Voor de liefhebber, de digitale fotoalbums van de kinderen zijn weer bijgewerkt t/m februari (zie de links aan de rechterkant op deze pagina). Digitaal foto’s maken vinden we erg leuk en met name Hermen kan prachtige foto’s maken. ‘t Is alleen een hele discipline om de foto’s steeds weer netjes op de computer te bewaren. En dan ook nog voor goed back-up’s te zorgen. Hoewel het hele digitale gebeuren hier Hermens taak is, heeft hij mij meteen geleerd hoe ik de foto’s moet opbergen. Dus daar ben ik regelmatig een paar avondjes zoet mee. Het lukt me dan ook nog wel om de digitale fotoalbums van de kinderen bij te houden maar dan houdt het wel op. Foto’s worden niet meer afgedrukt en zodoende blijven de mooie fotoboeken leeg onder de trap liggen. Ook hebben we het voornemen om mooie foto’s in te lijsten, helaas, dat en meer dingen gebeuren niet meer. Gevolg van de digitale revolutie? Maar de digitale fotoalbums zijn dus weer actueel, voor de liefhebber.

De weersvoorspelling was nogal heftig voor dit weekend. 1e Paasdag viel heel erg mee. Gelukkig maar, pap vierde zijn 70e verjaardag en alle kleinkinderen hebben lekker in het zonnetje paaseitjes kunnen rapen. Hermen en Tymen werden door Gerard gebracht. Hermen hield het verrassend genoeg goed vol en is er bijna de hele dag bij geweest. Hermen ziet er ook weer wat beter uit, niet meer zo geel/wit. Wel heeft Hermen nog veel last met eten. Maar samen hebben we een gezellige dag. De sneeuw kwam pas toen we weer naar huis gingen maar al met al niet veel.

Echter, vandaag begonnen we met een prachtig witgesneeuwde dag. Eindelijk, 24 maart en eindelijk is de wereld wit. Ik doe reuze mijn best om de kinderen snel in de kleren te krijgen om vervolgens met ze naar buiten te gaan. Om 10:00 is het zover. Helaas, het is hartstikke dooi en de witte wereld is alweer grotendeels verdwenen. Tymen speelt er niet minder om. Ella hangt aan m’n rokken, zij vindt de sneeuw niet leuk en koud bovendien. Even later laad ik de kinderen in de auto om Monique van het station te halen, zij komt een dagje helpen. Na de lunch komt ook Hermen langs, hij heeft zelf gereden! Hij heeft ook echt even de tijd om met de kinderen te zitten, ze snakken naar wat aandacht van hem! Hermen knapt beetje bij beetje weer wat op. We zijn heel benieuwd of dat ook in z’n bloed zichtbaar is. Tymen speelt ook ‘s middags buiten, in z’n eentje en krijgt nog even een sneeuwbui over zich heen.

Als de kinderen op bed liggen breng ik Monique weer naar het station. De babyfoon breng ik even naar de buren. Het is 8 minuten rijden naar het station. Eenmaal daar gaat de telefoon, een van de kinderen is wakker. Als een speer weer naar huis, nu in 6 minuten. Maar buuv Reina heeft Kamiel getroost, niks aan de hand. En meteen een gelegenheid om even gezellig te kletsen.

Zo verliep pasen 2008. Het gaat wat beter met Hermen. We zijn fijn samen geweest. Maar het gemis wanneer hij er niet is blijft groot.

Vandaag waren we als gezinnetje compleet bij opa en oma. Tymen wil al een tijdje naar opa en oma en papa natuurlijk. Tymen zegt dat hij ook ziek is en daarom ook naar opa en oma moet. Tymen en Ella zijn eerst bij Ellen door een huiskapster geknipt. En nu we samen zijn maken we even van de gelegenheid gebruik om opa en oma te laten oppassen, Hermen en ik kunnen samen een dutje doen.

Verder komen Bernd en Natalie even langs. Zij nemen hun 2 maanden oude Tewis mee zodat Hermen en ik hem kunnen bewonderen, we hadden hem nl nog niet gezien. Kamiel en Tewis werden natuurlijk even goed vergeleken. Vijf maanden verschil is nu nog erg veel. Maar wat een heerlijke mannetjes he!

Er komt nog meer bezoek, ook Nico komt even langs en even later Karin en Paul ook. Het is even heel druk maar Hermen geniet ervan. Morgen hoor ik wel of het hem erg vermoeid heeft. Zelf piep ik er even tussenuit voor een boodschap en neem Ella mee. Het is leuk om haar eens alleen bij me te hebben. Normaal is zij wat stil onder het verbale geweld van Tymen. Alleen achter in de auto kletst ze plots wat af. Ik hoor haar voor het eerst een “rollenspelletje” met knuffel Dikkie Dik spelen. Verder eten we weer eens als gezinnetje samen, Tymen en Ella genieten van alle aandacht. Daarna gaan we naar huis maar Tymen is nog ‘ziek’, hij mag nog blijven. Heel gezellig voor papa.

Om ons huisje in Alteveer wonen tal van vogeltjes, mussen, meesjes, vinken, groenlingen, een roodborstje, zanglijster, boomklevers (of zijn het nu boomkruipers) en een winterkoninkje om maar een paar te noemen. Soms loopt er een fazant door ons weiland. En in de hazelaar zit een grote bonte specht of zoals Tymen riep: “kijk mam! Een tikvogel!” Vanuit zijn stoel aan tafel heeft Tymen uitzicht op de hazelaar en het is dagelijks dat hij ons meldt dat de specht er weer is. “Jij vindt de specht leuk he!”, zei hij laatst toen ik weer het fototoestel greep op weer eens te proberen de specht mooi op een foto te krijgen. En ik kan het niet ontkennen. Nu moet je je voorstellen dat onze tafel kops op het raam met uitzicht op de hazelaar staat. Tymen zit altijd aan het hoofd van de tafel en heeft zodoende dus het uitzicht op die hazelaar. Aan het andere eind van de tafel staat het computerscherm gericht op Tymen. De achterkant van het beeldscherm kijkt dus alsware naar buiten. Hermen keek weer eens mee via de webcam. Plots ziet Tymen de specht weer en roept; “kijk papa, achter je, de specht! Kijk nou, achter je, kijk nou!!!” Hermen heeft zich maar even omgedraaid en naar de muur achter hem geknikt. Sommige dingen wil ik niet uitleggen.

