar hij heeft het wel uitgelegd en voorgedaan, hij pakte de fiets op en zei: “kan niet, fietst valt” en legde de fiets neer. En sindsdien stond dit fietsje er maar. Tot afgelopen zaterdag. Emil kwam spelen en voor hem pakten we het loopfietsje. Dit keer wilde Tymen erop! En sindsdien is de belangstelling voor het gewone fietsje verdwenen. Vandaag speelde hij er de hele dag op, eindelijk!

En Ella,

Die speelt ook heerlijk. Zij heeft wat praten betreft een grote sprong gemaakt. Ze laat ons vaak lachen met haar wijze zinnen.

Ondertussen……..

Heeft Kamiel ook een Tripp Trapp! Het is nog even zoeken naar een goede opstelling voor zoveel tripp trapps! En zo hoort hij er helemaal bij. Eerst moesten Tymen en Ella om hem lachen als hij hun bestek pakte. Nu grijpen ze het ruw terug.

En staat de kleine man!

Bubbel of in het engels, Bubble. Zo heet de shetlandpony die Nova gezeldschap gaat houden. Nova is het paard van Annemiek en Monique. Zij hebben hun paard verderop in de straat op stal staan. Een paar keer per week mag Nova dan bij ons in het weilandje staan. Helaas voor Nova, wij, nieuwe bewoners, hebben geen paard of pony zoals de vorige bewoners. Dus stond Nova alleen. En dat is niet leuk voor een kuddedier. En nu hebben Annemiek en Monique Bubbel gekregen en staat Nova niet meer alleen. Bubbel of Bubble mogen wij verzorgen. We gaan nu op zoek naar een tuig en een karretje. En misschien ook een zadeltje. Bubble is erg lief en vriendelijk. Als ik hem bij het hek roep komt hij er aandraven. Ik geef hem dan wat lekkers dus mogelijk is dat niet lief maar gewoon honger. Tymen en Ella zijn wonderwel niet bang voor Nova en Bubble, wel heel voorzichtig. Zie hier, Bubble wordt door ons geborsteld.

Het is moeilijk te zeggen wanneer Hermen weer “fit” of “de oude” is. Hermen voelt zich aardig goed. En dat hebben Hermen en ik gevierd met een weekendje Amsterdam. Zaterdag hebben we de kinderen bij de ouders van Hermen achtergelaten, iets wat ze prima vinden. Kamiel zou later naar Marieke gaan. En toen rustig naar Amsterdam waar we zonder files aankwamen. We hadden de geweldige luxe om in het huis van Bernd en Natalie te mogen logeren, midden in De Pijp en de auto kon in de garage. Om vervolgens met de fiets de stad in te gaan. Ik mis de stad niet maar er zijn een paar dingen die ik graag had mee willen nemen naar Alteveer. Sharon, de kapster bijvoorbeeld. Dus daar maar als eerste naar toe gegaan. Verder genieten we van terras en koopt Hermen mooie boeken. Later op de dag gaan we naar Hester en haar mannen. Daar eten we en daarna met Hester en Govert op de fiets naar Carré waar ‘Porgy en Bess’ wordt opgevoerd. Hebben we erg van genoten. En een goede nachtrust gehad! Heerlijk geslapen. Al met al een heerlijk weekend, heerlijk genoten van de stad met het prachtige weer.

In het zonovergoten Carré.

Nadat we de kinderen gingen halen zijn we nog gezellig blijven hangen in Zwolle. En vandaag waren Ellen, Marc en kids weer hier. Nog altijd genietend van het geweldige weer.

Koud!!!!

Wat ruist daar in het struikgewas….

En het mooiste van al, Hermen is thuis, en blijft nu thuis.

Tymen rende naar buiten en roept: “hee! een echte kikker!” Ella komt er achteraan en prikt met haar vingertje in de kikker. Mama komt er achteraan en begint zenuwachtig te giechelen, vooral niet aan de kinderen laten merken dat ik het een beetje griezelig beestje vind. Maar dat voelen ze aan, zie maar hoe ze vervolgens van een afstandje de kikker bekijken, toch wel spannend!

Het kan niet op, het blijft feest. Vandaag kwamen Marieke en Nick met de kinderen langs. Marieke had zelfs taart bij zich! En wat hebben de kinderen zich goed vermaakt! Ze hebben wat afgerend, gefietst en heerlijk met water gekliederd.