Wat ik al langer met ‘jullie’ wilde delen….

Hermen was eens even thuis. Hij zat op de bank. Tymen weet dat papa ‘een beetje’ ziek is (ik mag niet zeggen dat papa heel erg ziek is). Tymen: “papa, ben je moe?” Hermen: “Ja”. Tymen: “Hier heb je muis, die moet je zo tegen je schouder leggen (doet het voor) en dan je duim in de mond en dan zo z’n oortje aaien.”

Op een avond, er is gegeten, de pyamaatjes zijn aan en Tymen en Ella gaan naar bed. Hermen heeft vanaf de webcam meegekeken. Hermen en ik vinden het goed geweest en willen de webcam uitzetten. “Zeg maar dag tegen papa” roep ik naar de kinderen. Maar dan komt Ella boos aanrennen, “neeeheeee!!!” Met een toon van “hoe haal je het in je hoofd!!” Papa mag niet weg, ‘t is veel gezelliger met papa erbij! Dus blijft de webcam aan.

Vandaag is Hermen uit het ziekenhuis ontslagen. Ria was op bezoek en heeft hem meteen meegenomen naar Zwolle. Hermen herstelt nu meer en meer. Hij zal eerst in Zwolle blijven en digitaal in Alteveer aanwezig zijn. Terwijl hier in Alteveer de dingen gebeuren die moeten gebeuren bekijkt Hermen ons vanaf de webcam. En wat blijkt, als toeschouwer ziet hij veel meer dan ik die met de kinderen druk in de weer is om ze alle 3 in de pyjama te krijgen. Zo gooi ik de kleertjes van Kamiel op de grond om hem vervolgens in pyama te hijsen. Ella (die samen met Tymen bloot rond rent, iets nieuws) pakt de kleertjes en is druk doende deze aan te trekken, aan, uit, aan en weer uit en weer aan. Hermen geniet ervan dat Ella dit al zo goed kan, Tymen doet dit immers nog helemaal niet. Ik daarentegen loop op haar te mopperen; “is van Kamiel, jij moet de pyama aan” en maak me al zorgen over haar boosheid als ze de kleertjes uit moet doen voor de pyama. Zo zie je maar, als je er midden in zit ontgaat je nog van alles.

Goed, Hermen geniet van het avondritueel. Hij voelt zich weer een stuk beter. De pijn in zijn keel is ook een stuk minder, vanavond heeft Hermen zelfs gegeten!

“Ik haal nu de slaap in die ik de laatste tijd te kort ben gekomen” fluisterde Hermen me vanmorgen in het oor.

Het gekke is dat je zelf ook zachtjes gaat praten met iemand die zijn stem kwijt is. (overigens nu al twee weken)

Het voordeel is dat er dan weinig overbodigs gezegd wordt en je alleen al daardoor dichter bij elkaar bent.

Fluisterend zaten we vanmorgen zo een uurtje bij elkaar. Hermen heeft veel last van zijn keel en slokdarm.

We begrijpen dat dit ook voor de artsen een dilemma vormt; via een soort buisje kijken met als extra risico nieuwe infecties of wachten en hopen dat, nu de leukocyten zijn toegenomen tot 1,3, hijzelf genoeg afweer zal ontwikkelen. Morgen wordt daarover beslist.

Ondertussen constateren we dat hij nu al een dag of drie heerlijk rustig alleen op een kamer ligt waar hij met de deur dicht kan rusten en zijn lichaam aan zijn herstel kan laten werken.

“Het is een fijne man” deelde de dame van de huishoudelijke dienst me mee, toen ik later op de gang haar bedankte voor de koffie.

Hermen, hoe zou ze dat weten? Misschien weet ze niet dat jouw manier om nee te zeggen, al vanaf je vroegste jeugd, als wij iets van je wilden wat jij niet wilde,  bestond uit het uitspreken van de gedenkwaardige woorden:

“Hoeft niet“

We zijn blij dat je ondanks de last van je keel en slokdarm de goede kant op lijkt te gaan.

Ria en Gerard

Ondertussen in Alteveer, is vandaag Kamiel een half jaar geworden. Ons vrolijke zonnestraaltje groeit nog zo geweldig en blijft een heerlijk tevreden kereltje. Tymen en Ella zijn ook gek op hem en maken hem altijd aan het schateren.

Nadine is niet meer.

Ons Amerikaans hondje, woonde daar met Kim op het platteland. Kwam toen samen met Kim naar hartje Amsterdam om met Hermen te gaan samenwonen. Nadine, in menig geheugen gegrift. Zoals van Paul, die zou haar op een goed moment (toen ze nog op de Weesperzijde woonde) uitlaten. Nadine, snel als water en glad als een aal ontsnapt, rent de trap af, naar buiten. Paul er achter aan, moest heel hard rennen. Over de drukke Weesperstraat. Moet een komisch gezicht zijn geweest, een los rennende hond en even later een rennende en roepende Paul er achteraan. Moet toch nog eens vragen waar hij haar weer te pakken heeft gekregen. Of het geheugen van Jules en Jeanet. Ook zij hadden de eer om op Nadine te mogen passen, namen haar mee naar broerlief in Duitsland, op de boerderij, ze stappen uit de auto, Nadine vliegt ook uit de auto en heeft voordat ze met hun ogen kunnen knipperen een paar kippen te pakken. Of de rugbyvrienden, gingen oud en nieuw vieren in Frankrijk, was allemaal goed gegaan, tot ze willen vertrekken, waar in Nadine? Gelukkig zagen ze haar nog wel, ergens heel ver weg, een stipje. Ik geloof dat ze toen ook een snelweg overgestoken is. En zo heeft ze nog wel meer mensen de stuipen op het lijf gejaagd. De betreffende personen kunnen dat ook veel mooier navertellen dan ik hier. Ria nam haar eens mee toen ze wilde gaan winkelen, wilde uitstappen maar Nadine dreigde weer te ontsnappen. Dit heeft ze met moeite kunnen voorkomen maar kon de deur ook niet openen om zelf even naar de winkel te gaan. Toen is ze maar weer naar huis gegaan. De mooiste ontsnapping was toch wel die keer dat Hermen met z’n rugbymaten door Amsterdam aan het varen was, Nadine was ook mee. Achter Artis legden zij aan, de kalenderpanden waren nog niet ontruimd, een woest stukje Amsterdam, daar mocht nadine wel los, gingen zij bbq-en. Ze genoten van het uitzicht op Artis maar he, was dat niet plots Nadine tussen die Flamingo’s??? Ja, is echt waar maar het is goed afgelopen, heeft AT5 niet gehaald.

Vandaag kwamen Kim en Stefan (die haar het laatste 1,5 jaar hebben verzorgd) met Nadine naar Zwolle. Nadine is oud, bijna 17 jaar, en ontsnapt allang niet meer. Het is goed zo. Een dierenarts komt aan huis om haar in te laten slapen, te midden van haar baasjes. Een laatste aai, dag lief hondje.

Nadine is vervolgens door Kim, Stefan, Gerard en mij (en Kamiel natuurlijk, die is immers overal bij) bij ons in Alteveer begraven. Nu is Nadine weer bij ons.

Stabiel slecht, dat is wat ik veelal zeg als mensen mij vragen hoe het met Hermen gaat. Hermen heeft z’n 5e chemokuur in z’n lichaam. Hij werd vrijwel direct misselijk en is dat nog steeds. Wel weet hij hier goed mee om te gaan, door regelmatig iets te eten voorkomt hij dat het erger wordt. Naast dit onbestendige, weeige en misselijke gevoel zijn dit de “goede dagen”. Hermen slikt na de kuur een paar dagen prednison en dat is een beetje een pepmiddel. Als dit stopt dan slaat de vermoeidheid toe. Dit zouden goede dagen zijn om samen te zijn ware het niet dat Hermen 6 dagen “giftig” is. Hermen heeft afgelopen dagen zelfs weer wat gewerkt. Ook slaapt hij beter en ‘s middags doet hij een dutje. De hoest is ook minder. Vanavond heeft hij samen met z’n ouders bij de buren gegeten, ik hoorde dat het heerlijk was. Hoewel zijn smaak typisch veranderd is, blijft Hermen genieten van eten.

Ondertussen hier in Alteveer, kwam dit weekend tante Titia ons helpen. Behalve gezellig scheelt het mij veel werk en dat brengt heel veel rust. De kinderen zijn ook bijzonder lief. Kamiel krijgt nu naast de borstvoeding ook z’n eerste hapjes en broodkorstjes. Ella helpt hier graag bij.

Ella, zij doet mam graag na en mam laat haar helpen, zoals hier bij het tafeldekken voor de lunch. Ik geef Ella van alles aan en zij legt het braaf op tafel. Zo ook de pitjeskaas maar toen werd het even stil…………………..

Maar lief als ze is, ze deelt alles met Tymen. Tymen peuterde het plastic eraf en zo werd dit stukje kaas helemaal opgegeten.

Hermen was dinsdag even thuis.

Het gaat ietsjes beter met Hermen, hij hoest nog wel heel erg maar slaapt wat beter. De ontsteking in de mond lijkt genezen. Maar Hermen is heel moe en is tussen de kuren door niet thuis geweest (m.u.v. een paar uurtjes). De afgelopen 3 dagen was er oppas in Alteveer zodat ik naar Hermen toe kon. (Vrijdag grote opa, zaterdag kwamen Marieke en haar mannen, die hebben samen met Tymen en Ella heerlijk buiten gespeeld. Zelfs Kamiel bleef thuis dus 5 kinderen in totaal, een hele prestatie! Vandaag waren kleine opa en beppe er.)

Het was heerlijk om even samen te zijn. Tymen protesteerde wel heel erg, hij wil zo graag mee naar papa en Tymen en Ella hebben er ook moeite mee dat ik hen verlaat. (Vannacht werd Tymen een keer overstuur wakker en met veel moeite kreeg ik er uit dat hij niet wil dat ik weg ga.) Vandaag hebben Hermen en ik een blokje om gewandeld met Kamiel in de kinderwagen. Een klein blokje, heel langzaam. Een rondje Wijde AA zit er niet in.