Net als het merendeel van Nederland hebben wij hier ook een heerlijk weekend achter de rug. Heerlijk, als compleet gezinnetje. Hermen blijft voorspoedig herstellen, eet langzaam aan steeds wat meer maar dat blijft nog erg zwaar. Hermen is graag met in het weilandje bezig maar heeft vandaag voor niet al te zwaar werk gekozen… Tymen heeft een fietsje gekregen en fietste er meteen mee weg (met zijwieltjes hoor). Ella heeft wat praten betreft een sprongetje gemaakt. Ze eet niet meer zo makkelijk maar zo’n potje als Kamiel, dat wil ze ook wel. Nou goed, haar eten ook in een potje, zelfde lepeltje als Kamiel en zie zo, ze eet alles op. Kamiel kruipt lekker rond. Met dit prachtige weer leven we de hele dag buiten, wat een genot.

Wat een feestdag. Dag van de arbeid. Dag dat Kamiel 8 maanden is geworden. Kamiel heeft ondertussen 2 voortandjes, kruipt wankel als een pasgeboren kalfje door de kamer, eet al lekker fruithapjes en groentehapjes naast de borstvoeding, overdag zo zoet, ‘s nachts een spook en de oorzaak dat ik nooit eens een paar uur goed kan doorslapen.

De dag dat Tymen officieel zindelijk is. Hij kan al heel lang op de wc plassen, poepen deed hij al een paar maanden niet meer in de luier. Af en toe probeerden we hem te trainen en dan was ik weer zo suf te vergeten hem regelmatig naar de wc te brengen. Maar hoera, als hij nu in een onderbroekje loopt geeft hij zelf aan  te moeten plassen. Gisteren de hele dag droog! ‘s Avonds, terwijl hij z’n pyama aankrijgt; “ik hoef geen luier voor de nacht, net als Sven.” Nou goed, dan pakken we ook door. En inderdaad, vannacht hem 1 keer op de wc laten plassen en vanmorgen kwam hij om zeven uur naar me toe, “ik moet plassen”. Dat zijn van die momenten dat ik geen moeite heb om uit m’n bed te springen. Hoera! Tymen is zindelijk!

En Hermen is thuis, hij pakt z’n hobby weer op, wat een feestdag! Zie ook: http://digiphotos.org/album279

Het was alsof het afgesproken werd, regelmatig hebben we prachtige bloemen ontvangen. Was de ene bos uitgebloeid dan kwam er weer een nieuwe bos en zo wisselde zich dit af. Zo hebben hier de afgelopen drie maanden onafgebroken mooie bloemen op tafel gestaan. Iedereen heel erg bedankt! Afgelopen dinsdag werden we wederom verrast met een prachtige bos bloemen echter, we weten niet van wie. De bloemist die ze bezorgde kon het ook niet vertellen, ze had alleen een faxnummer. Dus via dit weblog een oproep, van wie hebben we deze bloemen mogen ontvangen?

Afgelopen weekend in Alteveer geweest, thuis. Erg genoten, en ik kan al veel meer aan dan eerder, de kinderen vinden het ook heerlijk als ik er ben, en we genieten er echt van, zeker met zulk lekker weer. Ik heb er ook overnacht, maar dat was nog wel zwaar voor me, de nachten zijn nog erg onrustig en ik heb blijkbaar mijn nachtrust nog erg nodig, ‘s ochtends was ik een stuk minder fit dan normaal. Maar verder ging het heerlijk, het was heerlijk om gewoon bij mijn gezin te zijn

Vandaag, maandag, naar de arts in Groningen geweest, en daar bleken mijn leukocyten goed gestegen naar 2.8, dus de arts was tevreden en wil me pas over twee maanden weer zien, voor controle. En dan maar hopen dat de kanker niet terugkomt, hè? Daarna de kinderen opgehaald van de crèche, heel gezellig!

Nu de tuin volop aan het uitgroeien is wordt er flink gesnoeid. Tymen en Ella vinden het leuk en helpen goed mee. Maar zelf knippen met die grote scharen, nee, dat mag niet, alleen de gedachte al, daar wordt hun mam heel zenuwachtig van.

Als ouder heb je van die momenten dat je weet dat je kinderen kattekwaad uithalen. Vanmorgen was ik Kamiel in de keuken aan het verzorgen. Tymen en Ella waren me te stil. Ik hoorde ze ook te lang niet. Ook was er geen gekibbel of geruzie, nou, dan weet ik het wel. Stoute dingen doen ze heeeeel gebroedelijk. En inderdaad, zie hier wat ze met hun kinderschaartjes aanrichtte. Ook snoeien…..

Ondanks dat de auto Hermen liet staan is Hermen dit weekend toch thuis. Omdat zijn ouders hem nooit laten staan: Ria bracht Hermen. Heerlijk dat Hermen zich al zo veel beter voelt. We zorgen weer samen voor de kinderen, heerlijk.