Ondanks dat Hermen niet thuis is hebben we toch een manier gevonden om Hermen toch thuis te laten zijn. We skypen, zetten allebei de webcam aan en wij praten dan gewoon met Hermen, Hermen chat terug (omdat hij nauwelijks kan praten). Dit doen we vaak tijdens het eten. Toen Marieke en Nick met de kinderen hier waren hebben we eerst samen geluncht en op de kop van de tafel staat dan het computerscherm met Hermen mee te kijken en Hermen wordt gewoon bij de gesprekken betrokken. (Heb ik nu duidelijk verteld hoe het in z’n werk gaat? Voor diegenen die het begrip skype niet kennen, dat is met de computer bellen of chatten en dat kan dus ook met beeld.) Of de webcam staat een tijdje op slapende Kamiel gericht. Hermen hoeft niet constant mee te kijken, doet dat wanneer hij het wil. Tymen en Ella vinden het heel gewoon, slaan er nauwelijks acht op. Maar als het beeldscherm op de slaapstand gaat of Hermen loopt even weg, dan roept Ella wel meteen, “papa, uit!” Vandaag wilde Tymen in de box zitten terwijl de webcam daar op gericht was. Zo ging hij op zijn manier met papa keuvelen, zong wat liedjes voor papa en vertelde hele verhalen. Hermen knikte vanaf het beeldscherm geduldig naar hem.

Hermen heeft het zwaar. Dit weekend is hij niet thuis geweest. Hij is te moe, het gezinsleven is te zwaar. Wel is hij vrijdag met Gerard Tymen komen halen. Tymen ging logeren bij Sven en Jesse. In het begin van de week was dat even aan de orde geweest, een paar dagen later begon hij er weer over, hij ging logeren. Vrijdags is hij er al helemaal klaar voor maar hij moet wachten tot papa komt. Papa komt na Ella’s slaapje. Hij weet het precies en wacht geduldig. En eindelijk, daar is papa. Ella herhaald wat ze hoort; “Tymen – esse. Ella – mama – blijven”. Eindelijk mag Tymen mee, hij wil zo graag.

Zo verliep ons weekend, Tymen logeert en geniet daar erg van. Ella en Kamiel krijgen extra aandacht (wat dat toch enorm veel uitmaakt, 2 of 3 kindjes) en we doen het rustig aan. Dat getut met Ella levert haar eerste staartjes op.

Wanneer we eten lijkt het erop dat Kamiel ook graag mee wil eten, zo enthousiast trappelt hij. Hij krijgt z’n eerste soepstengel.

Hermen rustig in Zwolle, Tymen logeren. Het gaat allemaal goed. Maar zo hoort het niet. Het is prachtig weer. We zouden als gezinnetje van dit weekend moeten genieten. Maar Hermen is onbeschrijfelijk moe. Hij kan ook niet meer autorijden. Gerard brengt Tymen naar huis. Wel wat later dan bedoeld omdat Hermen wel mee wilde maar nog zo lekker lag te slapen. ‘s Nachts slaapt Hermen onrustig, hij is veel wakker, hoest verschrikkelijk. ‘s Middags haalt hij wat slaap in. Hij leest nu wel veel, gemakkelijke trillers. Eenmaal bij de kinderen valt het Hermen zwaar. De kinderen zijn blij dat hij thuis is. Ella kruipt lekker bij papa op schoot. Papa moet Tymen naar de wc helpen. Ze willen zo graag een beetje aandacht van hem. Toch gaan ze lief slapen. Hermen gaat terug naar Zwolle maar hij zou zo graag anders willen. Opa en beppe worden opgeroepen om mij door de komende ochtendspits te helpen, ik moet al vroeg in Vroomshoop zijn voor een stagebezoek.

Gewoon een paar leuke foto’s, uit november vorig jaar.

Mijn mooie vrouw en dochter.

Tymen en Ella aan het schateren.

“pitjeskaas” noemde Hermen vroeger, toen hij nog hier bij ons hoorde en woonde, komeinekaas. Hij had dat graag op zijn boterham en zijn moeder zorgde ervoor dat dat er was. Echte Chocomel kregen hij en zijn broer en zussen vaak op hun verjaardag, een hele fles. “want die is pas echt lekker”

Het valt me op dat ik niet alleen op Hermen’s chemokalender, maar ook in de koelkast kan zien wanneer Hermen komt: er is dan weer komeinekaas voor hem en een pak Chocomel. Dat leidde met enkele anderen in ons gezin tot een discussie over bloed- en aanverwanten en het verschil daartussen. Ik, Gerard, als aanverwant, kom echt niets te kort. Toch liggen voor hem, de bloedverwant, zonder dat hij dat vraagt, deze zaken al drie dagen vooraf klaar.

Koude kant // warme kant ?

We zijn blij dat we hem en Marlies in deze moeilijke tijd elk op onze eigen manier een beetje kunnen helpen en soms verwennen, maar hopen dat we ons daarin zo spoedig mogelijk overbodig maken.

Ria & Gerard

Ondertussen in Alteveer, is het grauw en winderig weer en blijven we binnen. Met 2 potjes klei vermaken Ella (snotverkouden) en Tymen zich wel een poosje.

Kamiel is in de box in slaap gevallen. Hij is zo ongelovelijk lief, tevreden en groeit zo hard. Vorige week besloot ik dat een schattige pyama van Ella haar nu echt te klein was. Die kan Kamiel nu al aan.

Even met Hermen skypen, met video, even met de kinderen kletsen. Ella stond vanmorgen voor de computer papa te roepen! Anita is ziek en maar we hebben nu Ilona. Een buurvrouw komt melden dat de brievenbus open staat. O. Moet ik hem nu dicht doen? Zal ik maar doen. Tymen wil meteen mee, nou laat dan die brievenbus maar open staan. Zo verloopt hier een rustig dagje. Morgen weer werken, dan eerst naar Klazienaveen voor een stagebezoek. Ik leer de regio goed kennen.

Vandaag weer naar mijn werk gegaan en ik ga eerst op stagebezoek. De plaatsen waar mijn leerlingen stage lopen zijn in de wijde omtrek van Hardenberg. En zo leer ik de omgeving mooi kennen. Vandaag ging ik naar Radewijk, een klein plaatsje aan de Duitse grens. De omgeving is wel mooi, ik vind de boerderijen een beetje twents aandoen. Het schooltje (66 leerlingen) ligt net buiten het dorpje, een heel rustig plekje met aan alle kanten uitzicht op de weilanden. Mijn leerling ziet me al aankomen en helpt me het kindveilige hek open te maken. Haar begeleidster is er nog niet en in afwachting van haar komst schuif ik aan in de kring van de groep 1 & 2. Zo schattig, er wordt goed gezongen en het is me meteen duidelijk, het gaat hier om een christelijke school. M’n hart smelt bij die zien van al die kleine koppies en ik kan het nauwelijks geloven maar in september zit Tymen er ook zo bij. Weer terug naar school. Ik neem een andere route om de omgeving nog een beetje te verkennen. Ik rij nu echt aan het eind van Nederland. Op een driesprong moet ik kiezen, of ik ga naar Duitsland of naar “achterin”. Wat een rust hier, smalle weggetjes en geen verkeer. Maar als ik een kleine t-splitsing nader staat er voor de zekerheid toch het verkeersbord: ‘pas op, gevaarlijke kruising’. Geen idee wat het gevaar is, veldmuizen? Maar men is voorzichtig hier, verderop de stille rustige weg weer een kruising, dit keer met flinke verkeersdrempels.

Hoera, Ella is 2 jaar! Vanmorgen, nauwelijks wakker, werd ze toegezongen door Tymen en mij. Goed wakker werd ze van de telefoon die ze kreeg, een heel rose ding met echt hele harde herriegeluiden. Hermen had deze een tijdje terug al gekocht, gelukkig want ik had anders niks gehad. Pas gisteren kwamen Hermen en ik in aktie om voor haar een kado te kopen en het driewielertje wat we wilde kopen is heel moeilijk leverbaar. Dus is de driewieler van neefje Jesse ingepakt, om toch wat moois te geven en later zal ze haar eigen krijgen. ‘s Ochtends spelen de kinderen lekker buiten, hoewel, half buiten, ze zitten graag in het kippehok. Daar ligt mooi droog zand in en daar scheppen ze vrolijk in rond terwijl de kippen buiten het hok geduldig wachten wanneer zij weer naar binnen kunnen. Af en toe probeert een kip het toch even maar die krijgt meteen een paar scheppen zand over zich heen.

Tja, en dan te denken dat ze niks moesten hebben van de dieren en dus ook kippen van de kinderboerderij in Amsterdam, met name Tymen was panisch. En hier probeerde hij ze meteen al te vangen! ‘t Is lekker zonnig weer en naar binnen willen ze niet. Gelukkig kan ik ze dit keer vrij makkelijk mee naar binnen lokken want ik heb poffertjes voor bij de lunch. Tijdens het slaapje van Ella komen Opa en Hermen thuis dus weer nauwelijks wakker wacht haar weer gezang, cadeautjes en taart.

En de fiets vindt ze mooi en zoals zij het verwoordt: “fiets! – Ella. Tymen – nee”.

Verder die middag vermaakt Gerard zich weer in de schuur. Wil Tymen ook wel eens op de fiets maar mag dat niet. Kamiel is tevreden als hij in de buikdrager erbij mag zijn en Hermen doet het rustig aan. Het gaat niet zo goed, Hermen is hartstikke moe, hoest verschrikkelijk en heeft daar weer hoofdpijn en keelpijn van. Nee, ‘t is niks. Hoe beroerd kun je zijn. Om die hoest slaapt hij vannacht dan ook bij de buren, om ons niet wakker te houden en om ongeremd te kunnen hoesten en woelen. Morgen maar weer zien hoe het gaat. Dan komt de visite voor Ella’s verjaardag.

Hermen is weer in Zwolle, om uit te rusten, te ontgiften en goed te eten bij z’n moeder. Vandaag hebben we voor het eerst gezinszorg (heet tegenwoordig anders, H2 of zo, de thuiszorg is enorm uit elkaar gerukt, lijkt nergens meer op) gehad. Voorlopig krijgen we 2 dagen 8 uur hulp en ze heet Anita. En het was heerlijk. Iemand die ik alleen vertel wat vandaag moet gebeuren maar ondertussen het hele huis aan kant maakt en de was opruimt. Ik hoef niks uit te leggen, ze vindt alles zelf. Dat het huishouden mij uit handen wordt genomen geeft heel veel rust en ontspanning. Bovendien had ik veel aandacht voor de kinderen, om wat te lezen, spelletjes te doen en te dansen, en dat loont direct, Tymen en Ella waren vandaag heel rustig en gingen ook goed slapen. Mam en pap hebben Anita afgelost, mam blijft hier ook slapen, om mij door ochtendspits te helpen. Morgen komt Marieke slapen en overmorgen Ellen. Wat een hulp, geweldig. Zo slaan we ons samen door deze rottijd heen, Hermen in Zwolle, wij hier, maar allemaal omringt door een warme deken van zorg.