Kamiel is momenteel wat eenkennig maar met papa is hij, ondanks zijn afwezigheid, nog heel vertrouwd. Ella vindt het heerlijk om papa uit te dagen en ze geniet van zijn aandacht. Tymen herhaalt het nog eens goed als Hermen hem naar bed brengt; “papa blijft vannacht slapen, papa blijft morgen de heeeele dag”. Ook als ik hem nog een kus kom geven herhaalt hij het nog eens en ik zie z’n blijdschap in z’n ogen. Dankbaarheid, dat is wat ik voel. Heerlijk en zo vertrouwd dat hij er weer is. Het eten gaat Hermen aardig af, het blijft wel hard werken. Hopelijk slaapt Hermen hier goed. Ik namelijk niet, vannacht maar goed 4 uur normaal geslapen. Kamiel is weer verkouden en heeft flink liggen spoken.

Wat een geweldige dag hebben we achter de rug! Wat een heerlijk weer. Om 10:15 waren we allemaal in de kleren, het fruit was op en hup naar buiten. Rond 17:00 gingen we pas weer naar binnen. Alleen Ella heeft haar middagdutje binnen gedaan. De tuin loopt nu mooi uit en we worden verrast door wat er allemaal in staat. Voor de liefhebber: http://digiphotos.org/album248. Tymen en Ella vermaken zich heerlijk, Kamiel slaapt buiten extra lang. We eten buiten en ‘grote’ opa komt ook langs. Dat betekent dat er weer klusjes geklaard gaan worden! Dit keer krijg ik buiten een waslijn. Mooi, meteen de was ophangen, die is zo droog. En hoera, daar is papa!! Hermen gaat met grote sprongen vooruit. Zo kan hij alweer (hees) praten. De wonden in mond en keel genezen heel voorspoedig. Ook eet Hermen steeds meer en worden de maagkrampen minder. Maar bovenal, Hermen is weer mentaal de oude, opgewekt en vrolijk. Gerard en ik kunnen er maar niet overuit, vorige week was Hermen nog zo ontzettend beroerd en moet je hem nu zien! Gaat hij grasmaaien! Dat lijkt al heel wat. Maar even later komt Hermen wel wat moe in de keuken zitten. Maar het is heerlijk dat Hermen met ons mee eet. Helaas, de pasta veroorzaakt hevige pijn. Even een kleine tegenslag. Hermen blijft er ook bij als de kiinderen naar bed gaan. Tymen vraagt voorzichtig aan Hermen of hij blijft slapen. Maar we doen rustig aan, Hermen gaat wel terug naar Zwolle. Maar het zal niet lang meer duren…. Een fotoverslag vind je op: http://digiphotos.org/album249

Dit lijken gewone pannen op mijn fornuis. Maar het zijn niet mijn pannen. Ze zijn van mijn moeder en buuv Ria. Voor mij symboliseren ze de warme zorg voor ons gezinnetje. Deze week is er 3 keer voor ons gekookt, eigenlijk had de tupperwaredoos van Ellen er nog naast moeten staan.

Zaterdag, het leek mooi weer maar de wind was erg koud. Helaas want Hermen kwam even thuis. Jammer genoeg niet aan de picknicktafel maar aan de keukentafel gezeten. Hermen is nog erg moe, heeft nare zweren in zijn mond en eten, drinken gaat nog steeds slecht. Verder loopt hij de hele dag met een warme kruik om z’n rug, tegen de pijn die een band tussen de ribben veroorzaakt.

Maar wel even thuis, heerlijk. Zie hier, 3 generaties, 1 gezicht.

21 December 2007, Hermen krijgt te horen dat hij Non-hodgkin heeft. Later die dag zei hij, “vandaag begint de winter, als de lente begint dan ben ik weer beter”. Het is lente en vandaag genoten we van lenteweer, helaas zonder Hermen. Die klote complicatie.

Kamiel voelt voor het eerst aan het gras.

Ondanks alles toch genieten.

Vandaag onze hulp en fotograaf.

Vandaag hebben we afscheid genomen van Aline. Zij was afgelopen week over uit Bonaire en heeft mij de afgelopen week bijgestaan. Dat ze er niet meer is zal dan ook wel even wennen zijn. Ik ben altijd al een voorstander geweest om meer in groepen samen te leven, in een moderne commune, 3 generatiegezin of iets dergelijks. Zodoende kunnen huishouden en zorg gezamelijk gedragen worden, lijkt me ideaal. Maar ik mag niet klagen, we wonen dan wel gewoon, zussen (zelfs uit Bonaire), schoonzussen, ouders, vrienden, buren, iedereen helpt ons. En Aline, die zullen we niet hoeven te missen. We hebben haar een webcam meegegeven. Kan ook zij vanaf de keukentafel skypend aanwezig zijn en wij bij haar.