Hermen zit nu in de laatste dagen herstel van de 2e kuur. Na de 1e kuur begon hij zich nu beter te voelen. Maar nu is Hermen nog erg moe, niet meer uitgeput maar wel heel moe. Moe van het hoesten, hij blijft een heel naar hoestje houden. Hiervoor neemt hij op de avond codeine, dat scheelt gedurende de nacht. Moe omdat hij z’n stem kwijt is, praten kost erg veel energie. Toch kan hij het kletsen niet laten. Moe van de gebroken nachten, afgelopen nacht was het Ella die gedurende de hele nacht aandacht vroeg. Laten huilen is moeilijk, het maakt de andere 2 wakker maar op een gegeven moment kun je niks meer dan laten huilen met het gevolg dat ze zo overstuur raakte dat ze moest spugen, en dan ben je nog verder van huis. Hermen gaat ‘s nachts zo min mogelijk naar de kinderen maar soms ben ik net Kamiel aan het voeden als een ander gaat huilen. Of Tymen eist door z’n vader getroost te worden. Het is moeilijk een balans te vinden, Hermen is graag thuis maar het is ook erg vermoeiend. Ook ik kan erg moe zijn van de gebroken nachten en de zorg voor de kinderen. Door de vermoeidheid zijn we erg prikkelbaar, ook naar de kinderen maar dat wreekt zich direct. Het gevaar dat we in een neerwaartse spiraal komen is dan ook groot. Gelukkig was er gisteren tijd voor ontspanning. Gerard en Ria kwamen oppassen tot grote vreugde van Tymen en Ella, zij zijn dol op hun grootouders. Hermen en ik vertrokken met Kamiel, hij mag immers overal bij zijn, naar de Ikea in Groningen. We hebben een heerlijk rustig middagje van gemaakt, in de ikea was het ook heel rustig. ‘t Was fijn om ook eens samen te zijn en elkaar echt aandacht te geven. Eenmaal weer thuis was de vreugde bij Tymen en Ella groot om de meegebrachte spulletjes. Ria verwende ons met haar kookkusten en ‘s avonds kunnen we wel extra handen gebruiken als het avondritueel in gang wordt gezet.  En zo hebben we toch ook fijne momenten een een overwegend zware en zeer vermoeiende tijd.

Het zijn alweer enkele weken geleden dat ik met de kinderen thuis kwam en Hermen bezig was om een vriendelijke meneer te bedanken voor zijn aangeboden dienst. Deze meneer Zomer woont hier nl. in de buurt, houdt wat koeien en die zijn klaar voor de slacht, of we een deel van een koe willen kopen. Maar ja, zijn vrouw is vegetariër… Tot Hermens verrassing heb ik wel belangstelling. Zelf eet ik geen vlees maar een paar keer per week maak ik wel wat voor de kinderen en Hermen klaar, wel altijd biologisch vlees. En dit lijkt mij heel biologisch vlees, de koeien staan hier in de wei en worden in de buurt geslacht, niks geen gesjouw met die dieren door heel Europa. Dus, vandaag was het zover, onze 16e deel koe werd geleverd a 70 euro. Meneer Zomer had gezegt dat het wel in het diepvriesje boven de koelkast kon maar gelukkig hebben we vorige week een diepvries erbij gekocht want het is ontzettend veel vlees. Meneer Zomer verteld me wat het allemaal is en ik ga aan de slag om het in porties te verpakken. Al snel weet ik niet meer wat wat is maar gelukkig staat het er ook op en hoe je het moet klaar maken, ‘rosbief, 1,5 uur op 150 graden in de oven’. Twee uur later klaar en een aanrecht vol met bloed (nee, viel wel mee) en we hebben 4 grote braadworsten, 1 rollade, 13 porties gehakt, nog een grote worst, 8 magere braadlappen, 5 biefstukken, een rosbief voor 5 à 6 personen, sucadelappen, riblappen (draadjesvlees?), 2 porties nasivlees, 2 grote entrecotes, 5 borstlappen (veel vet!) en dan nog een zak botten met ook nog veel vlees eraan in de diepvries liggen. Alles bij elkaar zeker 70 of 75 porties vlees, dan is 70 euro niet veel. Ik vraag me af waarom niet iedereen dit doet. Dus, als iemand nog belangstelling heeft, 29 januari wordt er weer een arme koe geslacht die nog niet in z’n geheel verkocht is………..

‘t Is gek, zo allemaal gescheiden. Tymen en Ella zijn bij opa en beppe. Dat gaat prima, ze vermaken zich er erg goed en worden vast erg verwend. Iedere dag even bellen, Tymen vraagt dan wel iets in de trant van “hoe lang duurt het voordat ik weer naar huis mag?” De kleine man, hij kan het moeilijk snappen. Hermen bij zijn ouders in Zwolle. Op zich gaat het goed, misselijkheid viel erg mee, vermoeidheid tot nu toe ook. Toch vind ik het fijn dat hij daar is omdat Hermen dan goed kan slapen. Dit lijkt mij heel erg belangrijk voor het genezingsproces. Goed slapen kan nu eenmaal niet hier, ook alleen Kamiel vraagt zijn zorg in de nacht. We bellen gewoon veel en ik ben een avondje naar Zwolle gegaan. Zelf ben ik deze week weer aan het werk gegaan, de vakantie zit erop. Het is leuk nieuw werk met fijne, lieve collega’s die mij alle ruimte geven. Ik ben graag op m’n werk en ik ervaar het dan ook helemaal niet als belastend. Kamiel geniet ondertussen van de exclusieve aandacht van z’n mam en alle aandacht op de crèche. Met z’n bijna onafgebroken lachen is hij het knuffeltje van de crèche.

Het is niet leuk zo. Wel draaglijk. Vaak denk ik, “waar ben ik in beland? wat is hier aan de hand? ik wil zo graag dat alles normaal is.” We zoeken naar rust en het lijkt er op dat dat wel lukt. We zullen dit weekend weer bij elkaar zijn en proberen weer een normaal gezinnetje te zijn.

Alle lieve, warme, opbeurende berichtjes, op het weblog, per mail, kaartjes enz. doen ons erg goed. Echt, heel fijn en iedereen heel erg bedankt. Ik heb nu een paar keer de vraag gehad wat we prettig contact vinden. Misschien dat meer mensen zich dat afvragen en vandaar dat ik er hier maar even over begin. Als ik voor mezelf praat moet ik zeggen dat ik geschreven (comments, mail, sms-jes ect.) berichtjes erg fijn vind en dat dit mij, ons, de ruimte geeft om te reageren wanneer ons het past.

Leuk kiekje.

Iedereen natuurlijk een gelukkig 2008 toegewenst!

Vannacht erg goed geslapen, de eerste nacht thuis, bij Marlies en de kinderen. Ella en Kamiel hebben geheel door het vuurwerk heengeslapen, Tymen werd net voor 12 uur een beetje onrustig en werd dus wakker van de knallen, maar kwam lekker rustig bij ons in bed liggen. Voor ons geen vuurwerk en feest dit jaar, ik was al blij om thuis te slapen, en we lagen er om 11 uur in. Verder gelukkig erg goed geslapen, geen rare spierpijnen meer, en ook niet onrustig. Wel was ik om 7 uur ‘s ochtends doodmoe, wat toch erg raar is, als je best wel goed geslapen hebt. Marlies liet me heel lief nog een uurtje liggen, de schat. Ella en Tymen waren erg blij dat ik thuis was vanochtend.

Vanochtend een stukje gefietst, even lekker er uit, maar het was toch wel erg koud, vooral voor Ella. Wel een erg mooie wereld buiten.

Voor iedereen de beste wensen voor 2008!!!!!

Zelf hopen we ook het beste voor dit jaar. Het jaar is in iedere geval goed begonnen, we hebben samen heerlijk kunnen slapen. Alleen Tymen werd wakker van het vuurwerk en die lag een uurtje gezellig bij ons in bed. Opzich is het vuurwerkgeweld hier meegevallen. ‘s Morgens is Hermen ondanks de goede nacht nog gebroken. Maar vandaag hoeft er ook niks en doen we rustig aan. Het is hier erg mistig en er zit rijp op de bomen. We gaan er even op uit, met de fiets naar ‘klein Zwitserland’, ong. 2 kilometer hier vandaan. Als we maar heel rustig aan doen kan Hermen dit wel aan. Toch kouder dan we verwacht hadden. Als we terugfietsen krijgen we het kleine beetje wind in het gezicht en Ella zet het op een huilen, veels te koud voor haar, arm kind, huilt tot we weer thuis zijn. Hermen probeert met z’n hand de wind uit haar gezichtje te houden, hij komt met dooie vingers thuis. Binnen loopt Ella nog een tijdje sip rond: “buite, kou”…. Warme chocomelk biedt troost.

Vandaag een fijne rustige dag gehad. Hermen kwam met de lunch thuis. Hij heeft wel last van pijn in bovenbenen/onderrug/bekken. Slecht te benoemen pijn maar gelukkig werkt paracetamol goed. Titia neemt mij de huishoudelijke klussen uit handen. Ik heb alle tijd voor de kinderen. Tot nu toe ben ik nog niet alleen geweest en worden alle werkzaamheden gedeeld. Dit geeft erg veel rust, we worden erg goed verzorgd. Het geeft mij ook de gelegenheid om ‘s middags een dutje te doen. Maar vandaag is dat niet nodig, vanacht sliepen Tymen en Ella door en Kamiel kwam maar 1 keer, heerlijk. Jammer genoeg slaapt Hermen slechter. Maar nu is hij thuis, kinderen blij, iedereen blij. Hermen ging met Tymen naar buiten. Daar vermaken zij zich prima. Hermen slentert wat rond en Tymen speelt met blaadjes, water en z’n autootje, hij vermaakt zichzelf erg goed. Het knallen deert hem niet en kijk pap en mam!!!! VUUR!!!!! Huh? En inderdaad, boven Zuidwolde hangt een grote zwarte rookwolk. Tymen verzint de brandweerauto’s erbij. Vader en zoon houden het een paar uur vol daar buiten. Terwijl de mist over het land verschijnt en de karbietbussen om ons heen knallen. Om 5 uur vraagt Hermen aan Tymen: ‘”ga je mee naar binnen? Het wordt koud.” Tymen: “maar papa, ik heb het niet koud hoor.” Terwijl z’n broek en sokken kletsnat blijken te zijn.

Ondertussen doet Ella haar middagdutje. Kamiel slaapt wat, kijkt wat, speelt wat met z’n handjes of een speeltje. Kamiel is ontzettend lief en makkelijk en zeer goedlachs.

Samen eten, kinderen naar bed brengen, niets bijzonders maar voor Hermen best vermoeiend. En dat is moeilijk, zelfs Kamiel vasthouden kan te veel zijn. Het maakt me ook heel bezorgd. Hermen hoeft maar te zuchten en ik vraag of het gaat, hij neemt een andere houding aan en ik vraag of hij pijn heeft. Maar het gaat. Hermen voelt zich naar omstandigheden goed en dit was een fijne dag.

Gister en vandaag was Hermen thuis, wat een feest. Tymen was gister erg opgetogen en claimde alle aandacht van z’n vader. Voor Hermen was het in eerste instantie erg vermoeiend, iets waar we beiden erg van schrokken en wat ons verdrietig maakte. Gelukkig knapte Hermen in de loop van de dag wat op. ‘s Middags bezoek van Hester en haar 3 mannen. De kinderen spelen mooi samen wat ons wat rust en ruimte om te kletsen geeft. Mam zorgt weer voor het eten. Tymen en Ella brengen we samen naar bed, het lijkt allemaal bijna normaal. Maar Hermen gaat in de loop van de avond terug naar Zwolle om daar lekker te slapen. Hier in huis lukt dat helaas niet. Deze nacht is Tymen erg onrustig en moet ik 4 keer naar hem toe. Ella is 1 keer haar speen kwijt (had ook maar 1 in bed, normaal neemt ze er 4 mee) en is snel getroost. De avonden en nachten van Kamiel zijn nog erg wisseld, erg afhankelijk hoe adequaat ik ‘s nacht reageer en dat is niet al te best. Ik geloof dat hij wederom bijna de hele nacht op mij heeft liggen slapen. Hermen vertelt de volgende dag ook een onrustige nacht te hebben gehad. Dus het was ook maar weer beter zo, samen hadden we elkaar de hele nacht wakker gehouden.