Laatst dacht ik nog, dat m’n lichaam het nog zo goed doet. Ik had een beetje last van de rug. Maar vrijdagochtend in de spits ging het mis. Ik greep Tymen en het schoot in m’n rug. Moet ik ook maar niet zo gehaast doen. Het leek even alleen lastig maar toen ik auto wilde gaan rijden bleek dit toch echt niet te kunnen. Gelukkig was zuslief aanwezig en zijn de kinderen gewoon op de crèche gekomen. Meteen door naar de dokter en het bleek onschuldig, een verkrampte spier. Advies, gewoon bewegen evt. met paracetamol. Ik wilde al naar de fysio maar dat hoefde nog niet. Van Hermen moest ik er meteen een warme kruik tegenaan leggen. Schoonmoeder wreef de rug in met midalgan, even slapen en inderdaad, het was een stuk beter. En geen gekke bewegingen meer maken. Maar nu voel ik ook hoe vaak ik dat wel doe, Kamiel en Ella uit hun ledikant tillen, Kamiel in en uit de box, Kamiel met wippertje vanaf de grond oppakken, terwijl ik op een stoel zit een onmogelijke draai maken om iets van de grond te pakken, de kinderen hun jas en schoenen aandoen en ga zo maar door.

Helaas, Hermen herstelt niet zo snel. Nog steeds zoveel pijn bij het eten. Nog zo moe. Vandaag was ik met de kinderen naar hem toe. De kinderen genoten maar Hermen kon het maar moeilijk aan. We hebben hem nog wel even naar buiten gekregen, lekker in het zonnetje.

Zijn ouders, zussen en ik staan er machteloos bij te kijken en doen allerlei alternatieve suggesties. Maar daar gelooft Hermen niet in. Die bekijkt een produkt meteen op verenigingtegenkwakzalverij.nl. Maar we hebben hem nu wel 3 x daags aan een speciale honing a 60 euro per potje. Hoewel Hermen nog wel een vloek ontviel toen hij ook nog de maat van het potje zag, neemt hij het nu wel braaf in als zijn moeder hem het brengt.

Als mensen mij vragen of ik hier in Alteveer kan wennen, want het is zo anders dan de grote stad Amsterdam, dan antwoord ik meestal dat ik het wel vind meevallen. Mijn leven is niet echt veranderd, de kinderen beheersen mijn leven, zij moeten eten, spelen, slapen, schone luiers krijgen, getroost en vertroeteld worden en dat is niet anders dan in Amsterdam. Het grote verschil hier is dat ik alles met de auto doe en nooit meer fiets, dat was in Amsterdam andersom en dat vind ik wel jammer. Maar verder heb ik het gewoon hartstikke druk met kinderen, werk en zodra het kan naar Hermen te gaan. En we redden het aardig goed. Maar 1 ding lukt me niet meer, mijn agenda bijhouden. Zo gebeurde het dat ik een stagebezoek plan terwijl ik ook met Kamiel naar het consultatiebureau moet. Vandaag was ik eindelijk bij de betreffende leerling op bezoek na 2 keer een afspraak te hebben afgezegd. Of een collega attendeert me op een cursus van de volgende dag. Verstrooid reageer ik met “morgen al?” Collega: “ja, morgen is het 11 maart”. Ik: “OH! Maar ik dacht dat het nog februari was…….” Zo hol ik achter de tijd aan. Vanmiddag weer een afspraak bij de huisarts vergeten.

Eind november 2007 fietsten Hermen en ik met de kinderen naar het naast gelegen dorp. Daar bezochten we een bedrijfje dat trappen maakt. En we wilden een nieuwe trap. Het bedrijf heeft veel indruk gemaakt op Tymen, de grote machines, de herrie, de hond. Sindsdien heeft hij het vaak over de “trappenboer”. Ook een paar dagen geleden nog en toen kon ik hem vertellen dat wanneer hij de volgende keer naar de crèche zou gaan, wij een nieuwe trap zouden krijgen. Vandaag bracht ik Tymen naar de creche. Ik klets nog wat en zegt Tymen plots: “mam, en vandaag komt de nieuwe trap he”. Shit! Vergeten! En weer moet ik acuut wat regelen (viel vandaag wel mee hoor). Ik geloof dat ik Tymen mijn agenda maar geef…..

Maar vandaag dus een prachtige trap gekregen!