Vandaag heeft Hermen eerst iets gedaan wat hij zo ontzettend graag doet maar door mij wordt afgeremd, cadeautjes voor de kinderen kopen! Hij verheugt zich al op zaterdag, dan zullen we in huize Lesscher het uitgestelde kerstfeest vieren en zullen de kinderen hun cadeautjes krijgen. Eenmaal weer in Alteveer gaat het vandaag gelukkig een stuk beter. Een hele geruststelling. Onze emoties worden erg bepaald door de conditie van Hermen, is hij erg slecht dan overheerst verdriet en angst. Maar Hermen voelt zich een stuk beter en kan de hectiek van het jonge gezin best aan. Fijn, het maakt ons optimistisch en hoopvol. Wel is hij na het avondeten plots misselijk.

Het was een fijne, rustige dag en we genoten volop van elkaar. En ‘s avonds klinkt de midwinterhoorn over het Drenthse land.

Vrijdag gingen Hermen en ik even naar het ziekenhuis, Gerard zou op Tymen en Ella passen. Even, we zouden zo terug zijn. Het liep anders. Gerard nam de kinderen mee naar Zwolle. Daar ging Tymen naar z’n neefjes Sven en Jesse waar hij heerlijk heeft kunnen spelen. Dat ging zo goed dat hij er het weekend is gebleven. Heel makkelijk, hij past in de kleren die Jesse niet aan wil.

Ella bleef bij oma en heeft daar genoten van de exclusieve aandacht van opa en oma en mama. Af en toe vroeg ze even “papa?” gevolgd door “Tymen?” Kamiel doet voor haar nog niet mee, die hoort gewoon bij mama.

Die kleine Kamiel is zo ontzettend makkelijk, die is in z’n korte leventje van 3 maanden al overal bijgeweest, 3 x een sessie bij de notaris (ging heel goed, vond hij heel slaapverwekkend), mee op sollicitaitegesprekken, mee uit eten en mee naar de ziekenhuizen. Hij vind alles best, is ontzettend lief en laat zich door jan en alleman verzorgen. Gelukkig gaat de borstvoeding heel goed en hij groeit als kool.

Tymen en Ella hebben wel last van de onrustige situatie. Ze hebben nog niet goed de kans gehad om te wennen aan hun nieuwe woonomgeving en bijbehorend ritme. Er is veel onrust, er is nog geen voorspelbaar leventje opgebouwd, er zijn veel veranderingen. En dan doen ze het nog goed. Tymen is wel wat bozer. Ook is hij erg bezig om de grenzen van z’n moeder te verkennen. Maar dat hoort geloof ik bij de leeftijd. Zondagavond zijn we weer naar huis gegaan. Ellen ving ons op en bleef meteen de nacht slapen, geweldig. Vandaag, zijn pap en mam gekomen om mij met de zorg voor de kinderen te helpen. Zij slapen bij de buren. Ja, het is ongekend met hoeveel zorg en aandacht ons gezinnetje omringd wordt.

zijn, vooral met de Kerst, graag bij elkaar.

Dat is deze Kerst wel heel erg merkwaardig:

• Marlies met háár ouders, logerend bij haar lieve buren, haar helpend met de drie kleine druktemakers in Alteveer
• Hermen, om zijn kleintjes te beschermen voor het tegengif in zijn lichaam, bij ons, in ons bed, want dan kan hij indien nodig wat meer rechtop slapen.

Je ontkomt er dan niet aan zo nu en dan nog eens aan vroeger te denken toen hij in ons huis hóórde.

Eén van die herinneringen: als hij, 3 jaar oud ongeveer, iets niet wilde wat wij wel wilden, reageerde hij vaak met: “Hoeft niet”. Dat leek beleefd maar was het meestal niet zo. Zeker niet als hij zijn koppie er voor zette.

Je vergeet ze niet, die goudkorrels in je geheugen. Zelfs na bijna 40 jaar niet.

Hermen, zo zul jij je ook dan nog herinneren hoe jullie oudste, Tymen, vandaag met zijn 3 jaar, toen je meeging naar ons, brabbelde: “Niet weggaan. Ik ga je missen”

Ria&Gerard

Eigenlijk overwogen we naar Noorwegen te verhuizen maar zover is het dus niet gekomen. Met de komst van ons 3e kindje waren we nu echt uit ons mooie appartement in Amsterdam gegroeid. De randstad wilden we graag verlaten en zoals gezegd is Noorwegen overwogen. De eerste cursus Noors zat er al op en het land was in de winter verkend. Maar ja, rust, ruimte en natuur kun je ook in Nederland vinden en met Funda werd hebben we de woningmarkt voor een groot gedeelte van Nederland verkend. We hadden de luxe dat we vrij waren in waar te gaan wonen dus de Veluwe, Twente, Groningen werden verkend. We waren zeer verrast van de waarde van ons appartement in Amsterdam en voor dat geld konden we heel wat moois elders kopen. Uiteindelijk vielen we voor de omgeving Hoogeveen o.a. omdat dit mooi tussen beide ouders ligt. En na lang wikken en wegen werd het dit charmante huisje met veel grond voor dieren in Alteveer.

En middels dit weblog willen we al onze vrienden, familie en kennissen op de hoogte houden van ons leventje hier in Drenthe.